All Chapters of พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง: Chapter 131 - Chapter 140

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ แต่รีบซ่อนตัวอยู่ข้าง ๆ กระท่อม เมื่อคนที่อยู่ข้างออกมาหมด ก็ขว้างเข็มเงินไปตรง ๆ ไม่นานก็ทำให้คนหลายคนล้มลงราบรื่นมาก!โจรเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่มีสติปัญญากลับไม่มีคนเห็นว่าออกมาแล้วจะโดนทำให้ล้มลง ยังวิ่งออกมาเรื่อย ๆลองคิดดูแล้ว ถ้ามีสติปัญญาคงไม่มาเป็นโจร...หลิ่วเซิงเซิงซ่อนตัวอยู่นอกกระท่อม วางยาพิษทุกคนที่ออกมา จนกระทั่งเธอไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใด ๆ อีกต่อไป เธอจึงเปิดประตูกระท่อมแล้วเดินเข้าไปพอเข้าไปก็มีกลิ่นเหม็น เห็นเตียงหลายเตียงในกระท่อมแคบ ๆ และมีชามข้าวอยู่มากมายข้างเตียงแต่ละเตียง ราวกับว่าไม่ได้ทำความสะอาดเลย...เธอบีบจมูกแล้วเดินออกไป จึงพบว่ามีคนหนึ่งที่ถูกล้มลงและยังคงดิ้นรนอยู่ ตอนนี้เขาปีนขึ้นไปถึงปากถ้ำแล้วตะโกนสุดกำลัง "หัวหน้าระวัง..."หลิ่วเซิงเซิงตกใจและรีบวิ่งไปเชือดคอของเขาแต่เสียงตะโกนได้แจ้งเตือนผู้คนในถ้ำแล้ว และคนกลุ่มใหญ่ก็หลั่งไหลออกมาจากถ้ำทันที"เกิดอะไรขึ้น?""เร็วเข้า รีบบอกหัวหน้า! มีคนโจมตีพวกเรา!""ให้ตายเถอะ ใครกล้ามาโจมตีเราที่นี่?""..."มองกลุ่มคนแล้วกลุ่มเล่า สีหน้าหลิ่วเซิงเซิงไม่น่าดูแล้ว

หลิ่วเซิงเซิงเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "มันค่อนข้างคล้ายกัน แต่สิ่งนี้มีชื่ออื่น แน่นอนว่าบอกไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ อย่างไรก็ตามแค่จัดการกับคนเหล่านี้ทั้งหมดก็พอ"หนานมู่เจ๋อมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงด้วยความตกใจเล็กน้อย "เจ้ามีอาวุธแบบนี้กี่อัน?""ไม่มาก แค่สิบกว่าอัน..."หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเชื่องช้า "ถ้ามีเยอะ ทำไมข้าต้องวิ่งไปหนีไปมาด้วย? โยนอันหนึ่งตรงนี้ โยนอันหนึ่งตรงนั้นแล้ว แต่เจ้าก็รู้ว่าของแบบนี้ไม่สามารถโยนเข้าไปในป่าได้ มิฉะนั้นป่าทั้งหมดจะถูกไฟไหม้ ดังนั้นข้าจึงให้เจ้าพาพวกเขามาที่โล่งนี้และต้องรวมตัวกันถึงจะดี ไม่อย่างนั้นใช้อาวุธอื่นดีกว่า"หนานมู่เจ๋อไม่ได้พูด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นดินปืนเช่นนี้ มันดูเหมือนลูกบอลสีดำลูกเล็ก ๆ เขาไม่คิดว่ามันจะมีผลกระทบใหญ่แบบนี้หากสามารถนำไปใช้กับสนามรบได้...บางทีเหมือนเดาได้ว่าหนานมู่เจ๋อกำลังคิดอะไรอยู่ หลิ่วเซิงเซิงก็อธิบายอย่างรวดเร็วว่า "ข้าไม่รู้วิธีทำสิ่งนี้ ดังนั้นเจ้าไม่ต้องคิดมาก นี่เป็นเพียงสิ่งที่ข้าใช้เพื่อปกป้องตัวเอง"ขณะที่พูด หลิ่วเซิงเซิงก็เดินเข้าไปในถ้ำ "แม่นางคนนั้นเข้าไปนานขนาดนี้ก็ยังไม่ออกมา พวกเราเข้าไปดูกันเถอะ ถ้

