All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 841 - Chapter 850

เย่เสวียนถิงกุมมือของซูชิงอู่อย่างอ่อนโยน ความสนิทสนมระหว่างคนทั้งสองชัดเจนมากจนแทบไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำนอกจากนี้ องค์รัชทายาทผู้นั้นก็รักใคร่นางบำเรอของเขาเป็นอย่างมาก ยิ่งพวกเขาทั้งสองใกล้ชิดกันมากเท่าไร ก็จะกระตุ้นความสงสัยของผู้อื่นได้น้อยลงเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น องค์รัชทายาทแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกไม่ค่อยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการทางทหาร ดังนั้นขอเพียงคนที่ไม่ได้ใกล้ชิดกับเขาเป็นพิเศษมาทำตัวสอดรู้สอดเห็น ก็จะไม่มีใครรู้ว่าองค์รัชทายาทถูกปลอมตัวมาซูชิงอู่ลุกจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังองค์รัชทายาทแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกใบหน้าขององค์รัชทายาทที่แต่งกายด้วยอาภรณ์ของสตรีไม่แปลกสะดุดตาเลย อีกทั้งยังดูดีทีเดียวซูชิงอู่หัวเราะเบา ๆ ด้วยใบหน้านางบำเรอของเขา พลางเห็นความตกตะลึงและความโกรธในดวงตาขององค์รัชทายาทเห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจผิดว่านางบำเรอของตนทรยศเขาและทำสิ่งเลวร้ายลับหลังซูชิงอู่กล่าวว่า “เมื่อครู่ท่านจงใจส่งเสียงดังเพื่อทำให้คนนอกสงสัยอย่างนั้นรึ ไม่เชื่อฟังเอาเสียเลยนะ”นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบแมลงตัวหนึ่งออกมาจากกล่องขนาดเล็กที่อยู่ในอ้อมอก พลางง้างปากอีกฝ่ายแล้วยั

ไม่นานหลังจากนั้น เหยียนจั๋วก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคน สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเย่เสวียนถิง เขามองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มศีรษะ “องค์รัชทายาททรงต้องการสั่งอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”แม้กองทัพจะขาดแคลนอาหารและไม่มีทางที่จะเลี้ยงกองทหารนับแสนได้ แต่ก็ง่ายมากที่จะเลี้ยงองค์รัชทายาทเพียงคนเดียวให้อิ่มหนำสำราญดังนั้นในทุกวันที่นี่จึงมีสุราเนื้อสัตว์ไม่ขาด จะมีเพียงแค่ผักที่ขาดไปนิดหน่อยเท่านั้นเย่เสวียนถิงหรี่ตาพลางจ้องมองเขาด้วยท่าทางที่อันตราย จากนั้นเขาก็เสมองไปทางอื่นออกแล้วพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่ามีคนในกองทัพที่หิวโหยจนสร้างปัญหา แม่ทัพใหญ่ทำงานประสาอะไรกัน?”เหยียนจั๋วที่ถูกซักถามกำนิ้วแน่น อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด“ขอองค์รัชทายาทโปรดเย็นพระทัยก่อน เรื่องนี้จะคลี่คลายได้ในเร็ววันพ่ะย่ะค่ะ!”“เจ้าจะแก้ปัญหาอย่างไร? ให้คนหลอกลวงสองคนนั่นที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนมาแก้ปัญหารึ!”เมื่อได้ยินองค์รัชทายาทเรียกคนสองคนที่มาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ว่าคนหลอกลวง ท่าทางของเหยียนจั๋วก็เปลี่ยนไป“สองท่านนั้นไม่ใช่คนหลอกลวง องค์รัชทายาทวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมีแผน

เขากระซิบที่ข้างหูนาง “เช่นนั้นผลลัพธ์ในครั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วอาอู่”ซูชิงอู่คลี่ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นนางก็เบิกตาแล้วพูดอย่างจริงจัง “ทุกเรื่องต้องพยายามให้สุดแรง ข้าจะทำให้ทั้งกองทัพแคว้นอู๋ตะวันตกได้ลิ้มรสความร้ายกาจของข้า”ตกดึก“รายงานขอรับ!”มีเสียงที่เจือความกังวลดังมาจากด้านนอก เมื่อเหยียนจั๋วได้ยินเสียงเรียกฉุกเฉิน เขาซึ่งพร้อมที่จะให้ทั้งกองทัพออกเดินทางก็ลุกขึ้นยืนทันที“สถานการณ์ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง?”“เรียนท่านแม่ทัพ หน่วยสอดแนมกลับมารายงานว่ามีคนจำนวนมากในเขตเจิ้นเป่ยล้มป่วย ตอนนี้มีเพียงหนึ่งในสิบคนที่สามารถต่อสู้ได้ นี่เป็นโอกาสที่ดีเลยขอรับ!”เหยียนจั๋วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วหันกลับมาทำความเคารพบุรุษจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์สองคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา“ขอบคุณทั้งสองท่านสำหรับความช่วยเหลือ เรียกได้ว่าศึกไม่หน่ายเล่ห์ ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ต้องคว้าชัยชนะมา ให้จงได้!”เสียงของเหยียนจั๋วเยือกเย็น และน้ำเสียงของเขาก็เย็นเยียบไม่รู้จบ เขาก้าวออกจากกระโจมทหาร ในสายตาของเขาเหมือนได้เห็นผู้นำฝ่ายศัตรูคุกเข่าร้องขอความเมตตา“กระจายคำสั่งของข้าออกไป ให้กองทัพทั้งหมดออกเดินทา

