หลังจากได้ยินสิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงพูด อี้เฉินก็เริ่มวิตกกังวล "เจ้าช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน!"อี้โจวขมวดคิ้ว "เราไม่สามารถกินยานี้ได้ ใครจะรับประกันได้ว่าเจ้าจะไม่ต้องการควบคุมเราไปตลอดชีวิต?""กินไม่กินก็แล้วแต่พวกเจ้า ข้าไม่ใช่คนดี ข้าไม่มีหัวใจเมตตา การรับพวกเจ้าไว้ก็เป็นสิ่งที่อันตรายมาก หากข้าไม่สามารถรับประกันความภักดีของพวกเจ้าได้ ทำไมข้าต้องเสี่ยงขนาดนั้นด้วย"หลิ่วเซิงเซิงโยนขวดยาในมือของเธอไปที่เท้าของพวกเขา "แน่นอนข้าไม่รีบ พวกเจ้าค่อย ๆ คิดดูก็ได้"หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ดึงมู่ชิงชิงแล้วจากไปมู่ชิงชิงติดตามหลิ่วเซิงเซิงไปอย่างว่างเปล่า "เซินเอ๋อ เราไม่ได้ช่วยพวกเขาเหรอ? ทำไมเราถึงวางยาพิษพวกเขา... ""ความเมตตาเป็นมีดสองคม ไม่ว่าจะช่วยใคร ก็ต้องมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเอง ถ้าพวกเขาไม่มีเจตนาแอบแฝง ข้าจะช่วยล้างพิษไม่ช้าก็เร็ว ถ้าพวกเขามีเจตนาแอบแฝง พวกเขาก็หาเรื่องตายเอง"พูดจบ หลิ่วเซิงเซิงกล่าวเสริมว่า "ที่จริงข้าไม่อยากรับเรื่องยุ่งยากแบบนี้ แต่อยู่ ๆ ข้าก็นึกถึงความคิดที่เจ้าเคยบอกว่าอยากสร้างแก๊ง จำได้ไหมว่าข้าเคยบอกเจ้าว่าข้าก็มีความคิดนั้นเหมือนกัน"มู่ชิงช

"ข้าน้อยเซินเอ๋อ ถวายบังคมองค์หญิง"หลิ่วเซิงเซิงคำนับอย่างสุภาพหนานซินสะดุ้ง "หญิงสามัญชน? เสด็จอา ทำไมจู่ ๆ ถึงพาสามัญชนเข้ามาในวัง?"หนานมู่เจ๋อไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ จับมือของหลิ่วเซิงเซิงแล้วเดินไปทางพระราชวังหนานซินโกรธเล็กน้อยที่ถูกละเลย แต่เธอไม่กล้าแสดง ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่ติดตามและพูดว่า"เสด็จอา อาการของเสด็จแม่แย่มาก แต่หมอหลวงเข้าไปไม่ได้ สาวใช้ก็ช่วยไม่ได้ และหมอตำแยหลายคนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย นอกจากรออยู่ข้างนอก พวกเราทำอะไรไม่ได้เลย จะทํายังไงดีล่ะ?"หนานมู่เจ๋อหันความสนใจไปที่หลิ่วเซิงเซิง "เจ้าช่วยได้ไหม?"ขณะที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะพูด หนานซินก็พูดอย่างกังวล "ในฐานะคนธรรมดาสามัญ เธอจะช่วยได้อย่างไร? เสด็จอา วันนี้ท่านเป็นอะไรไป ทำไมท่านถึงเพิกเฉยต่อข้า? ผู้หญิงป่าเถื่อนคนนี้ยากจนและต่ำต้อย และเธอก็มี ไม่มีสิทธิ์ไปพบเสด็จแม่ข้า...""ไม่ต้องให้เจ้ามาสอนข้า"หนานมู่เจ๋อเหลือบมองเธออย่างไม่แยแสหนานซินสะดุ้ง แต่สุดท้ายก็ก้มหัวอย่างเชื่อฟัง "ข้าพูดจริงนี่ ดูชุดเธอก็รู้ว่าเธอ...""ข้าสามารถช่วยได้"จู่ ๆ หลิ่วเซิงเซิงก็พูดขึ้น อันที่จริงเธอไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับเ

ชั่วขณะหนึ่ง การแสดงออกของหนานซินนั้นยอดเยี่ยมเป็นพิเศษเธองงอยู่เป็นเวลาหลายวินาที หลังจากตอบสนองได้ ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอก็โกรธจนแดงก่ำ"เจ้าเป็นแค่ผู้หญิงป่าเถื่อน เจ้าจะเปิดโรงเตี๊ยมแบบนั้นได้ยังไง?""ขออภัย ก็เปิดกับเพื่อนของข้า ถ้าองค์หญิงชอบอาหารที่นั่น ครั้งหน้าไปก็เอ่ยชื่อข้าได้ ข้าจะลดราคาให้องค์หญิง"หลังจากพูดอย่างนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็เดินออกไปทันทีที่เดินออกไปหนานมู่เจ๋อก็เดินเข้ามาหา "เหนื่อยไหม?"หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัว "นิดหน่อย"หนานมู่เจ๋อจับมือของเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า "ครั้งต่อไปถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เจ้าทำแค่ทำได้""ถ้าไม่มั่นใจ ข้าก็จะไม่เข้าไปยุ่ง"หนานมู่เจ๋อยิ้มด้วยความรัก "งั้นก็ดี"ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เห็นเขายิ้มให้กับตัวเองแบบนี้ ตอนหลิ่วเซิงเซิงอยู่ที่จวนอ๋องชางไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนและรักขนาดนี้มาก่อนนึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขาอยู่ข้างนอกจะเป็นแบบนี้ ทำไมกลับไปที่จวนอ๋องถึงหน้าบึ้งตึงตลอดเวลาหนานกงเฉิงได้เข้าไปเยี่ยมสนมโหรวนานแล้ว และหนานซินก็เดินออกไปอย่างหดหู่เมื่อมองดูคนสองคนคุยกันด้วยความรักที่ประตู เธอก็ดูอึดอัดเล็กน้อย "เอ่อ เห็

หลังจากนั้นไม่นาน ชายชุดดำก็จากไปทีละคน เมื่อคนสุดท้ายจากไป เขาก็เหยียบต้นขาของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนแล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังคาริมถนนด้วยวิชาตัวเบาผู้คนรอบตัวเธอต่างหวาดกลัวโดยไม่รู้ตัว หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน ตัวสั่นและกองตัวอยู่บนพื้น เมื่อคนชุดดำทั้งหมดจากไป เธอก็เริ่มร้องไห้เสียงดังเกิดอะไรขึ้น?ใครส่งนักฆ่าพวกนี้มา!"ฮือฮือ พวกไร้ประโยชน์ แม้แต่ข้าก็ยังปกป้องไม่ดี ฮือฮือฮือ...""..."ภายในตำหนักองค์หญิงหนานซินฟังรายงานของชายชุดดำเหล่านั้นอย่างภาคภูมิใจ และรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย"มาดูกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะกล้ายั่วยุข้าอีกไหม"คนชุดดำถอยหลังจากรายงานเสร็จ แต่ทันทีที่คนชุดดำจากไป ชายหนุ่มคนหนึ่งก็กอดหนานซินจากด้านหลัง"องค์หญิงของข้า ใครทำให้ท่านโกรธอีกแล้ว?""ผู้หญิงป่าเถื่อนคนหนึ่ง วันนี้เจ้าไปไหนมา? ให้เจ้าเข้าวังไปกับข้าก็ไม่มีเวลา"ชายหนุ่มยิ้มและพูดว่า "มีเรื่องนิดหน่อย แต่ตอนนี้โอเคแล้ว""..."อีกด้านหลิ่วเซิงเซิงไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป หากเป็นแบบนี้นี้ต่อไป พวกเขาจะไปถึงจวนอ๋องชางแล้วจะทำอย่างไร?เธอจะหนียังไงล่ะ?ดวงตาของหลิ่วเซิงเซิงกลอกไปรอบ ๆ และทันใดนั้นเ

แค่ลูกค้าเพียงสองสามคน เสี่ยวเอ้อจึงไม่สนใจมากนัก เนื่องจากมีคนเข้าแถวอยู่ด้านหลังเขามากมาย ดังนั้นเขาจึงทักทายผู้คนที่อยู่ข้างหลังและกลับไปทำงานชั้นสองที่มุมห้องในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็ได้พบกับมู่ชิงชิง และเธอก็พูดอย่างเศร้าโศก "เจ้ามีความคิดทางธุรกิจมากเกินไปแล้วหรือเปล่า? ทําได้ยังไง? ธุรกิจดีขนาดนี้เลยเหรอ? ข้าเกือบเข้ามาไม่ได้แล้ว"มู่ชิงชิงชงชาให้เธอด้วยรอยยิ้ม "เป็นลุงอิง อาหารที่เขาปรุงนั้นอร่อยจริง ๆ จากนั้นทุกคนก็ทำงานหนักมากเพื่อร้านของตัวเอง นี่เป็นผลมาจากความพยายามร่วมกันของทุกคน"หลิ่วเซิงเซิงนั่งตรงหน้าเธอ "ฝีมือของเขาดีมาก ทำไมโรงเตี๊ยมของเขาถึงปิดตัวลง?""เรื่องมันยาว ประการแรกร้านของเขาเล็กมาก และประการที่สองอุบัติเหตุในครอบครัวของเขาก็ทำให้เขาเสียหายหนักเช่นกัน ข้าได้ยินมาว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมคนอื่นโจมตีเขา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเปิดมันได้ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไร มีเราอยู่ที่นี่ไม่มีใครกล้าโจมตีเขา"หลังจากพูดอย่างนั้นมู่ชิงชิงก็กล่าวเสริม "แต่ช่วงนี้ธุรกิจไปได้ดีมากและทุกคนก็เหนื่อยมาก ดังนั้นข้าจึงรับสมัครเสี่ยวเอ้อใหม่สองสามคน ซึ่งทุกคนเป็นหน้าใหม่ ข้าจะพาเจ้าไป