All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 851 - Chapter 860

คำพูดของซูชิงอู่ทำให้ชายารัชทายาทตกตะลึงทันทีนางกำนัลอาวุโสสองคนที่อยู่ข้าง ๆ มองซูชิงอู่ด้วยสีหน้าแปลก ๆทว่าหนึ่งในนั้นก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วและพูดขึ้นว่า “เจ้านี่มันจิตใจชั่วช้านัก คิดจะทำร้ายพระชายารึ?”ซูชิงอู่ “...”นางไม่มีเจตนานี้จริง ๆ และทุกคำที่นางพูดก็ล้วนออกมาจากใจจริงเพราะถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้มาเพื่อแย่งชิงความโปรดปรานจากองค์รัชทายาทแห่งแคว้นอู๋ตะวันตก นางเป็นเพียงผู้สัญจรผ่านมาที่นี่ก็เท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น การที่สตรีงามเช่นนี้แต่งงานกับคนเช่นองค์รัชทายาทแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกนั้นช่างเป็นอะไรที่เสียของนักนางรู้สึกเห็นใจสตรีตรงหน้าขึ้นมา“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เมื่อพระชายาลองก็จะได้รู้ไม่ใช่หรือเพคะ? ส่วนหากอยากรู้ว่าหม่อมฉันจะทำร้ายท่านหรือไม่นั้น หม่อมฉันจะแสดงให้ดูก่อนเพคะ”ซูชิงอู่หยิบกล่องน้ำยาประทินผิวที่นางเตรียมไว้และพกติดตัวไปด้วยทุกวันออกมาไม่มีผลข้างเคียงและยังสามารถบำรุงดูแลผิวได้นางทามันบนหลังมือต่อหน้าชายารัชทายาทผลลัพธ์ที่ได้ชัดเจนมากจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ซึ่งทำให้ผิวหลังมือที่ขาวอยู่แล้วเรียบเนียนขึ้นซูชิงอู่ยิ้มมุมปาก “เป็นอย่าง

ซูชิงอู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับหน้าที่ที่สำคัญเช่นนี้นางมาที่ประตูห้องหนังสือพร้อมกับรังนก และเห็นร่างเงาของคนสั่นไหวภายใต้แสงเทียนสลัวองครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตูเข้าไปรายงาน และในไม่ช้าเย่เสวียนถิงก็เอ่ยปากให้ซูชิงอู่เข้าไปนางกำนัลอาวุโสที่เฝ้าดูสถานการณ์อยู่ไม่ไกล สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อยนางรีบกลับไปรายงานทันที “พระชายา ที่ท่านส่งแม่เด็กโอหังนั่นนำไปรังนกตุ๋นไปให้องค์รัชทายาท และองค์รัชทายาทก็ทรงอนุญาตให้นางเข้าไปแล้วเพคะ!”“อะไรนะ?”เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของชายารัชทายาทดูซีดลง ดวงตาของนางสั่นไหวและเริ่มกังวลขึ้นมาอีกทั้งยังรู้สึกเสียใจ“องค์รัชทายาทปฏิบัติต่อนางแตกต่างออกไปจริง ๆ เขาพานางไปด้วยแม้ในขณะที่เขาออกไปข้างนอก!”“พระชายา นางก็เป็นเพียงแค่นางบำเรอ เป็นของเล่นก็เท่านั้น จะเทียบกับท่านได้อย่างไรเพคะ?”นางกำนัลที่อยู่เคียงข้างปลอบนางเบา ๆ แต่น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจต่อนางบำเรอนางนั้นพฤติกรรมขององค์รัชทายาทแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเป็นการเอาใจอนุและทอดทิ้งภรรยา ไม่รู้ว่าจะต้องกลายเป็นที่ขบขันของคนในราชสำนักไปมากเท่าไร“ไปสืบมาอีก สังเกตดูว่า

คนเหล่านั้นมาถึงอย่างเงียบ ๆ และไม่ทำให้องครักษ์ประจำตำหนักบูรพาสังเกตเห็นในตำหนักแห่งนี้องค์รัชทายาทไม่มีแม้แต่องครักษ์ลับคอยปกป้องชายชุดดำแงะกระเบื้องหลังคา ช่วงเวลาต่อมา ร่างหลายร่างรีบวิ่งตรงไปด้านหลังฉากกั้นในห้อง ก่อนที่พวกเขาจะเข้ามาใกล้ พวกเขาก็ปาอาวุธลับหลายอันในมือออกไปและอาวุธเหล่านั้นก็พุ่งไปที่กลางหน้าผากของเงาร่างหลังฉากกั้นลม“ปึง ปึง ปึง!”ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงลูกดอกปักกระทบไม้ดังก้องอยู่ในหูเห็นได้ชัดว่าชายชุดดำหลายคนตกตะลึง หลังจากมองหน้ากัน ก็มีคนลดเสียงลงและพูดว่า “แย่แล้ว นี่มันกับดัก!”หนึ่งในนั้นเดินเข้าไปอย่างกล้าหาญและผลักหน้าฉากกั้นลมลง มีเพียงเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งห้อยอยู่ด้านหลัง และไม่มีร่างขององค์รัชทายาทเลยเขาไม่ได้อยู่ที่นี่!คนที่คอยแอบดูไม่เห็นว่าองค์รัชทายาทออกไปข้างนอกด้วยซ้ำมีชายชุดดำเจ็ดคนที่บุกเข้ามาทั้งเจ็ดคนมองหน้ากันแล้วก็ตระหนักได้ว่าตนทำอะไรลงไป และคิดจะกลับไปยังเส้นทางเดิมที่อยู่บนหลังคาหากไม่สามารถสังหารได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ก็เท่ากับเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นแต่ทันใดนั้น ก็มีควันกระจายมาจากบริเวณโดยรอบเมื่อคนเหล

