All Chapters of มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: Chapter 271 - Chapter 280

โม่จุนชะงักไปเล็กน้อยจากนั้นก็หุบรอยยิ้มนั้น"เจ้าเลิกตีฝีปากแล้วไปหาพระพันปีหลวงทางด้านนั้นก่อน" แม้ว่าโม่จุนจะพูดกับนางด้วยเสียงทุ้มลึก แต่ก็ไม่อาจหุบรอยยิ้มไว้ได้ มุมปากของเขายกขึ้นพร้อมกับมองนางด้วยแววตาเอ็นดู"ฮิๆ ข้าพูดว่าเจ้าดูดีเจ้าก็ไม่พอใจ เจ้านี่เอาใจยากจริงๆ" หลังจากมู่จิ่วซีมองเขาอย่างเอือมระอา นางก็ทำแก้มป่องและเดินกระแทกเท้าไปหาพระพันปีหลวงคนของแคว้นเกาอวิ๋นตอนนี้กำลังตกอยู่ในความดีอกดีใจ ต่างทยอยกู่ร้องสรรเสริญมู่จิ่วซี แน่นอนว่าก็สรรเสิรญพระพันปีหลวงและฝ่าบาทด้วย ทุกคนยิ้มแย้มราวกับดอกไม้บานในทางตรงกันข้าม คนของแคว้นซีเย่ว์สีหน้ายากที่จะดูได้ พวกเขาแพ้ทั้งสามรอบ และยังแพ้ให้กับคนๆ เดียว และยังเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยินมาว่าเป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดี นี่ทำให้พวกเขาขายหน้ายิ่งกว่าอะไรโคตรขายหน้าเลย!แต่อันที่จริง ใครต่างก็ไม่คาดคิดว่าลูกสาวของแม่ทัพใหญ่มู่จะเก่งกาจถึงขั้นนี้ นางเป็นแค่ผู้หญิงจริงๆ เหรอ?ผู้หญิงคนหนึ่งยิงธนู 100 เมตรได้เก่งขนาดนี้เลยเหรอ? ดูจากท่าทีนางเหมือนกับยังไม่ได้ใช้ความสามารถแท้จริง อีกทั้งนางยังใช้คันธนูของอามู่ด้วย

ใต้เท้าเฟิงส่ายหัวและกล่าว : "ใต้เท้าเย่มีคนที่ชอบในใจแล้วหรือไม่ ข้าน้อยไม่ทราบ แต่ข้าน้อยทราบว่าเขาเป็นคนหยิ่งทระนงและไม่ยอมแพ้ เขาจะไม่ยอมแต่งกับองค์หญิงสือแน่"โม่จุนจู่ๆ ก็ยิ้มเยาะอย่างเยือกเย็นออกมา : "หากพระพันปีหลวงทรงมีพระบรมราชโองการรับสั่งล่ะ? เข้ายังจะกล้าปฏิเสธพระบรมราชโองการได้อีกหรอ?""พระพันปีหลวงเองก็ทรงให้เจ้าอภิเษกกับข้า แล้วเจ้าอภิเษกรึยังล่ะ?" มู่จิ่วซีจู่ๆ ก็พูดสวนขึ้นมาทุกคนถึงกับตกตะลึง คุณหนูใหญ่มู่ถูกจี้ใจดำเข้าแล้วหรือไง?"เจ้าอยากให้เย่อู่เหิงแต่งงาน ก็ต้องถามเขาด้วยสิว่าชอบหรือไม่? โม่จุน เจ้าเองพอไม่ชอบกลับมีสิทธิถอนหมั้นไม่แต่งงานด้วยได้ หรือว่าคนอื่นไม่มีสิทธิเลือกเหมือนเจ้าหรือไง?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างโมโห "แค่เจ้าเป็นท่านผู้สำเร็จราชการแทนก็เลยมีสิทธิบังคับคนอื่นหรือไง?"โม่จุนโกรธขึ้นมาอีกครั้งจนใบหน้าหล่อเหลาดำทะมึนดั่งกับน้ำหมึก เขาจ้องมู่จิ่วซีอยากจะโมโหใส่นางแต่ก็โมโหไม่ลง"เจ้าแค้นที่ข้าถอนหมั้นเจ้า เจ้าเลยบังคับให้ข้าอภิเษกกับเจ้าสินะ?" โม่จุนกัดฟันพูดออกมา"ใครอยากแต่งงานกับเจ้า เจ้าไม่ใช่ว่ามีคนในใจตั้งนานแล้วหรอกหรอ? ไปแต่งกับนางนวลจัน