คนอื่นต้องหัวเราะจนฟันร่วงแน่นอนเย่เสวียนถิงหัวเราะเบา ๆ และพูดอย่างใจเย็น ๆ “ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวก็จะมีคนฉวยโอกาสโยนหินลงบ่อน้ำเพื่อซ้ำเติมแน่”กองทัพแคว้นอู๋ตะวันตกออกเดินทางทันทีคิดจะผ่านเมืองโม่เฉิงมุ่งหน้าไปยังอีกเมืองหนึ่งเพื่อรอรับเสบียงการเคลื่อนไหวครั้งนี้เท่ากับว่าพวกเขาละทิ้งเขตชายแดนของเมืองโม่เฉิงโดยสิ้นเชิงองค์รัชทายาทที่เย่เสวียนถิงปลอมตัวมาย่อมอยู่ในขบวนนี้ด้วย เขาสั่งให้คนเตรียมรถม้าไว้ล่วงหน้าและนำคนสองคนในกระโจมทหารยัดเข้าไปในรถม้าองค์รัชทายาทตัวจริงและนางบำเรอของเขาที่ถูกมัดไว้ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ดูซีดเซียวและเหมือนว่าพวกเขาจะถูกทรมานอย่างหนักไม่มีใครพบบุคคลที่ซ่อนตัวอยู่ในรถม้าเพราะไม่มีใครกล้าเปิดม่านรถขององค์รัชทายาทโดยพลการทหารทุกคนดูป่วยและเซื่องซึมไปมากแม่ทัพแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกไม่สามารถขี่ม้าได้ ดังนั้นเขาจึงต้องนั่งรถม้าแทน ทุกคนรู้สึกทุกข์ทรมานมาตลอดทาง แต่พวกเขาทำได้เพียงกัดฟันและอดทนไว้และเมื่อกองทหารหลายแสนคนเพิ่งออกจาก เมืองโม่เฉิง ห่างออกไปไม่ถึงยี่สิบไมล์ พวกเขาก็บังเอิญผ่านป่าแห่งหนึ่งใต้ร่มเงาของต้นไม้ทั้งสองข้างทาง จู่ ๆ ก็มี

องครักษ์หน้าประตูพระราชวังรีบเปิดประตูต้อนรับองค์รัชทายาทและแม่ทัพเหยียนจั๋วรายงานการต่อสู้ถูกส่งกลับมาก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นบรรยากาศในเมืองหลวงแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกจึงตึงเครียดและมีความวิตกกังวลเย่เสวียนถิงตบไหล่ของซูชิงอู่เบา ๆ และกระซิบ “เจ้าไปรอข้าที่ตำหนักบูรพาก่อน”เมื่อซูชิงอู่ได้ยินเช่นนั้น นางก็ขยิบตา จากนั้นพยักหน้าและพูดว่า “อืม ข้าเข้าใจแล้ว”องค์รัชทายาทแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกนี่ก็เหลือเกินจริง ๆ ไปสนามรบก็ยังจะพาสตรีไปด้วยแน่นอนว่าองค์รัชทายาทตัวจริงจะปฏิบัติกับนางบำเรอเป็นเพียงของเล่นเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น หากมีอะไรเกิดขึ้น เขาจะเป็นคนแรกที่ผลักนางออกไปเพื่อปกป้องตนเองอย่างแน่นอนแต่เย่เสวียนถิงที่เป็นองค์รัชทายาทตัวปลอมไม่ทำเช่นนั้นเพราะเขารักและทะนุถนอมซูชิงอู่อย่างแท้จริงตลอดทางนี้ภายใต้ผลกระทบที่มองไม่เห็น ทุกคนในกองทัพล้วนมองออกว่าองค์รัชทายาทใส่ใจนางบำเรอผู้นั้นมากเพียงใด ซูชิงอู่มาที่ตำหนักบูรพาตามข้อมูลที่นางรู้มาจากองค์รัชทายาทตัวจริงในระหว่างการสอบสวนที่เดินทางมายังไม่ทันที่จะเข้าไปก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านในนางเงยหน้าไปเห็นสตรีนางหนึ่งที่แต่งตัว