LOGINShare
บทที่ 114 เจ้าอยากจะทำให้ข้ากลัวจนตายเหรอ
Related chapters
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 115 ไปยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ไปยุ่งกับเธอ
เมื่อมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ก้าวร้าวกลุ่มนั้น หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเจ็บที่ขมับเป็นพัก ๆไม่คิดว่าผู้ชายจะอาฆาตพยาบาทขนาดนี้ และพาคนมากมายมาต่อต้านผู้หญิงอย่างตัวเอง...แต่ทำไมคนพวกนั้นถึงดูคุ้นมาก?เมื่อมองดูคนหัวล้านในกลุ่มคนและชายร่างกำยำที่เป็นหัวหน้า ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็จำได้ว่าตัวเองเคยเจอพวกเขา..."หัวหน้า ทำไมท่านไม่ลงมือล่ะ? นังสารเลวคนนี้หยิ่งมาก โปรดช่วยข้าสอนบทเรียนให้เธอด้วย!"เมื่อฟังคำพูดของผู้ชาย มุมปากของต้าเฉียงก็กระตุกขึ้น และชายหัวล้านที่อยู่ข้าง ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาว่า "หัวหน้า ดูเหมือนว่าจะเป็นคนก่อนหน้านี้...""ข้าจำได้"ต้าเฉียงพูดอย่างไม่พอใจหัวล้านปาดเหงื่อเย็น ๆ แล้วตบหน้าชายคนนั้น "ไปยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ไปยุ่งกับเธอ? ไปขอโทษเธอเดี๋ยวนี้!"ชายที่ถูกตบก็สับสน "ไม่ใช่ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้...""เมื่อกี้ยายมึงสิ! บอกให้ไปขอโทษก็ไปขอโทษ!"ต้าเฉียงเตะเขาอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นจึงเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงอย่างเร่งรีบ"แม่นาง นี่คือลูกน้องคนใหม่ของข้า เขาโง่เขลา อย่าถือสาเขาเลย ยาพิษที่เจ้าให้เรามันทรมานเราแทบตาย ทำไมเราถึงปวดท้องทุกเดือน เราปวดท้องทุก ๆ ส
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 116 กลับจำตัวเองได้
"คนเหล่านี้อ่อนแอมากในด้านศิลปะการต่อสู้ ไม่เหมือนคนจากแก๊งอู่ชิว"ประโยคนี้พูดโดยหนานมู่เจ๋อ ไม่คิดว่าเขาจะมองออกแต่ได้ยินเสี่ยวเจียงพูดว่า "ไม่ใช่พวกเขาจะเป็นใครได้? ช่วงนี้พวกเราล้อมปราบพวกเขามาตลอด มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่จะเสี่ยงขนาดนี้ มาลอบสังหารท่านอ๋องกลางวันแสก ๆ""อาจมีบางคนต้องการปลอมเข้ามา และใช้ประโยชน์จากโอกาสในการลอบสังหาร?"หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ด้านข้างขัดจังหวะจากนั้นเสี่ยวเจียงก็หันความสนใจไปที่หลิ่วเซิงเซิง และเหลือบมองมือของหนานมู่เจ๋อที่จับมือเธอโดยไม่รู้ตัว เสี่ยวเจียงไม่ได้พูดอะไรเลยหลิ่วเซิงเซิงตอบสนองและรีบผลักมือของหนานมู่เจ๋อออกไป...หนานมู่เจ๋อก็ไม่ได้บังคับกอด แต่พูดอย่างจริงจัง "ไปหาดูว่าใครอยู่เบื้องหลัง""ขอรับ!"เสี่ยวเจียงพาคนถอยออกไปจากนั้นหนานมู่เจ๋อก็หันกลับไปมองหลิ่วเซิงเซิง กำลังจะถามเธอว่าทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ แต่กลับเห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลังเขา...เขาเงียบและถอนสายตากลับหนีไม่พ้นความเศร้าในใจดูเหมือนเธอไม่อยากอยู่ใกล้ตัวเองเลย...เมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้ไปไกล หนานมู่เจ๋อจึงไม่บังคับเธอจนกระทั่งมีองครักษ์เดินเข้ามาหาเขาด้วยความระ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 117 จะไม่มีทางฟ้อง
