All Chapters of พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง: Chapter 111 - Chapter 120

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงพูดจบ เสี่ยวเหลียนก็วิ่งไปไกลพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย วิ่งไปพลางตะโกนไปหาหมอไปพลาง ทําท่าทางเหมือนตัวเองกําลังจะตายเจ้านายหนีไปแล้วพวกอันธพาลที่อยู่รอบ ๆ ก็ไม่กล้าอยู่ สักพักพวกเขาก็แยกย้ายกันไปหลิ่วเซิงเซิงยื่นมือออกไปเพื่อถอดงูที่ขาของเธอ แต่งูก็ขดตัวรอบแขนของเธออีกครั้งและซ่อนตัวในแขนเสื้อของเธอเธอทำอะไรไม่ถูก "ถ้าเจ้าทำแบบนี้ ข้าก็ไม่อยากข้าเจ้าจริง ๆ..."เมื่อกลับถึงจวนอ๋องชางก็มืดสนิทเสี่ยวถังคุ้นเคยกับการที่เธอไปเช้ากลับค่ำแล้ว ดังนั้นจึงไม่ถามคำถามใด ๆ หลังจากที่รอเธออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็เตรียมอาหารเย็นให้เธออย่างเชื่อฟังในขณะที่กำลังกินข้าว จู่ ๆ เสี่ยวถังก็วิ่งเข้ามาหาเธออย่างเร่งรีบ "พระชายา ท่านอ๋องมาแล้ว! ท่านอ๋องมาพบท่านแล้ว!"ดูการตื่นเต้นของเธอไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีความสุขแค่ไหนหลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงเล็กน้อย ทำไมหนานมู่เจ๋อถึงมาหาตัวเอง?เขาเกลียดตัวเองขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะมาดูตัวเองได้ คงไม่ได้พบอะไรใช่ไหม?ขณะที่รู้สึกผิด หนานมู่เจ๋อก็เดินเข้าไปในลานจวนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์และถามเธอจากระยะไกล"วันนั้นตอนมู่เหยียนซีตาย บนตัวเขามีเสวี่

หลิ่วเซิงเซิงตรวจชีพจรอย่างระมัดระวังอีกครั้ง ก็ถูกวางยาพิษจริง ๆพิษนี้จะไม่ส่งผลต่อร่างกายของแม่ แต่จะส่งผลต่อชีวิตของลูกผู้ที่ถูกพิษนี้ส่วนใหญ่จะมีอายุไม่ถึงสิบขวบเกรงว่าแม้แต่หมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง ก็ไม่สามารถรักษาเขาได้...เมื่อมองดูเด็กน่ารักที่อยู่ตรงหน้าเธอ หลิ่วเซิงเซิงก็ทนไม่ไหว "ฝานฝานปวดท้องทุกวันหรือเปล่า?"หลิ่วเซียวฝานพยักหน้า"มีตรงไหนไม่สบายใจอีกหรือเปล่า?"หลิ่วเซียวฝานส่ายหัวเมื่อเห็นว่าเขายังคงเงียบ หลิ่วเซิงเซิงจึงพูดว่า "อย่ากลัวเลย เราเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อของเจ้าก็เป็นพ่อของข้าเช่นกัน ข้าเป็นพี่สาวของเจ้า ไม่ทำร้ายเจ้าหรอก""ท่านแม่บอกว่าควรคุยกับคนที่นี่ให้น้อยลง ไม่อย่างนั้นจะถูกตี เหมือนพี่สาวคนนั้นที่ตีคนอื่น..."ในที่สุดหลิ่วเซียวฝานก็พูด น้ำเสียงของเขาน่าสงสาร"เจ้ากำลังพูดถึงคนที่นั่งข้างเจ้าเมื่อกี้เหรอ?"หลิ่วเซียวฝานก้าวถอยหลังอย่างขี้อายเมื่อเห็นว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าเธอช่างน่าสงสารเพียงใด หลิ่วเซิงเซิงก็รู้สึกสับสน "ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ชอบพี่สาวคนนั้นเหมือนกัน เจ้าช่วยบอกข้าหน่อยได้ไหมว่าพี่สาวคนนั้นตีเจ้ายังไง?"หลิ่วเซี

เมื่อมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ก้าวร้าวกลุ่มนั้น หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเจ็บที่ขมับเป็นพัก ๆไม่คิดว่าผู้ชายจะอาฆาตพยาบาทขนาดนี้ และพาคนมากมายมาต่อต้านผู้หญิงอย่างตัวเอง...แต่ทำไมคนพวกนั้นถึงดูคุ้นมาก?เมื่อมองดูคนหัวล้านในกลุ่มคนและชายร่างกำยำที่เป็นหัวหน้า ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็จำได้ว่าตัวเองเคยเจอพวกเขา..."หัวหน้า ทำไมท่านไม่ลงมือล่ะ? นังสารเลวคนนี้หยิ่งมาก โปรดช่วยข้าสอนบทเรียนให้เธอด้วย!"เมื่อฟังคำพูดของผู้ชาย มุมปากของต้าเฉียงก็กระตุกขึ้น และชายหัวล้านที่อยู่ข้าง ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาว่า "หัวหน้า ดูเหมือนว่าจะเป็นคนก่อนหน้านี้...""ข้าจำได้"ต้าเฉียงพูดอย่างไม่พอใจหัวล้านปาดเหงื่อเย็น ๆ แล้วตบหน้าชายคนนั้น "ไปยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ไปยุ่งกับเธอ? ไปขอโทษเธอเดี๋ยวนี้!"ชายที่ถูกตบก็สับสน "ไม่ใช่ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้...""เมื่อกี้ยายมึงสิ! บอกให้ไปขอโทษก็ไปขอโทษ!"ต้าเฉียงเตะเขาอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นจึงเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงอย่างเร่งรีบ"แม่นาง นี่คือลูกน้องคนใหม่ของข้า เขาโง่เขลา อย่าถือสาเขาเลย ยาพิษที่เจ้าให้เรามันทรมานเราแทบตาย ทำไมเราถึงปวดท้องทุกเดือน เราปวดท้องทุก ๆ ส

