All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 831 - Chapter 840

ต้องเก็บรองแม่ทัพผู้นั้นไว้เพื่อที่จะปลอมตัวเป็นเขาได้ดีขึ้น นางจำเป็นต้องรู้ข้อมูลพื้นฐานบางอย่างจากปากของอีกฝ่ายส่วนอีกสองคนนั้น...นางตัดสินใจฝังไปเลยแคว้นอู๋ตะวันตกเป็นศัตรูและไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลใด ๆที่นี่คือสนามรบ หากไม่ฆ่าศัตรู ศัตรูก็จะฆ่าตนนี่คือแนวคิดพื้นฐานเย่เสวียนถิงลงมือจัดการได้อย่างสะอาดไร้ร่องรอยเขาฝังอีกสองคนไว้ตรงจุดใกล้กระโจมรองแม่ทัพทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ถูกซูชิงอู่ไล่ออกไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติที่นี่ซูชิงอู่ปลุกรองแม่ทัพขึ้นมารองแม่ทัพผู้นั้นลืมตาด้วยความงุนงง และหลังจากได้เห็นอย่างชัดเจนว่าตอนนี้เขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้ เขาก็คิดจะอ้าปากและตะโกนโดยไม่รู้ตัวแต่แล้วเขาก็ตระหนักได้ว่าปากของเขาถูกปิดเอาไว้เขาเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว จากนั้นเขาก็เห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเขาซึ่งดูเหมือนตัวเขาเองทุกประการ ทำเอาเขาถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นอีกฝ่ายตกตะลึง ซูชิงอู่ก็ตบหน้าอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หากไม่อยากตาย ก็จงเชื่อฟังเสีย"รองแม่ทัพได้ยินเสียงที่คุ้นเคยซึ่งเห็นได้ชัดว่ามาจากปากของอีกฝ่าย เขาก็ตกตะลึงและลืมที่จะโต้ตอบไปโดย

ขณะนั้นก็มีร่างสองร่างเดินเข้ามาจากด้านนอกบุคคลทั้งสองมีรูปร่างผอมเพรียวและดูไม่โดดเด่น หน้าตาธรรมดาทั่วไป แต่ในสายตาพวกเขามีความเย่อหยิ่งเล็กน้อยแม้อยู่ต่อหน้าเหยียนจั๋ว คนทั้งสองก็ยังคงวางมาดดังเดิม“สองคนนี้เป็นยอดฝีมือจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาเชี่ยวชาญการใช้พิษทุกชนิด และเป็นผู้ช่วยที่ข้าเชิญมาเป็นพิเศษ”อันที่จริงทั้งสองคนได้รับการแนะนำมาจากกุ้ยเฟยหากไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของหนอนกู่ที่ประตูเมืองโม่เฉิง เขาคงไม่ต้องการให้สตรีผู้นั้นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับกิจการทางทหารหากใช้หนอนกู่อย่างดีก็จะเป็นคุณ แต่หากใช้ไม่ดีก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะต้องตายในสภาพเช่นไรทุกคนรีบโค้งคำนับบุคคลทั้งสองท่านด้วยความเคารพ "ขอทำความเคารพท่านใต้เท้าทั้งสอง"บุคคลทั้งสองยืนอยู่ต่อหน้าเหล่าทหารด้วยสีหน้าไม่แยแส พวกเขาหันไปพูดกับเหยียนจั๋ว "ท่านแม่ทัพวางใจได้ ในเมื่อได้ทราบแล้วว่าทางฝั่งแคว้นหนานเย่มีผู้ใช้กู่ ขอเพียงแค่ระวังและเตรียมการป้องกันให้ดีก็จะปลอดภัย หากอีกฝ่ายกล้าลงมืออีกครั้ง มีพวกข้าสองคนอยู่ เช่นนั้นนั่นก็จะกลายเป็นวันตายของพวกมันแทน”ซูชิงอู่ "..."พูดเช่นนี้ต่อหน้านางจะดีจริงหรือ?

เมื่อนึกถึงเหล้าของจริงที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนที่หลี่เฉิงจะเสียชีวิต ซูชิงอู่ก็รู้ได้ในทันทีว่าใครเป็นคนนำมันมาทันใดนั้นนางก็ยิ้มและทำท่าทางชูนิ้ว "ขอสองไห"“ท่านนี่โลภมากจริง ๆ ไม่สนใจสถานการณ์เสบียงในปัจจุบันแต่กลับต้องการสุรามากมาย ช่างเถิด ท่านรอก็แล้วกัน”แม้คนผู้นั้นจะพูดเช่นนั้น แต่ตอนที่จากไปเขาก็ดูผ่อนคลายมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดซูชิงอู่มาหาเย่เสวียนถิงซึ่งรออยู่ที่ประตู แล้วหยิบป้ายแขวนเอวที่นางเพิ่งแลกกับคนผู้นั้นคาดไม่ถึงว่าสิ่งต่าง ๆ จะดำเนินไปอย่างราบรื่น อีกทั้งนางยังได้รับโอกาสที่จะเข้าใกล้องค์รัชทายาทได้เร็วเช่นนี้ซูชิงอู่มองไปที่เย่เสวียนถิง นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ข้างกายของเหยียนจั๋วมีผู้ช่วยสองคนจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์มาเพิ่ม พร้อมทั้งบอกว่าพวกเขาคิดหาวิธีที่จะจัดการกับพวกเราได้แล้ว และเหยียนจั๋วส่งคนไปค้นหาเสบียงจากหมู่บ้านรอบ ๆ อีก ไม่คิดที่จะให้ราษฎรเหล่านั้นมีทางรอดเลย”ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ทำเพียงแค่ปล้นเสบียงเท่านั้นเมื่อพิจารณาจากน้ำเสียงเมื่อครู่ของคนผู้นั้น พวกเขาคงจะลักพาตัวสตรีมาด้วยสินะสิ่งที่ซูชิงอู่เกลียดที่สุดคือทหารในคราบโจรเหล่าน