หลิ่วเซิงเซิงสงบลงอย่างรวดเร็วและฝังเข็มต่อไป"ทำไมฝานฝานถึงคิดว่าข้าเป็นพี่สาวของเจ้า""ดวงตาของพี่สาวสวยที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมา เป็นแวววาวและดูเหมือนจะเป็นประกาย ไม่น่าจะมีดวงตาใดในโลกนี้ที่จะสวยไปกว่าของพี่สาว"เมื่อฟังคำพูดแบบเด็ก ๆ ของเขา หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "นั่นเป็นเพราะฝานฝานเห็นผู้หญิงน้อยเกินไป ถ้าเขาเห็นผู้หญิงมากขึ้นในอนาคต เขาจะไม่รู้สึกเช่นนี้ เนื่องจากโลกนี้ใหญ่มาก"หลังจากพูดแบบนั้น เธอกล่าวเสริมว่า "ในเมื่อฝานฝานจำข้าได้ ทำไมถึงไม่กลัวล่ะ?""พี่สาวเป็นคนดี"หลิ่วเซียวฝานพูดเบา ๆ "แม่ของข้าบอกว่ามีคนไม่ดีมากมายในจวนแม่ทัพ จึงให้ข้าอย่าพูดกับทุกคน แต่พี่สาวเป็นคนดี ไม่เช่นนั้นพี่สาวคงไม่มาที่นี่เพื่อรักษาข้า"โดยไม่รู้ตัว หลังทั้งหมดของหลิ่วเซียวฝานถูกปกคลุมไปด้วยเข็มเงินหลิ่วเซิงเซิงกลัวว่าเขาจะไม่สามารถทนได้ "ถ้ามันเจ็บก็บอกพี่สาวนะ...""ไม่เจ็บ มีหมอหลายคนฝังเข็มให้ข้า ข้าไม่กลัวมานานแล้ว"แม้ว่าจะมีเหงื่อเย็นบนหน้าผาก แต่หลิ่วเซียวฝานก็ยังคงกัดฟันและพูดว่า "แม่ของข้าบอกว่า เธอมีเพียงข้าเท่านั้นและเธอกำลังรอให้ข้าเติบโต ปกป้องเธอ ข้าเป็นผู้ชายและข้
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 118 เธอเป็นที่รักของเสด็จอา
หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงมาก "เจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างไร?""ได้ยินมาว่ามีคนชื่อเซินเอ๋อเปิดร้านขายยากับหลิวเล่า ข้าเดาว่าเป็นเจ้า ข้าจึงมาพบเจ้า"หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออก เขาไม่ได้ตามตัวเองเมื่อกี้เพราะเขาต้องการมาที่นี่เพื่อตามหาตัวเอง...ในเวลานี้คงหนีไม่พ้นอย่างแน่นอน หลิ่วเซิงเซิงกลับไปที่ร้านขายยาและพูดว่า "ข้ายังต้องดูคนไข้อยู่ ขอเชิญท่านอ๋องตามสบาย"แม้ว่าผู้ป่วยที่นี่ไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษาด้วยตัวเอง แต่หลิ่วเซิงเซิงต้องการหลีกเลี่ยงหนานมู่เจ๋อ ในขณะนี้เธอจึงเข้าไปในร้านขายยา ให้หลิวเล่าออกไปและบอกว่าผู้ป่วยที่เหลือให้เธอจัดการเองเธออยากจะรักษาคนมากกว่าที่จะพูดคุยกับหนานมู่เจ๋อกลับเห็นหนานมู่เจ๋อใส่ชุดลําลอง ไปหาที่นั่งข้าง ๆ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า "ข้ารอได้"มีคนไข้จำนวนมากในร้านขายยา หลิ่วเซิงเซิงจึงเริ่มรักษาผู้คนทันทีที่เธอเข้ามาตั้งแต่ตรวจชีพจรไปจนถึงสั่งยา กระบวนการทั้งหมดเสร็จสิ้นในครั้งเดียว ดูมีประสบการณ์มากเธอเขียนใบสั่งยาเร็วมากจนเด็กจับยาสองสามคนที่อยู่ข้างหลังเธอแทบไม่สามารถจับยาได้ทัน รู้สึกเหมือนพวกเขาเพิ่งจับยาเสร็จหนึ่งห่อและมีอีกห่อให้หยิบทันทีในไม่ช
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 119 ฉันไม่ต้องการให้เจ้ารับผิดชอบ
