บทที่ 158

"พี่ เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เราเป็นญาติกันนะ คุณทำอะไรเด็ดขาดไม่ได้เลยนะ…"

อันเคอซิน "เมื่อเทียบกับคุณแล้ว ฉันถือว่าใจดีมากแล้ว"

หวังเฉียงกล่าวว่า "พี่ ถ้าแม่ของผมรู้ว่าคุณทำแบบนี้กับผม เธอคงจะโทษคุณอย่างแน่นอน"

"บางทีครอบครัวของเราทั้งสองอาจจะต้องยุติความสัมพันธ์เป็นญาติก็ได้นะ คุณคงไม่อยากทำให้เรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่สินะ"

อันเคอซินพูดอย่างเยาะเย้ย "ยุติความสัมพันธ์เป็นญาติงั้นเหรอ งั้นก็ยุติเลย"

“การมีญาติแบบคุณ ครอบครัวของฉันถือว่าโชคไม่ดีมาแปดชั่วอายุคนจริงๆ”

แม่งเอ๊ย!

หวังเฉียงโกรธจัด "คอยดูเถอะ ถ้าแม่ของผมไม่ก่อเรื่องให้ครอบครัวของคุณต้องวุ่นวาย ผมก็ไม่คู่ควรใช้แซ่นี้!"

หลงรัวจือต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการลุกขึ้นจากรถในที่สุด

เขาเจ็บปวดมากจนรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งหมดของเขาขยับผิดที่แล้ว

เขาเดินกะโผลกกะเผลกไปทางหนิงเป่ย "หนิงเป่ย มึงคิดว่าด้วยการสนับสนุนจากผู้ว่าฯ มึงจะเป็นคนนอกกฎหมายได้จริงๆ หรือไง?"

"จำไว้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น สุดท้ายผู้ชนะจะเป็นใครยังไม่แน่"

หนิงเป่ยส่ายหัว "แค่ตำแหน่งผู้ว่าฯ เล็กๆ คนหนึ่ง ไม่มีสิทธิ์มากพอต้องให้ฉันเอ่ยปากด้วยตัวเองเพื