บททั้งหมดของ ผมคือหมอเทวดา: บทที่ 471 - บทที่ 480

ตอนนี้เป็นไง ตัวเองมีโอกาสได้เป็นเจ้าของสิ่งเหล่านั้นอีกครั้ง แน่นอนว่าเขามีความสุขมากประเด็นคือไม่มีใครมาก่อกวน ราคาก็จะกลับสู่ภาวะปกติมีชิวเทียนฉือเป็นผู้นำ คนอื่น ๆ ก็แสดงความเข้าใจเช่นกันหลิ่วซือหยินยิ้ม ในที่สุดความกังวลใจก็สามารถปลดออกได้และพูดว่า "ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ""พรุ่งนี้เช้าก็ยังเป็นที่นี่ แล้วเจอกันค่ะ!"หลังจากที่หลิ่วซือหยินเฝ้าดูลั่วอู๋ฉางจากไป เธอก็สั่งให้ลูกน้องซ่อมแซมสถานที่นี้ใหม่ในห้องเงาสีขาวพุ่งเข้ามาทางหน้าต่างลั่วอู๋ฉางไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นเสี่ยวไป๋"ฉันเหนื่อยมาก!"หูเยว่ซียืดตัวและบ่นว่า "เจ้านาย คุณช่วยบอกสาวน้อยหน่อยได้ไหมว่าไม่ให้เธออุ้มฉันตลอดเวลา!"ลั่วอู๋ฉางพูดอย่างไม่ใจดี "ถูกคนอุ้มไว้ไม่ดีเหรอ สัตว์เลี้ยงไม่ได้ชอบแบบนี้กันหมดเหรอ?"คุณสิสัตว์เลี้ยง!บ้านคุณล้วนเป็นสัตว์เลี้ยง!หูเยว่ซีกล้าด่าในใจแค่ไม่กี่คำ ไม่กล้าแสดงออกมาเลยเธอเบะปาก แววตาเหม่อลอย ทำท่าทางน่าสงสาร "เราต่างผู้หญิง อุ้มไปอุ้มมาสนุกตรงไหน?""ต่อให้อุ้มจริง ๆ ฉันก็หวังว่าจะถูกเจ้านายอุ้มไว้ในอ้อมแขนนะ!""หยุด!" ลั่วอู๋ฉางตัดบทเธอทันที

มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง กล้าดียังไงมาเป็นเจ้านายของฉัน ช่างกล้าหาญมาก!ดูสิว่าเมื่อคุณพ่ายแพ้อยู่ใต้กระโปรงของฉันแล้ว ใครจะเป็นเจ้านายกันแน่ลั่วอู๋ฉางยกมือขึ้นแล้วดึงผ้าปูที่นอนขึ้นมา โยนออกไปโดยไม่เงยหัวขึ้นผ้าสีขาวตกลงบนตัวของหูเยว่ซี ปกปิดรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอที่อาจทำให้คนพ่นเลือดได้ลั่วอู๋ฉางจึงหันหน้ากลับมากลับไม่รู้ว่าแม้ว่าร่างกายของหูเยว่ซีจะถูกปกคลุมแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการทำท่าที่เย้ายวนได้เส้นโค้งที่คลุมเครือ กลับมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้ว ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ก็ยังไม่ได้!""คุณกลับไปเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยดีกว่า ตอนนี้เลย!"หูเยว่ซีเบะปากทันทีและบ่นว่า "พันปีเต็มแล้ว ไม่ง่ายเลยที่ฉันจะสร้างร่างขึ้นมาใหม่ได้ ยังไม่ชินกับมันเลย!""นายท่านใจร้ายเกินไปแล้ว ให้ฉันกลายร่างเป็นหมา คุณไม่เห็นใจฉันเหรอ?"ลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วซ้ำแล้วซ้ำอีก "สภาพของคุณตอนนี้ ไม่เหมาะสมที่จะปรากฏตัวในห้องของผม จะทำให้คนเข้าใจผิดได้""ดึกขนาดนี้ จะมีคนรู้!" หูเยว่ซีเริ่มอ้อนลั่วอู๋ฉางมีท่าทีแข็งกร้าว "ฟ้ารู้ ดินรู้ คุณรู้ ผมรู้ ไม่ได้เด็ดขาด""งั้นฉันใส่เสื้อผ้าได้ไหม

