All Chapters of ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: Chapter 191 - Chapter 200

ลู่เจ๋ออดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังริมฝีปากของเฉียวซุนสั่น อย่าบังคับให้ฉันทำร้ายหัวใจคุณ…ลูกกระเดือกของลู่เจ๋อขยับเล็กน้อยไม่นาน เขาก็พูดเบาๆ ตอนนั้น ผมคิดว่าคุณจะหนีไปได้ ผมไม่ได้ชอบเธอ ในใจผม ... เขาไม่ได้พูดต่อเขาอยากพูดอะไร เขาอยากจะบอกว่าจริงๆแล้วเขาชอบเฉียวซุน เขาไม่มีความสัมพันธ์กับไป๋เสี่ยวเสี่ยว แต่ในช่วงวิกฤติ เขาปกป้องไป๋เสี่ยวเสี่ยว ไม่ใช่เฉียวซุน... ไม่ใช่ภรรยาของเขาตอนลู่เจ๋อเดินออกไป เขาไม่เคยหดหู่ใจขนาดนี้ในใจเขารู้ว่าเขากับเฉียวซุนจบกันแล้วไม่มีทางเป็นไปได้แล้วเฉียวซุนมองเขา ด้วยสายตาไม่คุ้นเคย แถมเต็มไปด้วยความเกลียดชัง...เธอจะไม่เกลียดได้ยังไง เธอตระหนักได้ว่าความฝันด้านดนตรีของเธอ เขาก็เสียสละเพื่อช่วยเธอ ช่วยคนรักของเขาลู่เจ๋อ คืนนั้นเธอพูดว่าเดิมคุณรักคนไม่เป็นเธอโดนสะกิดรอยแผล เธอทำร้ายเขาตอนนี้คุณทิ้งเธออีกครั้ง อันที่จริงเฉียวซุนพูดถูก คุณรักคนไม่เป็น...การศึกษาที่คุณได้รับตั้งแต่เด็กคือได้ผลประโยชน์เป็นส่วนใหญ่ อำนาจที่ยิ่งใหญ่ รวมถึงความรักด้วยจริงๆแล้ว เขาควรปล่อยเฉียวซุนไป...เขาควรปล่อยไป ควรปล่อยให้เธอไปตามทางของเธอ แม้ในอนาค

เซิ่นชิงวางกุญแจแวววาวไว้บนโต๊ะทำงานเธอถึงกับฝืนยิ้มอย่างดีใจ แล้วพูดว่า ตอนที่ฉันมา ฉันคุยกับพ่อเธอแล้ว เราปฏิเสธพยาบาลสองคนนั้นไปแล้ว และเราจะไม่อยู่ในบ้านหลังใหญ่นั้นอีกต่อไป...จะย้ายออกตอนบ่ายๆ ส่วนงานเลี้ยงนั้น ขึ้นอยู่กับมโนธรรมของคุณนะลู่เจ๋อ แต่เราเตรียมตัวพร้อมแล้ว ถ้าโชคดี อาจต้องรอจนแก่กว่าเขาจะกลับมาพูดถึงเรื่องนี้ เซิ่นชิงสำลักเล็กน้อย สำหรับเฉียวซุน... เธอพูดช้าลงครู่หนึ่ง คุณกับเธอเป็นสามีภรรยากันมาสองสามปี ซึ่งนับเป็นโชคชะตา ปล่อยเธอไป หากเธอมีความผิด ก็คงเป็นเพราะเธอชอบคุณในช่วงวัยรุ่น ลู่เจ๋อ ชอบคนอื่นไม่ใช่เรื่องผิด ใช่ไหมหัวใจของลู่เจ๋อบีบตัวอย่างกะทันหันเขาจ้องมองเซิ่นชิง หญิงสาวใจสลายคนนี้ ถึงตอนนี้ยังคงวางแผนให้ลูกสองคน... เพราะตระกูลเฉียวไม่มีใครแล้ว แม้แต่ฉียวซุนก็ทรุดตัวลง เธอจึงต้องออกมาจัดการ เซิ่นชิงพูดจบ ก็จากไปอย่างเงียบๆเหลือเพียงกลิ่นหอมของกาแฟลู่เจ๋อนั่งอยู่คนเดียว จนกระทั่งแสงตะวันที่กำลังลอดผ่านช่องว่างในม่านค่อยๆลาลับไป เขาก็ค่อยๆ กลับมามีสติอีกครั้งเลขาฉินเคาะประตู แล้วเดินเข้ามา บอกข่าวให้เขาฟัง ตระกูลเฉียวย้ายออกไปแล้ว พยา

