บททั้งหมดของ มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: บทที่ 11 - บทที่ 20

มู่จิ่วซีม่านตาหดลง เอ่ยขึ้นเสียงขรึม "ท่านแม่ ท่านเองก็เห็นแล้ว ป้าหวังเมื่อครู่กำลังแอบฟัง นี่อธิบายได้แล้วว่าเกี่ยวข้องกับนาง แต่ข้ารู้สึกว่านางไม่ใช่คนร้ายหลัก เรื่องนี้ต้องบอกท่านพ่อ"ฮูหยินใหญ่สีหน้าตกตะลึง แต่ว่าก็สะกดลงอย่างรวดเร็ว"จะว่าไปตอนที่ท่านแม่ยังสาว ก็เคยฝึกวรยุทธ์อยู่ ไม่รู้เพราะอะไรหลังจากคลอดเจ้าร่างกายก็อ่อนแอลงเรื่อยๆ ทำอย่างไรก็รักษาไม่หายเสียที ก่อนหน้านี้ข้าเองก็เคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะติดพิษ แต่หมอกี่คนก็ตรวจไม่เจอเสียที""เรื่องนี้อธิบายได้แค่ว่าคนร้ายตัวจริงเบื้องหลังวางแผนเอาไว้ลึกหยั่ง ใช้วิธีการชั้นสูง ท่านแม่ นับจากนี้เป็นต้นไป ท่านไม่ต้องกินยาใดๆ อีกแล้ว อาหารเองก็ต้องตรวจสอบก่อนแล้วค่อยกิน ข้าจะจัดการให้อย่างดี" มู่จิ่วซีคิดเอาไว้แล้ว"ซีเอ๋อร์ แล้วพิษของแม่แก้ได้ไหม? เอาจริงๆ แม่รู้สึกว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว" ฮูหยินใหญ่ในดวงตาเผยความหวาดกลัวและความอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา"แก้ได้ ข้าใช้เข็มเงินควบคุมไม่ให้พิษแล่นไปที่หัวใจท่านแล้ว ท่านรักษาอารมณ์ให้สงบเอาไว้ ข้าจะไปหายาแก้พิษมา" มู่จิ่วซีในใจก็หวังว่าจะมีสมุนไพรแก้พิษอยู่"ซีเอ๋อร์ เจ้ารู้จักแก้พ

ฮูหยินรองลู่เวยหย่าพุ่งเข้าไปหาลูกชายที่ถูกตีจนเป็นเช่นนี้ ร้องไห้ถามไถ่ขึ้นมาทันที "หยาชุน เจ้าไปทำเรื่องไม่ดีอะไรมา จิ่วซีถึงโกรธเจ้าขนาดนี้""ท่านแม่ นางตีข้า ข้า ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย" มู่หยางชุนโมโหจนร้องไห้ขึ้นจมูก "ท่านพ่อ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้า""ซีเอ๋อร์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ต่อให้หยางชุนทำเรื่องผิด แต่เจ้าเป็นพี่สาวก็ไม่ควรลงมือโหดเหี้ยมเช่นนี้!"แม่ทัพใหญ่มู่ปวดใจ เรียกคนให้ไปตามหมออู๋มามู่หยางชุนเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขา ต้องสืบทอดตระกูลต่อไปลู่เอ๋อร์จู่ๆ ก็คุกเข่าลงรีบเอ่ยขึ้นว่า "ทั้งหมดเป็นความผิดข้าน้อยเอง ไม่เกี่ยวกับคุณหนูใหญ่เลยเจ้าค่ะ""ลู่เอ๋อร์ เจ้าอย่าเอะอะก็คุกเข่า เจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่เกือบจะข่มเหงเจ้าไปแล้ว เจ้ายังคิดจะพูดเพื่อเขาอีกทำไมกัน? ถ้าไม่ใช่น้องชายของข้า เมื่อครู่ข้าคงจับเขาตอนไปแล้ว!" คำพูดของมู่จิ่วซีทำเอาทุกคนสูดปาก"หยางชุน! ที่จิ่วซีพูดเป็นความจริงหรือ? เจ้าคิดจะ...ลู่เอ๋อร์" ฮูหยินรองเองก็มองลูกชายอย่างตกตะลึงเช่นกัน"เจ้าเด็กชั่ว เจ้าคิดอย่างนั้นกับลู่เอ๋อร์จริงหรือ?" แม่ทัพใหญ่มู่เองก็ตกตะลึงมากเช่นกัน"ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย

มู่จิ่วซีงงงันไปครู่หนึ่ง รีบร้อนยกมือยอมแพ้เอ่ยว่า "โอเคโอเค ข้าผิดเอง ท่านอยากจะพูดอะไร"สองคิ้วโม่จุนขมวดกันแน่ อะไรคือโอเคโอเค? บ้าๆ บอๆ ผู้หญิงคนนี้ท่าจะมีปัญหาจริงๆมู่เทียนซิงเหลือบมองลูกสาวผาดหนึ่ง รู้สึกว่าแปลกอยู่เหมือนกัน ทั้งสามคนเดินตรงไปยังห้องหนังสือของเรือนหน้า"มู่จิ่วซี พูดต่อหน้าพ่อของเจ้าเลย บอกเงื่อนไขการถอนหมั้นของพวกเราออกมาอีกครั้ง" โม่จุนหลังจากนั่งลงก็เอ่ยขึ้นมู่จิ่วซีไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็ยังพยักหน้า"ได้ ท่านพ่อ ข้ากับท่านผู้สำเร็จราชการแทนพูดเงื่อนไขการถอนหมั้นไว้แล้วว่าให้หาคนร้ายตัวจริงที่ผลักข้าตกน้ำและสังหารหมอหลวงเวินให้เจอ ถ้าหาไม่เจอ ก็สอนวิถีจิตกำลังภายในให้กับข้า ถ้าทั้งสองข้อนี้ทำไม่ได้เลยล่ะก็ ข้าก็คงต้องอภิเษกกับเขาแล้ว"โม่จุนหลังจากที่มุมปากกระตุกเล็กน้อยก็เอ่ยกับมู่เทียนซิงว่า "แม่ทัพมู่ ท่านได้ยินชัดหรือยัง? ขอแค่ข้าสำเร็จเงื่อนไขเพียงข้อเดียวก็ถือว่าสามารถถอนหมั้นได้ ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องการถอนหมั้นนี้ก็จำเป็นต้องให้พวกท่านไปกล่อมพระพันปีหลวง""ไม่ถูกสิ ข้าก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกว่าพวกเราจะไปกล่อมพระพันปีหลวงให้นะ" มู่จิ่วซีเอ่ยขึ้นมาทั

มู่จิ่วซีตกตะลึง จากก็กล่าวพร้อมเสียงหัวเราะ : "ท่านผู้สำเร็จราชการแทน เจ้านี่ทึ่มจริง ๆ เจ้าไม่อยากบอก งั้นต่อให้ข้าจะรู้หรือไม่ก็ไม่เป็นไร ข้าเองก็แค่สงสัยเท่านั้น""แล้วถ้าคนนี้เป็นคนที่เจ้ารู้จักล่ะ?" โม่จุนเกือบโมโหจนฉุนขาด"เจ้าไม่บอก ข้าก็ถือว่าไม่รู้จัก ยุ่งอะไรกับข้าด้วย" มู่จิ่วซีอยากจะจัดการเจ้าหน้าโลงผุคนนี้จริง ๆ แต่ก็เป็นเพียงแค่การสร้างวิมานบนอากาศ"เจ้าไม่อยากรู้?" โม่จุนกระตุกยิ้มตรงมุมปากและเอ่ยออกมา"ความสงสัยสามารถฆ่าแมวให้ตายได้ ข้ายังไม่อยากตาย ถ้าเจ้าไม่รู้จักพิษนี้ งั้นก็ถือซะว่าข้าไม่ได้ถามก็แล้วกัน" มู่จิ่วซีเบะปากทำท่าอย่างกับไม่พอใจ"มู่จิ่วซี เจ้านี่ไม่เหมือนกับที่คนภายนอกล่ำลือกันเลย" โม่จุนอดไม่ได้ที่จะยอมรับข้อนี้ แม้ว่าก่อนหน้านี้สองคนจะเคยรู้จักกัน แต่ก็ไม่คุ้นเคยกันมากนักและไม่ได้รู้จักกันอย่างจริงจังมาก่อนเขาเข้าใจนางจากที่คนอื่นบอกเล่า รู้จักนางจากที่คนภายนอกพูดกัน"ปากของคนอื่น คนอื่นอยากจะพูดอะไร ข้าเองก็ทำอะไรไม่ได้ไม่ใช่หรือไง? ท่านผู้สำเร็จราชการแทน คนโบราณได้กล่าวไว้ 'สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น' เจ้าเชื่อคำคนอื่นพูดง่ายขนาดนี้ นี่เจ้าเอาชน

เย่อู่เหิงและโม่จุนมองตากัน ในตาของทั้งสองต่างก็มีความตกตะลึงผู้หญิงคนนี้ต้องการจะใช้อุปกรณ์ทรมานเขาด้วยตนเองงั้นเหรอ?การทรมานที่ต้องมีเลือดตกยางออกแบบนี้นางไม่กลัวเลยงั้นเหรอ?มู่จิ่วซีเมื่อเห็นคมดาบของดาบวงพระจันทร์ ในใจของนางก็มีความสุขและก็รีบหยิบขึ้นมาเล่นครู่หนึ่ง สายตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดาบนี้ช่องคล่องมือดีจริง ๆเดี๋ยวกลับต้องมาไว้ป้องกันตัวสักหน่อย แค่เฉือนคอฉับเดียวต้องตายแน่หลังจากนางวางลง นางก็หยิบตะปูเหล็กเล็ก ๆ ยาว ๆ ขึ้นมากำหนึ่งจากนั้นนางก็เดินอย่างเชื่องช้ามาอยู่ตรงหน้าฉีฟั่ง นางแหงนหน้ามองเขา ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายที่ไม่มีใครเทียบได้"อีสารเลว คิดว่าข้าจะยอมปริปากเพราะถูกทรมานรึไง? อย่าฝันไปเลย!" ฉีฟั่งถมน้ำลายไปทางมู่จิ่วซีมู่จิ่วซีเอี้ยวตัวหลบ น้ำลายที่มีเลือดผสมปนก็ถมลงพื้น ดูไปแล้วน่าขยะแขยงอย่างมาก"คุณหนูใหญ่ ให้ข้าน้อยจัดการไหมขอรับ?" เจ้าหน้าที่ชั้นศาลที่สาดน้ำรีบเข้ามาเอ่ยถามมู่จิ่วซีส่ายหัวพร้อมกับพูด : "พวกเจ้าจัดการเขาจนอยู่ในสภาพนี้แล้วยังไม่สารภาพเลย บ่งบอกว่าวิธีการไม่ถูกต้อง ข้าคงต้องลองวิธีใหม่ ๆ กับเขาถึงจะได้"ขณะพู