หลิ่วเซิงเซิงสงบลงอย่างรวดเร็วและฝังเข็มต่อไป"ทำไมฝานฝานถึงคิดว่าข้าเป็นพี่สาวของเจ้า""ดวงตาของพี่สาวสวยที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมา เป็นแวววาวและดูเหมือนจะเป็นประกาย ไม่น่าจะมีดวงตาใดในโลกนี้ที่จะสวยไปกว่าของพี่สาว"เมื่อฟังคำพูดแบบเด็ก ๆ ของเขา หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "นั่นเป็นเพราะฝานฝานเห็นผู้หญิงน้อยเกินไป ถ้าเขาเห็นผู้หญิงมากขึ้นในอนาคต เขาจะไม่รู้สึกเช่นนี้ เนื่องจากโลกนี้ใหญ่มาก"หลังจากพูดแบบนั้น เธอกล่าวเสริมว่า "ในเมื่อฝานฝานจำข้าได้ ทำไมถึงไม่กลัวล่ะ?""พี่สาวเป็นคนดี"หลิ่วเซียวฝานพูดเบา ๆ "แม่ของข้าบอกว่ามีคนไม่ดีมากมายในจวนแม่ทัพ จึงให้ข้าอย่าพูดกับทุกคน แต่พี่สาวเป็นคนดี ไม่เช่นนั้นพี่สาวคงไม่มาที่นี่เพื่อรักษาข้า"โดยไม่รู้ตัว หลังทั้งหมดของหลิ่วเซียวฝานถูกปกคลุมไปด้วยเข็มเงินหลิ่วเซิงเซิงกลัวว่าเขาจะไม่สามารถทนได้ "ถ้ามันเจ็บก็บอกพี่สาวนะ...""ไม่เจ็บ มีหมอหลายคนฝังเข็มให้ข้า ข้าไม่กลัวมานานแล้ว"แม้ว่าจะมีเหงื่อเย็นบนหน้าผาก แต่หลิ่วเซียวฝานก็ยังคงกัดฟันและพูดว่า "แม่ของข้าบอกว่า เธอมีเพียงข้าเท่านั้นและเธอกำลังรอให้ข้าเติบโต ปกป้องเธอ ข้าเป็นผู้ชายและข้

เมื่อฟังเสียงที่คุ้นเคยนี้ สีหน้าของหนานเทียนก็เปลี่ยนไป "เฉี่ยนเฉี่ยน?"หนานลั่วเฉินที่อยู่ด้านข้างพูดว่า "เฉี่ยนเฉี่ยนจริง ๆ สาวใช้ของเธอมาหาเราเมื่อกี้ ข้าบอกว่าเรามาที่นี่เพื่อดื่มชา สาวใช้น่าจะพาเธอมาที่นี่"หลังจากพูดอย่างนั้น หนานลั่วเฉินก็มองไปที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน "เฉี่ยนเฉี่ยน มีใบหน้าที่สวยงาม ทำไมเธอถึงปิดหน้าของเธอล่ะ?"หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนถือผ้าเช็ดหน้าและเช็ดน้ำตาของเธอ "ฮือฮือฮือ ข้าไม่มีหน้าเจอใครอีกแล้ว ตอนนี้หน้าข้าเต็มไปด้วยหนอง ไม่มีทางเลือกจริง ๆ จึงมาหาพวกท่าน พวกท่านต้องช่วยข้านะ!"หนานเทียนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพยุงหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน "เกิดอะไรขึ้น? เจ้าอย่าเพิ่งร้องไห้ พูดช้า ๆ"น้ำตาของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนดูเหมือนจะไร้ค่า "ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นับตั้งแต่พี่สาวของฉันกลับมากินข้าว ใบหน้าของข้าก็เต็มไปด้วยรอยแดง และตอนนี้ก็กลายเป็นอักเสบและกลายเป็นตุ่มหนอง ทุกคนบอกว่าเป็นพี่สาวของข้าที่วางยาพิษข้า แต่ข้าไม่อยากเชื่อ แต่นอกจากพี่สาวของข้าแล้วใครจะเกลียดข้ามากขนาดนี้อีก"หนานลั่วเฉินเยาะเย้ย "ปากบอกว่าไม่เชื่อ คําพูดเจ้าก็โทษคนอื่นอยู่ไม่ใช่เหรอ? หลักฐานก็ไม่มี ก