"จะมีสถานการณ์อะไรได้? ไม่ใช่ว่าเจ้าชอบหน้าหล่อคนนั้นเหรอ? เขาชอบเจ้าหรือเปล่า?"หนานลั่วเฉินเยาะเย้ย "ไม่เข้าใจสายตาของเจ้าจริง ๆ มีความเป็นลูกผู้ชายไม่เอา กลับเอาไอ้หน้าหล่อ"หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออกหน้าหล่ออะไร?มู่ชิงชิงเป็นผู้หญิงไหม?เป็นเรื่องปกติที่เธอจับมือกับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?แต่ก็ไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจนว่า ตอนนี้มู่ชิงชิงแค่อยากเปลี่ยนสถานะและใช้ชีวิตให้ดี ๆ ตัวเองไม่สามารถเปิดเผยการแต่งตัวเป็นผู้ชายของเธอได้ ดูเหมือนว่าในอนาคตก็ต้องควบคุมตัวเองหน่อย ไม่สามารถแตะเนื้อต้องตัวเธอตามอำเภอใจได้พวกเขาลงมาจากภูเขาโดยไม่รู้ตัว และหนานลั่วเฉินก็ยังอยู่ข้าง ๆ เธอ"องค์ชายสองไม่มีเรื่องของตัวเองให้ไปทำเหรอ? ทำไมถึงตามข้าอยู่ได้?""ทางลงเขาก็มีอยู่ทางเดียว กลับเมืองก็ต้องไปทางนี้ เจ้าจะพูดได้อย่างไรว่าข้าตามเจ้ามา"หลิ่วเซิงเซิง "..."ก็ได้ ช่างเขาเถอะแต่หนานลั่วเฉินมีสีหน้าเต็มไปด้วยการนินทาว่า "จะว่าไปแล้ว ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทําไมเจ้าถึงปฏิเสธเสด็จอาคงไม่ใช่เพื่อหว่านเสน่นะ"หลิ่วเซิงเซิงกลอกตามาที่เขาและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "มีผู้หญิงคนไหนที่องค์ชายสองเกลียดมากเป

ที่จริงแล้วหลิ่วเซิงเซิงไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้เลย วันเกิดของฮองเฮาเกี่ยวอะไรกับเธอ?สิ่งที่เธอทำได้มากที่สุดคือไปที่พระราชวังเพื่อทานอาหาร และไม่จำเป็นต้องวุ่นวายอะไรมากแต่ป้าหวังและเสี่ยวถังสนใจมาก พอเข้าไปในบ้านก็เอาน้ํามาอาบน้ําให้เธอหลังจากอาบเสร็จ เช็ดให้แห้งก็เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เธอ จากนั้นเอาผ้าขนหนูแห้งผืนหนึ่งมาเช็ดผมให้เธอโดยเฉพาะ เปียกไปผืนหนึ่ง ก็เอาอีกผืนหนึ่ง อีกคนก็แต่งหน้าให้เธออย่างจริงจังหลังจากแต่งหน้า ขณะรุ่งสาง ผมของเธอก็เกือบแห้ง หลิ่วเซิงเซิงไม่เข้าใจว่าเสี่ยวถังแต่งมันอย่างไร เธอรู้สึกว่าดวงตาของเธอโตขึ้นสองเท่า คิ้วของเธอถูกเขียนราวกับความงามแบบคลาสสิกในทีวี ไม่มีผมหลงเหลืออยู่ด้านข้างแม้แต่เส้นเดียวต่างหู สร้อยคอ และสร้อยข้อมือไม่ขาด และสวมเครื่องประดับผมจำนวนมากไว้บนหัวเมื่อรวบผม ซึ่งทำให้หัวรู้สึกหนักประมาณกิโลหนึ่งหลิ่วเซิงเซิงคิดมาโดยตลอดว่าใบหน้าของเธอดูสวยแม้จะไม่ได้แต่งหน้า แต่ตอนนี้ด้วยการแต่งหน้าหนัก ๆ ความงามของเธอก็ขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง มันแตกต่างจากความงามสง่าตามปกติ มันเป็นแบบที่หยิ่งผยองและตระการตา"พระชายาของเราไม่ชอบแต่งตัวในว

เมื่อดูการแสดงที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้โดยบังเอิญ หลิ่วเซิงเซิงก็นั่งอยู่บนรถม้าและไม่พูดอะไรเลย เพราะกลัวว่าองค์หญิงผู้เกเรจะสังเกตเห็นเธอแต่หนานซินยังคงเห็นเธอ "เสด็จอาโปรดหยุดดูความสนุกแล้ว เข้าไปในพระราชวังใช่ไหม?"หลิ่วเซิงเซิงเลิกคิ้ว จึงจำได้ว่าครั้งที่เจอเธอในพระราชวัง ตัวเองยังคงเป็น "เซินเอ๋อ"แต่ตอนนี้เธอเป็นเสด็จอาของเธอแล้ว และไม่ว่าเธอจะเกเรแค่ไหนเธอก็จะไม่ทำอะไรตัวเองเมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอจึงพูดว่า "องค์หญิงทรงขวางทางอยู่ ไม่สะดวกที่คนของข้าจะตรงไป"จากนั้นหนานซินก็รู้ว่าเธอกำลังขวางทางอยู่ ดังนั้นเธอจึงดึงพระราชบุตรเขยก้าวออกไปหลิ่วเซิงเซิงลดม่านลงไม่คิดว่าองค์หญิงตัวน้อยนี้จะแต่งงานเร็วขนาดนี้ เธอดูอายุแค่สิบห้าหรือสิบหกปีใช่ไหม?แต่พอคิดดูอีกที ร่างตัวเองก็เหมือนแต่งงานกับหนานมู่เจ๋อตอนอายุสิบห้า...แน่นอนว่าผู้หญิงในสมัยโบราณแต่งงานเร็ว"องค์หญิงทรงพระครรภ์แล้ว คราวหน้าพระราชบุตรเขยอย่าทำให้องค์หญิงโกรธจะดีกว่า"ในขณะที่รถม้าออกเดินทาง หลิ่วเซิงเซิงในรถก็ทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้หนานซินซึ่งอยู่ที่เดิมเบิกตากว้าง เธอรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองท้อง?ตัวเองก็เพิ่งรู้เม