เมื่อฟังเสียงที่คุ้นเคยนี้ สีหน้าของหนานเทียนก็เปลี่ยนไป "เฉี่ยนเฉี่ยน?"หนานลั่วเฉินที่อยู่ด้านข้างพูดว่า "เฉี่ยนเฉี่ยนจริง ๆ สาวใช้ของเธอมาหาเราเมื่อกี้ ข้าบอกว่าเรามาที่นี่เพื่อดื่มชา สาวใช้น่าจะพาเธอมาที่นี่"หลังจากพูดอย่างนั้น หนานลั่วเฉินก็มองไปที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน "เฉี่ยนเฉี่ยน มีใบหน้าที่สวยงาม ทำไมเธอถึงปิดหน้าของเธอล่ะ?"หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนถือผ้าเช็ดหน้าและเช็ดน้ำตาของเธอ "ฮือฮือฮือ ข้าไม่มีหน้าเจอใครอีกแล้ว ตอนนี้หน้าข้าเต็มไปด้วยหนอง ไม่มีทางเลือกจริง ๆ จึงมาหาพวกท่าน พวกท่านต้องช่วยข้านะ!"หนานเทียนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพยุงหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน "เกิดอะไรขึ้น? เจ้าอย่าเพิ่งร้องไห้ พูดช้า ๆ"น้ำตาของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนดูเหมือนจะไร้ค่า "ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นับตั้งแต่พี่สาวของฉันกลับมากินข้าว ใบหน้าของข้าก็เต็มไปด้วยรอยแดง และตอนนี้ก็กลายเป็นอักเสบและกลายเป็นตุ่มหนอง ทุกคนบอกว่าเป็นพี่สาวของข้าที่วางยาพิษข้า แต่ข้าไม่อยากเชื่อ แต่นอกจากพี่สาวของข้าแล้วใครจะเกลียดข้ามากขนาดนี้อีก"หนานลั่วเฉินเยาะเย้ย "ปากบอกว่าไม่เชื่อ คําพูดเจ้าก็โทษคนอื่นอยู่ไม่ใช่เหรอ? หลักฐานก็ไม่มี ก
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 120 เจ้ากล้าหลอกข้า
หลังจากฟังคำพูดของหนานมู่เจ๋อแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็รู้สึกเปรี้ยวและรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย"ข้าเข้าใจแล้ว"ขณะพูด เธอชักมือตัวเองออกแล้วพูดว่า "ดึกแล้ว ท่านอ๋องควรกลับไปได้แล้ว บ้านของข้าอยู่ใกล้ ๆ ไม่จำเป็นต้องไปส่ง"เมื่อเห็นว่าจู่ ๆ เธอก็เย็นชาหนานมู่เจ๋อจึงพูดว่า "เจ้าอารมณ์ไม่ดีเหรอ?""เปล่า แค่เข้าใจแล้ว"หนานมู่เจ๋อต้องการจับมือเธอ แต่เธอถอยหลังไปสองก้าวและถอยห่างจากเขา"สถานะท่านอ๋องนั้นสูงส่ง และข้าไม่คู่ควร""ข้าเคยพูดแล้ว...""เหตุผลที่เจ้าไม่รังเกียจก็เพราะเจ้าไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของข้า และเจ้าไม่รู้ว่าข้าเคยแย่แค่ไหน ถ้าเจ้ารู้ เจ้าจะไม่เป็นเช่นนี้"สีหน้าของหนานมู่เจ๋อเปลี่ยนไป "ไม่ว่าหน้าตาที่แท้จริงของเจ้าจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าเจ้าจะเคยเป็นอย่างไร สิ่งที่ข้าชอบคือเจ้าในปัจจุบัน บอกว่าจะแต่งงานกับเจ้า ข้าก็จริงจัง"บนถนนมืดมนไม่มีใครอยู่ หากมีใครอยู่ ณ เวลานี้ พวกเขาคงจะตกใจกับน้ำเสียงของหนานมู่เจ๋ออย่างแน่นอนคิดดูว่าเขาเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามผู้ครองสนามรบ แต่ถึงแม้เมื่อเขาพบกับฮ่องเต้ เขาก็ไม่เคยอ่อนโยนขนาดนี้มาก่อนแต่หลิ่วเซิงเซิงแค่มองเขาอย่างเงียบ ๆ เห็นได้ช
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 121 ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
