บททั้งหมดของ สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา: บทที่ 151 - บทที่ 160

กล่าวกันว่า "เจ็ดสิบสองเข็มของหวงฉี" ถูกสร้างขึ้นโดยผู้ศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสิบสองท่านจากนิกายหวงฉีของฝ่ายกูอูที่ทุ่มเทน้ำพักน้ำแรงทั้งชีวิตเนื่องจากมันซับซ้อนและยุ่งยากเกินไป วิธีการฝังเข็มนี้จึงสูญหายไปหลังจากการเสียชีวิตของผู้ศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสิบสองท่านโดยไม่คาดคิดว่าหนิงเป่ยจะสืบทอดเทคนิคการฝังเข็มนี้ที่มาของคุณหนิงคือยังไงกันแน่!เขาเป็นคนลึกลับอย่างยิ่งในใจของหวังไคซวนเฟิงเซียวหลู่เฝ้าดูหนิงเป่ยทำการฝังเข็ม และหัวใจของเธอก็เต้นแรงโดยมีใบหน้าที่แดงก่ำเล็กน้อย: ทักษะการฝังเข็มนั้นเจ๋งมาก ทีเดียวร่างกายของผู้ว่าฯ กลับมาเป็นปกติด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าสองนาทีต่อมา ผู้ว่าฯ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับหายใจเฮือกใหญ่คุณนายเฟิงร้องไห้ด้วยความดีใจ "ที่รัก ในที่สุดคุณก็ตื่นขึ้นมาสักที เมื่อกี้คุณทำให้ฉันตกใจแทบแย่เลย"เฟิงเซียวหลู่ "พ่อ ตอนนี้คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง"ผู้ว่าฯ ยังคงหวาดกลัวอยู่ "เมื่อกี้ฉันเจ็บมาก ฉันรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งหมดถูกย่างจนจะไหม้อยู่แล้ว""ตอนนี้อาการไม่สบายทั้งหมดก้หายไปแล้ว และฉันรู้สึกผ่อนคลายมาก"ในเวลานี้ เขาพบหวังไคซวนอยู่ด้วยจึงรู้สึกตื่น

ผู้จัดการหวัง "เหอะ ด้วยสิทธิ์อะไร! ผมติดต่อและดูแลลูกค้าเหล่านี้หามรุ่งหามค่ำ ทำไมผมต้องมอบให้คุณล่ะ"อันเคอซิน "สิ่งที่คุณทำแบบนี้ถือว่าละเมิดสัญญาจ้างงาน และฉันมีสิทธิ์ที่จะเอาเรื่องคุณตามกฎหมาย"ผู้จัดการหวัง "ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นคุณไปฟ้องผมได้ ฉันเชื่อว่าด้วยอำนาจของหลงเต็งสีไห่ เขาสามารถช่วยผมจัดการเรื่องนี้ได้"ขณะที่เขาพูด เขาก็มองไปที่หวังเฉียงด้วยหวังเฉียงยิ้มเล็กน้อย "ไม่ต้องกังวล ผมจะจัดการหมด"ผู้จัดการหวังรู้สึกซาบซึ้งมาก "ขอบคุณคุณหวัง"แก...ใบหน้าของอันเคอซินโกรธจนหน้าดำหน้าแดงในเวลานี้ หนิงเป่ยเดินเข้ามาช้าๆ"ปล่อยเขาไป!" เขาตะโกนเสียงดัง "เขาจะเสียใจภายหลังแน่นอน"เสียใจภายหลังงั้นเหรอ?ผู้จัดการหวังหัวเราะเยาะ "พวกคุณต่างหากมั้งที่ต้องเสียใจ""คุณหวัง นี่คือเรซูเม่ของผม"เขามอบเรซูเม่ของเขาให้กับหวังเฉียงอย่างเด็ดเดี่ยวหวังเฉียงไม่ได้เหลือบมองดูประวัติย่อของเขาด้วยซ้ำ และพูดโดยตรงว่า "ขอแสดงความยินดีนะ ผู้จัดการหวัง คุณได้ผ่านสัมภาษณ์แล้ว"ขอบคุณ ขอบคุณ!ผู้จัดการหวังรู้สึกขอบคุณอันเคอซินจ้องไปที่หวังเฉียงด้วยความโกรธ "หวังเฉียง เราเป็นญาติกันนะ

