Semua Bab หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: Bab 1421 - Bab 1430

“ไม่สามารถนับได้เลย”ไม่รอให้หวังลี่ลี่ตอบกลับ หลินเสวี่ยฮุ่ยก็พูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า :“ฉันยังมีอีกหลายบัญชีที่ต้องชำระกับพวกเขา!”“ปลุกเขาขึ้นมา”หลินเฟิงชี้ไปที่ตู้จิ่นเชา โดยที่ส่งสัญญาณอย่างชัดเจนให้กับตู้เหลียนเซิงผู้เป็นพ่อให้ลงมือทำด้วยตัวเอง“จิ่นเชา จิ่นเชา?”ตู้เหลียนเซิงไม่กล้าขัดขืน ก่อนจะรีบเขย่าลูกชายของตัวเอง แต่เมื่อเห็นว่าปลุกไม่ตื่น แถมแววตาของหลินเฟิงก็เย็นชาขึ้นเรื่อย ๆตู้เหลียนเซิงก็รู้สึกเหมือนมีหนามอยู่ด้านหลัง สุดท้ายจึงทำได้เพียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเท่านั้นก่อนจะเหวี่ยงแขน ตบไปที่หน้าของลูกชายตัวเองอย่างแรง“เพี๊ยะ!”หลังจากที่ตบไปแล้ว ในที่สุดตู้จิ่นเชาก็ได้สติฟื้นกลับมาเขารู้สึกถึงบางอย่างได้ในตอนแรก โดยที่ปิดหน้าพร้อมกับมองไปที่พ่อของตัวเองด้วยความไม่อยากเชื่อ“พ่อ พ่อตีผม?!”ในความประทับใจของตู้จิ่นเชา ก็คือพ่อคอยเอาใจใส่เขามาโดยตลอดและไม่เคยที่จะตีเขาเลยแต่วันนี้ คิดไม่ถึงว่าจะตีเขาต่อหน้าคนมากมายอย่างนี้มันทำให้เขาตกใจอย่างมาก“ฉัน...”ตู้เหลียนเซิงมองดูลูกชายของตัวเองด้วยความสงสาร แต่เมื่อนึกถึงปัญหาใหญ่ที่เกิดจากเขาหามาให้ตัวเอง จู

ข้างกายของตู้เหลียนเซิงกับกลุ่มลูกน้องที่พ่ายแพ้ออกจากโรงพยาบาลเมืองเจิ้งเต๋อ ที่หน้าประตู พบกับบอดี้การ์ดของตระกูลตู้อีกกลุ่มหนึ่งที่มาเป็นกองหนุนอยู่ที่นี่“ผู้นำตระกูล นี่...นี่มันเรื่องอะไรกันครับ?!”หัวหน้ากลุ่มบอดี้การ์ดที่มาเสริมกำลังตกตะลึงอย่างมาก โดยเฉพาะเอเห็นอาเผิงกับตู้จิ่นเชามีเลือดไหลเต็มตัว แค่มองก็รู้แล้วว่าได้รับบาดเจ็บหนัก“ไม่ต้องพูดแล้ว เพิกถอน”ตู้เหลียนเซิงโบกมือด้วยความอ่อนแรงวันนี้ พูดได้ว่าตั้งแต่ที่เขาตู้เหลียนเซิงตั้งรกรากปักฐานอยู่ที่เมืองเจิ้งเต๋อ เป็นวันที่คับข้องใจมากที่สุด ไม่มีวันไหนเทียบได้อีกแล้ว“ผู้นำตระกูล พวกเรายินยอมที่จะบุกน้ำลุยไฟเพื่อท่าน ทวงศักดิ์ศรีกลับมา!”ได้ยินคำพูดที่หมดอาลัยตายอยากของตู้เหลียนเซิง พวกบอดี้การ์ดตระกูลตู้ที่มาเป็นกองหนุนแต่ละคนกำมือแน่นทันทีไม่ว่าจะพูดยังไงก็จะแก้แค้นเพื่อตระกูลตู้ถึงขั้นที่คนจำนวนมากจะบุกเข้าไปในโรงพยาบาลเจิ้งเต๋อต่อหน้าต่อตา แม้แต่ตู้เหลียนเซิงก็เกลี้ยกล่อมไม่อยู่“เพี๊ยะ!”สุดท้าย ตู้เหลียนเซิงระเบิดอารมณ์ในที่สุดเขาตบหน้าบอดี้การ์ดคนที่เป็นผู้นำในการก่อเรื่อง และพูดตวาดอย่างบ้าคลั่ง:

พวกชาวบ้านคำนวณระดับความไร้ยางอายของคนผู้นี้ผิดไปเห็นเพียงแค่ชายวัยกลางคนดีดนิ้ว ออกคำสั่งพวกนักเลงที่รออยู่ด้วยความหงุดหงิดอยู่ที่ข้างๆ ตั้งนานแล้วด้วยความเย็นชาว่า:“ไล่คนพวกนี้ออกไปให้หมดซะ!”“ถ้าหากไล่ไม่ไป จะฆ่าทิ้งก็ไม่เป็นไร รถแม็คโคร เริ่มรื้อถอนบ้านพวกนี้ได้แล้ว!”“ครับ!”เมื่อเห็นว่าพวกนักเลงที่โหดเหี้ยมทารุณกลุ่มนี้ มือถือกระบองเหล็กกับมีดสปาต้าจะเข้ามาไล่คนอวี๋จื่อเสวียนที่วางสายโทรศัพท์ ก็แทรกออกมาจากด้านหลังสุดของกลุ่มคน“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”บนศีรษะของอวี๋จื่อเสวียนในตอนนี้ยังคงเป็นวิกผมสีขาวของเธอในอดีต ในมือถือไม้เบสบอลโลหะที่มีสติกเกอร์ติดอยู่เต็มไปหมดยืนอยู่ตรงด้านหน้าชาวบ้านที่ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก ขัดขวางพวกนักเลงที่พุ่งเข้ามาตามลำพังคนเดียว“เอ๊ะ นั่นมัน...ลูกสาวของตระกูลอวี๋!”“เด็กคนนั้นจะทำอะไร อยากตายหรือไง?!”“นังหนู รีบหนีสิ คนพวกนั้นเป็นพวกที่ไม่รักชีวิต!”ในเวลาปกติอวี๋จื่อเสวียนที่ถูกชาวบ้านละแวกใกล้ๆ นินทาต่างๆ นานา ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาเหมือนกับวีรบุรุษอวี๋จื่อเสวียนไม่ได้ฟังคำเกลี้ยกล่อมของผู้คนที่อยู่ด้านหลังเธอฟาดไม้เบสบอลไปท

ในที่สุดหลังจากที่วัยรุ่นประมาณสิบกว่าคนเข้าร่วมกันต่อสู้ อวี๋จื่อเสวียนอาศัยกำลังของตัวเอง ล้มนักเลงอย่างน้อยยี่สิบกว่าคนนักเลงพวกนี้ถึงขั้นที่ยังพกมีดสปาต้ากับมีดกริชมาด้วยอวี๋จื่อเสวียนไม่ทันได้ระวัง บนแขนถูกมีดกรีดจนเป็นแผลใหญ่ และมีเลือดสดไหลออกมา“แฮ่ก…แฮ่ก…”อวี๋จือเสวียนหายใจหอบเมื่อเธอมองไปรอบๆ นักเลงที่เพิ่งพุ่งเข้ามาในที่สุดก็ถูกพวกเขาจัดการได้แต่อวี๋จื่อเสวียนในตอนนี้ เกือบจะถึงขีดจำกัดแล้ว“ดีมากเลยนังหนู!”“คิดไม่ถึงว่านังหนูตระกูลอวี๋จะสุดยอดขนาดนี้!”“นังหนู แขนของเธอเลือดออกแล้ว เร็ว…รีบทำแผลหน่อย!”ได้ยินเสียงชื่นชมและปรบมือจากรอบๆ ด้าน อวี๋จื่อเสวียนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธออกผายไหล่ผึ่ง มองไปทางชายวัยกลางคน“แค่…แค่นี้เนี่ยนะ?”“หึหึหึ…”ชายวัยกลางคนเห็นภาพนี้ก็ไม่ได้รู้สึกโมโห และก็ไม่ได้โทษที่นักเลงเหล่านี้ไร้ความสามารถ แต่กับหัวเราะออกมาในระหว่างที่หัวเราะ เขายังยื่นมือออกไปปรบมือ“ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะกำเริบเสิบสานแบบนี้ ที่แท้ก็เป็นนักบู๊นี่เอง ถึงแม้จะมีความสามารถแค่นิดหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นนักบู๊!”“รู้แล้วสินะ งั้นก็รีบไสหัวไป!”อวี๋จื่อเสว

ตอนนี้อวี๋จื่อเสวียนไออย่างรุนแรงในที่สุดเธอก็ฟื้นสติกลับมาได้“อา…อาจารย์หลิน?”“ฉันเอง”หลินเฟิงลูบผมของเด็กสาวในอ้อมแขน ในสายตากลับเผยความตำหนิ จนปัญญา และความสงสารออกมา“ฮ่า…ฮ่าฮ่า ฉันว่าแล้วเชียว คนที่สามารถกระโดดลงมาจากเครื่องบินได้ เกรงว่ามีแค่อาจารย์หลินเท่านั้นที่สามารถทำได้…”จนถึงตอนนี้อวี๋จื่อเสวียน ยังมีอารมณ์ล้อเล่นหลินเฟิงได้ยินแบบนี้ก็ทำหน้าเคร่งขรึม“เธอเนี่ยนะ รู้ไหมว่าถ้าหากฉันมาช้าอีกหน่อย ชีวิตน้อยๆของเธอคงจะสูญเสียไปแล้ว!”ถึงแม้เป็นการตำหนิ แต่ในคำพูดกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย“ฉันจะคิดเยอะแบบนั้นที่ไหนกัน…พวกเขาจะลงมือแล้ว แค่กแค่กแค่ก…ฉันคงจะมองดูพวกเขารื้อถอนบ้านของฉันเฉยๆ ไม่ได้หรอก นั่นเป็นบ้านเก่าของพ่อกับแม่…”เห็นความดื้อรั้นและความหนักแน่นในดวงตาของอวี๋จื่อเสวียน หลินเฟิงก็ทำได้แค่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา“หลังจากนี้ฉันค่อยสอนวิชาการต่อสู้อย่างอื่นให้เธออีกหน่อย”หลินเฟิงวางอวี๋จื่อเสวียนลง และพูดประโยคที่เรียบง่ายแบบนี้“แค่กแค่กแค่ก อาจารย์หลิน ในที่สุดคุณก็มีจิตสำนึกแล้ว”“ผิด ฉันกลัวว่าเธอจะก่อเรื่อง ทุกครั้งยังจะต้องให้ฉันมาตามสะสางให้เธอ