ไม่ได้ยินคำตอบของหลิ่วเซิงเซิงเป็นเวลานาน หนานลั่วเฉินคิดว่าเธออาย"เจ้าคงไม่ได้อยากบินขึ้นไปบนกิ่งไม้และกลายเป็นนกฟีนิกซ์จริง ๆ ใช่ไหม? ตราบใดที่เป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์เจ้าก็อยากใกล้ชิดหมดใช่ไหม? ไม่ใช่ข้าพูดไม่ดี อ๋องชางมีพระชายาอยู่แล้ว และพระชายาของเขาคนนั้นเป็นตัวละครที่โหดร้าย เมื่อก่อนตอนขี้เหร่ก็ทําสิ่งเลวร้ายมากมาย ความปรารถนาในการครอบครองอ๋องชางเกือบจะบ้าคลั่ง ถ้าเธอตั้งเป้ามาที่เจ้า เจ้าจะต้องเจอดีแน่""ยิ่งนับประสาอะไรกับตอนนี้ที่เธอกลายเป็นคนสวย มองจากสถานการณ์ตอนนี้ อีกไม่นาน เธอก็จะกลายเป็นที่โปรดปรานของอ๋องชางแล้ว ดังนั้นอ๋องชางจึงไม่เหมาะกับเจ้าเลย เจ้ารักษาระยะห่างจากเขาดีกว่า แต่ข้ายังไม่มีเมีย ถ้าเจ้าสามารถทําให้ข้าประทับใจเจ้าได้ บางทีข้าอาจช่วยให้เจ้าได้รับความมั่งคั่งตามที่เจ้าต้องการได้""..."ตัวเองพูดเยอะขนาดนี้ ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่โต้ตอบเลย?หนานลั่วเฉินอดไม่ได้ที่จะดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากใบหน้าของเขา จึงพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องสักคน...มุมปากของเขากระตุก ดีมากกลับทิ้งตัวเองไว้ที่นี่...เมื่อหลิ่วเซิงเซิงกลับมาถึงจวนอ๋องก็เป็นเที่ยงคืนแล้ว เธอกลับไปที่
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 122 บริจาคเลือดชามใหญ่
เมื่อหลิ่วเซิงเซิงไปถึงจวนแม่ทัพ แม่ทัพหลิ่วยังคงหมดสติอยู่บนเตียง และหลิ่วชูกำลังคุกเข่าอยู่ด้านนอกห้องพักด้วยใบหน้าซีดเซียว มีรอยตบบนใบหน้าอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าถูกทุบตีไม่น้อยเมื่อเห็นหลิ่วเซิงเซิงอุ้มหลิ่วเซียวฝานกลับมา หลิ่วชูก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และยังมีความรู้สึกขอบคุณในสายตาอีกด้วยชิ่งฟางที่อยู่ด้านข้างเยาะเย้ย"ข้าคิดว่าเจ้าเด็กสารเลวคนนี้กลัวจนหนีไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขาจะไปหาเจ้า เหมือนคำพูดโบราณที่ว่าลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดทิ้งไป แล้วทำไมเจ้าถึงกล้ากลับมายุ่งเรื่องครอบครัวของพ่อแม่เจ้า?""คำโบราณไม่ได้บอกว่าพี่สาวกลับมาหาน้องชายไม่ได้ น้องชายข้าโดนรังแก ข้ากลับมาตัดสินไม่ได้เหรอ?"ชิ่งฟางมีความสุข "เจ้าสนิทกับเขาแค่ไหน? เจ้าพูดออกมาได้โดยไม่กลัวว่าจะทำให้คนอื่นหัวเราะ""ไม่ว่ายังไงก็สนิทกว่าเจ้า หมาดีอย่าขวางทาง"หลิ่วเซิงเซิงจ้องมองเธออย่างไม่ไว้หน้า หลังจากเอาไหล่กระแทกเธอแล้ว ก็เดินเข้าไปในห้องพักบางทีอาจเป็นเพราะได้ยินการทะเลาะกัน หลิ่วเซียวฝานก็ตื่นขึ้นมา "พี่สาว พี่สาว พวกเราถึงแล้วเหรอ?"หลิ่วเซิงเซิงวางเขาบนเก้าอี้ข้าง ๆ แล้วแตะหัวของ
Latest chapter
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 297 เรียกข้าว่าหมอหลิ่วก็ได้
"ชีวิตและความตายของคนคนหนึ่งไม่สำคัญเท่ากับชาวบ้าน ถ้าวันนั้นเป็นเจ้าและข้าสองคนไปช่วยที่ประตูเมือง ชาวบ้านทั้งเมืองมองด้วยสายตาเย็นชา งั้นวันนี้ข้าก็จะมองด้วยตาเย็นชา แต่วันนั้นชาวบ้านทั้งเมืองมาช่วยเหลือ พวกเขาเห็นแก่หน้าข้ามาก แม้ว่าพวกเขาจะเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง พวกเขาก็ไปแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ วันนี้ข้าก็ไม่เข้าไปยุ่งไม่ได้ นี่จึงเป็นการไปมาหาสู่กันตามมารยาท"สายตาของหลิ่วเซิงเซิงแน่วแน่มาก "ถ้าไม่ใช่โรคระบาด การมาของเราก็แค่ไร้ประโยชน์ แต่ถ้าเป็นโรคระบาดจริง ๆ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ อย่างที่หมอเหอพูด นี่เป็นพื้นฐานที่สุดในฐานะหมอ"อี้โจวถอนหายใจ "ท่านเป็นแบบนี้มาตลอด คนที่ทำดีแก่ท่านก็จำได้ ก็เหมือนคนที่ทำไม่ดีแก่ท่าน ท่านก็จำได้ ท่านพูดมีเหตุผลอย่างนี้ ข้าจะได้ไม่กล้าพูดว่าท่านเป็นห่วงอ๋องชางแล้ว""แคกแคกแคก..."หลิ่วเซิงเซิงไอสองสามครั้งแล้วพูดว่า "อย่าเดาไปทั่ว"ขณะที่อี้โจวกำลังจะพูด หมอทุกคนที่อยู่ข้างหน้าก็เข้าไปแล้ว และในไม่ช้าพวกเขาก็ส่ายหัวออกมาหมอเหอกลับมาหาหลิ่วเซิงเซิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "แม่นาง ไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูเลย มันเป็นโรคระบาดจริง ๆ"เมื่อเห็นสีหน
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 296 อาจเป็นโรคระบาดจริง ๆ
หนานมู่เจ๋อเพียงมองไปรอบ ๆ อย่างสงบ ร้านขายยาแห่งนี้ไม่ใหญ่นักและไม่ต่างจากร้านขายยาอื่น เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาที่นี่โดยบังเอิญ เขาเหลือบมองบันไดข้าง ๆ แล้วถามว่า "ชั้นสองเป็นที่พักผ่อนของพวกเจ้าเหรอ ?"หมอเหอยิ้มและกล่าวว่า "ตอบฝ่าบาท ชั้นบนเป็นห้องผู้ป่วย ให้ผู้ป่วยหนักบางคนได้พักผ่อน"เฉินเหลียงเฟิงพยักหน้าอย่างชื่นชม "มีห้องผู้ป่วยในร้านขายยา ค่อนข้างหายาก"หมอเหอกล่าวว่า "นี่คือความคิดของหมอเทวดาหลิ่วทั้งหมด เธอบอกว่าผู้ป่วยบางคนมีไข้สูงไม่ลด ถ้าอยู่บ้านตลอดเวลา ไข้นาน ๆ จะเผาสมอง ถ้ารุนแรงหน่อยก็ควรอยู่ที่ร้านขายยา มีอะไรก็แก้ไขได้ทันที""หมอเทวดาหลิ่วของพวกเจ้าอยู่ชั้นบนหรือเปล่า?"หนานมู่เจ๋อจู่ ๆ ก็ถามขึ้นหมอเหอพยักหน้า "ให้ข้าน้อยไปเชิญเธอลงมามั๊ย?""อ๋องชาง ท่านเจ้าเมือง มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"ได้ยินแต่เสียงตื่นตระหนกจากนอกประตู จากนั้นองครักษ์ก็รีบเข้ามา ทันทีที่เข้ามา ก็คุกเข่าลงบนพื้น "มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"หนานมู่เจ๋อหงุดหงิดเล็กน้อย "พูดมา""โรคระบาด โรคระบาดเข้ามาในเมืองแล้ว หลายคนในเมืองมีอาการอาเจียนด้วยกัน ริมฝีปากของพวกเขาเป็นสีม่วง กินอะไรก็
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 295 สงครามครั้งนี้ยังไม่สามารถรบได้
ราวกับว่าศรัทธาทั้งหมดของเขาพังทลายลงในขณะนี้ หรงหรงก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวและเกือบจะล้มลงกับพื้นเธอมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงด้วยความหวาดกลัว "เจ้า เจ้าวางแผนข้า?"หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างบริสุทธิ์ใจ "จะพูดได้ยังไงว่าเป็นแผนการ? ทุกคำที่เจ้าพูดนั้นเจ้าเป็นคนพูดเอง และทุกการกระทำที่เจ้าทำนั้นถูกวางแผนอย่างรอบคอบด้วยตัวเจ้าเอง เจ้าเองที่มาที่นี่เพื่อข่มขู่ข้า ข้าไม่ใช่พยาธิในท้องของเจ้า จะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้ามาที่นี่แล้วจะทำเรื่องแบบนี้?"