บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 811 - บทที่ 820

ณ เมืองหลวง ภายในคฤหาสน์หนาน สองสาวงามกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมวัตถุดิบต่างๆไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉินปิงเยว่และหนิงชิงเสว่นั้นเอง เพราะตั้งแต่ฉู่เฉินได้เข้าสู่ดินแดนเร้นลับ เวลาก็ล่วงเลยไปกว่าสิบวันโดยไม่มีข่าวคราว ซึ่งหญิงสาวทั้งสองคนก็ไม่ได้กังวลเลย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครที่เข้าไปในดินแดนเร้นลับพร้อมกับฉู่เฉินกลับมาเลย ได้ยินว่าการเข้าสู่ดินแดนเร้นลับจะใช้เวลาทั้งหมดสิบห้าวันและพรุ่งนี้คงเป็นวันสุดท้าย ในขณะที่รออย่างเงียบ ๆ ทั้งสองคนก็ใช้ชีวิตอย่างปกติในบ้านที่ฉู่เฉินซื้อไว้ก่อนที่จะเข้าสู่ดินแดนเร้นลับเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ทั้งสองคนอยู่บ้าน แม้แต่ชื่อของคฤหาสน์แห่งนี้ก็ยังถูกตั้งโดยพนักงานขายอย่าง จางซิน ซึ่ง หนิงชิงเสว่ก็เลือกชื่อของเมืองหนานเจียงมาด้วย ก่อนที่จะตัดสินใจตั้งชื่อว่าคฤหาสน์หนานหวังในที่สุดขณะที่ตัวอักษรขนาดใหญ่ของคำว่า คฤหาสน์หนานหวังถูกพ่นด้วยทองคำและวางลงบนแผ่นโลหะ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ก็มีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่ทางเข้า ในช่วงหลายวันมานี้อย่างอธิบายไม่ถูกหนิงชิงเสว่สังเกตเห็น แต่ก็ไม่ได้ความสนใจมากนัก เธอและฉินปิงเยว่ยังคงเพลิดเพลินและเล่นสนุกกันอยู่ใน

“พูดมา ใครเป็นคนส่งนายมา?”หนิงชิงเสว่รู้ดีว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นแค่พวกปลายแถว และต้องมีคนอื่นอยู่ข้างอย่างแน่นอน จึงถามออกมาอย่างตรงๆ“กลัวแล้ว ฉันจะบอก ได้โปรดอย่าฆ่าฉัน เป็นตระกูลหานที่ส่งฉันมา”หลิวพั้งกลัวมาก จึงชี้ตัวคนบงการอย่างรวดเร็ว“ตระกูลหานไหน?” หนิงชิงเสว่ยังคงถามต่อ“ตระกูลหานหนึ่งในแปดตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ ฉันเป็นแค่สุนัขรับใช้ตระกูลหานได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย” หลิวพั้งรีบร้องขอความเมตตา"ไปให้พ้น แล้วคาบข่าวไปบอกตระกูลหานด้วยว่า คฤหาสน์นี้ซื้อไปแล้ว หากพวกเขาส่งคนมารังควานฉันอีก ก็อย่าตำหนิฉันที่หยาบคาบ!" หนิงชิงเสว่พูดพร้อมกับโบกมือ แล้วโยนหลิงปังกับบอดี้การ์ดที่พิการออกไปที่ประตูตระกูลหานหลิวพั้งคุกเข่าลงบนพื้น และเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเธอพูดจริงๆเหรอว่า เธอจะไม่ไว้หน้าตระกูลหาน? “หานฉวนซิงนั่งอยู่หัวโต๊ะ มีท่าทางไม่พอใจ “นายท่าน มันเป็นความจริงอย่างแน่นอน” หลิวพั้งรีบก้มศีรษะและตอบด้วยความเคารพ“โอหัง! ในเมืองหลวงไม่มีใครกล้าพูดกับตระกูลหานแบบนั้น! แกรู้ไหมว่าพวกมันเป็นใคร?” หานฉวนซิงตบโต๊ะจนสลายกลายเป็นฝุ่น“หนึ่งในนั้นช

เมื่อเผชิญกับคำถามของหนิงชิงเสว่ ฉินลี่ซิงก็เปลี่ยนความคิดไปอย่างรวดเร็วหญิงสาวคนนี้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรับรู้ระดับวรยุทธที่แน่นอนของเธอได้ อย่างน้อย เธอก็อาจจะแข็งแกร่งเท่ากับตัวเขาส่วนสาเหตุที่ไม่สามารถรับรู้กลิ่นอายของเธอได้นั้น เธอต้องมีเครื่องรางบางอย่างที่ซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงเอาไว้ใช่ มันต้องเป็นเช่นนี้ในบรรดาคนรุ่นใหม่ ผู้ที่สามารถก้าวผ่านจิตจากระดับมหากาฬไปสู่ระดับจอมยุทธได้นั้นหายากมาก และผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาดูมีอายุเพียงยี่สิบต้นๆ เป็นไปได้ไหมที่เธอเป็นระดับจอมยุทธขั้นสาม?ตัวตนเช่นนี้อาจจะมาจากสองนิกาย สามสำนัก เก้าทัพของสี่เมืองใหญ่ ก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนเมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉินลี่ซิงก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้นเล็กน้อย“เธอเป็นใครกันแน่? เธอกล้าดียังไงที่จะฆ่านายน้อยสองของตระกูลฉินต่อหน้าต่อตาฉัน เธอรู้ไหมว่าการยั่วยุตระกูลฉิน จะทำให้เธอไม่มีที่ซุกหัวนอนในต้าเซี่ย”หนิงชิงเสว่จึงตอบคำถามของฉินลี่ซิงอย่างใจเย็น: "ไม่สำคัญว่าฉันจะเป็นใคร สิ่งสำคัญคือไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถมารังแกเพื่อนของฉันได้!"เนื่องจากเขาเป็นคนของตระกูลฉิน เขาจึงสมควรตาย และก็ได้ฆ่าไ