“เสด็จพ่อ เรื่องสงครามก็ยังไม่เป็นที่แน่นอน อีกทั้งรากฐานของลูกก็ไม่มั่นคง การโจมตีองค์รัชทายาทในตอนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรกับลูกเลย มีแต่จะเพิ่มความขัดแย้งในบ้านเมืองเท่านั้น อีกทั้งยังมีสงครามชายแดนที่แคว้นหนานเย่กำลังได้เปรียบฝ่ายเรา รวมไปถึงภัยพิบัติในปัจจุบันที่กำลังเกิดขึ้น การสูญเสียว่าที่ประมุขของแคว้นไปจึงสร้างความเสียหายอย่างมากให้กับแคว้นอู๋ตะวันตกของพวกเราและไม่มีประโยชน์อะไรเลยพ่ะย่ะค่ะ…”สุดท้ายคำพูดเหล่านี้ก็ทำให้ฮ่องเต้ประทับใจฮ่องเต้เฒ่าแห่งแคว้นอู๋ตะวันตกหรี่ตาลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นเจ้าคิดว่าเป็นฝีมือของใคร?”เหยียนจั๋วคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “ตอนนี้ลูกเองก็ยังเดาไม่ออก และองค์รัชทายาทก็อาจถูกลักพาตัวไปแล้วด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“เช่นนั้นจุดประสงค์ที่จับตัวเขาไปเล่า?”เมื่อเผชิญกับคำถามของฮ่องเต้เฒ่า เหยียนจั๋วก็รู้สึกกดดันเล็กน้อยแต่หากเขาอธิบายไม่ชัดเจน มันคงจะกระตุ้นความฉงนสงสัยของเสด็จพ่อของเขาอย่างแน่นอนฮ่องเต้เฒ่าพอใจกับโอรสนอกสมรสผู้นี้ของเขามาก หลังจากที่เขาเอาชนะเย่เสวียนถิงในการต่อสู้เมื่อไม่กี่ปีก่อน เขาก็มีชื่อเสียงและกลายเป็นบุคคลที่โด่งด

“หากไม่ได้ผลก็ฆ่าพวกเขาเสีย”ซูฉางเซิงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหยียนจั๋วหรี่ตาลง “เจ้าเป็นเจ้าของความคิดนี้แท้ ๆ ไม่ต้องชดใช้อะไรเลยรึ”ซูฉางเซิงมองอีกฝ่ายด้วยความสับสน “ขอบังอาจเรียนถามท่านแม่ทัพ เมื่อครู่ฝ่าบาทตรัสถามข้าถึงวิธีแก้ปัญหา ข้าก็เสนอความคิดเห็นไป แล้วข้ายังต้องชดใช้อะไรอีกหรือ?”องค์ชายสามรีบรับคำ “สิ่งที่คุณชายซูพูดนั้นถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เหยียนจั๋ว “...”เขาคิดว่าสมองของน้องสามของเขาผู้นี้คงถูกสุนัขกินไปแล้วถึงได้ให้ความเคารพและสุภาพต่อคนนอกเช่นนี้ฮ่องเต้เฒ่าโบกมือ “เหยียนจั๋ว อย่าไร้มารยาท”เขานั่งตัวตรงแล้วถามซูฉางเซิงว่า “ข้ารู้พฤติกรรมของพวกหลอกลวงเหล่านั้นดี และไม่เชื่อว่ามีวิธีการเช่นนี้จริง ๆ มิฉะนั้นแคว้นอู๋ตะวันตกคงจะมีลมมีฝนไปแล้ว”ซูฉางเซิงยิ้ม เขาทำท่าทางไม่แยแส และไม่ได้ใส่ใจกับฐานะของอีกฝ่ายที่เป็นถึงฮ่องเต้ด้วยซ้ำ“กระหม่อมก็แค่พูดไปอย่างนั้น ขอฝ่าบาทโปรดมองเป็นเรื่องขำขัน แต่การทำเช่นนี้ก็ใช่ว่าจะไร้ประโยชน์นะพ่ะย่ะค่ะ เพราะมันสามารถปลอบประโลมจิตใจของราษฎรได้”“มีเหตุผล พูดต่อซิ”“ปัญหาการขาดแคลนเสบียงสามารถแก้ไขได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทำก