All Chapters of มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: Chapter 291 - Chapter 300

คุณหญิงมู่ก็ลงมือจัดการตบมู่เทียนซิงไปอีกที: "เจ้าขายลูกสาว ยังจะหาเหออะไรอีก! เอาของออกมาเดี๋ยวนี้!"มู่เทียนซิงได้แต่กล่าวอย่างน่าสงสาร : "ซีเอ๋อร์ เจ้าอย่าโกรธสิ เรื่องนี้ไม่ได้ส่งผลเสียกับเจ้าเลยไม่ใช่หรือไง? พ่อเองก็ได้ขูดรีดไอแก่นั่นด้วยหน่อยนึง""เจ้าเอาลูกสาวไปขายแล้วยังจะมาทำมีเหตุผลอีก!" คุณหญิงมู่โกรธจนทิ้งตัวเองนั่ลงมู่จิ่วซีรีบเดินมาหาท่านแม่ของนางเองและยิ้มกล่าว : "ท่านแม่ ท่านอย่าโกรธไปเลย อันที่จริงท่านพ่อเองก็ไม่ได้พูดอะไรผิด ถ้าข้าได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของอัครมหาเสนาบดีไป๋ ข้าก็จะมีใบบุญให้พึ่งพิงมากมาย อีกอย่างอัครมหาเสนาบดีไป๋เองก็น่าสงสารจริงๆ ข้าจะต้องสนิทกับไป๋ชิงได้ดีแน่ ลูกบุญธรรมก็ลูกบุญธรรมสิ"พอพูดจบก็ยื่นมืออกมาและกล่าวต่อ : "ท่านพ่อ ทองทับกระดาษสองอันนั้นเอามาให้ข้า กริชชิงหลงให้ข้าด้วย ไม่มีการเจรจาต่อรองอะไรทั้งนั้น ดาบราชาหมาป่าก็ให้ท่านไปแล้ว ท่านอย่าได้คืบจะเอาศอกดีกว่า"มู่เทียนซิงก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็ได้แต่เอากริชชิงหลงออกมามู่จิ่วซีก็เพียงเหลือบเห็นก็ชอบทันที กริชทำมาจากทองแดง โกร่งกริชสลักเป็นมังกรชิงหลง ตอนชักออกมาจากปอกกริ

มู่จิ่วซีขมวดคิ้วและกล่าว: "แต่หากพระชายาสามถูกลอบสังการจนตายไปจริงๆ พวกเราก็เป็นไปได้ที่จะไม่ต้องช่วยนางและมอบธัญพืช 10,000 ตันให้ไม่ใช่หรือไง?""ฮาๆ เซียวหลิงเย่ว์ได้เผยตัวตนของนางเองออกมาแล้ว ดังนั้นหากนางตายไป องค์ชายสามก็จะบอกว่าองค์หญิงเจ็ดแห่งแคว้นซีเย่ว์ถูกลอบสังการตายในแคว้นเกาอวิ๋น ความขัดแย้งของทั้งสองแคว้นก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น เกรงว่าธัญพืชแค่ 10,000 ตันคงไม่อาจประนีประนอมได้" โม่จุนก็กล่าวขึ้นมาในทันที"ดังนั้นหากพระชายาสามตาย พวกเราก็ต้องประนีประนอมเรื่องนี้ให้สงบ เลยต้องมอบธัญพืชกับองค์ชายสามมากขึ้น" เสียงของมู่จิ่วซีก็กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมโม่จุนก็พยักหน้าและกล่าว : "ถึงอย่างไรต่อให้พวกเขากลับไป จักรพรรดิแคว้นซีเย่ว์ก็คงจะก่อปัญหาขึ้นมาอย่างแน่นอน บอกว่าเพื่อล้างแค้นให้กับองค์หญิงเจ็ด ต่อให้เขาไม่ได้ก่อปัญหาขึ้นมาในทันที แต่เฟิ่งหล่าวคนหกล่ะ?"อัครมหาเสนาบดีไป๋ก็รีบกล่าวขึ้นมา : "ตอนนี้องค์ชายสามได้ธัญพืชมาเพิ่ม 10,000 ตัน ซึ่งถือว่าพอจะขายผ้าเอาหน้ารอดไปได้ งั้นเรื่องขอลองค์หญิงเจ็ด เกรงว่าเขากลับไปแล้วก็คงจะไม่พูดออกมา""เมื่อมองแบบนี้ พระชายาสามก็ช่างน่าสงสารจริ

มู่จิ่วซีก้กล่าวขึ้นมาอย่างตื่นเต้น: "ขอบคุณลุงไป๋ งั้นขอก็ไม่ขอปฏิเสธความหวังดีของท่านล่ะกัน" จากนั้นนางก็หันมองโม่จุนอย่างอวดดี"เจ้าเองก็รู้จักกริชเล่มนี้สินะ ความคมของมันเหลือจะเชื่อเลยจริงๆ"โม่จุนก็หันมองกริชชิงหลงเล่มนั้นและกล่าว : "กริชเล่มนี้ ตอนที่เสด็จปู่ของข้าได้รับมา ได้ยินว่ามาจากแค้วนอู มีตำนานท่อนหนึ่งได้กล่าวเอาไว้ หลังจากนี้หากพบคนของแค้วนอู จงระวังที่จะใช้มันให้ดี"อัครมหาเสนาบดีไป๋ตกตะลึงในสายตาและกล่าวออกมา : "ข้าน้อยเองไม่ทราบเรื่องเลย ท่านผู้สำเร็จราชการแทนพอจะเล่าได้หรือไม่"มู่จิ่วซีเองก็สงสัยในทันทีและพยักหน้ากล่าว : "ตำนานอะไร เจ้ารีบพูดมาให้ฟังเร็วๆ" นางขณะพูดก็เล่นกริชในมือไปด้วยพอดูไปดูมา นางก็กลับพบว่าตรงหัวมังกรชิงหลงชิงหลงด้านหลังมีร่องอยู่ร่องหนึ่ง เพียงแต่ร่องนี้ เนื่องจากสาเหตุเพราะเป็นทองแดง เลยยากจะมองออกได้ เลยทำให้ไม่มีคนใส่ใจนายเลยค่อยๆ ใช้แรงขยับ แต่ว่าก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรโม่จุนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็พูดขึ้นมา : "ทุกคนต่างรู้ว่าภายในบรรดาทั้ง 6 แคว้น แค้วนอูขนาดเล็กที่สุด แต่ก็เป็นแคว้นที่ลึกลับมากสุดเช่นกัน ตั้งอยู่ในหุบเขาของตะวันตกเฉียง

