All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 861 - Chapter 870

กุ้ยเฟยมีสีหน้าสงบและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง“พระชายา ดูเหมือนว่าเมื่อคืนองค์รัชทายาทจะออกจากห้องไปก่อนที่มือสังหารจะเข้ามา”ทันใดนั้นสีหน้าของชายารัชทายาทก็สดใสขึ้นมา “ท่านหมายความว่าองค์รัชทายาทไม่ได้ถูกปลงพระชนม์และลักพาตัวไปโดยมือสังหาร แต่ทรงออกไปเองอย่างนั้นหรือเพคะ?”กุ้ยเฟยหัวเราะเบา ๆ “พระชายาน่าจะเห็นเสื้อผ้าบนเก้าอี้แล้ว องค์รัชทายาทคงจงใจทิ้งมันไว้ที่นี่เพื่อหลอกคนนอกให้คิดว่าเขายังอยู่ที่นี่ แต่อันที่จริง เขาได้ออกไปนานแล้ว”ชายารัชทายาทตกตะลึง “จะ...จริงหรือเพคะ?”“องค์รัชทายาทรู้ทักษะป้องกันตัวในระดับหนึ่ง หากมีอันตรายเขาจะเรียกองครักษ์มาช่วยอย่างแน่นอน แม้อีกฝ่ายจะลอบโจมตีก็ไม่สามารถทำให้เขาบาดเจ็บได้ ดังนั้น ข้าเดาว่าองค์รัชทายาทคงจะออกไปด้วยตนเอง”เสียงของกุ้ยเฟยสงบนิ่ง แต่คำพูดของนางค่อนข้างตรงประเด็นชายารัชทายาทพึมพำ “จริงหรือ? แต่เหตุใดองค์รัชทายาทถึงต้องไปจากตำหนักด้วยล่ะเพคะ?"“เรื่องนี้ข้าก็ไม่แน่ใจ องค์รัชทายาทคงมีจุดประสงค์แอบแฝงกระมัง”กุ้ยเฟยมีท่าทีอ่อนโยนและมีน้ำเสียงที่ฟังดูใจดีนางสั่งให้สาวกจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ออกมาสองคนช่วยประคองนางเดินไปกับชาย

กุ้ยเฟยตกตะลึงพลางมองชายารัชทายาทด้วยท่าทางแปลก ๆในอดีต หากนางต้องการนางบำเรอสักคนหนึ่ง ชายารัชทายาทก็คงตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด ไม่ต้องพูดถึงสตรีอย่างอวิ๋นอู่ที่นางเคยมองว่าเป็นหนามยอกอกแต่ตอนนี้นางกลับเลือกที่จะช่วยเหลือนางบำเรอเพียงเพราะคำวิงวอนเล็ก ๆ น้อย ๆสายตาของกุ้ยเฟยฉายแววเยือกเย็น ที่จริงแล้วนางแค่อยากถามรายละเอียดบางอย่างจากปากของนางบำเรอ ส่วนอีกฝ่ายจะรู้หรือไม่ มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับนางมากนักหากรู้ก็ดีไป แต่หากอีกฝ่ายไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ ก็ถือว่านางโชคร้าย“พระชายาไม่จำเป็นต้องอธิบายกับข้าหรอก ข้ามาถามอย่างกะทันหันไปหน่อย แต่ในเมื่อพระชายาไม่ยินดีที่จะส่งคนให้ข้า เช่นนั้นข้าก็ขอตัวก่อน”นางหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เหลือบมองซูชิงอู่อย่างเย็นชา“เพียงแต่ว่า ข้ายังมีบางอย่างที่อยากจะเตือนพระชายาเสียหน่อยว่าเจ้าไม่ควรเชื่อใจคนบางคนมากเกินไป”พูดจบนางก็หันหลังจากไปพร้อมกับคนของตนซูชิงอู่แอบมองตามแผ่นหลังของกุ้ยเฟยที่เดินจากไป ใจของนางก็นึกอยากจับอีกฝ่ายมัดและสอบปากคำให้รู้แล้วรู้รอดน่าเสียดายที่ยังทำไม่ได้เพราะถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่พระราชวังของแคว้นหนานเย่

