All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 891 - Chapter 900

ฮองเฮายินดีอย่างยิ่งและตะโกนอย่างรวดเร็ว "ลูกแม่ฟื้นแล้ว!"ทว่าทันทีที่องค์รัชทายาทลืมตา ฮองเฮาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติดวงตาขององค์รัชทายาทว่างเปล่า ไม่มีการจดจ่อกับสิ่งใด สีหน้าเหม่อลอยราวกับคนไร้สติแม้จะเห็นฮองเฮา แต่เขาก็หัวเราะใส่นางอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย"ฮิฮิ...ฮิฮิฮิ..."เมื่อเห็นท่าทางขององค์รัชทายาท สีหน้าของฮองเฮาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ขาของนางอ่อนแรงจนทรุดลงไปนั่งกับพื้นองค์รัชทายาทแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกกลับมาแล้วแต่กลับกลายเป็นคนเสียสติไม่มีทางที่จะได้ความจริงจากปากของเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่องค์รัชทายาทถูกนำตัวกลับมายังตำหนักบูรพา หลังจากทราบข่าวชายารัชทายาทก็รีบออกไปต้อนรับ แต่เมื่อนางเห็นองค์รัชทายาทมีท่าทางเหม่อลอยไร้สติ สีหน้าของนางก็แข็งค้างทันทีนางถามฮองเฮาที่มาด้วยว่า “ฮองเฮา องค์รัชทายาททรง...กลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรเพคะ?”สีหน้าของฮองเฮาโกรธเกรี้ยว "ฝีมือของนางสารเลวนั่นอย่างไรเล่า องค์รัชทายาทถูกนางจับตัวไปขังไว้ในห้องลับใต้ตำหนักของนาง ไม่แปลกใจที่เวลาผ่านไปนานเพียงนี้ แม้จะพลิกแผ่นดิน แต่ก็หาลูกข้าไม่พบ"ในใจของชายารัชทายาทมีลางสังหรณ์ที่อธิ

เช่นเดียวกับสถานการณ์ที่มีคนกินเห็ดพิษโดยไม่ทันระวัง สารพิษที่นางใช้ก็เป็นชนิดเดียวกันทำให้เกิดอาการเพ้อในช่วงระยะเวลาสั้น ๆเมื่อชายารัชทายาทได้ยามาอยู่ในมือก็ผ่อนคลายลง“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเจ้ารีบออกไปโดยเร็วเถิด พวกเจ้าช่วยข้าจัดการกับกุ้ยเฟยแล้ว ข้าก็จะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องลำบาก”พูดจบ นางก็ยืนขึ้นและกำลังจะออกจากศาลาจู่ ๆ เย่เสวียนถิงก็เกร็งตัวขึ้นและโยนจานรองชาออกไปทันใดนั้นก็มีเสียงร้องดังมาจากด้านหลังต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล"อ๊าก!"ซูชิงอู่หันควับไปมองก็เห็นขันทีผู้น้อยตกลงมาจากหลังต้นไม้จากระยะไกลสีหน้าของชายารัชทายาทแข็งค้างในทันทีนางมองไปยังทิศทางนั้น จากนั้นก็หันหน้ามามองซูชิงอู่และเย่เสวียนถิงทันทีก่อนที่นางจะได้พูดอะไร ซูชิงอู่ก็เข้ามาข้างหลังนาง แล้วหยิบมีดออกมาจ่อที่คอของนาง "พระชายา หักหลังกันรึ"เมื่อซูชิงอู่พูดจบ ท้องฟ้าที่อยู่ไม่ไกลก็ดูเหมือนจะสว่างขึ้นในขณะนี้ทิวทัศน์ที่มืดมิดรอบตัวสว่างวาบราวกับกลางวันมีคบเพลิงกระจายออกมาจากเส้นทางโดยรอบ และองครักษ์ในชุดเกราะสีเงินก็ล้อมรอบทะเลสาบเล็ก ๆ โดยยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบคนสามคนที่ยืนอยู่ในศาลาถ

