หนิงเป่ยช่วยแก้นิสัยแย่ๆ แบบนี้สักทีได้ไหมเนี่ย?เธอเสียใจจริงๆ ที่เรียกหนิงเป่ยมาที่นี่ เพราะมันยิ่งทำให้เรื่องแย่ลงเท่านั้นในเวลานี้ ชายหนุ่มในชุดที่งดงามเดินออกจากบริษัทหลงเต็งสีไห่เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว เขาดูค่อนข้างคล้ายกับ หนิงเป่ยเขาน่าจะเป็นหลงรัวจือ ลูกชายของหลงซ้วยเมื่อหวังเฉียงเห็นหลงรัวจือจึงรีบเข้าไปหา "บอส คุณมาแล้ว""ไอ้หมอที่แซ่หนิงคนนี้หยิ่งมาก ขนาดผมบอกชื่อของคุณไปแล้ว แต่เขาก็ยังกล้าทุบตีผม…"ไอ้เศษสวะไร้ประโยชน์!หลงรัวจือสาปแช่งด้วยความโกรธ "ถ้าเขาโจมตีนาย ทำไมนายจะไม่สู้กลับล่ะ"ผม...หวังเฉียงพูดไม่ออกหลงรัวจือเดินไปหาหนิงเป่ย และมองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเยาะเย้ย"หนิงเป่ย ฉันชื่นชม 'ชื่ออันยิ่งใหญ่' นี้มานานแล้ว พอวันนี้ได้เห็นหน้ากัน นี่สมที่คนอื่นลือกันจริงๆ""สมเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าฝ่ายหญิงจริงๆ"หนิงเป่ย "ก็พอๆ กันแหละ"หลงรัวจือ "ฉันไม่ว่างจะเสียเวลากับนาย พูดตามตรง ทุบตีคนของฉัน บัญชีนี้จะคิดยังไง"หนิงเป่ย "เขามาที่ดินแดนของฉันเพื่อแย่งชิงพนักงานของฉัน หรือว่าเขาไม่ควรถูกทุบตีหรือไง?"หลงรัวจือ "ฮืม! ฉันไปแย่งคนของนา
ในขณะที่เขากำลังนับถอยหลัง จู่ๆ หนิงเป่ยก็ขยับตัวทันทีเขาโบกมือคว้าปืนพกออกไปความเร็วของเขาเร็วมากจนหลงรัวจือมองเห็นเพียงเงาที่แวบผ่านดวงตาของเขาเท่านั้นเมื่อรอเขาตอบสนองและอยากจะยิงออกไปนั้น มือของเขาก็ว่างเปล่าเขาตกใจมาก: ช่างเร็วเหลือเกิน!วินาทีต่อมา หนิงเป่ยใช้เท้าเตะเขาที่ท้องของเขา และเตะเขาห่างออกไปคราวนี้ หนิงเป่ยใช้แรงมากกว่าเดิม ร่างกายของหลงรัวจือโค้งขึ้นไปในอากาศ และในที่สุดก็กระแทกชนเข้ากับรถอย่างแรงตัวถังรถบุบทันทีและกระจกรถทุกบานก็แตกสลายจากการกระแทก ส่วนหลงรัวจือก็อาเจียนเป็นเลือดและกระตุกไปทั้งตัว เขาหายใจไม่ออกเป็นเวลานานแกจบเห่แล้ว แกตายแน่!หวังเฉียงตะโกน "แกโจมตีนายน้อยหลงได้รับการบาดเจ็บสาหัส หลงซ้วยต้องเอาแกตายแน่"ผู้จัดการหวังก็พูดประชด "คุณอัน คุณคิดว่าอันฮว่า ฟาร์มาซูติคอลของคุณสามารถอยู่รอดได้ในวันนี้หรือไม่""การออกจากอันฮว่า ฟาร์มาซูติคอล ถือเป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตของผม"หนิงเป่ยมองดูคนทั้งสองและเยาะเย้ย "ตอนนี้ถึงเวลามาคิดบัญชีระหว่างเราแล้วแหละ"หวังเฉียงและผู้จัดการหวังถอยออกไปทีละก้าวด้วยความหวาดกลัว "แกอยากทำอะไร"คนบ
