All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 811 - Chapter 820

กำแพงเมืองสูงถึงเพียงนี้ แต่ยังสามารถยิงจากข้างล่างขึ้นไปได้น่ากลัวเหลือเกิน“ความจริงเป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมและคนอื่น ๆ แทบไม่อยากเชื่อ แต่อีกฝ่ายก็ได้ทำไปแล้ว หากศัตรูถือหน้าไม้ล้อมเมืองเอาไว้ ท่านแม่ทัพก็คงจะไม่ยื่นหน้าออกไป…”การป้องกันเมืองชายแดนแบบนี้สมบูรณ์มาก หากอยู่ในสถานการณ์ปกติ การปิดล้อมเมืองจะใช้เวลานานตัวอย่างเช่น กองทัพของแคว้นอู๋ตะวันตกมีมากกว่าจำนวนนายทหารของปราการเจิ้นเป่ยถึงเท่าตัวอย่างชัดเจน แต่หากจะบุกเข้าไปนั้นไม่ง่ายเลยพวกเขาต้องใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อดูสัญญาณแรกของชัยชนะ แต่แล้วเมืองโม่เฉิงเล่า?ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วยาม อีกฝ่ายก็ยึดเมืองโม่เฉิงได้ทั้งเมืองได้ทั้ง ๆ ที่มีจำนวนคนมากกว่าพวกเขาหลายหมื่นคนแม้แต่ทหารชั้นยอดก็ไม่สามารถเร็วถึงเพียงนั้นได้!“เย่เสวียนถิงเปิดประตูเมืองได้อย่างไร?”“ข้าน้อยก็ไม่ทราบ...ไม่ทราบว่าเรื่องเป็นมาอย่างไรขอรับ จู่ ๆ เหล่าทหารที่อารักเมืองก็หล่นลงมาจากกำแพงเมืองทีละคนในสภาพน้ำลายฟูมปาก แลดูน่ากลัวมาก ข้าน้อยไม่ได้อยู่ด้านบน ตอนนั้นจึงไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น...”ท่าทางของเหยียนจั๋วแข็งทื่อไปเล็กน้อยแม้ในเ

ตามที่พวกเขาคาดไว้ ใช้เวลาไม่นานก่อนที่ม้าหลายหมื่นตัวจะปรากฏตัวที่พื้นราบ พวกเขาค่อย ๆ เข้าใกล้เมืองชายแดนผ่านขอบฟ้าและแสงสลัวดวงตาของเซียวเฝิงเป็นประกาย เขาตะโกนเสียงดัง “เปิดประตูเมือง!"ทุกคนต่างลงไปต้อนรับ เมื่อพวกเขาเห็นเย่เสวียนถิงอยู่บนหลังม้า พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนได้พบกับเสาหลักที่พึ่ง และหัวใจที่หวาดหวั่นก็กลับมาสู่สภาวะปกติในสายตาของคนกลุ่มนี้ การดำรงอยู่ของเย่เสวียนถิงคือการสนับสนุนทางจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่ของพวกเขา บุคคลที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาได้กลายเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่มีอำนาจทุกอย่างและอยู่ยงคงกระพันในใจพวกเขาน่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้ว่าเย่เสวียนถิงอดทนต่อความกดดันมากเพียงใด และยากเพียงใดที่จะก้าวไปทีละก้าวตั้งแต่อายุยังน้อยมาจนถึงจุดที่เขาอยู่ทุกวันนี้เขาเป็นเพียงมนุษย์ ไม่ใช่พระเจ้ามิฉะนั้นเขาคงไม่สูญเสียขาข้างหนึ่งไปด้วยน้ำมือของศัตรูเพราะถูกทรยศจากคนที่ไว้ใจทว่าคนหนุ่มที่เคยแพ้พ่ายก็กลับมาสู่สนามรบอย่างยืนหยัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“กระหม่อมขอถวายความเคารพท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวเฝิงเป็นคนแรกที่ก้าวไปข้างหน้า พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า "ภารกิ

นางยังคงสวมเสื้อผ้าของทหารธรรมดา และใบหน้าปลอมของนางยังไม่ได้ถูกถอดออก ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากนอกประตู "รายงาน!"เสียงนั้นหยุดอยู่นอกประตูกระโจมทหาร "ท่านอ๋อง เมื่อครู่สืบทราบข้อมูลมาว่าทางกองทัพของแคว้นอู๋ตะวันตกได้รื้อค้นบ้านทั้งหมดของราษฎรในเมืองโม่เฉิงเพื่อนำมาเป็นเสบียงพ่ะย่ะค่ะ"เมื่อซูชิงอู่ได้ยินเช่นนั้น นางก็ปล่อยเย่เสวียนถิงทันทีและรีบยืนตัวตรงเย่เสวียนถิงพูดจากในกระโจมทหาร "ข้าเข้าใจแล้ว"เมื่อเสียงฝีเท้าค่อย ๆ เคลื่อนออกไป ซูชิงอู่ก็ถามขึ้น "ไม่ค่อยต่างจากที่ข้าคาดไว้ หลังจากที่เสบียงหมดลง ทางแคว้นอู๋ตะวันตกจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อาหารมา"เย่เสวียนถิงเคาะนิ้วเบา ๆ บนโต๊ะ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หากข้าคือเหยียนจั๋ว สิ่งเดียวที่จะทำได้ตอนนี้คือขโมยเสบียงจากแคว้นหนานเย่"ซูชิงอู่กะพริบตา "จะขโมยมันได้อย่างไร? จะต่อสู้กับพวกเราโดยตรงหรือ?"เย่เสวียนถิงส่ายหัวเบา ๆ "ทำเช่นนี้ย่อมล่าช้าเกินไป"ซูชิงอู่นั่งอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเย่เสวียนถิงด้วยความสับสน“ท่านอ๋องบอกข้าทีว่าพวกเขาจะใช้วิธีการใด?”เมื่อเห็นสีหน้าขอคำแนะนำของซูชิงอู่ เย่เสวียนถิงก็เม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย ดวงต

