บททั้งหมดของ สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา: บทที่ 131 - บทที่ 140

อดีตนายกรัฐมนตรีมองอย่างเคร่งเครียด: "คุณหมายถึงอะไร?"เทพสงครามคุนหลุนพูด: "ฉันได้เรียนรู้ว่าคนเหล่านี้มีส่วนในการสังหารหมู่ตระกูลหนิง เป็นเรื่องปกติที่คุณหนิงจะมาเพื่อแก้แค้น แต่บางคนก็ต้องการหยุดเขา ฉันทนไม่ไหวจริงๆ ฉันจึงมาที่นี่เพื่อรักษาความยุติธรรม”อวดดี!อดีตนายกรัฐมนตรีพูดว่า: " หนิงเป่ย เชิญคุณมาที่นี่หรือเปล่า?"เทพสงครามคุนหลุนพูด: "ไม่ แต่คุณหนิงใจดีกับฉัน และฉันก็ฝ่ายที่จะตอบแทนเขา"อดีตนายกรัฐมนตรีสูดหายใจลึก: "ช่างเป็นของขวัญอะไรเช่นนี้ เพื่อนของฉัน ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินพลังของคุณต่ำไป"หนิงเป่ยดูถูกเหยียดหยามไม่เพียงแต่แกดูถูกฉัน แต่แกไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพลังของฉันฉันคือราชาเจิ้นเป่ย และสำหรับฉัน แค่เทพสงครามคุนหลุนนั้นไม่ใช่พลังของฉันหนิงเป่ยพูด: "ท่านอดีตนายกรัฐมนตรี ท่านยังมีไพ่เด็ดอยู่อีกหรือเปล่า? ถ้าไม่มี ฉันจะฆ่าใครสักคนนะ"เขาหยิบมีดขึ้นมาแล้วเดินไปทางจู้หงถูและคนอื่นๆทีละก้าวช้าก่อน!อดีตนายกรัฐมนตรีสูดลมหายใจลึกแล้วพูด: " หนิงเป่ย ถ้าฉันบอกคุณว่าพ่อของแกไม่ใช่บิดาผู้ให้กำเนิดของแก แกจะยังฆ่าพวกเขาหรือไม่?"มันหมายความว่าอะไร!ดวงตาของหน

หนิงเป่ยกลับมาที่ฉงเฉิงแผนต่อไปของเขาคือการใช้สมุนไพร ที่คุณเติ้งมอบให้เพื่อรักษาแม่ของเขาแม่ของฉันรู้ความจริง พอเธอตื่นขึ้นมา ความจริงก็จะปรากฏเพื่อรักษาแม่ การพึ่งพาวัตถุดิบเหล่านั้นเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ แต่ต้องใช้ดินและไฟเพื่อหล่อเลี้ยงร่างกายบ้านไร่ของครอบครัวเยว่เฉาเว่ยเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแต่เมื่อเขารีบกลับไปที่บ้านไร่ เขาก็ตะลึงโดยสิ้นเชิงบ้านไร่ที่ครั้งหนึ่งเคยรกไปด้วยวัชพืช ปัจจุบันถูกรื้อจนราบเรียบและโรยด้วยเลือดสุนัข มูลสุกร และเศษซากอื่นๆดินแดนแห่งดินและไฟที่ดีถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงและไม่สามารถซ่อมแซมได้ใบหน้าของหนิงเป่ยเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที: ใครทำสิ่งนี้!จู่ๆ มือถือของเขาก็ดังขึ้นเป็นเบอร์แปลกๆจากเมืองหลวงหนิงเป่ยตอบอย่างไม่ลังเล: “ใคร?”ที่อีกด้านหนึ่งของสาย มีเสียงเย็นชาดังขึ้น: "ไอ้ลูกชายอกตัญญู แกควรมอบยาถงหยูอย่างเชื่อฟังเสียดีกว่า"“ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะฆ่าแกและแม่ของแกตอนนี้”หัวใจของหนิงเป่ยสั่นไหวอย่างบ้าคลั่งไม่จำเป็นต้องพูดก็รู้ว่ามันคือ "บิดาผู้ให้กำเนิด" ของเขาที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เขาหายใจเข้าลึกๆ แ

มีอันธพาลหลายคนยืนอยู่ข้างนอก และจับผู้ชายที่จมูกฟกช้ำและหน้าบวมเป็นตัวประกัน“พี่เขยช่วยฉันด้วย…” ชายผู้มีจมูกฟกช้ำและใบหน้าบวมตะโกนอย่างรีบร้อนหนิงเป่ยมองอย่างพิธีพิถันและตระหนักว่าอีกฝ่ายคืออันกั๋วเหว่ยทันใดนั้นใบหน้าหนิงเป่ยก็มืดลง ไอ้สารเลวคนนี้สร้างปัญหาอีกครั้งและไม่ต้องสงสัยเลยว่า มันรีบแจ้นมาหาเขาอีกครั้ง เพื่อตามเช็ดตูดมันหนิงเป่ยพูดอย่างเย็นชา: "แกมาทำอะไรที่นี่?"ชายหัวล้านพูด: "แกเป็นพี่เขยของอันกั๋วเหว่ยหรือเปล่า?"“เก็บข้าวของแล้วออกไปทันที วิลล่านี้เป็นของเรา”ทันใดนั้นหนิงเป่ยก็โกรธ: "ฉันซื้อวิลล่าหลังนี้ด้วยเงินของฉัน ทำไมมันถึงกลายเป็นของแกล่ะ?"ชายหัวโล้นพูด: " อันกั๋วเหว่ย เป็นหนี้นอกระบบพวกเรา และไม่มีเงินจ่าย เขาจึงจำนองวิลล่าหลังนี้กับพวกเรา"หนิงเป่ยจ้องมองอันกั๋วเหว่ยด้วยความโกรธ: " อันกั๋วเหว่ย แกนี่มันขยันสร้างเรื่องจริงๆ!"อันกั๋วเหว่ยพูดอย่างเร่งรีบ: "พี่เขย โปรดมอบวิลล่าให้พวกเขาเร็วๆเข้า ไว้ฉันจะเล่ารายละเอียดให้ฟังในภายหลัง"ไร้สาระ!หนิงเป่ยสาปแช่ง: "ฉันไม่ใช่พี่เขยของมันอีกต่อไป มันไม่มีสิทธิ์จำนองวิลล่าของฉัน"“ถ้าพวกแกติดค้างอะไรกั

