บทที่ 17

โม่จุนโกรธจนตัวสั่น แต่เพื่อการถอนหมั้นจึงไม่ได้ห่วงกังวลและได้แต่ยื่นมือปรบ

"ไม่คิดว่าชื่อเสียงของคุณหนูใหญ่มู่มีมูลค่าเป็นเงินเพียง 10,000 ตำลึงเงิน" โม่จุนยังคงพูดประชดประชันมู่จิ่วซี

มู่จิ่วซีหัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้นมา : "เจ้าไม่ต้องมากระแหนะกระแหนข้าหรอก ต่อให้เจ้าไม่ให้ ด้านนอกก็คงพูดถึงข้ายิ่งเข้าไปใหญ่ แค่ได้มา 10,000 ตำลึงก็พอใจมากแล้ว ขอบคุณท่านผู้สำเร็จราชการแทน เจ้าช่างเป็นคนดี ฮิฮิ"

โม่จุนกระอักเลือดขึ้นมาถึงลำคอ แววตาของเขาราวกับปรากฎสีแดงเข้มขึ้นมา ถ้าไม่ใช่ว่าเขาควบคุมตนเองได้ดี เขาคงกระอักเลือดออกมาแล้ว

"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน หญิงสาวเกเรแบบนี้ ท่านอย่าได้ใส่ใจนางเลย" มู่เทียนซิงรู้แค่ว่าตนเองคงได้แต่แค่พูดปลอบใจเท่านั้น

โม่จุนถลึงตาจ้องมองมู่เทียนซิงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หลับตาลงและปรับลมหายใจ

"พูดตามตรง ฉีฟั่งก็จับได้แล้วและก็สอบปากคำแล้ว เขาบอกว่าไม่มีใครสั่งให้มาทำร้ายเจ้า อีกทั้งยังพูดว่ามีความแค้นส่วนตัวกับเจ้า" โม่จุนลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลมหายใจที่สงบนิ่ง

"ความแค้นส่วนตัว?" นี่ทำให้มู่จิ่วซีรู้สึกเหนือความคาดหมาย "ข้าไม่แม้แต่จะรู้จักฉีฟั่งคนนี้ เขาจะมา