บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 881 - บทที่ 890

เมื่อชายารัชทายาทถูกปล่อย นางก็ไม่ได้ดิ้นรนหรือร้องตะโกนออกมา เพียงแต่หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านอย่างระมัดระวังเห็นข้อความเขียนไว้ในทุกแผ่นว่าเป็นยาสงบครรภ์“ยาสงบครรภ์...มีพระสนมคนใดในวังหลังตั้งครรภ์หรือ?”ซูชิงอู่ยิ้มเบา ๆ “พระชายาคิดว่าเทียบยานี้ถูกทำขึ้นมาให้ใครรึ?”ภายในวังหลัง สตรีที่ตั้งครรภ์ยังไม่ถึงสามเดือนจะไม่มีการประกาศออกไปว่าตั้งครรภ์และจะถูกเก็บเป็นความลับดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะหาข้อมูลประเภทนี้เว้นแต่จะสอบถามกับคนสนิทม่านตาของชายารัชทายาทหดตัวลงเล็กน้อย และอารมณ์ต่าง ๆ ในดวงตาของนางก็ค่อย ๆ เริ่มสั่นคลอนเมื่อเห็นว่านางเข้าใจสิ่งที่ตนต้องการจะสื่อ ซูชิงอู่ก็ยิ้มและพูดว่า "ท่านรู้ภูมิหลังของกุ้ยเฟยหรือไม่?"ชายารัชทายาทส่ายหัวนางเพียงได้ยินมาว่ากุ้ยเฟยถูกฮ่องเต้พาตัวกลับมาจากข้างนอกเมื่อสิบปีก่อน และนางก็ได้รับความโปรดปรานนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาหลังจากที่นางมาถึง ฮ่องเต้ก็หลงใหลในตัวนางอย่างสมบูรณ์และอยู่ในวังหลังมาเป็นเวลาหลายปีดังนั้นแม้แต่องค์ชายที่อายุน้อยที่สุดในตอนนี้ก็มีอายุสิบกว่าปีคนอื่นคิดว่าฮ่องเต้เฒ่าชราแล้ว คงจะมีทายาทไม่ได้ แต่ตอน

นางยกมือสัมผัสใบหน้าของบุตรีอย่างเศร้าโศกและโกรธเคือง“ลูกไม่ต้องกังวลไปนะ ตอนนี้องค์รัชทายาทไม่อยู่ในตำหนัก แม่จะนำเรื่องนี้ไปบอกพ่อของเจ้าและให้เขาไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อขอความยุติธรรมให้กับเจ้า ใครหน้าไหนที่ทำร้ายลูกของข้าให้เป็นเช่นนี้ มันผู้นั้นจะต้องชดใช้!”ในที่สุดชายารัชทายาทก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาหลังจากได้ยินคำพูดปกป้องของมารดา นางเองก็เป็นบุตรีที่น่าภาคภูมิใจของตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง นางจะยอมคับข้องใจเพราะเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไรอีกฝ่ายสาดยาอะไรก็ไม่รู้ใส่หน้านางกลางดึกจนเกือบทำให้ใบหน้าของนางเสียโฉม แม้จะบอกไม่ให้นางติดใจ แต่จะให้นางทำเช่นนั้นได้อย่างไร?แม้ซูชิงอู่จะไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ แต่ชายารัชทายาทและกุ้ยเฟยก็แตกหักกันไปแล้ว!ซูชิงอู่ลุกขึ้นไปปิดประตูหลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครแอบฟังอยู่ข้างนอก ชายารัชทายาทก็พูดกับมารดาของนางอย่างจริงจังว่า "ท่านแม่ ลูกพบบางสิ่งที่ผิดปกติเจ้าค่ะ กุ้ยเฟยน่าจะตั้งครรภ์และกำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการวางแผนอนาคตให้กับลูกของนาง”ความลับนี้ทำให้ฮูหยินฉางหน้าเปลี่ยนสีกะทันหัน“เจ้าพูดจริงหรือ?”เหตุการณ์นี้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อสถานการณ์ทั

ฮ่องเต้เฒ่าหัวเราะเบา ๆ และรอยยิ้มนี้ทำให้กุ้ยเฟยรู้สึกขนลุกในช่วงเวลานั้นนางพยายามใช้สิ่งนี้ขู่ฮ่องเต้เฒ่าให้ทำสิ่งต่าง ๆ แทนนาง แต่กลับถูกเล่นงานและถูกส่งไปจองจำในตำหนักเย็นหากศิษย์พี่ของนางไม่มาช่วยเหลือ เกรงว่านางจะต้องอยู่ในที่คุมขังไปตลอดชีวิต“ข้าไม่สนใจว่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้าต้องการจะทำอะไร แต่หากมันส่งผลกระทบต่อแคว้นของข้า ข้าจะทำให้พวกเจ้ามีชีวิตที่เลวร้ายและทุกข์ทรมานแสนสาหัส”เขายกมือตบไหล่กุ้ยเฟยเบา ๆ“พรุ่งนี้ ข้าอยากได้ยินข่าวว่ากุ้ยเฟยสูญเสียองค์ชายในครรภ์ จงเชื่อฟังเสีย แล้วข้าก็จะโปรดปรานเจ้าเหมือนเช่นแต่ก่อน”เมื่อกุ้ยเฟยได้ยินเช่นั้น นางก็รู้สึกหวาดหวั่นจนเหงื่อไหลออกมาเต็มหลังตาแก่นี่!นางได้แต่คิดเช่นนั้นอยู่ในใจ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร หลังจากที่ฮ่องเต้เฒ่าจากไปแล้ว ขาของนางก็อ่อนแรงจนทรุดลงไปกับพื้นนางกัดฟัน สายตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างสุดซึ้งรออีกเพียงเดือนเดียวเท่านั้นเมื่อทางศิษย์พี่ของนางเตรียมตัวพร้อม นางก็ไม่ต้องติดอยู่ในวังหลังของแคว้นอู๋ตะวันตกอีกต่อไป ทั้งยังสามารถทำภารกิจของพ่อบุญธรรมของนางได้สำเร็จ หลบหนีจากทะเลแห่งความทุ

