All Chapters of มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: Chapter 51 - Chapter 60

"เจ้า เจ้าทำได้ยังไงกัน?" ฮั้วอวิ๋นเทียนได้สติกลับมาคนแรก หน้าผากของเขามีเหงื่อซึมออกมาโม่จุนเองก็ได้สติกลับมาในพริบตาเช่นกัน ความรู้สึกตกใจของเขามากยิ่งกว่าฮั้วอวิ๋นเทียน ถึงอย่างไรฮั้วอวิ๋นเทียนก็ไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของมู่จิ่วซี แต่โม่จุนกลับรได้ยินข่าวลือมาตลอดว่านางไม่เคยเรียนและมีความสามารถในศาสตร์สักแขนง ทำอะไรก็ไม่เป็นไอคนที่บอกเขานี่มันไปเห็นผีมาหรือยังไง?อักษรพวกนี้ แม้แต่เขาเองก็ยังเทียบไม่ติดฝุ่น"ฮิฮิ ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ" มู่จิ่วซีชมตัวเอง "อันที่จริงนี่ยังถือว่าไม่ได้ดี ข้าตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยคุ้นมือ ต้องฝึกสักหลายๆ ครั้งจะต้องเขีนได้ดีกว่านี้แน่""เจ้า เจ้า" ฮั้วอวิ๋นเทียนแทบจะร้องไห้ออกมา "เจ้าทำให้ข้ารู้สึกด้อยข้าตัวเอง" ฮั้วอวิ๋นเทียนประสานมือเคารพอย่างเลื่อมใสขณะเดียวในใจของเขาก็ถูกมู่จิ่วซีโจมตีจนรู้สึกย่ำแย่ เขาเองมักจะรู้สึกตลอดว่ามีความสามารถเป็นอันดับหนึ่งและยืนอยู่จุดสูงสุด ไม่คาดคิดว่าจะถูกเด็กสาวคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่าสิบปีจัดการอย่างราบคาบราวกับดอกไม้ที่รวงหล่นไหลไปตามสายน้ำเมื่อก่อนก็ทักษะฉิน ตอนนี้ก็มาเป็นเขียนอักษร นางยังมีความสามารถอื่นอีกไหม?ฮั้ว

"ใครบอก ผู้หญิงที่ไปก็ไม่น้อย เมื่อก่อนข้ายังเคยเห็นองค์หญิงเหวินซิงเลย" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างดูถูก"อะไรนะ เจ้าอย่าพูดจาซี้ซั้ว" มู่เทียนซิงอยากจะอุดปากลูกสาวของเขาเลยจริงๆองค์หญิงเหวินซิงเป็นพระมาตุจฉาของจักรพรรดิองค์น้อย เป็นพระขนิษฐาของจักรพรรดิองค์ก่อน ซึ่งนางชอบไปที่หอนางโลม (พระมาตุจฉา หมายถึง พี่หรือน้องสาวของบิดา, พระขนิษฐา หมายถึง น้องสาว)"ข้าไม่ได้พูดซี้ซั้ว คราวก่อนข้าเองก็ได้ทะเลาะกับนางด้วย ท่านพ่อ ท่านไม่เคยไปท่านไม่รู้หรอก อันที่จริงหอนางโลมมีเหล่าคุณหญิงสูงศักดิ์มากมายที่ไป" มู่จิ่วซียิ้มขึ้นมาอย่างแยบยล"เจ้ายังมีหน้ามาพูดว่าคุณหญิงผู้สูงศักดิ์อีก เจ้าเองก็เป็นดอกเบญจมาส ไม่ใช่ว่าก็เหมือนกันหรือไง" มู่เทียนซิงกล่าวอย่างโมโห (ดอกเบญจมาส เป็นคำเปรียบเปรยหมายถึงหญิงสาวบริสุทธิ์)"ท่านพ่อ ต่อให้ข้าไม่ไป ทุกคนก็ยังคิดว่าข้ามักชอบไปอยู่ดี ไหนๆ สีเสียงก็เสียหายแล้ว จะยังสนใจให้ได้อะไร ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือจับพวกไส้ศึก เจ้าลองคิดแล้วกันว่ามีใครที่คุ้นเคยหอหล่านจวี๋มากกว่าข้า?" มู่จิ่วซียกข้อได้เปรียบขึ้นมากล่าวมู่เทียนซิงถึงกับผงะไป มู่จิ่วซีก็หัวเราะยิ้มออกมา : "ท่า

"ข้าก็ไม่กล้ามั่นใจ แต่ทุกคนต่างรู้ว่าคุณหญิงอัครเสนาบดีได้ป่วยนอนติดเตียงอยู่ตลอดเวลา นี่ก็เป็นเวลาสิบปีแล้ว อีกไม่นานก็ใกล้จะต้องไปแล้ว พระเจ้าช่วย ข้าจะต้องรีบไปดู" มู่จิ่วซีพริบตาก็ให้เย่ฮานกลับรถม้ามุ่งไปยังจวนอัครมหาเสนาบดี"ตอนนี้ ? ท่านไม่ไปหอหล่านจวี๋แล้วเหรอ ?""ไปสิ แต่ตอนนี้ยังหัวค่ำอยู่ ข้าเดิมทีกะว่าจะไปนั่งคุยกับเพื่อนที่นั่นก่อน แต่ข้าจะต้องยืนยันก่อนว่าคุณหญิงอัครเสนาบดีเป็นเหมือนกับท่านแม่ของข้าหรือไม่ ใต้เท้าเย่ เจ้ารู้ไหมว่าหากคุณหญิงของอัครเสนาบดีถูกพิษเงาหอมนิโลบลเข้าไป มันหมายถึงอะไร?"เสียงของมู่จิ่วซีทั้งเย็นชาและสั่นเครือเย่อู่เหิงถึงกับเกร็งขึ้นมาทั้งตัวในพริบตาราวกับลมหนาวเย็นได้พัดผ่านออกมาจากขา"ใต้เท้าเย่ เจ้าไปตรวจสอบอีกทีว่าบรรดาคนในครอบครัวของใต้เท้าในราชสำนักยังมีคนในครอบครัวที่มีอาการป่วยหนักอีกหรือไม่? ไม่ใช่เพียงแค่สิบปีที่ผ่านมานี้ แต่อาจจะแค่ไม่กี่ปีนี้ ถึงแม้อาจจะยังไม่ถึงขั้นเอาชีวิต แต่จะต้องมีสัญญาณบ่งบอกเรื่องที่จะเกิดขึ้นแน่"มู่จิ่วซีมองไปที่เย่อู่เหิงอย่างจริงจัง"ข้าน้อยจะรีบไปดำจัดการในทันที" เย่อู่เหิงก็รู้สึกว่าเรื่องนี้จะน่าก

