บทที่ 163

แน่นอนว่าหนิงเป่ยรู้ว่าอันเคอซินมีความหมายอะไร

เขายิ้มอย่างขมขื่น "อย่าเป็นห่วง เธอและผมไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน และไม่มีทางที่เราจะอยู่ด้วยกันได้"

"ผมฉีกหนังสือหมั้นไปนานแล้ว"

อันเคอซินพูดอย่างเสียใจ "น่าเสียดายจริงๆ"

ที่จริงแล้วเธอมีความสุขมากกว่าใครๆ เสียอีก

หนิงเป่ย "คุณไม่อยากถามเรื่องระหว่างผมกับหลงซ้วยเหรอ?"

อันเคอซิน "อยาก แต่นี่เป็นความลับของคุณ ถ้าคุณไม่อยากบอกฉันก็จะไม่ถาม"

"แต่ ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะสนับสนุนคุณอย่างแน่วแน่ตลอด"

หนิงเป่ยว่า "อันที่จริง หลงซ้วยคือพ่อของผม เป็นบิดาผู้ให้กำเนิด..."

หนิงเป่ยเล่าเรื่องที่ไปที่มาทั้งหมดให้อันเคอซินฟัง

อันเคอซินตกใจทันทีหลังจากได้ยินเรื่องนี้

หลงซ้วยของต้าเซี่ย กลับเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของหนิงเป่ย!

เขาละทิ้งหนิงเป่ยก็ไม่ว่าอะไร แต่เขากลับฆ่าปิดปากครอบครัวของหนิงเป่ยด้วย

ตอนนี้ยิ่งต้องกันกำจัดหนิงเป่ยให้สิ้นซาก

ต่อให้สัตว์ร้ายแต่ไหนมันยังไม่กินลูกของตัวเอง

หลงซ้วยนั้นโหดเหี้ยมยิ่งกว่าสัตว์ร้ายพวกนั้น!

อันเคอซินกอดหนิงเป่ยอย่างอ่อนโยน "ตอนนี้คุณคงรู้สึกทุกข์ใจมากมั้ง"

หนิงเป่ยยิ้ม "ชินแล้ว"

อันเคอซินมองดูรอยยิ้มของหนิงเป่