คำพูดของผู้นำหอคอยเงาทมิฬ ได้ทำลายขวัญกำลังใจของกลุ่มคนที่ถูกสังหารโดยหวู่หยิงทันที พวกเขากลายเป็นเงาและทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า เพราะต้องการที่จะหนีออกไปจากที่นี่หลายคนขณะหลบหนี ก็ไม่ลืมที่จะสาปแช่งเจิ้งหยางจื่อ“ฮึ่ม! ก็ในเมื่อพวกแกต้องการแข่งขันกัน เพื่อควบคุมค่ายกลเอง พวกแกก็ควรจะเตรียมพร้อมที่จะเผชิญกับความตาย นอกจากนี้ นี่ก็ยังไม่ใช่การตัดสินใจของฉันเพียงแค่คนเดียว แต่เป็นการตัดสินใจร่วมกัน โดยพวกเราห้าคนผ่านการพูดคุย ทำไมพวกแกทุกคนถึงตำหนิฉัน!”เจิ้งหยางจื่อพูดด้วยความโกรธและแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาเมื่อเห็นว่าคำพูดของตัวเขา ทำให้ผู้บุกรุกกระเจิดกระเจิงได้ง่ายเพียงใด ผู้นำหอคอยเงาทมิฬก็ยิ้มกว้างยิ่งขึ้น“รอหวู่หยิงจัดการกับมดเหล่านี้ก่อน แล้วมาดูกันว่า พวกแกห้าคนจะรอดไปได้กี่คน!”เจิ้งหยางจื่อมองดูจอมยุทธที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ที่ได้สังหารปรมาจารย์ระดับมหากาฬทีละคน และเข้าใจว่า หากหวู่หยิงเข้าร่วมการต่อสู้ด้วย พวกเขาทั้งห้าคนก็จะตกอยู่ในสภาวะที่ไม่ยากจะรับมือได้ทันใดนั้น ก็ได้มองไปรอบๆ และพยายามค้นหาเส้นทางหลบหนี“อาจจะหนีตอนนี้เหรอ? สายไปแล้ว!” ผู้นำหอคอยเงาทมิฬต

หลังจากนั้นไม่นาน ธงสลายคาถาค่ายกลก็แหวกทะลุม่านแสง ตามที่ได้บรรยายคุณสมบัติไว้ในการประมูลขณะที่ม่านแสงถูกสลายหายไป ทั้งสี่คนก็รีบวิ่งออกไปและมุ่งตรงไปที่จุดศูนย์กลางของค่ายกลมีเพียงฉู่เฉินและชิงหลงเท่านั้นที่ไม่รีบร้อน ฉู่เฉินรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะครอบครองค่ายกลนี้ไว้เพียงลำพัง ในขณะที่ชิงหลงได้รับคำเตือนจากฉู่เฉิน จึงไม่ได้ลงมือใดๆ ด้วยความไว้ใจในตัวเขาเฉินเหนิงลัว เป็นคนแรกที่มาถึง แต่เขาคือคนที่ทำลายม่านแสง เมื่อเข้าไปได้ เขาก็เป็นคนแรกที่รู้ และยังนำหน้าไปเพียงก้าวเดียวเท่านั้นขณะที่ยื่นมือออกไป พลังอันทรงพลังก็พุ่งเข้ามาโจมตีจากด้านหลังร่างของเฉินเหนิงลัวถูกซัดปลิวไปและคนที่ลงมือคือ ลูกศิษย์จากคฤหาสน์เจิ้งหยาง เฉินเหนิงลัวได้ค่อยระวังตัวจากเหยียนอู๋ซวงกับจ้าวหมิงเจี๋ย แต่ไม่ได้ระวังลูกศิษย์ของคฤหาสน์เจิ้งหยางคนนี้ในใจของเฉินเหนิงลัว คิดว่าตัวเองก็อยู่ฝ่ายเดียวกับคฤหาสน์เจิ้งหยางไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนจากฝั่งเดียวกันที่หันมาโจมตีตัวเขาเอง“รนหาที่ตาย!” แม้ว่าเฉินเหนิงลัวจะถูกกระแทกปลิวกระเด็นออกไป แต่อาการบาดเจ็บก็ไม่ได้รุนแรงเฉินเหนิงลัวบังคับหยุดร่างที่กระเด