เพียงแต่มู่จิ่วซีไม่คาดคิดว่าเรือนของไป๋ชิงจะตั้งอยู่มุมทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจวนอัครมหาเสนาบดี จวนอัครมหาเสนาบดีใหญ่โตมาก จำเป็นต้องเดินสักระยะหนึ่งกว่าจะถึงส่วนไป๋ชิงตอนนี้กลับมีสีหน้ากังวลอย่างไม่มีอะไรเทียบได้และกำลังวิ่งออกมาพอดีมู่จิ่วซีพอเห็นบ่าวรับใช้ของจวนอัครมหาเสนาบดีตามออกมาด้วยสี่คน นางก็ยิ้มกล่าวให้กับไป๋ชิง : "คุณหนูใหญ่ไป๋ พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่าไหม?"ไป๋ชิงรู้ว่ามู่จิ่วซีมาหานาง นางเองรู้สึกว่ามันน่าแปลกอย่างมาก พอเห็นรูปลักษณ์ที่สวยงามของมู่จิ่วซี นางเองถึงกับตั้งสติตอบสนองอย่างไม่ทันมู่จิ่วซีเดินเข้ามาตรงๆ จากนั้นก็รับสั่งกับเย่ฮาน : "เย่ฮาน เจ้าเฝ้าอยู่ตรงนี้ ห้ามใครเข้ามาใกล้เด็ดขาด"เย่ฮานก็ส่งเสียงตอบรับมาหนึ่งคำและยืนอยู่ตรงปากประตู บ่าวรับใช้ทั้งสี่คนก็รู้สึกเสียมารยาทเล็กน้อยเมื่อเผชิญกับบหน้าอันเย็นชาของเย่ฮานบ่าวรับใช้สองคนของไป๋ชิงก็ถูกไล่ให้ออกไป มู่จิ่วซีและไป๋ชิงก็เดินมาถึงห้องของไป๋ชิงและปิดประตูลงมู่จิ่วซียังคงไม่มั่นใจและหันมองไปรอบๆ และยังตรวจสอบตรงหน้าต่างอีกด้วย"คุณหนูใหญ่มู่ เจ้ามีธุระอะไรกับข้างั้นเหรอ?" มู่จิ่วซีทำให้ไป๋ชิ

สีหน้าของไป๋ชิงโศกเศร้า จากนั้นก็พยักหน้าและกล่าวออกมา : "มู่จิ่วซี ข้าคิดมาตลอดว่าพวกเราคือศัตรู...""จะเป็นไปได้ยังไง เจ้าอ่อนน้อมถ่อมคนมากขนาดนั้นมาโดยตลอดและก็ไม่เคยหาเรื่องยั่วยุข้า ศัตรูของข้าคือไป๋เฟิ่งหว่านที่ชอบแกว่งเท้าหาเสี่ยน" มู่จิ่วซียิ้มและกุมไปที่มือของนาง"ไป๋เฟิ่งหว่านชอบท่านผู้สำเร็จราชการแทน" ไป๋ชิงกล่าว "นางเองชอบท่านผู้สำเร็จราชการแทน แต่กลับเอาไปพูดกับคนอื่นว่าข้าชอบท่านผู้สำเร็จราชการแทน ก็คือนางอยากให้ข้าเป็นศัตรูกับเจ้า""ข้ารู้ ท่านผู้สำเร็จราชการแทนกับข้าได้ถอนหมั้นกันแล้ว แต่ต่อให้ถอนหมั้นแล้ว ท่านผู้สำเร็จราชการแทนก็ไม่มีทางสู่ขอไป๋เฟิ่งหว่าน นางก็แค่ฝันกลางวัน""อันที่จริงท่านพ่อของข้าก็หวังว่าน้องหญิงรองกับท่านผู้สำเร็จราชการแทนจะ... ดังนั้นเมื่อแม่ของข้าตาย ป้าสะใภ้รองก็จะขึ้นมาแทน น้องหญิงรองก็จะได้เป็นลูกสาวของภรรยาหลวง ฐานะของนางก็จะเหมาะสมกับท่านผู้สำเร็จราชการแทน" ไป๋ชิงกล่าวออกมาในทันที "พอถึงเวลาท่านพ่อก็จะคิดหาวิธีเพื่อให้ท่านผู้สำเร็จราชการแทนมาสู่ขอน้องหญิงรอง"ไป๋ชิงกล่าวอย่างรีบร้อน : "อันที่จริงข้าก็ไม่อยากเห็นเจ้ากับท่านผู้สำเร็จราชกา