ขณะพูด เธอก็เอามือแตะหน้าตัวเองอีกครั้ง "ตบนั้นเจ็บใช่ไหม? เห้อ ครั้งที่แล้วเจ้าก็ทำแบบนี้ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าคิดยังไง บางทีคนหน้าหนาตบยังไงก็ไม่เจ็บใช่ไหมล่ะ?"หรงหรงสั่นไปหมด "มันมากเกินไปแล้ว! พวกเจ้าทำมากเกินไปแล้ว...""พอแล้ว!"จู่ ๆ เฉินโย่วก็ขัดจังหวะเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชา "ใครกันแน่ที่ทำเกินไป? แล้วใครกันแน่ที่หลอกลวง? หรงหรง เจ้าไม่คิดจะอธิบายให้ข้าฟังหน่อยเหรอ?"หรงหรงตื่นตระหนก "สามี ท่านอย่าถูกหลอก นี่เป็นแผนการของพวกเขาทั้งหมด พวกเขาจงใจนัดข้ามา จงใจนำข้าให้พูดคำที่ไม่ดีเหล่านั้น แล้วจงใจพาท่านไปที่ประตู ทุกอย่างเป็นไปโดยเจตนา พวกเขาแค่คิดจะ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 294 เจ้าจะตบข้าได้ยังไง
อี้โจวโกรธมาก ขณะที่กำลังจะพูด หลิ่วเซิงเซิงก็เดินออกไปอย่างเย็นชา "เดิมทีพวกเรากำลังจะไป ในเมื่อฮูหยินน้อยกระตือรือร้นมาก ข้าคิดว่าเราอยู่ต่อดีกว่า"สีหน้าสาวใช้เปลี่ยนไป "เจ้ารู้ตัวเองมั๊ยว่ากำลังพูดอะไรอยู่?""ในเมื่อเจ้านำคำพูดมาด้วยความกระตือรือร้นขนาดนี้ งั้นข้าก็ต้องกระตือรือร้นหน่อย เจ้าก็ช่วยข้าบอกฮูหยินน้อยด้วย นัดเธอไปพบที่หย่งชุนถังพรุ่งนี้เถอะ ถ้าเธอไม่มา เรื่องราวความเจ้าชู้ของเธอในเมืองหลวงในอดีตก็จะสะเทือนในเจียงเฉิง"เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหลิ่วเซิงเซิง สาวใช้ก็โกรธมาก "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?""ความหมายของข้าเจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าใจ ฮูหยินน้อยของเจ้าเข้าใจก็พอ"หลังจากพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงก็ปิดประตูอย่างไม่เกรงใจและกลอกตา "อะไรวะเนี่ย"อี้โจวยังเยาะเย้ยว่า "ไม่ดูตัวเองเลยว่าตัวเองเป็นยังไงยังกล้ามาขู่ ผู้หญิงคนนั้นช่างปัญญาอ่อนไม่รู้เรื่อง!""กลัวว่าสมองจะใช้ในการหลอกลวงผู้ชายอย่างเดียว"หลิ่วเซิงเซิงดูถูกเหยียดหยามและกระซิบคำพูดสองสามคำกับอี้โจว ก่อนที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อหลิ่วเซิงเซิงมาถึงหย่งชุนถัง หรงหรงก็รออยู่ที่ประตูมาน
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 293 กลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในไม่กี่วัน
ดวงตาหนานมู่เจ๋อกระตือรือร้น และหลังจากพูดแล้ว เขาก็เดินไปยังทิศทางที่หลิ่วเซิงเซิงจากไปหลังจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าว ท่านเจ้าเมืองก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา"ฝ่าบาท ฝั่งหยุนตูมีความเคลื่อนไหวอีกแล้ว!"หนานมู่เจ๋อหายใจเข้าลึกและต้องหยุด "เกิดอะไรขึ้น?""ตอบฝ่าบาท รายงานจากแนวหน้า หยุนตูไม่ได้ถอนกำลัง แต่ตั้งค่ายอยู่บนทุ่งหญ้าไม่ไกลจากประตูเมืองของเรา เกรงว่าเขาจะต้องทำสงครามที่ยืดเยื้อกับเรา!"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เสี่ยวเจียงก็รีบถามว่า "ยืนอยู่บนกำแพงเมือง สามารถเห็นค่ายของพวกเขาไหม?""อยู่ค่อนข้างไกล แต่ถ้ายืนสูง ๆ ก็จะมองเห็นได้นิดหน่อย"เจ้าเมืองพูดอย่างจริงจัง "ฝ่าบาทจะเสด็จไปดูหรือไม่?"หนานมู่เจ๋อดูเหมือนจะฟุ้งซ่านเล็กน้อย จนกระทั่งเขาได้ยินคำเตือนของเสี่ยวเจียง เขาก็พยักหน้า"ไปกันเถอะ""..."ในไม่ช้าพวกเขาก็ออกจากจวนเจ้าเมือง ขี่ม้าและรีบไปที่ประตูเมืองด้วยเหตุผลบางอย่าง นับตั้งแต่เขาเห็นรอยแผลเป็นบนหลัง หัวใจของหนานมู่เจ๋อก็สับสน รู้สึกเสมอว่าร่างด้านหลังนั้นคุ้นเคยมาก...เสี่ยวเจียงที่อยู่ด้านข้างดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและพูดอย่างจริงจัง "ท่านอ๋อง พระชายาไม่อยู่
