Share
บทที่ 195
Related chapters
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 196
แต่มันสายเกินไปแล้วเฉียวซุนเอนตัวลงบนโซฟาด้านหลังแล้วจ้องมองไปที่ความมืดข้างนอกอย่างว่างเปล่า หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันไปด้านข้างมองเขา แล้วยิ้มเบาๆให้เขา ลู่เจ๋อคุณป่วย แต่ฉันจะไม่อยู่เป็นยาให้คุณใบหน้าของลู่เจ๋อซีดเซียวในความมืดเธอมองไม่เห็นอาการบาดเจ็บของเขา เธอไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดหรือไม่เมื่อก่อน ภรรยาตัวน้อยของลู่เจ๋อได้ถูกลู่เจ๋อฆ่าตายด้วยน้ำมือตัวเองกลางคืนที่เงียบสงบลู่เจ๋อนั่งบนโซฟา หมอทายาให้กับเขา เฉียวซุนก็เอนกายพิงหัวเตียงอย่างเงียบๆ มือของเธอถือตั๋วคอนเสิร์ตไว้ มันเป็นตั๋วที่หลินซวงเอาให้เธอช่วงหัวค่ำ คอนเสิร์ตดนตรีคลาสสิกครั้งแรกของเมืองเอสครั้งนี้น่าเธอน่าจะเป็นคนเล่นเปิดงานเธอเอาแต่จ้องมองตั๋วทั้งคืน เธอไม่รู้จะปล่อยไปอย่างไร จะปล่อยไปอย่างไร... นี่ไม่ใช่แค่ความฝันของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นความหวังเดียวของตระกูลเฉียวอีกด้วย และความหวังนี้ก็ถูกทำลายโดยลู่เจ๋อเองเขายังคงหวังว่าเธอจะกลับมาเป็นสามีภรรยาอีกครั้งมันน่าขำสิ้นจริง……ตอนดึกลู่เจ๋อยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ปลายทางเดินควันบางๆ ที่ถูกลมพัดกระจายออกมีก้นบุหรี่เจ็ดหรือแปดก้นติดอยู่ในที่เข
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 197
วันรุ่งขึ้นตอนเก้าโมงเช้าแพทย์ให้เฉียวซุนพักฟื้น ส่วนลู่เจ๋อนั่งจัดการอยู่บนโซฟาข้างๆ เลขาฉินเคาะประตูเธอเข้ามากระซิบที่หูของลู่เจ๋อ คุณลู่ เที่ยวบินของไป๋เซียวเซียวจะบินแล้วลู่เจ๋อมองไปที่เฉียวซุน เฉียวซุนได้ยินแล้ว แต่สีหน้าของเธอกลับเฉยเมยเหมือนกับว่าเธอไม่สนใจดวงตาของลู่เจ๋อก็มืดลง เขาพูดกับเลขาฉินว่า รู้แล้ว คุณออกไปก่อนเมื่อเลขาฉินจากไป เขาก็มองไปที่เฉียวซุนอีกครั้งเมื่อเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์จากไป ลู่เจ๋อก็วางเอกสารจากมือลง เขามองดูท่าทางเย็นชาของเฉียวซุนแล้วพูดเบาๆว่า เธอไปแล้ว ต่อไปเธอจะไม่มายุ่งกับชีวิตของพวกเราอีก เฉียวซุนเรามาเริ่มใหม่ได้ไหมเฉียวซุนมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดอากาศหนาวมาก และมีลูกนกกำลังฝึกบินอยู่ข้างนอก มันสั่นอยู่หลายครั้งดูเหมือนกำลังจะร่วงหล่น...แต่สุดท้ายมันก็กระพือปีกและทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าตอนที่มองไม่เห็นเธอละสายตาแล้วพูดเบาๆ ลู่เจ๋อ ไม่ว่าเธอจะจากไปหรือไม่ มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับการแต่งงานของเรา คุณได้หักปีกของฉันให้ฉันอยู่กับคุณ บางทีคุณอาจให้ค่าชดเชยแก่ฉันบ้าง ตระกูลของฉันก็จะได้รับประโยชน์จากคุณ แต่ฉันจะเป็นสิ่งของภายใต้น้ำมือคุ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 198