แสงไฟริบหรี่ ส่องแสงสีเหลืองสลัวจนเกิดเงาตกลงบนม่านกระโจมม่านที่ห้อยลงมาเป็นชั้น ๆ ทำให้บรรยากาศมีความละมุนละไมและวาบหวามมีผลไม้และเครื่องดื่มอยู่บนพื้น เช่นเดียวกับจานและตะเกียบที่ง่อนแง่นเครื่องเรือนอันประณีตเหล่านั้น รวมถึงฉากกั้นที่แกะสลักวาดลวดลายดอกไม้และนกที่อยู่ด้านข้าง ทุกบริเวณในนี้ล้วนให้ความรู้สึกหรูหราดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่ค่ายทหาร แต่เป็นสถานที่แห่งความเพลิดเพลินบนเตียงขนาดใหญ่ด้านหน้า บุรุษสตรีคู่หนึ่งหลับใหลอยู่สตรีที่อยู่ใต้ล่างแต่งตัวไม่เรียบร้อย แต่เสื้อผ้ายังถูกถอดออกไม่หมดและมันก็เกี่ยวอยู่บนตัวนางอย่างหมิ่นเหม่ด้านบนมีบุรุษผู้หนึ่งสวมเพียงแค่กางเกงตัวในสีเหลืองสดใสนอนนิ่งอยู่บนตัวนางมุมปากของซูชิงอู่กระตุกเบา ๆดูเหมือนนางจะเผลอไปรบกวนการทำเรื่องงามหน้าขององค์รัชทายาทเสียแล้วแน่นอนว่า เย่เสวียนถิงคงไม่ยอมให้ซูชิงอู่ลงมือทำอะไรด้วยการเห็นสภาพเช่นนี้ เขาจึงรีบยื่นมือออกไปดึงม่านลง และด้วยการกวัดแกว่งผ้าม่านเพียงครั้งเดียว มันก็พันคนสองคนเข้าด้วยกัน และมัดพวกเขาไว้แน่นเย่เสวียนถิงเอ่ยเบา ๆ "อาอู่ ต้องฆ่าสตรีนางนี้ด้วยหรือไม่?"ซูชิงอู่มองไปที่รูปล

“ขอองค์รัชทายาทโปรดเย็นพระทัยก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ มีคนไปสอบสวนเรื่องนี้แล้ว ท่านไม่ต้องกังวล ขอเพียงท่านไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”จู่ ๆ เย่เสวียนถิงก็เดินไปหาซูชิงอู่แล้วโอบเอวของนาง พลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจ้าพวกไร้ประโยชน์ อย่ามารบกวนเวลาสุนทรีย์ของข้า"“รับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”คนหลายคนเหล่านั้นที่อยู่ข้างนอกต่างมองหน้ากัน จากนั้นก็ผ่อนคลายลงหลังจากตรวจดูจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติหากมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับองค์รัชทายาท พวกเขาก็จะไม่มีทางอธิบายให้ท่านแม่ทัพเข้าใจได้ และพวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอนเมื่อถึงเวลานั้นทุกคนเข้าใจตรงกันและไม่คิดจะบอกใครเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาเป็นลมเมื่อครู่นี้และกลับไปเฝ้านอกกระโจมทหารอีกครั้งไฟตรงนั้นดับสนิทแล้ว แต่กลับไม่มีใครมารบกวนเย่เสวียนถิงและซูชิงอู่ได้กระโจมทหารขององค์รัชทายาทดูเหมือนจะโดดเดี่ยวจากค่ายทหารแห่งนี้เหยียนจั๋วได้พาคนหลายคนเดินมายังบริเวณใกล้เคียง เขาหรี่ตาพลางมองไปที่กระโจมทหารที่ถูกไฟไหม้ด้วยใบหน้าที่เย็นชาอย่างน่าสะพรึงกลัว“สายลับเข้ามาในค่ายทหารตั้งแต่เมื่อไร?”กระโจมทหารเหล่านั้นไม่สามารถเกิดเพลิงลุกไหม้อย่างไร้เหตุผ