หลงรัวจือกล่าวว่า "พ่อของฉันบอกฉันว่าแกได้รุกรานคนที่ไม่ควรรุกราน แกลองคิดดูให้ดีๆ สิ เมื่อเร็วๆ นี้แกทำให้ใครขุ่นเคืองบ้าง"กล่าวโดยสรุป พวกเขาไม่เชื่อว่าการโทรแค่สายเดียวของหนิงเป่ยได้ผลเขาจะมีสิทธิ์มาสั่งหลงซ้วยได้ยังไง!หวังเฉียงคิดทบทวนอย่างจริงจัง "ไม่มีใครอื่นนอกจากหนิงเป่ยนี่น่ะ แต่หนิงเป่ยจะเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหนกัน...""เดี๋ยวก่อน หรือว่าเขาคือ""นายน้อยหลง พูดตามตรงแล้ว ผมรักษาคนไข้คนหนึ่งที่โรงแรมคริสตัลพาเลซล้มเหลวเมื่อไม่กี่วันก่อน และในที่สุด หนิงเป่ยก็เป็นคนรักษาเขาให้หายดี…"แม่งเอ๊ย!หลงรัวจือตบหวังเฉียงอีกฉาดหนึ่ง"ที่แท้คนที่ทำให้ผู้ว่าฯ มีอาการแย่กว่าเดิมคือแกนี่เอง สุดท้ายเป็น หนิงเป่ยที่รักษาผู้ว่าฯ ให้หายดีงั้นเหรอ?"อะไรนะ!ผู้ว่าฯ!หวังเฉียงตัวสั่น "นายน้อยหลง คุณบอกว่าคนไข้คนนั้นคือผู้ว่าฯ เมืองเหรอ?"หลงรัวจือพยักหน้า "อืม เรื่องนี้แพร่กระจายไปในแวดวงชนชั้นสูงมาเป็นเวลานานแล้ว"ความจริงได้กระจ่างแล้วเมื่อกี้หนิงเป่ยต้องโทรหาผู้ว่าฯ และผู้ว่าฯโทรหาหลงซ้วยอีกหวังเฉียงรู้สึกเสียใจมาก หากเขารู้จะเป็นอย่างนี้ ตอนนั้นเขาคงไม่อวดและรักษาโรคให้อีกฝ่า
"พี่ เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เราเป็นญาติกันนะ คุณทำอะไรเด็ดขาดไม่ได้เลยนะ…"อันเคอซิน "เมื่อเทียบกับคุณแล้ว ฉันถือว่าใจดีมากแล้ว"หวังเฉียงกล่าวว่า "พี่ ถ้าแม่ของผมรู้ว่าคุณทำแบบนี้กับผม เธอคงจะโทษคุณอย่างแน่นอน""บางทีครอบครัวของเราทั้งสองอาจจะต้องยุติความสัมพันธ์เป็นญาติก็ได้นะ คุณคงไม่อยากทำให้เรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่สินะ"อันเคอซินพูดอย่างเยาะเย้ย "ยุติความสัมพันธ์เป็นญาติงั้นเหรอ งั้นก็ยุติเลย"“การมีญาติแบบคุณ ครอบครัวของฉันถือว่าโชคไม่ดีมาแปดชั่วอายุคนจริงๆ”แม่งเอ๊ย!หวังเฉียงโกรธจัด "คอยดูเถอะ ถ้าแม่ของผมไม่ก่อเรื่องให้ครอบครัวของคุณต้องวุ่นวาย ผมก็ไม่คู่ควรใช้แซ่นี้!"หลงรัวจือต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการลุกขึ้นจากรถในที่สุดเขาเจ็บปวดมากจนรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งหมดของเขาขยับผิดที่แล้วเขาเดินกะโผลกกะเผลกไปทางหนิงเป่ย "หนิงเป่ย มึงคิดว่าด้วยการสนับสนุนจากผู้ว่าฯ มึงจะเป็นคนนอกกฎหมายได้จริงๆ หรือไง?""จำไว้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น สุดท้ายผู้ชนะจะเป็นใครยังไม่แน่"หนิงเป่ยส่ายหัว "แค่ตำแหน่งผู้ว่าฯ เล็กๆ คนหนึ่ง ไม่มีสิทธิ์มากพอต้องให้ฉันเอ่ยปากด้วยตัวเองเพื
