บททั้งหมดของ มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: บทที่ 371 - บทที่ 380

ในใจของมู่จิ่วซีก็คิดว่าหากท่านอ๋องสี่เจตนาไม่ดีจริงๆ พวกผู้หญิงเหล่านี้พอเข้าไปยังเรือนในขององคมนตรีในราชสำนัก เขาก็เท่ากับได้เรือนในของทั้งแคว้นเกาอวิ๋นมาครอง เครือข่าวกรองที่แข็งแกร่งเช่นนี้น่ากลัวมากเสียจริงเพียงแต่ท่านอ๋องสี่จะทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ? ผู้หญิงพวกนี้ล้วนฟังคำสั่งของท่านอ๋องสี่งั้นหรอ?นางต้องการหลักฐานความจริงแต่ต่อให้ไม่มี สัญชาตญาณของนางก็บอกว่าการซื้อขายนี้มีพิรุธอย่างมากท่านอ๋องสี่มีธุรกิจมากมายขนาดนี้ จำเป็นด้วยหรือที่ต้องมาดูแลคนพวกนี้ด้วยตัวเอง? เห็นได้ชัดว่ากำลังสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับข้าราชการชั้นสูงและเศรษฐีผู้สูงศักดิ์"จากนี้ไปจะเป็นคุณหนูเขอเข่อหมายเลขหก สาวงามจากแคว้นซีเย่ว์ มูลค่า 3,000 ตำลึงทอง" พี่หญิงหงยิ้มกล่าว "คุณชายจิ่ว คุณหนูเขอเข่อมีวรยุทธ สามารถหลอกล่อคุณชายจิ่วได้ด้วยนะ"ทุกคนทันใดนั้นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาและหันไปมองทางมู่จิ่วซี"จริงเหรอ? เร็วๆๆ รีบถอดผ้าคลุมหน้าให้เห็นหน่อย" มู่จิ่วซีพอเห็นคุณหนูเขอเข่อสวมชุดสีแดง รูปร่างผอมสูง ทรวดทรงดูร้อนแรงอย่างมาก อันที่จริงแค่เห็นก็เหมือนกับนางแบบประเภทนั้นแล้วพอผ้าคลุมหน้าค่อยเปิดออกจนใบหน้

แต่นางเสียดาย แม้มู่จิ่วซีจะคิดเช่นนี้ แต่ท่านอ๋องสี่ไม่ได้คิดเช่นนั้น เขาพอเห็นคุณชายถังซื้อสาวงามไปสองคน ใบหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นอย่างมากเหมือนกับว่าสาวงามสองคนที่ถูกคุณชายถังซื้อไปกลับทำให้เขาไม่พอใจอย่างมากแต่เขาเป็นคนพูดเองว่าคนที่ให้ราคาสูงจะเป็นคนได้ไป อีกทั้งยังให้เสนอราคาได้อย่างเปิดกว้าง ดังนั้นแม้เขาจะเสียดายสาวงามทั้งสองคน แต่ก็ได้แต่จำใจขายออกไปมู่จิ่วซีเห็นว่าข้างกายของใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีไม่มีสาวงามเลยสักคน แต่เขากลับยังคงยิ้มแย้มและแสดงความยินดีกับทุกคน รวมถึงใต้เท้ากู้แห่งกระทรวงครัวเรือนก็ด้วย เขาเองก็ไม่มีสาวงาม นี่เลยทำให้มู่จิ่วซีปลื้มใจไม่มากก็น้อยข้าราชการราชสำนักจะมาทำตัวสับสนลามกไม่ได้ไม่นานนักทุกคนก็แยกย้ายกัน ฮั้วอวิ๋นเทียนหลังจากได้สัญญาทาสของสาวงามทั้งสองคน เขากับมู่จิ่วซีก็กลับทันทีแต่ว่าเขาไม่ได้กลับไปที่หอดาราจันทรา ทว่าฮั้วอวิ๋นเทียนกลับพาพวกนางไปยังเรือนเล็กอันเป็นเอกลักษณ์แห่งหนึ่งภายในเรือนเดิมทีมีคนอยู่แล้ว คงจะเป็นอสังหาหลังหนึ่งของฮั้วอวิ๋นเทียนฮั้วอวิ๋นเทียนได้ให้หญิงสาวสองคนได้เลือกห้องสำหรับพักผ่อนก่อน จากนั้นเขาก็ค่อยส่งมู่จิ่วซี

"เจ้ารู้จักกลับบ้านกลับช่องกับเขาด้วยหรอ?" เสียงของโม่จุนราวกับคลานขึ้นมาจากขุมนรก ดูอึมครึมและแฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว"โม่จุน เจ้าอยากให้ข้าตกใจตายหรือไง!" อันที่จริงมู่จิ่วซีก็รู้ตั้งแต่แวบแรกว่าเป็นท่านผู้สำเร็จราชการแทนเจ้าผู้ชายชาติหมาคนนี้ ซึ่งเขาเป็นคนชอบทำผิดซ้ำซาก เข้ามาที่ห้องพักของนางอย่างที่ต้องรู้ว่าตอนนี้รอบด้านของจวนแม่ทัพล้วนเป็นทหารมังกรดำคอยเฝ้าคุ้มกัน ใครจะสามารถเข้ามาในห้องของนางได้อย่างสะดวกสบายขนาดนี้มู่จิ่วซีเดินมาที่หน้าโต๊ะและจุดตะเกียงน้ำมัน เห็นโม่จุนนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งของนางพร้อมกับใบหน้าดำทะมึนจนไม่อาจดำไปได้มากกว่านี้แล้วโม่จุนพอเห็นนางใส่ชุดของผู้ชายก็ชะงักไปครู่หนึ่ง"เจ้าไปทำอะไรมากันแน่?" โม่จุนขมวดคิ้วกล่าว"ข้าจะไปทำอะไรได้ แน่นอนว่าก็ต้องไปสืบข้อมูลมา โม่จุน นี่เจ้าจะยุ่งกับข้ามากไปแล้วไหม ข้าไม่ใช่พระชายาของเจ้านะ ต่อให้ใช่ เจ้าก็ไม่สามารถมายุ่งกับข้าตั้งแต่หัวจรดเท้าได้ ข้าเป็นคนนะ ข้าต้องการอิสระ ต้องการได้รับความเคารพ" มู่จิ่วซีนั่งลงและเทชาใส่ถ้วยของตนเองและดื่มลงไป"พูดแบบนี้ งั้นเจ้ายอมจะเป็นพระชายาของท่านผู้สำเร็จราชการ