งานเลี้ยงยังดำเนินต่อไป ทั้งร้องเล่นเต้นรำ แต่มู่จิ่วซีพอคิดถึงโลกที่ชายเป็นใหญ่มีสามภรรยาสี่สนมได้ นางก็รู้สึกว่าไม่มีอารมณ์ หรือว่าชีวิตนางเองหลังจากนี้ก็ต้องเป็นแบบนี้เหมือนกัน?ดูเหมือนนางคงไม่อาจจะแต่งงานกับใครได้ คงต้องอยู่คนเดียวยันแก่ขณะที่ครุ่นคิด นางก็ไม่ทันระวังดื่มเหล้าไปหลายจอก ใบหน้างดงามของนางก็แดงระเรื่อขึ้นมา ใบหน้างดงามราวกับลูกพลัม"ซีเอ๋อร์ เจ้าดื่มน้อยๆ หน่อย เจ้าเมาแล้ว" มู่เทียนซิงมองไปยังลูกสาวตัวเองอย่างกับคนขี้เมา เขาก็รีบขวางนางเอาไว้"ท่านพ่อ นี่ไม่ใช่ว่าเรื่องน่ายินดีหรอ? ให้ข้าดื่มสักหน่อยไม่ได้หรือไง?" มู่จิ่วซียิ้ม "ท่านพ่อ ท่านวางใจเถอะ ข้าไม่เมาหรอก" ขณะพูดนางก็ดื่มไปอีกจอก "อีกอย่าง ต่อให้ข้าเมา ท่านพ่อก็แบกข้ากลับไปได้"มู่เทียนซิงหัวเราะเสียงดังและกล่าวออกมา : "ได้ๆๆ ยากนักที่ซีเอ๋อร์จะดื่มเหล้า เจ้ามีความสุขก็ดีแล้ว"คุณพ่อที่รักเอาอกเอาใจลูกสาวได้ปรากฎขึ้นมาแล้วโม่จุนก็ดื่มเหล้าย้อมใจอยู่ข้างๆ เขาไม่ได้มองการแสดงเต้นรำด้านหน้าเลย คนที่เหลือก็พูดคุยสนทนากับพระพันปีหลวงและคนของแคว้นซีเย่ว์ ดูเหมือยพูดคุยกันเป็นเรื่องธรรมดาจนในที่สุดเย่อู๋

โม่จุนโกรธจนกระอัก บรรยากาศรอบด้านอึมครึมขึ้นมา"เย่อู่เหิง ถ้าข้าบังคับเจ้าให้แต่งกับองค์หญิงสือล่ะ!"สีหน้าของเย่อู่เหิงยากจะดูได้ยิ่งกว่าอะไร จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงและกล่าว : "หากท่านอ๋องตั้งใจทำเช่นนั้น อู่เหิงคงต้องขอขัดขืนด้วยความตาย!""เจ้า!" โม่จุนโกรธเย่อู่เหิงขึ้นมาจริงๆ คำตอบนี้ช่างเถรตรงและเด็ดเดี่ยวมาก เห็นได้ชัดว่าเย่อู่เหิงชอบมู่จิ่วซีจริงๆอีกทั้งถึงแม้เขาจะบังคับ แต่เขาก็ไม่อาจฆ่าเย่อู่เหิงได้จริงๆถึงอย่างไรเย่อู่เหิงก็เป็นคนมีความสามารถ เมื่อครู่ถูกเขาเอาชีวิตตนลากเข้ามาเกี่ยวข้อง อีกทั้งหากมู่จิ่วซีรู้ว่าเขาบังคับเย่อู่เหิงจนถึงแก่ความตาย คาดว่านางคงเอาเรื่องเขาถึงที่สุดแน่องค์หญิงสือฝั่งตรงข้ามไม่อาจทนรับการปฏิเสธนี้ได้ นางตอนนี้เหลือบมองเย่อู่เหิงอย่างคับแค้นใจ นางร้องไห้จนวิ่งหนีไป"น้องสือ น้องสือ" องค์ชายสามสะดุ้งตกใจ"องค์ชายสาม ข้าน้อยจะไปตามองค์หญิง" ชวีหย่งปินรีบลุกขึ้นมาและตามออกไปสีหน้าขององค์ชายสามยากจะดูได้พร้อมกับทูลกล่าวกับพระพันปีหลวง : "ทูลพระพันปีหลวง ท่านผู้สำเร็จราชการแทน แคว้นของท่านปฏิบัติกับองค์หญิงสือของเราอย่างนี้งั้นเหรอ?" น้ำเสีย

มู่จิ่วซีลืมตาขึ้นมาในทันทีและถลึงมองโม่จุนอย่างเกรี้ยวกราดโม่จุนสะดุ้งตกใจนาง ทันใดนั้นปฏิกิริยาตอบสนองของเขาก็ได้ลืมไป"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน เจ้ากำลังทำอะไร?" มู่จิ่วซีคว้ามือโม่จุนที่สัมผัสใบหน้าของนางทันมดนั้นใบหน้าหล่อเหลาของโม่จุนก็แดงมาก แววตาของเขาทอประกาย : "กระแอ่ม ข้าก็แค่มาดูว่าเจ้าหลับไปแล้วจริงๆ""ต้องสัมผัสข้าเพื่อยืนยันด้วยเหรอ? โม่จุน ข้าสงสัยว่าเจ้าอยากจะขมขื่นข้า" มู่จิ่วซีหรี่ตาลงและมองไปที่เขาโม่จุนถึงกับตะลึงตาค้างพร้อมกับรีบจะชักมือตัวเองกลับ แต่กลับถูกมู่จิ่วซีดึงมือเอาไว้แน่น ใบหน้าของโม่จุนก็ยิ่งแดงเข้าไปอีก"ยังไม่ปล่อยมืออีก!" มือของโม่จุนร้อนจนไม่ไหวแล้ว "เจ้าอย่าอาศัยจังหวะล่วงเกินข้า"มู่จิ่วซีอีกนิดก็เกือบจะโมโห ใครกันแน่ที่ล่วงเกินใคร?นางโกรธมากจนอ้าปากกัดลงไปที่มือของโม่จุน"เจ้านี่มันหมาบ้าจริงๆ!" โม่จุนเจ็บจนลุกยืนขึ้นมา เขามองไปยังรอยฟันบนมือของเขาและกล่าวอย่างอารมณ์เสีย"เจ้าน่ะสิชาติหมา! ดึกดื่นขนาดนี้เข้าย่องมาในห้องผู้หญิง หากพูดออกไปท่านผู้สำเร็จราชการแทนอย่างเจ้าได้จบเห่แน่!" มู่จิ่วซีก็ลุกพรวดขึ้นมาเช่นกันจากนั้นฉากเหตุการณ์