เกิดอะไรขึ้น?ชายพุงพลุ้ยขาสั่นด้วยความกลัว: "คุณหนิง สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น... เป็นความเข้าใจผิด ผมเพียงแค่ทำตามคำสั่งของนายท่านหวู่และผมไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆครับ"“ทุกอย่างเป็นความผิดของนายท่านหวู่”หนิงเป่ย: ""แน่นอน ฉันรู้ ไม่เช่นนั้นแกจะคิดว่าแกยังสามารถยืนอยู่ที่นี่และคุยกับฉันตอนนี้ได้เหหรอ?"ในที่สุดหัวใจที่พุงพลุ้ยก็โล่งใจ: "งั้นดี ดี ดี..."หนิงเป่ย: “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ภายในสิบนาทีนี้ เงินทั้งหมดพร้อมดอกเบี้ยจะต้องถูกโอนมาที่บัญชีนี้”“ถ้าขาดไปแม้แต่หรียญเดียว ฉันอยากให้บั้นหัวจากบนคอของแก”พุงพลุ้เจอเข้ากับปัญหา: "เมื่อไม่นานมานี้ ตระกูลหวู่ในเมืองหลวงของจังหวัดใช้เงินส่วนใหญ่ของขุมทรัพย์ในการรวบรวมไพร่พล และเงินที่เหลือก็เพียงพอที่จะมีมูลค่า ห้าหมื่นล้านหยวน”“ผมจะให้เงินทั้งหมดของผมกับคุณ”ในท้ายที่สุดพุงพลุ้ยได้โอนเงินทั้งหมดจากขุมทรัพย์ให้กับหนิงเป่ย ซึ่งเท่ากับ ห้าหมื่นล้านพอดิบพอดีนอกจากนี้ยังมีอุตสาหกรรมรากฐานของตระกูลหนิงในอดีต นั่นคือ หนิงจื่อฟาร์มาซูติคอล ซึ่งปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็น ฟู่คังฟาร์มาซูติคอล และถูกโอนไปยังหนิงเป่ยด้วยแม้ว่ามูลค่าตลาดใ

หลี่ชุนเหยียนพูด: "สั่งเลย นี่เป็นโรงแรมระดับหรูหรา และเมนูเป็นภาษาอังกฤษ แม้ว่าฉันจะเอาเมนูให้เธอก็ตาม เธอก็คงไม่เข้าใจมัน"“ฉันสั่งไปแล้ว แค่รอกินก็พอ”โอเค โอเค!หลีชุนฮวาพยักหน้าอย่างเคร่งเครียดไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟแม้ว่าอาหารจะอร่อยมาก แต่ก็มีปริมาณน้อยมาก หนิงเป่ยและอันเคอซิน ก็จำได้ทันทีว่าเป็นอาหารที่ถูกที่สุดหลีชุนเหยียนกำลังใส่ต้นหอมไว้ที่จมูกหมูเพื่ออวดหลีชุนเหยียนพูด "พวกเธอคงไม่เคยเห็นอาหารพวกนี้มาก่อน รีบกินเข้าซะ นี่อาจเป็นโอกาสเดียวของพวกเธอในชีวิตนี้"ถ้าไม่ใช่เพราะอันเคอซิน หนิงเป่ยคงอยากจะลากหนิงซานซาน ออกไปแล้วจริงๆมีคนเพียงไม่กี่คนที่ขยับตะเกียบอย่างไม่ตั้งใจ แล้วหยุดกินไม่มีทาง ถ้าขยับตะเกียบอีกครั้ง จานก็จะว่างเปล่าหลีชุนเหยียนเหลือบมองหนิงเป่ยด้วยความโกรธ: " หนิงเป่ย แกยังซักผ้าและทำอาหารที่บ้านอยู่หรือเปล่า?"เธอยังคงไม่รู้เกี่ยวกับการหย่าร้างของหนิงเป่ยกับอันเคอซินหนิงเป่ยพยักหน้าอย่างเจ้าเล่ห์: “ใช่”หลีชุนเหยียนหัวเราะเยาะและพูดว่า "โตเป็นผู้ใหญ่แ ต่จะทำอะไรได้ด้วยการวนเวียนอยู่หน้าเตาทั้งวัน"“ดูอย่างหวังเฉียงของฉันสิ เขาอายุน้อยกว่าแ