บทที่ 122 บริจาคเลือดชามใหญ่

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงไปถึงจวนแม่ทัพ แม่ทัพหลิ่วยังคงหมดสติอยู่บนเตียง และหลิ่วชูกำลังคุกเข่าอยู่ด้านนอกห้องพักด้วยใบหน้าซีดเซียว มีรอยตบบนใบหน้าอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าถูกทุบตีไม่น้อย

เมื่อเห็นหลิ่วเซิงเซิงอุ้มหลิ่วเซียวฝานกลับมา หลิ่วชูก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และยังมีความรู้สึกขอบคุณในสายตาอีกด้วย

ชิ่งฟางที่อยู่ด้านข้างเยาะเย้ย

"ข้าคิดว่าเจ้าเด็กสารเลวคนนี้กลัวจนหนีไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขาจะไปหาเจ้า เหมือนคำพูดโบราณที่ว่าลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดทิ้งไป แล้วทำไมเจ้าถึงกล้ากลับมายุ่งเรื่องครอบครัวของพ่อแม่เจ้า?"

"คำโบราณไม่ได้บอกว่าพี่สาวกลับมาหาน้องชายไม่ได้ น้องชายข้าโดนรังแก ข้ากลับมาตัดสินไม่ได้เหรอ?"

ชิ่งฟางมีความสุข "เจ้าสนิทกับเขาแค่ไหน? เจ้าพูดออกมาได้โดยไม่กลัวว่าจะทำให้คนอื่นหัวเราะ"

"ไม่ว่ายังไงก็สนิทกว่าเจ้า หมาดีอย่าขวางทาง"

หลิ่วเซิงเซิงจ้องมองเธออย่างไม่ไว้หน้า หลังจากเอาไหล่กระแทกเธอแล้ว ก็เดินเข้าไปในห้องพัก

บางทีอาจเป็นเพราะได้ยินการทะเลาะกัน หลิ่วเซียวฝานก็ตื่นขึ้นมา "พี่สาว พี่สาว พวกเราถึงแล้วเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงวางเขาบนเก้าอี้ข้าง ๆ แล้วแตะหัวของ