หากเป็นอดีต เขาอาจจะให้คำตอบว่าได้แต่ตอนนี้ เขาได้ขอโจวไห่ถงแต่งงานแล้ว...เฮ้อ!อันเคอซินถอนหายใจลึก คำตอบของหนิงเป่ยทำให้เธอรู้สึกผิดหวังปัง!ประตูห้องขังถูกเตะเปิดออกอย่างแรงหลงรัวจือและหัวหน้าแผนกบังคับใช้กฎหมายเดินเข้ามาหลงรัวจือถือไม้เบสบอลไว้ในมือแล้วลากมันลงบนพื้น ส่งเสียงแหลมที่น่ากลัวหลงรัวจือ "หนิงเป่ย พักผ่อนเพียงพอแล้วมั้ง เรามาเล่นสนุกกันดีกว่า"หนิงเป่ยพูดอย่างเย็นชา "ฉันยังไม่ได้ขึ้นศาลทหาร ไม่ได้ถูกตัดสินโทษ แล้วนายจะลงโทษแล้วเหรอเหรอ?""อีกอย่าง นายมีสิทธิ์อะไรมาดำเนินดรื่อง เรื่องนี้เป็นเรื่องของกรมบังคับใช้กฎหมายด้วยซ้ำ"ฮ่าฮ่า!หลงรัวจือหัวเราะว่า "ไอ้โง่ กูบอกมึงไปแล้วไม่ใช่เหรอ ศาลทหารคือบ้านของกู""ในที่นี่ กูจะตีมึงหรือฆ่ามึงมันก็แล็วแต่อารมณ์ของกู"เขาแทบรอไม่ไหวที่จะเขวี้ยงไม้ลงเนื้อหนิงเป่ยแล้วไม่นะ!อันเคอซินกรีดร้องแต่หนิงเป่ยไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใดในความเป็นจริง เขาได้ใช้พลังงานลับของเขาเพื่อชดเชยพลังของไม้เท้าแล้วต่อไป ไม้เท้าของหลงรัวจือก็ฟาดใส่หนิงเป่ยอย่างไม่หยุดไม่หย่อนตั้งแต่ต้นจนจบ หน
เติ้งชิงชิวมองไปที่หนิงเป่ย "หนิงเป่ย มอบทะเบียนสมรสให้ฉัน แล้วฉันจะปกป้องนายให้ปลอดภัย เป็นยังไงบ้าง?"ทะเบียนสมรส?ร่องรอยของความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของอันเคอซินหนิงเป่ยหมดคำจะพูดกับเติ้งชิงชิวจริงๆทำไมเธอถึงเหมือนคนโรคจิต คอยติดตามเขาไม่จบไม่สิ้นและทุกครั้งที่เธอปรากฏตัว มักจะทำตัวสูงส่ง โดยบอกว่าต้องการ "ช่วย" เขาให้พ้นจากปัญหาเป็นประสาทหรือเปล่าเนี่ยหนิงเป่ยพูดอย่างหงุดหงิด "ฉันบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าฉันฉีกทะเบียนสมรสทิ้งไปนานแล้ว""ฉันสามารถจัดการเรื่องของตัวเองได้โดยไม่ต้องให้เธอเข้ามาแทรกแซง"ปากแข็งแน่นอนว่าเติ้งชิงชิวไม่เชื่อว่าหนิงเป่ยจะฉีกทะเบียนสมรสได้ลงคอ "นายจัดการ นายจะจัดการยังไง คราวนี้คู่ต่อสู้ของนายคือลูกชายของหลงซ้วยนี่หน่ะ""แม้ว่าเทพสงครามคุนหลุนจะมาก็ไม่สามารถช่วยนายได้ ยิ่งไม่ต้องพูดเทพสงครามคุนหลุนถูกจำคุกเพราะนาย"หนิงเป่ย "นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอมากังวล"เติ้งชิงชิวกลอกตามองบนใส่หนิงเป่ยอย่างดุเดือด "เอาล่ะ ฉันจะเฝ้าดูจากข้างๆ แล้วกัน และดูว่านายจะรอดจากอุปสรรคนี้ได้อย่างไร""ถ้าอีกเดี๋ยวนายอยากขอร้องให้ฉันออกมือช่วย งั้นก็จะไม่ได้ง่าย