ในขณะที่เขากำลังนับถอยหลัง จู่ๆ หนิงเป่ยก็ขยับตัวทันทีเขาโบกมือคว้าปืนพกออกไปความเร็วของเขาเร็วมากจนหลงรัวจือมองเห็นเพียงเงาที่แวบผ่านดวงตาของเขาเท่านั้นเมื่อรอเขาตอบสนองและอยากจะยิงออกไปนั้น มือของเขาก็ว่างเปล่าเขาตกใจมาก: ช่างเร็วเหลือเกิน!วินาทีต่อมา หนิงเป่ยใช้เท้าเตะเขาที่ท้องของเขา และเตะเขาห่างออกไปคราวนี้ หนิงเป่ยใช้แรงมากกว่าเดิม ร่างกายของหลงรัวจือโค้งขึ้นไปในอากาศ และในที่สุดก็กระแทกชนเข้ากับรถอย่างแรงตัวถังรถบุบทันทีและกระจกรถทุกบานก็แตกสลายจากการกระแทก ส่วนหลงรัวจือก็อาเจียนเป็นเลือดและกระตุกไปทั้งตัว เขาหายใจไม่ออกเป็นเวลานานแกจบเห่แล้ว แกตายแน่!หวังเฉียงตะโกน "แกโจมตีนายน้อยหลงได้รับการบาดเจ็บสาหัส หลงซ้วยต้องเอาแกตายแน่"ผู้จัดการหวังก็พูดประชด "คุณอัน คุณคิดว่าอันฮว่า ฟาร์มาซูติคอลของคุณสามารถอยู่รอดได้ในวันนี้หรือไม่""การออกจากอันฮว่า ฟาร์มาซูติคอล ถือเป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตของผม"หนิงเป่ยมองดูคนทั้งสองและเยาะเย้ย "ตอนนี้ถึงเวลามาคิดบัญชีระหว่างเราแล้วแหละ"หวังเฉียงและผู้จัดการหวังถอยออกไปทีละก้าวด้วยความหวาดกลัว "แกอยากทำอะไร"คนบ

"พี่ เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เราเป็นญาติกันนะ คุณทำอะไรเด็ดขาดไม่ได้เลยนะ…"อันเคอซิน "เมื่อเทียบกับคุณแล้ว ฉันถือว่าใจดีมากแล้ว"หวังเฉียงกล่าวว่า "พี่ ถ้าแม่ของผมรู้ว่าคุณทำแบบนี้กับผม เธอคงจะโทษคุณอย่างแน่นอน""บางทีครอบครัวของเราทั้งสองอาจจะต้องยุติความสัมพันธ์เป็นญาติก็ได้นะ คุณคงไม่อยากทำให้เรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่สินะ"อันเคอซินพูดอย่างเยาะเย้ย "ยุติความสัมพันธ์เป็นญาติงั้นเหรอ งั้นก็ยุติเลย"“การมีญาติแบบคุณ ครอบครัวของฉันถือว่าโชคไม่ดีมาแปดชั่วอายุคนจริงๆ”แม่งเอ๊ย!หวังเฉียงโกรธจัด "คอยดูเถอะ ถ้าแม่ของผมไม่ก่อเรื่องให้ครอบครัวของคุณต้องวุ่นวาย ผมก็ไม่คู่ควรใช้แซ่นี้!"หลงรัวจือต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการลุกขึ้นจากรถในที่สุดเขาเจ็บปวดมากจนรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งหมดของเขาขยับผิดที่แล้วเขาเดินกะโผลกกะเผลกไปทางหนิงเป่ย "หนิงเป่ย มึงคิดว่าด้วยการสนับสนุนจากผู้ว่าฯ มึงจะเป็นคนนอกกฎหมายได้จริงๆ หรือไง?""จำไว้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น สุดท้ายผู้ชนะจะเป็นใครยังไม่แน่"หนิงเป่ยส่ายหัว "แค่ตำแหน่งผู้ว่าฯ เล็กๆ คนหนึ่ง ไม่มีสิทธิ์มากพอต้องให้ฉันเอ่ยปากด้วยตัวเองเพื

เติ้งชิงชิวมองไปที่หนิงเป่ย "หนิงเป่ย มอบทะเบียนสมรสให้ฉัน แล้วฉันจะปกป้องนายให้ปลอดภัย เป็นยังไงบ้าง?"ทะเบียนสมรส?ร่องรอยของความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของอันเคอซินหนิงเป่ยหมดคำจะพูดกับเติ้งชิงชิวจริงๆทำไมเธอถึงเหมือนคนโรคจิต คอยติดตามเขาไม่จบไม่สิ้นและทุกครั้งที่เธอปรากฏตัว มักจะทำตัวสูงส่ง โดยบอกว่าต้องการ "ช่วย" เขาให้พ้นจากปัญหาเป็นประสาทหรือเปล่าเนี่ยหนิงเป่ยพูดอย่างหงุดหงิด "ฉันบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าฉันฉีกทะเบียนสมรสทิ้งไปนานแล้ว""ฉันสามารถจัดการเรื่องของตัวเองได้โดยไม่ต้องให้เธอเข้ามาแทรกแซง"ปากแข็งแน่นอนว่าเติ้งชิงชิวไม่เชื่อว่าหนิงเป่ยจะฉีกทะเบียนสมรสได้ลงคอ "นายจัดการ นายจะจัดการยังไง คราวนี้คู่ต่อสู้ของนายคือลูกชายของหลงซ้วยนี่หน่ะ""แม้ว่าเทพสงครามคุนหลุนจะมาก็ไม่สามารถช่วยนายได้ ยิ่งไม่ต้องพูดเทพสงครามคุนหลุนถูกจำคุกเพราะนาย"หนิงเป่ย "นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอมากังวล"เติ้งชิงชิวกลอกตามองบนใส่หนิงเป่ยอย่างดุเดือด "เอาล่ะ ฉันจะเฝ้าดูจากข้างๆ แล้วกัน และดูว่านายจะรอดจากอุปสรรคนี้ได้อย่างไร""ถ้าอีกเดี๋ยวนายอยากขอร้องให้ฉันออกมือช่วย งั้นก็จะไม่ได้ง่าย