บทที่ 14

ฮูหยินรองลู่เวยหย่าพุ่งเข้าไปหาลูกชายที่ถูกตีจนเป็นเช่นนี้ ร้องไห้ถามไถ่ขึ้นมาทันที "หยาชุน เจ้าไปทำเรื่องไม่ดีอะไรมา จิ่วซีถึงโกรธเจ้าขนาดนี้"

"ท่านแม่ นางตีข้า ข้า ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย" มู่หยางชุนโมโหจนร้องไห้ขึ้นจมูก "ท่านพ่อ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้า"

"ซีเอ๋อร์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ต่อให้หยางชุนทำเรื่องผิด แต่เจ้าเป็นพี่สาวก็ไม่ควรลงมือโหดเหี้ยมเช่นนี้!"

แม่ทัพใหญ่มู่ปวดใจ เรียกคนให้ไปตามหมออู๋มา

มู่หยางชุนเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขา ต้องสืบทอดตระกูลต่อไป

ลู่เอ๋อร์จู่ๆ ก็คุกเข่าลงรีบเอ่ยขึ้นว่า "ทั้งหมดเป็นความผิดข้าน้อยเอง ไม่เกี่ยวกับคุณหนูใหญ่เลยเจ้าค่ะ"

"ลู่เอ๋อร์ เจ้าอย่าเอะอะก็คุกเข่า เจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่เกือบจะข่มเหงเจ้าไปแล้ว เจ้ายังคิดจะพูดเพื่อเขาอีกทำไมกัน? ถ้าไม่ใช่น้องชายของข้า เมื่อครู่ข้าคงจับเขาตอนไปแล้ว!" คำพูดของมู่จิ่วซีทำเอาทุกคนสูดปาก

"หยางชุน! ที่จิ่วซีพูดเป็นความจริงหรือ? เจ้าคิดจะ...ลู่เอ๋อร์" ฮูหยินรองเองก็มองลูกชายอย่างตกตะลึงเช่นกัน

"เจ้าเด็กชั่ว เจ้าคิดอย่างนั้นกับลู่เอ๋อร์จริงหรือ?" แม่ทัพใหญ่มู่เองก็ตกตะลึงมากเช่นกัน

"ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย ลู่เอ๋อร์ต่างหากที่มาแอบดูข้าอาบน้ำ ข้าคิดว่าท่านแม่ก็คิดจะเลือกสาวมาให้ข้าร่วมหอด้วยไม่ใช่หรือ? ก็เลยคิดจะรวบหัวรวบหางนางพอดี" มู่หยางชุนรีบร้อนอธิบาย

"อายุแค่สิบห้า ขนยังขึ้นไม่ครบเลย แต่คิดจะร่วมหอกับหญิงสาวหรือ เจ้าไม่กลัวฝนทั่งจนเป็นเข็มหรือไรกัน!" มู่จิ่วซีเอ่ยประชดประชันขึ้นเย็นชา

"พรวด!" ท่านผู้สำเร็จราชการแทนด้านหลังทนไม่ไหว จนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

"มู่จิ่วซี!" แม่ทัพใหญ่มู่หน้าแดงก่ำ

เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าลูกสาวของตนเองหยาบคายถึงเพียงนี้ ท่านผู้สำเร็จราชการแทนที่เป็นคู่หมั้นยังอยู่ที่นี่เลยนะ

"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน เพราะแม่ทัพอย่างข้าอบรมไม่ดีพอ จนทำให้ท่านต้องเห็นเรื่องขำขันเสียแล้ว" มู่เทียนซิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นี่มันเรื่องอะไรกัน

หลังจากประชุมเช้า ท่านผู้สำเร็จราชการแทนคนนี้ก็มีบีบให้เขาต้องถอนหมั้น เขารู้ว่าลูกสาวอยากจะถอน แต่งานมงคลที่ดีเช่นนี้ เขาเองก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์ทิ้งไม่ลง ดังนั้นจึงพาเขากลับมา แล้วตัดสินใจกันต่อหน้าลูกสาวส

"คุณหนูใหญ่มู่กล้าหาญตรงไปตรงมาเสมอ ข้ายังละอายที่มิอาจสู้ไหว" ท่านผู้สำเร็จราชการแทนเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาคิดไม่ถึงว่าตนเองจะถูกแหย่จนหัวเราะออกมาเช่นนี้

มู่จิ่วซีร้องเฮอะขึ้นจมูกแล้วเอ่ยว่า "หน้าซื่อใจคดให้มันน้อยหน่อย เรื่องถอนหมั้นนี้อีกเดี๋ยวค่อยว่ากัน ท่านพ่อ มู่หยางชุนรังแกลู่เอ๋อร์ ข้าตีเขาไม่ได้เกินเลย ความบริสุทธิ์ของหญิงสาวคนหนึ่งสำคัญขนาดไหน ลู่เอ๋อร์แม้จะเป็นสาวใช้ แต่ก็มีศักดิ์ศรี ยิ่งไปกว่านั้นนางยังเป็นคนของข้าด้วย มู่หยางชุนรนหาที่ให้โดนหวดเอง เรื่องนี้โทษข้าไม่ได้"

"เจ้า เจ้ายังจะมาพูดเหตุผลอย่างเต็มปากเต็มคำอีกหรือ! เพื่อสาวใช้คนเดียว เจ้าตีน้องชายเสียขนาดนี้ เจ้าเป็นพี่สาวที่ดีเหลือเกิน!" มู่เทียนซิงเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล

"ท่านพ่อ คำพูดนี้ไม่น่ารักเลย พูดได้อย่างไรว่าสาวใช้คนเดียว? สาวใช้ไม่ใช่คนหรอกหรือ? สาวใช้เองก็ไม่ใช่ว่ามีพ่อมีแม่หรือ? ถ้าไม่มีพวกเขา พวกเราจะสุขสบายกันเช่นนี้ไหม? ก็เหมือนกับแม่ทัพที่ไม่มีทหาร จะไปรบชนะใครเขาได้อย่างไรกัน?"

มู่จิ่วซีงัดกลับขึ้นมา "ท่านพ่อ ท่านอย่าทำให้ลูกสาวต้องดูถูกท่าน ท่านต้องขอโทษลู่เอ๋อร์!"

ทุกคนตะลึงพรึงเพริดกันหมด โดยเฉพาะท่าทีเคร่งขรึมของมู่จิ่วซี นี่กำลังสั่งสอนพ่อของนางอยู่นะ

ความกล้านี้มันเหลือขอเสียจริง

"คุณหนู ไม่ ไม่ต้องแล้ว ข้า ข้าไม่เป็นไร" ลู่เอ๋อร์ซาบซึ้งจนน้ำตาไหลไม่หยุด

"ท่านพ่อ!" มู่จิ่วซีขึ้นเสียงดัง "ปกติท่านสั่งสอนพวกเราอย่างไร น้ำพยุงเรือจนลอยได้ก็คว่ำเรือให้จมได้เช่นเดียวกัน ต้องดีต่อประชาชน นี่จึงจะเป็นวิถีของท่านไม่ใช่หรือ?"

"จิ่วซี เจ้าอย่ารุนแรงกับพ่อของเจ้านัก วันนี้หยางชุนทำผิด เดี๋ยวข้าจะกลับไปสั่งสอนเขาให้ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว พวกเจ้าพ่อลูกอย่างทะเลาะกันเลย"