แต่มันสายเกินไปแล้วเฉียวซุนเอนตัวลงบนโซฟาด้านหลังแล้วจ้องมองไปที่ความมืดข้างนอกอย่างว่างเปล่า หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันไปด้านข้างมองเขา แล้วยิ้มเบาๆให้เขา ลู่เจ๋อคุณป่วย แต่ฉันจะไม่อยู่เป็นยาให้คุณใบหน้าของลู่เจ๋อซีดเซียวในความมืดเธอมองไม่เห็นอาการบาดเจ็บของเขา เธอไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดหรือไม่เมื่อก่อน ภรรยาตัวน้อยของลู่เจ๋อได้ถูกลู่เจ๋อฆ่าตายด้วยน้ำมือตัวเองกลางคืนที่เงียบสงบลู่เจ๋อนั่งบนโซฟา หมอทายาให้กับเขา เฉียวซุนก็เอนกายพิงหัวเตียงอย่างเงียบๆ มือของเธอถือตั๋วคอนเสิร์ตไว้ มันเป็นตั๋วที่หลินซวงเอาให้เธอช่วงหัวค่ำ คอนเสิร์ตดนตรีคลาสสิกครั้งแรกของเมืองเอสครั้งนี้น่าเธอน่าจะเป็นคนเล่นเปิดงานเธอเอาแต่จ้องมองตั๋วทั้งคืน เธอไม่รู้จะปล่อยไปอย่างไร จะปล่อยไปอย่างไร... นี่ไม่ใช่แค่ความฝันของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นความหวังเดียวของตระกูลเฉียวอีกด้วย และความหวังนี้ก็ถูกทำลายโดยลู่เจ๋อเองเขายังคงหวังว่าเธอจะกลับมาเป็นสามีภรรยาอีกครั้งมันน่าขำสิ้นจริง……ตอนดึกลู่เจ๋อยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ปลายทางเดินควันบางๆ ที่ถูกลมพัดกระจายออกมีก้นบุหรี่เจ็ดหรือแปดก้นติดอยู่ในที่เข

น้ำตาไหลออกมาจากหางตา ตอนที่ลู่เจ๋อจูบเธอได้ลิ้มรสเค็มที่เปียกอยู่ที่หางตาเขาไม่ไปต่อแล้ว เขาวางมือข้างหนึ่งข้างเธอและจ้องมองเธออย่างถ่อมตัวเป็นเวลานานก่อนจะพูดเบาๆ ผมจะไม่แตะต้องคุณอีกต่อไปแล้ว ผมช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าดีไหมเมื่อลู่เจ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้า เฉียวซุนก็ไม่ได้ตอบโต้ร่างสีขาวของเธอนอนในแนวนอนบนผ้าล้ำค่าสีดำเข้ม ดูบอบบางและยุ่งเหยิง... เมื่อลู่เจ๋อสัมผัสเธอการหายใจของเขาก็ผิดปกติเขาเป็นคนที่มีความต้องการสูงมาโดยตลอด อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ทำมาหลายวันแล้วเฉียวซุนจ้องไปที่โคมไฟคริสตัลข้างบน ดวงตาของเธอไม่มีความรู้สึกใดๆ และเสียงของเธอก็งุนงงยิ่งกว่าเดิมลู่เจ๋อมันไร้ประโยชน์ ถ้าคุณแตะต้องตัวฉัน ฉันจะนึกถึงคืนนั้นในห้องหนังสือ นึกได้ว่าคุณทำกับฉันยังไง ทำไมคุณถึงบังคับให้ฉันทำแบบที่ผู้หญิงราคาถูกพวกนั้นทำ…ฉันยังจำช่วงเวลาที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ คุณเลือกได้ยังไงฉันเกลียดการสัมผัสของคุณ ฉันเกลียดการที่จะต้องคุยกับคุณ ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยตอนคุณสัมผัสฉัน... ลู่เจ๋อ การแต่งงานแบบนี้คุณยังต้องการอะไรอีก…ร่างกายของลู่เจ๋อเย็นเล็กน้อยจากนั้นไม่นาน เหมือนกับว่าเขาไม่เต็ม

เพลงแรกขึ้นมา เธอควรจะปรากฏตัวแล้วแต่อาจารย์เว่ยยืนอยู่บนเวที ถูกผู้ชมดูถูก เธอก้มลงขอโทษผู้ชมครั้งแล้วครั้งเล่า ตั้งแต่ต้นจนจบอาจารย์เว่ยไม่เคยเผยความเป็นส่วนตัวของเธอ ไม่เคยเอ่ยถึงอุบัติเหตุของเธอเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ หลินซวงทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาขึ้นไปประคองอาจารย์เว่ยบนเวทีและพูดเบาๆ อาจารย์ยกเลิกตั๋วเถอะครับ คุณไม่ควรได้รับการดูถูกที่นี่อาจารย์เว่ยส่ายหัวเบาๆเขากล่าวว่า หลินซวง นี่ไม่ใช่เรื่องของการคืนเงิน หากผมคืนเงินค่าตั๋วในวันนี้ เฉียวซุนจะถูกตอกย้ำว่าบนเสาแห่งอัปยศในโลกดนตรีไปตลอดชีวิต และผมก็จะโดนตอกย้ำบนเสาแห่งความอัปยศเช่นกันหลินซวงสะอึกสะอื้นและพูดไม่ออกอาจารย์เว่ยถามผู้ฟังอีกครั้ง ผมจะเล่นแทนนักเรียนของผมให้ทุกคนฟังผู้ชมยังไม่สนใจ พวกเขาต่างบอกว่าเฉียวซุนเป็นคนเสมือนจริงที่สร้างโดยอาจารย์เว่ย ซึ่งเป็นจุดขายที่สร้างขึ้นเพื่อขายตั๋ว... ไม่มีคนแบบนี้ตั้งแต่แรกคนหลอกลวง คืนเงิน คืนเงิน คนหลอกลวง คืนเงิน คืนเงิน คนหลอกลวง คืนเงิน คืนเงิน ……เมื่อเหตุการณ์ควบคุมไม่ได้ เงาร่างผอมเพรียว ก็เดินขึ้นไปบนเวทีอาจารย์เว่ยและหลินซวงตกตะลึงคนแรกที่ตอบสนอง