เขาจะได้กินน้อยลงก็ไม่เป็นไร แต่ทหารทั้งสามกองทัพนั้นแตกต่างกันหลังอาหารเย็นก็เริ่มมืดแล้ว นอกจากกองกำลังลาดตระเวน ทหารคนอื่น ๆ ต่างก็ใช้เวลาพักผ่อนและเติมพลังให้กับร่างกายซูชิงอู่ไม่ได้จากไป แต่นอนในกระโจมทหารของเย่เสวียนถิงเย่เสวียนถิงนอนเปลือยเปล่า เขาเหยียดแขนออกเพื่อจับสตรีไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น ซูชิงอู่ได้ล้างเครื่องสำอางบนใบหน้าของนางออกแล้ว เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงด้วยคำกำชับของเย่เสวียนถิง ครั้งนี้จึงไม่มีใครกล้าทะเล่อทะล่าเข้ามา นางฟังเสียงหัวใจของชายหนุ่มและผล็อยหลับไปในคืนอันเงียบสงบซูชิงอู่เหนื่อยล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจจากการต้องเดินทางมาหลายวัน ไม่ว่าร่างกายของนางจะดีเพียงใด นางก็ต้องการการพักผ่อนที่ดีไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรดังขึ้นข้างนอก ซึ่งเป็นสัญญาณเตือนภัยฉุกเฉินในกลางดึกนั้น ซูชิงอู่ถูกปลุกขึ้นมาบุรุษที่อยู่ข้าง ๆ นางยืนขึ้นอย่างไม่ลังเลเขากดซูชิงอู่ลงบนเตียงอย่างผ่อนคลายและพูดเบา ๆ “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก เจ้าพักผ่อนให้สบายแล้วรอข้ากลับมา”หลังจากที่เย่เสวียนถิงพูดจบ เขาก็สวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปที่ด้านนอกประตูมีคน

เวลาไม่คอยท่าวันนี้เย่เสวียนถิงจะหาทางสกัดกั้นและสังหารกองทัพแคว้นอู๋ตะวันตกให้ได้ซูชิงอู่ไม่ได้ตามเขาไป นางไม่ต้องการปรากฏตัวในสนามรบเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเย่เสวียนถิงจากการควบคุมการต่อสู้หลังจากมองเย่เสวียนถิงออกจากค่ายทหารพร้อมกับกองทัพ ซูชิงอู่ก็กลับไปแต่งหน้าที่กระโจมอีกครั้ง จากนั้นก็ปกปิดตัวตนของนางและเดินตรงเข้าไปในค่ายทหารที่นี่นางมีป้ายแขวนเอวที่เซียวเฝิงและเย่เสวียนถิงมอบให้ไว้ นางสามารถเดินไปมาที่นี่ได้ตามใจชอบ เนื่องจากสิ่งนี้เป็นหลักฐานพิสูจน์ตัวตน คนส่วนใหญ่จึงไม่กล้าห้ามนางดังนั้นซูชิงอู่จึงเดินมาทยังค่ายผู้บาดเจ็บที่อยู่ด้านหลังในการสู้รบเมื่อวานนี้ ทั้งสองฝ่ายประสบความสูญเสียอย่างหนัก ทหารที่บาดเจ็บมารวมตัวกันที่นี่ หลายคนนั่งอยู่บนพื้นอย่างระเกะระกะ และไม่มีแม้แต่เตียงแพทย์ที่มากับกองทัพหน้าซีดตาคล้ำ พวกเขามัวแต่สาละวนยุ่งกับการทำงานเมื่อเห็นสถานการณ์ที่น่าเศร้าเช่นนี้ ซูชิงอู่ก็รู้สึกสะเทือนใจ นางจึงเร่งฝีเท้าขึ้นและเดินไปหยิบยาจากมือของหมอทหาร"ข้าช่วย"หมอผู้น้อยอายุเพียงสิบห้าสิบหกปีตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นซูชิงอู่ แต่เขาไม่ได้ห้ามอีกฝ่าย "ท่านช่ว