หนิงเป่ย "สู้ไม่ได้ก็ไปหาความช่วยเหลือจากพ่อแม่ นี่เป็นประเพณีครอบครัวของตระกูลใหญ่เหรอ? ฉันเข้าใจแล้ว"ฟันของหลงรัวจือคันด้วยความเกลียดชัง เขาอยากจะดื่มเลือดของหนิงเป่ย และกินเนื้อของหนิงเป่ยแล้ว!ทันทีที่อีกฝ่ายได้รับสาย หลงรัวจือก็โดนหลงซ้วยด่าทอยกใหญ่"ไอ้สารเลว ทำอะไรไม่ได้เรื่องหมดเลย ฉันบอกแกตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้วว่า อยู่ข้างนอกให้เจียมตัวบ้าง แกไม่เคยฟังเลย""ตอนนี้เป็นไง แม้แต่ผู้นำเก่าก็ยังสนใจเรื่องนี้เข้าแล้ว เมื่อกี้เขาโทรหาฉัน บางทีฉันอาจจะต้องเดือดร้อนไปด้วย…"หลังจากที่หลงซ้วยด่าเสร็จ หลงรัวจือก็พูดอย่างระมัดระวังว่า "พ่อ แล้วตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?"หลงซ้วยกล่าวว่า "พูดไร้สาระ แน่นอนว่าเราต้องติดต่อบริษัทประชาสัมพันธ์เพื่อจัดการให้ไง""เราต้องปราบปรามความคิดเห็นของประชาชนด้วยทุกวิถีทาง"ครับ!เพียงสิบนาทีต่อมาก็มีความคิดเห็นอื่นปรากฏขึ้นบนอินเทอร์เน็ต"ลูกหลานของนายพลผู้จงรักภักดีจะไร้ความคิดและหยิ่งผยองขนาดนี้ได้อย่างไร นี่เป็นการใส่กรอบหรือป้ายสีกัน?""อินเทอร์เน็ตไม่ใช่สถานที่นอกกฎหมาย และเสรีภาพในการพูด ไม่ใช่ให้พูดอะไรมั่วๆ!""คำชี้แจงส่วนตัว: ฉันเป็นเ
ในที่สุด หลงซ้วยก็เริ่มตื่นตระหนกเขาไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่งเขาจะถูกบีบบังคับถึให้ถึงขั้นนี้โดยลูกชายที่ถูกเขาทอดทิ้งคนนี้เพื่อที่จะปกป้องหลงรัวจือไว้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงประนีประนอมเท่านั้นหลงซ้วยกัดฟัน "หนิงเป่ย บอกความต้องการมาได้เลย"ในเมื่อหนิงเป่ยให้เวลาพวกเขาในการจัดการกับมัน และไม่ได้ปล่อยวีดีโอวงจรปิดตั้งแต่แรก จึงย่อมมีความต้องการอะไรหนิงเป่ยยิ้ม "ข้อแม้ของฉันง่ายมาก""ฉันเคยบอกว่านายน้อยหลงจะคุกเข่าขอร้องให้ฉันออกไป"คิดบ้าบออะไร!หลงรัวจือโกรธจัด "กูไม่มีวันคุกเข่าลงให้ไอ้เศษสวะอย่างมึง แม้ว่ากูจะตายก็ตาย"คุกเข่าลง!หลงซ้วยตะโกนด้วยความกราดเกรี้ยวหลงรัวจือคลั่งไคล้ "ไม่เลย ฉันเป็นถึงลูกชายผู้สง่างามของหลงซ้วย จะคุกเข่าลงให้กับลูกชายที่ถูกทอดทิ้งได้อย่างไร ฉันทนความอัปยศนี้ไม่ได้"ฉันอยากให้แกคุกเข่าลง!หลงซ้วยเพิ่มเสียงของเขา "นี่คือคำสั่ง!"ฉัน...ในที่สุดหลงรัวจือก็ตกใจและคุกเข่าลงขณะนี้ เป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของเขา และมันก็อึดอัดมากกว่าการฆ่าเขาให้ตายหนิงเป่ยก้าวไปข้างหน้าและตบแก้มหลงรัวจือ "ถ้านายคุกเข่าขอร้องฉันแต่เนิ่นๆ เรื่องก