ฮ่องเต้เฒ่าแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขารีบหันไปมองบุรุษที่เดินมาด้วยกันเย่เสวียนถิงสวมชุดสีดำ พลางยืนหลังตรงและเอามือไพล่หลัง แม้จะอยู่คนเดียวในค่ายศัตรู แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดได้ราวกับว่ามีกองทหารม้านับพันอยู่ข้างหลังมุมปากของฮ่องเต้เฒ่ากระตุก "อ๋องเสวียน!"เย่เสวียนถิงมองไปที่ใบหน้าของฮ่องเต้แห่งแคว้นอู๋ตะวันตกที่เกือบจะบิดเบี้ยว ดวงตาของเขาสงบราวกับบ่อน้ำโบราณ“ข้าก็แค่ส่งคนล่วงหน้าไปบอกพวกเขาว่าจะมีเสบียงอาหารมากมายเท่านั้นเอง ใครจะไปคิดว่าคนจะมากันเยอะถึงเพียงนี้ ดูเหมือนว่าราษฎรของพระองค์จะเข้าตาจนเสียแล้ว ถึงได้บังอาจปล้นเสบียงของกองทัพ”"เจ้า…"ฮ่องเต้แห่งแคว้นอู๋ตะวันตกคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าสิ่งต่าง ๆ จะดำเนินมาถึงจุดที่ว่านี้ที่อยู่นอกการควบคุมราษฎรธรรมดาที่ไหนจะกล้าปล้นเสบียง เรื่องนี้ต้องมีลับลมคมในอะไรแน่หากไม่ใช่เย่เสวียนถิงส่งคนไปแฝงตัวยุยงปลุกปั่นให้ราษฎรสร้างความวุ่นวาย เช่นนั้นพวกเขาก็คงจงใจล้างสมองชักจูงราษฎรให้ทำเช่นนั้น!ไม่ว่ากระบวนการจะเป็นอย่างไร ผลลัพธ์ในตอนนี้ก็ได้บอกเขาว่ากำลังเสริมคงจะไปไม่ถึง อีกทั้งไม่มีเสบียงเหลือแล้ว และเห

“อ๋องเสวียน ตอนนี้ท่านอยู่ในกำมือของข้าแล้ว และตอนนี้ข้าจะมอบทางเลือกให้ท่านสองทาง”เย่เสวียนถิงเลิกคิ้วและในขณะที่ดื่มชา เขาก็เงี่ยหูและทำท่าทางตั้งใจฟังจากนั้นก็ได้ยินฮ่องเต้เฒ่าพูดต่อ "หนึ่ง จงเป็นตัวประกันและอยู่พระราชวังของข้าต่อไป แคว้นอู๋ตะวันตกและแคว้นหนานเย่จะลงนามสัญญาสงบศึก และภายในสิบปีนี้พวกเราจะไม่รุกรานกันและกัน สอง..ท่านและพระชายาผู้งดงามของท่านจะต้องตายอยู่ที่นี่!”ทั้งสองทางเลือกนี้ไม่มีทางไหนเป็นตัวเลือกที่ดีเลยวันแรกดูเหมือนไม่มีอะไรมาก แต่การอยู่ที่นี่หมายความว่าชีวิตของพวกเขาจะตกอยู่ในกำมือของอีกฝ่ายยิ่งไปกว่านั้น ในการลงนามสัญญาสงบศึก แคว้นอู๋ตะวันตกจะต้องเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างแน่นอนกล่าวอีกนัยหนึ่ง เหตุผลที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นอู๋ตะวันตกต้อนรับพวกเขาด้วยอาหารและเครื่องดื่มรสเลิศแทนที่จะฆ่าพวกเขาไปเลย เพราะเขาต้องการใช้ชีวิตของพวกเขาเพื่อแลกกับผลประโยชน์ส่วนทางเลือกที่สองนั้นไม่ต้องพูดถึง มันเป็นหนทางไปสู่ความตายชัด ๆเย่เสวียนถิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็พูดว่า "กระหม่อมเลือกข้อสาม"เมื่อฮ่องเต้เฒ่าได้ยินเช่นนั้น เขาก็ตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อได้

แม้ฮ่องเต้เฒ่าจะรู้มานานแล้วว่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไม่ประสงค์ดี แต่เขาก็ยังโกรธมากหลังจากได้รู้ความจริงนี้“ยาตัวนี้มีสรรพคุณอะไร?”“ทูลฝ่าบาท สาเหตุที่พระองค์ปวดพระเศียรก็เพราะได้รับการกระทบกระเทือนตรงบริเวณพระเศียรอย่างรุนแรง และยานี้ก็ให้ผลในการส่งเสริมการไหลเวียนโลหิต ผลลัพธ์ของมันมหัศจรรย์มาก ขนาดกระหม่อมเองก็ยังไม่เคยเห็นใครผสมยาเช่นนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่หากได้รับยานี้เป็นเวลานาน จะทำให้มีอาการประสาทหลอน ร้ายแรงที่สุดก็จะทำให้เสียสติและกลายเป็นคนวิกลจริตได้พ่ะย่ะค่ะ…”เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง สีหน้าของฮ่องเต้เฒ่าก็เคร่งขรึมมากเขาเงยหน้าจ้องมองซูชิงอู่และเย่เสวียนถิง เขาสามารถเห็นจุดประสงค์ของอีกฝ่ายในการหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว“หากจะใช้เรื่องนี้แลกกับสองชีวิตของพวกเจ้าก็คงน่าขันเกินไป ขนาดภูเขาศักดิ์สิทธิ์ข้ายังไม่เชื่อใจ แล้วข้าจะเชื่อพวกเจ้าได้อย่างไร?”สงครามระหว่างทั้งสองแคว้นเริ่มรุนแรงขึ้น ไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจาอย่างสันติจนกว่าจะตัดสินผู้ชนะได้ซูชิงอู่ส่ายหัวเล็กน้อย พลางหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า "ฝ่าบาทตรัสผิดไปนะเพคะ ท่านอ๋องกับหม่อมฉันไม่ได้ต้องก