ดวงตาสีนิลทั้งสองข้างของโม่จุนก็หันมองมู่จิ่วซี มู่จิ่วซีก็เลิกคิ้วแล้วหันมองเขา"เรื่องมันซับซ้อนมากว่าที่พวกเราคิด" โม่จุนถอนหายใจและกล่าวออกมา"เจ้าหมายถึงเรื่องไหนกัน?" มู่จิ่วซีฟังไม่เข้าใจ"เรื่องที่ถูกลอบทำร้ายในวันนั้น ชายชุดดำทั้ง 6 คน หนึ่งในนั้นข้าสงสัยว่าเป็นเซวียนหยวนเชามกุฎราชกุมารแห่งแคว้นเป่ยจิ้น" แววตาอันคมกริบของโม่จุนทำให้มู่จิ่วซีสั่นเหมือนลูกนกมู่จิ่วซีตกใจกลัวจนเอ่ยออกมา : "อะไรนะ? เป็นไปได้ยังไง?""ข้าไม่มั่นใจมาโดยตลอด ดังนั้นเลยไม่อาจพูดออกมา เจ้าจำได้ไหมตอนที่ข้าถามเจ้าว่าเป็นไส้ศึกผู้พิทักษ์เงาของแคว้นเป่ยจิ้นหรือไม่ เจ้าบอกว่าก็ไม่แน่ใจ ข้าก็เลยไม่พูดอะไรอีก"มู่จิ่วซีพยักหน้า ตอนนั้นนางตอบว่าไม่แน่ใจ จนกระทั่งเรื่องของหวางชิว ลู่เวยหย่า จ้วงชิงเหมย ร้านเฟิงเหอเปิดเผยออกมา เหตุการณ์ต่างๆ ของแคว้นเป่ยจิ้นที่เกิดขึ้นนี้ นางเลยถึงกล้ามั่นใจว่าองค์กรไส้ศึกของแคว้นเป่ยจิ้นได้แฝงตัวเข้ามาแล้ว"งั้นเจ้าตอนนี้ก็มั่นใจแล้วงั้นเหรอ?" มู่จิ่วซีถามโม่จุนก็พยักหน้าตอบ : "ใช่ งั้นเจ้ายังจำหัวธนูนั้นได้ไหม ข้าให้คนไปสืบแล้ว มันเป็นหัวธนูเงี่ยงย้อนซึ่งมีเฉพาะแค่ใน

มู่จิ่วซีและไป๋ชิงได้เดินเข้าไป บ่าวรับใช้หลายคนกำลังจัดเก็บโต๊ะอาหาร บนโต๊ะอาหารนั้นเละเทะไปหมด มีทั้งอาหารและของหวาน แต่ทว่ากลับทุกกินไปจนเรียบตอนนี้สภาพไป๋เฟิ่งหว่านทรงผมกระเซอะกระเซิงพร้อมกับกำลังดื่มซุปอยู่ ตรงปากก็ได้มีซู๊ดน้ำซุปดังออกมามู่จิ่วซีตกใจมาก นี่เพิ่งผ่านไปได้ม่นาน ไป๋เฟิ่งหว่านกลับอ้วนกลมขึ้นมาจริงๆ ดูอวบอิ่มอย่างเห็นได้ชัด"น้องรอง" ไป๋ชิงพอเห็นสภาพของนางก็รีบวิ่งเข้าไปและกล่าว "เจ้าเลิกกินได้แล้ว เดี๋ยวก็ท้องแตกหรอก"ไป๋เฟิ่งหว่านเงยหน้าขึ้นมามองไป๋ชิง จากนั้นก็เหวี่ยงสะบัดไป๋ชิงและพูด : "เจ้ามาทำอะไร ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าที่ทำร้ายท่านแม่ของข้า สังหารฉี่เฟิงจนตาย"มู่จิ่วซียื่นมือออกไปช่วยพยุงไป๋ชิง ไม่งั้นไป๋ชิงคงล้มกระเด็นไปกองกับะื้น"มู่จิ่วซี!" ไป๋เฟิ่งหว่านพอเห็นว่าเป็นมู่จิ่วซี ทันใดนั้นแววตาที่หรี่เล็กสองข้างก็เบิกโพลงกว้างขึ้นมา จากนั้นก็พุ่งเข้ามาหา"มู่จิ่วซี เจ้าไปตายซะ!"เพียงแต่มู่จิ่วซีใช้แค่เท้าข้างเดียวก็ทีบไป๋เฟิ่งหว่านกระเด็นออกไปได้แล้วไป๋เฟิ่งหว่านส่งเสียงร้องอย่างเวทนา นางคลานบนพื้น จากนั้นก็สำรอกอาหารออกมาจากปาก