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 292 ทำตัวเองจริง ๆ
เมื่อระยะทางใกล้เข้ามา หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าหนานมู่เจ๋อ จะจำตัวเองได้หรือไม่เมื่อเขาเห็นตัวเอง...โชคดีที่หนานมู่เจ๋อไม่ได้มาทางพวกเขา แต่เลี้ยวไปทางแยกถนนข้างหน้า คนรับใช้ที่อยู่รอบ ๆ ก็ก้มหน้าลงและทำความเคารพ หลิ่วเซิงเซิงและอี้โจวก็ก้มศีรษะลงเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ดึงดูดความสนใจของพวกเขาจนกระทั่งร่างของพวกเขาค่อย ๆ จางหายไป อี้โจวก็เงยหน้าขึ้น "ข้าไม่เคยเห็นท่านกลัวอะไรเลย ข้าไม่เคยคิดว่าท่านจะกลัวการพบกับอ๋องชาง…""ม่ใช่ว่ากลัว แค่ไม่อยาก""ได้ยินมาว่าอ๋องชางรักท่านมาก ดูออกว่าท่านก็มีเขาอยู่ในใจ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมต้องหลบหน้าไม่ไปพบ?"หลิ่วเซิงเซิงเงียบ "บอกไม่ถูก บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าข้าไม่เคยคิดที่จะอยู่ในจวนลึกไปตลอดชีวิต พอคิดว่าอนาคตอาจจะต้องแบ่งปันสามีของตัวเองกับผู้หญิงคนอื่น ก็ยากที่จะยอมรับ แทนที่จะอยู่ที่นั่นและรอให้ตัวเองจมลึก สู้ใจร้ายหน่อย ไม่ต้องเจอกันอีก""แต่ข้าได้ยินมาว่า อ๋องชางขัดพระราชโองการ และไม่ได้แต่งงานกับนางสนมใด ๆ เลย…"อี้โจวกระซิบ "เป็นไปได้ไหมที่ระหว่างท่านสองคนมีความเข้าใจผิดมากมาย?""อาจจะ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 291 ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนอีก
มีผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ ทุกคนพูดคุยและหัวเราะ ดื่มเฉลิมฉลอง หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการคุยกับพวกเขา แต่เธอกลัวที่จะดึงดูดความสนใจมากเกินไป เธอจึงพยักหน้า ยกแก้วขึ้นแล้วชนกับหรงหรงหรงหรงยิ้มแล้วจิบชา "ข้าคิดมาตลอดว่าคุณชายคือหมอเทวดาหลิ่ว แต่หลังจากได้ยินพวกเขาพูดในวันนี้ข้าจึงรู้ว่าที่แท้เป็นแม่นาง พูดตามตรง ข้าตกใจมาก ข้าไม่ไม่คิดว่าแม่นางจะเป็นวีรสตรี เคยทำไม่ดีมาก่อน หวังว่าแม่นางจะไม่ใส่ใจ"หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการสุภาพกับเธอ แค่อยากดื่มให้เสร็จและจากไปโดยเร็วแต่แก้วเหล้าสัมผัสริมฝีปาก ทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นยา เป็นยาระบาย...เธอเยาะเย้ย เหลือบมองสาวใช้ที่กำลังรินเหล้าอยู่ข้าง ๆ จากนั้นมองดูรอยยิ้มอันน่ายินดีของหรงหรง แล้วเธอก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีแต่ยังคงยกแก้วเหล้าและดื่มจนหมดคิดว่าครั้งนี้หรงหรงคือสำนึกผิดจากใจจริง ไม่คิดว่าจะอยากให้ตัวเองขายหน้าต่อหน้าคนอื่นเมื่อเห็นเธอดื่ม หรงหรงก็ดูมีความสุขมาก พูดจาสุภาพสองสามคำแล้วเดินไปที่ห้องโถงบางทีเธออาจตื่นเต้นเกินไป แม้ว่าจู่ ๆ จะรู้สึกเจ็บแปลบที่น่อง แต่เธอก็ไม่ได้จริงจังกับมันและปฏิบัติต่อมันเหมือนกับยุงกัดหลิ่วเซิงเซิงสะบั