หากพวกนางไม่ได้เข้ามาช่วยกันประคอง ตอนนี้ฮองเฮาอาจจะล้มลงกับพื้นไปแล้วนางหันกลับมาด้วยใบหน้าซีดเซียว ทำให้ฮ่องเต้เฒ่าเห็นรอยฝ่ามืออีกสองสามรอยบนใบหน้าของฮองเฮาซึ่งเป็นสีแดงและบวม ผมของนางยุ่งเหยิง ความสง่าและความงดงามในอดีตนั้นไม่มีให้เห็นเลยเขาเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ใครก็ได้บอกข้าทีซิว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?”ทันใดนั้น นางกำนัลคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายกุ้ยเฟยก็ก้าวออกมา“ทูลฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงให้ความเป็นธรรมแก่พระสนมด้วยเพคะ หม่อมฉันเห็นด้วยตาตนเองว่าทางฝั่งของฮองเฮาเป็นฝ่ายลงมือก่อน ฮองเฮาทรงทราบดีว่าตอนนี้พระสนมกำลังตั้งครรภ์ แต่พระนางกลับไม่สนพระทัย เห็นได้ชัดว่ามีความผิดฐานทำร้ายทายาทราชวงศ์เพคะ!”คำกล่าวหาที่เกินความจริงนี้ แม้แต่ฮองเฮาก็ไม่สามารถรับผิดชอบไหวฮองเฮารู้ว่าคราวนี้ตนกระทำการวู่ว่ามจึงพูดด้วยดวงตาเศร้าหมอง “หม่อมฉันรู้ดีว่าฝ่าบาททรงโปรดปรานกุ้ยเฟย แต่ถึงอย่างไรก็ต้องเคารพกฎเกณฑ์ของวังหลัง หม่อมฉันคือฮองเฮาและเป็นเจ้าของหกตำหนักฝ่ายใน กุ้ยเฟยเจอหน้าหม่อมฉันแต่ไม่ทำความเคารพก็ไม่เป็นไร ทว่ากลับมาพูดจาเหน็บแนมยั่วยุหม่อมฉัน หากไม่ลงโทษนาง หม่อมฉันที่เป็นฮ

ฮองเฮาเป็นคนแรกที่ตอบสนองเมื่อได้ยินว่าโอรสของนางได้รับการช่วยเหลือออกมาแล้ว นางก็อดทนต่อความเจ็บปวดและเดินไป“ลูกเอ๋ย ลูกแม่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”ฮองเฮามองโอรสของนางที่ดูผ่ายผอมลงไปมากในช่วงเวลาสั้น ๆ และน้ำตาก็ไหลออกมาทันทีองค์รัชทายาทถูกวางลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา และในเวลานี้เขาก็ยังคงสลบอยู่ฮองเฮาทรุดลงนั่งข้าง ๆ พลางร้องไห้ไปเช็ดน้ำตาไปด้วยความรู้สึกเศร้าใจอย่างยิ่งแม้นางจะรู้แล้วว่าโอรสของนางถูกสตรีชั่วช้านางนี้ลักพาตัวไป แต่เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า อารมณ์ความเกลียดชังก็ยิ่งปะทุออกมาเมื่อรู้สึกว่าฮ่องเต้เฒ่ากำลังเข้ามาใกล้ ฮองเฮาจึงพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “ฝ่าบาท บัดนี้พยานและหลักฐานทั้งหมดครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว พระองค์ทรงทอดพระเนตรเห็นหรือไม่เพคะ?”ฮ่องเต้เฒ่ามองไปยังองค์รัชทายาทที่ตกอยู่ในสภาพไม่ได้สติ อ่อนแรงและพูดอะไรไม่ได้ มีเพียงหน้าอกที่ยกขึ้นลงตามจังหวะการหายใจกุ้ยเฟยตกตะลึงนางคาดไม่ถึงว่ามันจะเป็นเรื่องจริงองค์รัชทายาทถูกคนพามายังห้องลับของนางโดยที่นางไม่ทันได้สังเกตเห็นเมื่อคิดได้เช่นนี้นางก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัวทั้ง ๆ ที่มีปรมาจารย์มากมายคอยปกป้องนางอย่