เซียวหลิงเย่ว์และท่านอ๋องสี่ที่แท้ก็รู้จักกัน วันนั้นลูกชายของหวางชิวที่ไปยังร้านฮัวคายชี่ไหล สาวใช้ชิวจวี๋คนนั้นของเซียวหลิงเย่ว์ก็ไปด้วยเช่นกัน"แต่ใต้เท้าเซียวไม่ใช่ว่าสนับสนุนท่านอ๋องสามหรอกเหรอ?" มู่จิ่วซีก็คิดว่าหากใต้เท้าเซียวต้องการใช้อุบายความงามกับจักรพรรดิองค์ก่อน งั้นไม่ใช่ว่าก็ควรจะสนับสนุนท่านอ๋องสี่หรือไง?"ไม่ใช่ว่าพระมเหสีซูต่อมาได้เสียชีวิตลงหรอกเหรอ? ตอนนั้นท่านอ๋องสี่เพิ่งอายุได้ 10 ขวบ พอไม่มีพระมเหสีให้ได้พึ่งพา ใต้เท้าเซียวก็ไม่อาจทนรอได้ "มุมปากของโม่จุนก็เผยรอยยิ้มเวทนาอันโหดร้าย"ให้ตายเถอะ ใต้เท้าเซียวคนนี้แผนสูงจริงๆ" มู่จิ่วซีขอคารวะเลย นี่ไม่ว่ายังไงก็จะสนับสนุนให้องค์ชายสักคนก่อกบฏให้ได้เลยสินะโม่จุนหันไปมองนาง มู่จิ่วซีก็รีบกล่าวขึ้นมา : "งั้นท่านอ๋องสี่กับเซียวหลิงเย่ว์มีความสัมพันธ์กันเป็นยังไงบ้าง?"โม่จุนชะงักไปครู่ก่อนจะขมวดคิ้วกล่าวขึ้นมา : "ก็ปกติ เซียวหลิงเย่ว์เป็นพี่สะใภ้ของท่านอ๋องสี่ เห็นว่าก็เกรงใจกันอยู่""โม่จุน ข้าขอถามเจ้าเรื่องหนึ่ง เจ้าห้ามหลอกข้า" ในหัวของมู่จิ่วซีคิดถึงเรื่องนี้มาตลอด"เจ้าพูดมา ขอเพียงข้ารู้ ข้าก็จะบอกเจ้า" โ

ภายในแววตาของหวางชิวทอประกายมืดมนขึ้นมาในทันใด แน่นอนว่าเขานั้นได้ยิน"มู่จิ่วซี เจ้าเลิกเสแสร้งเถอะ เจ้ารีบฆ่าข้าเสียเถอะ เสียดายอาหารเปล่าๆ!" หวางชิวตะโกนด้วยโทสะ"หวางชิว เจ้าคือคนของแคว้นเป่ยจิ้น สำหรับแคว้นเป่ยจิ้นถือว่าเป็นบุคคลสำคัญ ข้าตอนนี้ยังไม่รู้ตัวตนแท้จริงของเจ้า แต่ข้าเชื่อว่าจะได้รู้ในเร็วๆ นี้" มุมปากของมู่จิ่วซีเผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายออกมา จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป"มู่จิ่วซี หยุดก่อน เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไร! ข้าเป็นหัวหน้าของพวกไส้ศึก ข้าจะไปมีตัวตนอะไรได้อีก เจ้ามันพูดเพ้อเจ้อ!" หวางชิวทันใดนั้นก็กระวนกระวายตื่นเต้นขึ้นมามู่จิ่วซีก็หันกลับมาพูด : "หวางชิว เจ้าคิดจริงหรือว่าจับเจ้าคนเดียวจะเพียงพอแล้ว? พวกเราจับมาตั้งหลายคนแล้ว ยังไงก็ต้องมีสักคนรู้เรื่องของเจ้า มีคนบอกแล้วว่าเจ้าคือบุคคลสำคัญของแคว้นเป่ยจิ้น ดูเหมือนว่าจะพูดไม่ผิดจริงๆ""ใคร? เขามันบังอาจมาพูดไร้สาระ!" หวางชิวกล่าวอย่างเดือดดาล "ข้าไม่ใช่คนของแคว้นเป่ยจิ้น มู่จิ่วซี ถ้าเจ้ากล้าก็ฆ่าข้าเลยสิ!""ขอโทษที ข้าไม่กล้า อีกอย่างข้าอยากจะเอาเจ้าไปแลกกับของบางอย่างจากแคว้นเป่ยจิ้นมากกว่า" มู่จิ่วซีพูดจบก็กล่