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 290 พูดแล้วก็เป็นความเข้าใจผิด
สีหน้าของเฉินโย่วเปลี่ยนไป "อะไรนะ? ใครกล้าดีขนาดนั้น กล้ามัดเธอบนถนน?"คนใช้เหลือบมองหลิ่วเซิงเซิงอย่างลังเล จากนั้นจึงมองไปที่อี้โจวข้าง ๆ หลิ่วเซิงเซิง และสุดท้ายก็หันกลับมามองที่เฉินโย่วเฉินโย่วไม่ใช่คนโง่ เข้าใจความหมายของการมองนั้นอย่างรวดเร็วเขาหันกลับไปมองหลิ่วเซิงเซิง ในขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาใกล้ นำโดยท่านเจ้าเมืองเฉินเหลียงเฟิงเห็นแต่เฉินเหลียงเฟิงมาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า "นี่คือหมอเทวดาหลิ่วใช่ไหม? ชื่อเสียงโด่งดังมานาน และวันนี้มันยิ่งโด่งดังมากขึ้น เชิญเข้ามาก่อน"หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าอย่างสุภาพ จากนั้นมองไปที่เฉินโย่วและพูดว่า "ท่านเจ้าเมืองน้อยลองไปถามฮูหยินของท่านก่อน ตอนพวกท่านรักษาประตูเมือง เธอทำอะไรอยู่ หรือถามชาวบ้านในเมืองก็ได้"หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เดินตามท่านเจ้าเมืองเข้าไปในสถานการณ์แบบนี้เฉินโย่วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้แค่พูดว่า "ไปตรวจสอบ ตรวจสอบดีแล้วค่อยว่ากัน""ได้ ขอรับ...""..."จวนเจ้าเมืองในวันนี้สนุกสนานและมีชีวิตชีวามาก ถนนด้านนอกจวนเจ้าเมืองยังเต็มไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์และเฉลิมฉลอง
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 289 อ๋องชางเชิญท่านไปงานเลี้ยง
เชียงไชโย เสียงตะโกน ตะโกนออกมาทีละคน!นี่เป็นการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าในเมืองจะมีทหารไม่ถึงสองหมื่นนาย แต่ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าทหารแต่ละคนจะมีทหารหลายพันนายอยู่ข้างหลังพวกเขา!เมื่อมีชาวบ้านเข้าร่วม สงครามก็พลิกกลับอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่รักษาประตูเมืองได้เท่านั้น แต่กองทัพศัตรูที่หลงผิดปีนขึ้นไปบนกำแพงก็ถูกโค่นล้มทีละคนและพ่ายแพ้เหมือนภูเขา!แม้แต่หนานมู่เจ๋อที่อยู่ในสนามรบมาหลายปีก็ไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ มีเพียงทหารเท่านั้นที่ปกป้องชาวบ้านมาตลอด เคยเห็นชาวบ้านช่วยเหลือทหารที่ไหน?ใครกันที่มีแรงดึงดูดอันทรงพลังเช่นนี้?บนกำแพงเมือง ขวัญกำลังใจของทหารอยู่ในระดับสูง และชาวบ้านต่างเคลื่อนย้ายอาวุธและช่วยเหลือ เกือบทุกคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อต้านศัตรู!ใต้กำแพงเมืองชาวบ้านตะโกนเสียงดัง"ออกแรงหน่อย! ทุกคนอดทนไว้!""แม่งเอ๊ย ถ้าไม่กลัวว่าพวกเขามีโรคระบาด คงจะเปิดประตูเมืองและฆ่าเต่าพวกนี้!""ทุกคนสู้ ๆ!""..."สงครามยังคงดำเนินต่อไป และไม่มีใครสังเกตเห็นร่างทั้งสองยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ บนหลังคาในระยะไกล"ฉากนี้ ทำให้คนรู้สึกตื่นเต้นจริง ๆ"เสี่ยวกงถอนหายใจและกล่าวเ