"เจ้านายบ้า ไม่มีความชื่นชมเลย รู้จักแต่ดุคนอื่น!"หูเยว่ซีสีหน้าหดหู่และกลับไปที่ห้องอีกครั้งผ่านไปอีกสักพักเธอก็เดินออกมาด้วยชุดผ้าไหมแท้ แม้ว่าส่วนที่ควรปกปิดจะถูกปกปิดไว้ แต่รูปร่างของเธอก็ดีมากสิ่งที่ควรเว้าก็เว้า สิ่งที่ควรนูนก็นูน ขัดขวางไม่ได้เลย!ใส่ชุดอะไรก็ดูเซ็กซี่ ทำยังไงดี?ลั่วอู๋ฉางทำหน้าจนใจและต้องเลือกที่จะยอมรับ "งั้นก็แบบนี้แล้วกัน ผมจะไปนอนแล้ว""แล้วฉันล่ะ?" หูเยว่ซีทำท่าเย้ายวนอีกครั้งอย่างไม่ตั้งใจ ดูเหมือนว่าพร้อมที่จะทำทุกอย่างที่เขาต้องการจริง ๆ แล้วการที่ไม่ตั้งใจเป็นสิ่งที่ร้ายแรงที่สุด!ลั่วอู๋ฉางเลือกที่จะไม่สนใจและพูดโดยไม่หันกลับมามอง "คุณนอนบนโซฟา!""ซื่อบื้อจริง ๆ!" หูเยว่ซีรู้สึกหดหู่มากยิ่งขึ้นตัวเองเป็นถึงจักรพรรดิชิงชิว สาวงามอันดับหนึ่งของสุนัขจิ้งจอก ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่าง สอดคล้องกับความสวยงามของมนุษย์อย่างพวกคุณหมดทำไมถึงถูกเขาเพิกเฉยล่ะ?หรือว่าวิชามหาเสน่ห์ของตัวเองถดถอยลงแล้ว?อาจเป็นไปได้!ถูกขังอยู่ในแหวนมาพันปีเต็ม ไม่มีโอกาสได้แสดงวิชามหาเสน่ห์ ถดถอยก็เป็นเรื่องปกติเจ้านายบ้า คุณรอก่อนเถอะ!หูเยว่ซีคิดว่าตัว

"โดยเฉพาะอาการช็อก ตราบใดที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น คุณก็จะเหลือชีวิตเพียงวันเดียวแล้ว"ชิวเทียนฉือขมวดคิ้วและตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า "ขอบคุณที่เตือน""ยาเม็ดนี้คุณรับไว้ มันสามารถช่วยชีวิตคุณได้ในช่วงเวลาวิกฤติ" ลั่วอู๋ฉางพูดแล้วยื่นกล่องเล็ก ๆ มาให้ชิวเทียนฉือไม่ได้ยื่นมือออกไป แต่ขยิบตาให้เลขา"มีน้ำใจแล้ว ขอบคุณคุณลั่ว" เลขากลับสุภาพมากแต่ชิวเทียนฉือไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง หากลั่วอู๋ฉางไม่ได้แสดงความแข็งแกร่งอย่างมากเมื่อคืนนี้ ชิวเทียนฉือก็คงไม่มองเขาด้วยซ้ำตอนนี้เขาก็แค่ทำตามมารยาทเท่านั้นสำหรับคำพูดของลั่วอู๋ฉาง เขายิ่งไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา"ในช่วงเวลาวิกฤติคุณสามารถโทรหาคุณหนิงได้ เขาหาผมเจอ"ลั่วอู๋ฉางเห็นแล้วพูดจบประโยคสุดท้ายก็จากไปทันทีคนเราก็เป็นแบบนั้น ไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่ชนกำแพงไม่หันกลับชิวเทียนฉือไม่พอใจมาก รอลั่วอู๋ฉางเดินจากไปไกลแล้วก็พึมพำว่า "คิดว่าตัวเองสำคัญมากเหรอ?""หมอชื่อดังมากมายฉันไม่ใช้ ใช้นาย?""ยังต้องโทรหานายด้วย เรื่องแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้น!"ชิวเทียนฉือเดินก้าวใหญ่จากไป เลขาขมวดคิ้วและเก็บกล่องเล็ก ๆ ไว้ในกระเป

"ไม่สายไม่สาย ใช่ไหมพ่อ?" หนิงซินถงถามด้วยรอยยิ้มหนิงหงถูมีสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย เพราะต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาจำเป็นต้องรักษาบารมีในฐานะหัวหน้าตระกูล กลืนน้ำลายแล้วพูดว่า "มาถูกเวลาพอดี"สายตาของพี่เฟยจ้องไปที่ลั่วอู๋ฉางอย่างรวดเร็วนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองได้พบกัน ลั่วอู๋ฉางไปรักษาโรคที่ตระกูลหนิงครั้งที่แล้ว ไม่ได้เจอผู้หญิงคนนี้"ท่านนี้ก็คือคุณลั่วที่รักษาอาการป่วยของคุณหนูหนิงใช่ไหม?" พี่เฟยยิ้มและดูเหมือนจะขอบคุณการช่วยเหลือของลั่วอู๋ฉางลั่วอู๋ฉางพยักหน้า "ผมเอง!""ขอบคุณค่ะคุณลั่ว ถ้าไม่ใช่คุณ คุณหนูของฉันจะต้องตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ และผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก"พี่เฟยยื่นมืออย่างกระตือรือร้นและก้าวสองก้าวไปหาลั่วอู๋ฉางอย่างรวดเร็วลั่วอู๋ฉางไม่มีนิสัยชอบจับมือกับคนอื่น ซึ่งทำให้พี่เฟยรู้สึกอับอายเล็กน้อยและยังคงทำท่ายื่นมือต่อไปหนิงซินถงแนะนำ "อาจารย์ พี่เฟยคนนี้เป็นผู้คุ้มกันของครอบครัวเรา และอยู่ในตระกูลหนิงมาห้าปีแล้ว"ลั่วอู๋ฉางเห็นแก่หน้าของสาวน้อยจึงยื่นมาขวาออกมาพี่เฟยสีหน้าดีใจรีบจับมือทันที"ขอบคุณค่ะคุณลั่ว..."ปากของเธอขอบคุณ แต่ดวงตากลับมีเจ