กลิ่นหอมลึกลับลอยเข้ามาในห้องจมูกของซูชิงอู่ไวมาก และนางก็ได้กลิ่นมันเกือบจะในทันที มันเป็นกลิ่นหอมจาง ๆ ที่สามารถทำให้คนหลับได้ทว่าทั้งคู่ต่างก็มองหน้ากันและไม่ได้สนใจกับกลิ่นหอมอันน่าหลงใหลนี้เพราะมันทำอะไรพวกเขาไม่ได้เลยทั้งสองพยักหน้า แล้วเดินไปที่ประตูอย่างเงียบ ๆ เย่เสวียนถิงถือดาบสั้นไว้ในมือ ส่วนซูชิงอู่ก็หยิบแจกันที่อยู่ข้าง ๆ มาและซ่อนร่างของนางไว้ในความมืดกลอนประตูถูกเปิดออกด้วยดาบสั้นอันแวววาวจากนั้นก็มีมือคู่หนึ่งผลักประตูให้เปิดออกแสงจันทร์ส่องเข้ามาจากด้านนอก ส่องแสงสว่างให้กับพื้นที่อันมืดมิด ขันทีผู้น้อยสองคนเข้ามาจากด้านนอกโดยยื่นหัวเข้ามาก่อนเวลาต่อมา...ชายคนหนึ่งก็ถูกปิดปากและมีมีดจ่ออยู่ที่คอของเขาอีกคนหนึ่งก็ถูกซูชิงอู่ฟาดที่หัวด้วยการตัดสินใจอย่างกะทันหันซูชิงอู่ฟาดอาวุธลงไปอย่างแม่นยำ และด้วยพละกำลังที่มี ทำให้ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นและสลบก่อนที่แจกันจะแตกหลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอกแล้ว ซูชิงอู่ก็มองไปที่เย่เสวียนถิง และเลิกคิ้วใส่เขา“อู้ อู้…”ชายที่ถูกปิดปากคิดจะส่งเสียง แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่คอขึ้นมาเขาจึงไม่กล้าพูดแม้แต่นิดเ

กุ้ยเฟยหัวเราะด้วยความโกรธ นางไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับคนที่ดื้อด้านเช่นนี้จู่ ๆ นางก็ลุกเดินออกไปด้วยสายตาเย็นชา “ดูเหมือนว่าการลงโทษธรรมดาจะไม่มีผลกับเจ้า เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน ดูซิว่าเจ้ายังจะซ่อนความลับให้องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างภักดีจริง ๆ ”ขันทีผู้น้อยอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาเขาไม่รู้อะไรเลยจริง ๆเขาไม่ใช่อวิ๋นอู่ด้วย!เขามองไม่เห็นหน้าของตัวเองและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมคนอื่นถึงคิดว่าเขาคืออวิ๋นอู่!ซูชิงอู่เห็นจากด้านข้างว่ากุ้ยเฟยหยิบกล่องออกมาซึ่งมีหนอนกู่ที่ดูน่ากลัวและดุร้ายอยู่ในนั้นกู่กร่อนใจ!ซูชิงอู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย หนอนกู่ชนิดนี้หายากมากแม้แต่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้ยินมาว่ามันสามารถควบคุมจิตใจของคนได้!ซูชิงอู่เคยเห็นแต่ในหนังสือที่ราชครูเฒ่าทิ้งไว้เท่านั้น และไม่เคยสัมผัสความร้ายกาจของสิ่ง ๆ นี้เลยดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกที่นางเห็นคนใช้กู่ชนิดนี้ต่อหน้าขันทีผู้น้อยไม่สามารถแม้แต่จะขัดขืนได้ เขาจึงได้รับหนอนกู่เข้าไปผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ข้าง ๆ พูดว่า “พระชายา หนอนกู่เหล่านี้มีค่ายิ่งนัก แม้ท่านจะมีอยู่ในมือถึงสามตัว แต่จะสิ้นเปลืองไปกับคนที่

ช่วงเวลาต่อมาคนผู้นั้นก็ตกตะลึงเพราะเย่เสวียนถิงไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำ แต่กลับยื่นมือออกไปจับด้ามมีดของเขาโดยตรงไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถขยับไปข้างหน้าจากจุดที่มีดาบสั้นได้แม้แต่นิ้วเดียวเย่เสวียนถิงหันกลับมาอย่างช้า ๆ สายตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าที่ตื่นตระหนกของอีกฝ่ายดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ“เจ้า…”สาวกแห่งภูเขาศักดิ์สิทธิ์มีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมและมีคู่ต่อสู้เพียงไม่กี่รายในยุทธภพ เมื่อประกอบกับทักษะด้านพิษและการใช้กู่ ไม่ว่าจะไปที่ไหนพวกเขาก็ไร้เทียมทานแต่วันนี้เขาเจอปัญหาหนักเสียแล้วซูชิงอู่ก็หยุดเช่นกันและไม่แสดงท่าทีตื่นตระหนกใด ๆ นางแค่มองเขาด้วยรอยยิ้ม“พวกเจ้าคิดว่าสถานที่แห่งนี้มืดและกันเสียงได้มาก และเป็นสถานที่ที่ดีในการทำลายศพและกำจัดร่องรอยใช่หรือไม่? บังเอิญว่าข้าก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน…”“พวกเจ้าไม่ใช่ขันทีนี่!”สุดท้ายคนผู้นั้นก็เดาอะไรออก จึงรีบปล่อยมือทันทีแล้ววิ่งออกไปโดยไม่ลังเลเขาตัดสินใจเลือกได้ถูกต้องและตอบสนองอย่างรวดเร็วทว่าคู่ต่อสู้ของเขาคือเย่เสวียนถิงตอนนี้มันสายเกินไปแล้วที่จะหนี...เย่เสวียนถิงใช้หลังมือขว้