บทที่ 166

หลงรัวจือกล่าวว่า "นี่คือคู่หมั้นของผม โจวไห่ถงแห่งตระกูลโจว"

แขกทุกคนต่างออกมาแสดงความยินดีและประจบประแจงเขา

โจวเจียงกั๋วและหลีฮวนหยิงมีสถานะต่ำที่สุดในบรรดาทุกคนในงานนี้

เมื่อก่อนมีแต่พวกเขาไปประจบประแจงเคนอื่น แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับมาเอาใจพวกเขาด้วยซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกภูมิใจอย่างไม่คาดคิด

ริ้วรอยบนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของคนสองคนถูกบีบเข้าหากัน

อย่างไรก็ตาม แต่โจวไห่ถงมีใบหน้าเย็นชาตลอด

มีแม้กระทั่งน้ำตาที่ส่องประกายในดวงตาของเธอ

สิ่งนี้ทำให้หลงซ้วยไม่พอใจอย่างมาก

เขาก้าวไปข้างหน้าและถามจี้ขึ้นมาว่า "ทำไม แต่งงานเข้าตระกูลหลงของฉันเธอไม่ยินดีหรือ"

โจวไห่ถงกล่าวว่า "ยินดีค่ะ"

หลงซ้วย "ถ้ายินดีก็ยิ้มให้หวานๆ สิ"

โจวไห่ถงฝืนยิ้มอย่างขมขื่นใจ

เพี๊ยะ!

โดยไม่คาดคิดว่าหลงซ้วยตบหน้าโจวไห่ถงโดยไม่ลังเล "การยิ้มน่าเกลียดกว่าการร้องไห้เสียอีก"

ทันใดนั้น!

สถานการณ์นั้นเงียบไปทันที

ในงานพิธีหมั้น ว่าที่พ่อสามีตบหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ จะมีเรื่องอะไรที่น่าเหลือเชื่อไปกว่านี้อีกไหม?

เมื่อกี้ทุกคนที่อิจฉาตระกูลโจวนั้น แต่ทันใดนั้นก็ไม่อิจฉาพวกเขาอีกเลย

นี่คือแต่งงานเข้าตระกูลใหญ่โตที่ไหนกัน