บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 1071 - บทที่ 1080

หลังจากสนทนามากมายกับเจียเหยา หยุนเจิงตัดสินใจแล้วชีวิตของเจียเหยา เขาไม่ต้องการชั่วคราวข้อดีที่ใหญ่ที่สุดของเจียเหยาคือสายตาของนางกว้างไกลกว่าชาวเป่ยหวนคนอื่น อีกทั้ง ภายในใจนางมีชาวเป่ยหวนอยู่ ไม่เอาชีวิตของชาวเป่ยหวนมาเป็นเบี้ยล่างขอแค่นางไม่ทำสิ่งใดแผลงๆ ผลประโยชน์ที่เป่ยหวนนำมาให้ต้าเฉียนจะมีมากขึ้นหากนางทำสิ่งใดแผลงๆ เช่นนั้นเขาก็คงต้องใช้วิธีเด็ดขาดรุ่นแรงเหล่านั้นแล้วแม้เรื่องของเจียเหยาจัดการได้แล้ว แต่ชีวิตเคล้าสุรานารีในจินตนาการของหยุนเจิงยังไม่มาถึงต่อให้มีพวกเยี่ยจื่อคอยช่วยจัดการดูแลการปกครอง แต่ทุกวันก็มีเรื่องราวทุกรูปแบบมาหาเขา เรื่องราวมากมาย ล้วนต้องให้เขาตัดสินใจ ทำเอาหยุนเจิงมีความคิดอยากส่งคนไปลักพาตัวคนที่เมืองจักรพรรดิมาใช้งานที่ซั่วเป่ยแล้วเรื่องออกทะเล หยุนเจิงยังคิดไม่ตกแต่ว่า ก่อนออกทะเล ต้องสร้างท่าเรือก่อนส่วนเรื่องเรือ ตอนนี้หยุนเจิงยังไม่คิดจะสร้างเอง ด้านหนึ่งเพราะซั่วเป่ยมีช่างฝีมือสร้างเรือน้อยมาก อีกด้านหนึ่งคือเพราะการสร้างเรือด้วยตัวเองใช้เวลานานเกินไปมีเวลา ส่งคนไปยังอี๋โจว อวี้โจวซื้อเรือสินค้าขนาดใหญ่เอาพืชเกษตรที่ให้ผลผลิ

“ขาย...ขายตำแหน่งขุนนาง?”ภายในลานด้านหลัง เมื่อได้รู้ความคิดของหยุนเจิง ทุกคนต่างตกตะลึงเยี่ยจื่อมองหยุนเจิงด้วยความอึ้ง วิธีที่เขาบอกว่าได้เงินมาอย่างรวดเร็ว ก็คือขายตำแหน่งขุนนาง?ไม่ใช่...เหตุใดเขาคิดเช่นนี้!ถึงเช่นไรเขาก็เป็นซั่วเป่ยเจี๋ยตู้สื่อ!ซั่วเป่ยแห่งนี้เป็นถิ่นฐานของเขาเหตุใดเขาจึงคิดวิธีขายตำแหน่งประเภทนี้?อย่าว่าแต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้ยากจนถึงขั้นบ้าไปแล้ว ต่อให้ยากจน ก็ไม่อาจทำเรื่องเช่นนี้ได้!นี่เขาไม่ใช่ทำลายรากฐานกิจการของตัวเองหรือ?“มันเรื่องใหญ่เท่าใดกันเชียว!”หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง “ดูท่าทางของพวกเจ้าสิ!”“นี่เรียกเรื่องเล็กหรือ?” คิ้วของฮูหยินเสิ่นใกล้ขมวดรวมเข้าด้วยกันแล้ว “เจ้าเป็นถึงองค์ชายตำแหน่งซั่วเป่ยเจี๋ยตู้สื่อคิดขายตำแหน่งขุนนาง เจ้าคิดจะสร้างความวุ่นวายที่ซั่วเป่ยหรือ? ลูกเขต เจ้าเลอะเลือนเช่นนี้ไม่ได้นะ!”หลังจากฮูหยินเสิ่นเอ่ยปาก ทุกคนก็พากันเกลี่ยกล่อม“ท่านอ๋อง เรื่องนี้ทำไม่ได้จริงๆ!”“องค์ชาย เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด...”“องร์ชาย หากท่านขาดแคลนเงิน ข้าไปช่วยหาเงิน ข้าจางซูรู้ข้อเสียของการขายตำแหน่งขุนนาง องค์ชายไม่รู้ได้เช่น

บนรถม้า หยุนเจิงกับผู้หญิงสามคนของเขานั่งด้วยกัน ทั้งยังเกยขาของเขาไว้บนเรียวขาของเมี่ยวอินอย่างสบายอกสบายใจ ทั้งยังคอยเอารัดเอาเปรียบผู้หญิงทั้งสามคนตลอดเวลา เป็นชีวิตที่สุขสบายอย่างยิ่งนี่สิเรียกว่าชีวิต!ใครอยากจะข้ามเวลามาแล้วมีเอาแต่หมกมุ่นทำงานเล่า?ผู้กอบกู้โลก ใครอยากจะเป็นก็เป็นไป ถึงเช่นไรเขาก็ไม่เป็น!หยุนเจิงกำลังคิดเรื่อยเปื่อย พยายามสงบความคิดไร้ความทะเยอทะยานของเขาเขาแค่อยากจะเป็นปลาเค็มที่สามารถจะปกป้องตัวเองได้เท่านั้นเห็นใบหน้าเพลิดเพลินของหยุนเจิง หญิงทั้งสามคนพากันกรอกตาบนและกำหมัดทว่า ขณะที่หยุนเจิงไม่สนใจสิ่งใด เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่หายากและน่ารื่นรมย์นี้ให้จุใจ“ข้าสงสัยอย่างแรง เจ้าพาพวกเราไปเขาลั่วเสียต้องไม่เป็นเรื่องดี!”เสิ่นลั่วเยี่ยนกล่าว ทั้งยังมองไปมาระหว่างหยุนเจิงและเมี่ยวอินด้วยสายตาแฝงเลศนัยนางไม่ลืมที่ทั้งสองคนทำเรื่องที่น้ำพุร้อนก่อนหน้านี้เผชิญกับสายตาของเสิ่นลั่วเยี่ยน แม้แต่เมี่ยวอินที่นิสัยเปิดเผยยังอดหน้าแดงไม่ได้ไม่เพียงเสิ่นลั่วเยี่ยนคิดเช่นนี้ แม้แต่นางก็คิดเช่นนี้!นางถึงขั้นสงสัย หยุนเจิงคนหน้าไม่อายคิดจะพาพวกนางสา

หยุนเจิงพักอยู่ที่เขาลั่วเสียสองวันหลักๆ เพื่อวางแผนสร้างค่ายฝึกทหารม้าของเขาลั่วเสียขึ้นใหม่ในเมื่อเป็นสำนักศึกษาเตรียมทหาร ย่อมต้องสร้างห้องเรือน รวมถึงสิ่งอำนวยความสะดวกเรียบง่ายอื่นๆอื้อ ยังต้องทำแผนผังจำลองด้วยทรายขึ้นมาด้วยแน่นอน หยุนเจิงไม่มีทางเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับงานอย่างเดียวมาถึงที่นี่แล้ว น้ำพุร้อนนี่ก็ต้องแช่สักหน่อยน่าเสียดาย เสิ่นลั่วเยี่ยนตั้งครรภ์ ภายใต้คำแนะนำของเมี่ยวอิน จึงไม่สามารถแช่น้ำพุร้อนได้ ทำให้แผนการสี่คนร่วมกันแช่น้ำพุร้อนของหนุนเจิงต้องล้มเหลวยังดีที่ ยังมีเมี่ยวอินและเยี่ยจื่อแช่น้ำพุร้อนเป็นเพื่อนเขารสชาติที่สวยงามนี้ มีเพียงพวกเขาที่ได้สัมผัสแต่ว่า ราคาที่ต้องจ่ายก็คือระหว่างทางที่กลับติ้งเป่ย ก็คือการหยอกล้อของเสิ่นลั่วเยี่ยนตลอดทางหยุนเจิงและเมี่ยวอินยังดีหน่อย แต่เยี่ยจือกลับหน้าบาง ตลอดทางหยิกหยุนเจิงคนสารเลวนี่ไม่น้อยเป็นเพราะเจ้าสารเลวนี่ทำร้าย!คนที่เสียเปรียบล้วนเป็นนางหากคนอื่นรู้เรื่องเหล่านี้ นางต้องรู้สึกอับอายมาก“องค์ชาย ด้านหน้าเหมือนจะมีผู้ลี้ภัย”เสียงของต่งกังลอยเข้ามาในรถม้ากะทันหันอันธพาล?หยุนเจิงเปิดผ้

ต่งกังรับคำสั่งแล้วจากไปทว่า เด็กน้อยตกใจจนเสียสติแล้ว ทำเพียงร้องไห้อย่างแรง ต่งกังถามอยู่ตั้งนาน ก็ถามสิ่งใดออกมาไม่ได้ต่งกังวิ่งกลับมาหน้านิ่วคิ้วขมวดรายงานกับหยุนเจิงหยุนเจิงขมวดคิ้ว ออกคำสั่ง “พามา ข้าเอง...”“รอก่อนค่อยว่ากัน!”เมี่ยวอินดึงหยุนเจิงเอาไว้ “เด็กคนนั้นน่าจะเป็นท่าไม้ตายที่แท้จริง!”ท่าไม้ตาย?เยี่ยจื่อและเสิ่นลั่วเยี่ยนมองเมี่ยวอินอย่างประหลาดใจเด็กคนเดียว จะมีท่าไม้ตายใดได้?หยุนเจิงลูกตาหดลง “เจ้าหมายถึง นี่ไม่ใช่เด็ก? เป็นคนแคระ?”“เป็นไปได้มาก!”เมี่ยวอินพยักหน้าเบาๆ “ข้าเคยได้ฟังอาจารย์ข้าเล่า มีคนตาหาคนประเภทนี้โดยเฉพาะ เลี้ยงดูให้กลายเป็นมือสังหารอย่างลับๆ ฉวยโอกาสที่เป้าหมายไม่ทันได้ป้องกันตัวเปลี่ยนเป็นการลอบสังหาร...”เช่นนั้นหรือ?เสิ่นลั่วเยี่ยนปรายตามองเด็กสาวที่คุกเข่าร้องไห้อยู่ตรงนั้น ทันใดนั้นก็กล่าวกับหยุนเจิง “ฟังเมี่ยวอินเถอะ”“ใช่!”เยี่ยจื่อพยักหน้า “สุภาพบุรุษจะไม่ยืนอยู่ใต้กำแพงอันตราย ระวังไว้จะดีที่สุด!”นางและเสิ่นลั่วเยี่ยนไม่เข้าใจเรื่องบางอย่างของยุทธภพแต่ในเมื่อเมี่ยวอินบอกว่ามีคนประเภทนี้ ก็จำเป็นต้องระวังเอาไว้