น้ำตาไหลออกมาจากหางตา ตอนที่ลู่เจ๋อจูบเธอได้ลิ้มรสเค็มที่เปียกอยู่ที่หางตาเขาไม่ไปต่อแล้ว เขาวางมือข้างหนึ่งข้างเธอและจ้องมองเธออย่างถ่อมตัวเป็นเวลานานก่อนจะพูดเบาๆ ผมจะไม่แตะต้องคุณอีกต่อไปแล้ว ผมช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าดีไหมเมื่อลู่เจ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้า เฉียวซุนก็ไม่ได้ตอบโต้ร่างสีขาวของเธอนอนในแนวนอนบนผ้าล้ำค่าสีดำเข้ม ดูบอบบางและยุ่งเหยิง... เมื่อลู่เจ๋อสัมผัสเธอการหายใจของเขาก็ผิดปกติเขาเป็นคนที่มีความต้องการสูงมาโดยตลอด อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ทำมาหลายวันแล้วเฉียวซุนจ้องไปที่โคมไฟคริสตัลข้างบน ดวงตาของเธอไม่มีความรู้สึกใดๆ และเสียงของเธอก็งุนงงยิ่งกว่าเดิมลู่เจ๋อมันไร้ประโยชน์ ถ้าคุณแตะต้องตัวฉัน ฉันจะนึกถึงคืนนั้นในห้องหนังสือ นึกได้ว่าคุณทำกับฉันยังไง ทำไมคุณถึงบังคับให้ฉันทำแบบที่ผู้หญิงราคาถูกพวกนั้นทำ…ฉันยังจำช่วงเวลาที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ คุณเลือกได้ยังไงฉันเกลียดการสัมผัสของคุณ ฉันเกลียดการที่จะต้องคุยกับคุณ ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยตอนคุณสัมผัสฉัน... ลู่เจ๋อ การแต่งงานแบบนี้คุณยังต้องการอะไรอีก…ร่างกายของลู่เจ๋อเย็นเล็กน้อยจากนั้นไม่นาน เหมือนกับว่าเขาไม่เต็ม
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 199
ลู่เจ๋อขึ้นมาชั้นบน แต่เฉียวซุนไม่ได้อยู่ในห้องนอนเขาหยุดเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง เดินไปที่ชั้นสาม แล้วเปิดประตูห้องฝึกซ้อมแน่นอนว่า เฉียวซุนอยู่ที่นั่นไวโอลินตกลงบนพื้น คนก็ล้มลงบนพรม สภาพเธอน่าสังเวช... เหมือนกับว่าชีวิตของเธอถูกออกแบบมาให้ผิดพลาด และไม่มีทางซ่อมได้จู่ ๆ หัวใจของลู่เจ๋อก็เต้นแรงเขาเดินไปหาเธอเบา ๆ คุกเข่าลงแล้วพูดเบา ๆ ผมพาคุณไปพักผ่อนดีไหม ไปประเทศไหนก็ได้ เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าอยากไปฮันนีมูนเหรอ หลังจากจัดของเสร็จเรียบร้อย เราไปเที่ยวด้วยกันเดือนนึงเถอะเฉียวซุนก้มหัวลง และลูบไวโอลินด้วยนิ้วเรียวยาวจากนั้นไม่นานเธอก็พูดเบาๆ ฉันอยากไปเมืองเอสลู่เจ๋อเดาว่าเธออยากไปคอนเสิร์ต คอนเสิร์ตแรกของครูเว่ยคือวันพรุ่งนี้ จึงพูดโดยไม่คิดว่า ผมไปกับคุณนะเฉียวซุนไม่ปฏิเสธแต่เธอไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเงียบไป ลู่เจ๋อบอกไม่ได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่...กลางคืน พวกเขาก็นอนเตียงเดียวกันแต่เป็นเพื่อนร่วมเตียงหลายครั้ง ที่ลู่เจ๋ออยากกอดเธอ แต่เฉียวซุนกลับนอนหงาย สองมือของเธอกอดร่างตัวเองไว้แสดงท่าทีปฏิเสธ เขารู้สึกหลงทางและกระซิบตรงไหล่บางของเธอ เมื่อก่อนคุณชอบนอนกอดผมนะขนตาเฉียวซุน
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 200
เพลงแรกขึ้นมา เธอควรจะปรากฏตัวแล้วแต่อาจารย์เว่ยยืนอยู่บนเวที ถูกผู้ชมดูถูก เธอก้มลงขอโทษผู้ชมครั้งแล้วครั้งเล่า ตั้งแต่ต้นจนจบอาจารย์เว่ยไม่เคยเผยความเป็นส่วนตัวของเธอ ไม่เคยเอ่ยถึงอุบัติเหตุของเธอเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ หลินซวงทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาขึ้นไปประคองอาจารย์เว่ยบนเวทีและพูดเบาๆ อาจารย์ยกเลิกตั๋วเถอะครับ คุณไม่ควรได้รับการดูถูกที่นี่อาจารย์เว่ยส่ายหัวเบาๆเขากล่าวว่า หลินซวง นี่ไม่ใช่เรื่องของการคืนเงิน หากผมคืนเงินค่าตั๋วในวันนี้ เฉียวซุนจะถูกตอกย้ำว่าบนเสาแห่งอัปยศในโลกดนตรีไปตลอดชีวิต และผมก็จะโดนตอกย้ำบนเสาแห่งความอัปยศเช่นกันหลินซวงสะอึกสะอื้นและพูดไม่ออกอาจารย์เว่ยถามผู้ฟังอีกครั้ง ผมจะเล่นแทนนักเรียนของผมให้ทุกคนฟังผู้ชมยังไม่สนใจ พวกเขาต่างบอกว่าเฉียวซุนเป็นคนเสมือนจริงที่สร้างโดยอาจารย์เว่ย ซึ่งเป็นจุดขายที่สร้างขึ้นเพื่อขายตั๋ว... ไม่มีคนแบบนี้ตั้งแต่แรกคนหลอกลวง คืนเงิน คืนเงิน คนหลอกลวง คืนเงิน คืนเงิน คนหลอกลวง คืนเงิน คืนเงิน ……เมื่อเหตุการณ์ควบคุมไม่ได้ เงาร่างผอมเพรียว ก็เดินขึ้นไปบนเวทีอาจารย์เว่ยและหลินซวงตกตะลึงคนแรกที่ตอบสนอง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 201
ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองเอส ประดับประดาไปด้วยแสงนีออนมากมาย พวกเขาทั้งสองยืนอยู่บนถนนที่มีผู้คนคึกคัก ทว่าดูเป็นคู่สามีภรรยาที่ขาดความสนิทชิดเชื้อ มองหาถึงความสนิทสนมไม่ได้แม้แต่น้อย ใบหูของลู่เจ๋อยังคงตรึงอยู่กับคำพูดที่เฉียวซุนได้พูดออกมา เธอบอกว่า เสมือนบทเพลงนี้ได้เดินมาถึงจุดจบบริบูรณ์แล้ว...แต่ฉันคิดว่าหลังจากนี้ก็คงชอบใครสักคนที่ทำให้รู้สึกคุ้มค่าที่จะชอบ ได้ไปจัดการเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของตัวเองสักทีลูกกระเดือกของเขาเคลื่อนไหวเล็กน้อยยามได้ยินเธอบอกว่าจากนี้คิดจะชอบคนอื่นอีกเฉียวซุนขยับกายถอยหลังมาหนึ่งก้าว เธอมองไปยังลู่เจ๋อ พลางเอ่ยเสียงเบา ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว อย่าตามฉันมานะ แล้วก็อย่าให้คนอื่นตามฉันมาด้วย ลู่เจ๋อวิธีการสะกดรอยตามนั่นน่ะ มันทำให้ฉันขยะแขยงที่สุดเลยสายลมยามค่ำคืนที่พัดไหวเส้นผมของเขาลู่ไปตามสายลม แสงนีออนที่ส่องกระทบลงบนใบหน้าของเขายิ่งทำให้ดวงตาและคิ้วหนาดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น พลันเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าในความเป็นจริงแล้วพวกเขาก็เป็นแค่คู่สามีภรรยาวัยหนุ่มสาวเช่นกัน ตอนแต่งงานเธออายุยังไม่ถึง 21 ปีด้วยซ้ำ ในขณะที่ลู่เจ๋ออายุก็ยังไม่ถึง 25 ปีที่
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 202
เธอนี่ช่างมีพรสวรรค์เสียจริงขณะที่เขาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เธอสองมือก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะสัมผัสกับส่วนที่ไวต่อความรู้สึกของหญิงสาว ลมหายใจของเขาก็ถี่ขึ้นเล็กน้อย ลูกกระเดือกก็ขยับขึ้นลงไม่หยุด...ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดเรื่องอย่างว่า เพียงแค่เขากลัวเธอจะรังเกียจสัมผัสนั้นร่างกายของเขาตอบสนองต่อการกระทำนั้นเฉียวซุนดูอาการออกในทันทีแต่เธอไม่ได้แสดงมันออกมา พลันเสียงกริ่งหน้าประตูก็ส่งเสียงขึ้น รูมเซอร์วิสมาถึงแล้ว เชิญคุณออกไปได้แล้วค่ะลู่เจ๋อค่อยๆจัดแจงเสื้อผ้าของเธอให้เข้าที่เข้าทาง แววตาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความลึกซึ้ง ไม่นาน เขาก็เอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ เฉียวซุน ยังพอมีโอกาสสำหรับเรื่องของเรารึเปล่าไม่มีคำพูดเอื้อนเอ่ยออกมาจากเฉียวซุน...เสียงเคาะประตูที่รัวและดังขึ้นกว่าเดิมส่งสัญญาณให้คนในห้องรีบออกมารับสิ่งของที่สั่งไว้ ลู่เจ๋อรีบไปเปิดประตูเพื่อเข็นรถอาหารเข้ามา อาหารมื้อนี้ เป็นการทานอาหารที่เงียบเชียบไร้ซึ่งเสียงสนทนาเฉียวซุนไม่ได้เย็นชาเหมือนแต่ก่อน เมื่อไหร่ที่ลู่เจ๋อคุยกับเธอ เธอก็ยังตอบกลับมาหนึ่งหรือสองประโยคใบหน้าที่ดูไม่แยแสของเธอ ช่างดูเปราะบางแต่แฝงไปด้วยคว
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 203
เฉียวซุนเดินทางกลับถึงเมืองบี เธอใช้เงินจากการขายคฤหาสน์เพื่อซื้ออพาร์ทเมนท์120 ตารางเมตรให้แก่เฉียวต้าซวินและเสิ่นชิง แม้จะไม่ได้หรูหราเท่าที่ลู่เจ๋อเคยซื้อให้เธอมาก่อน แต่ก็ถือว่าอยู่กันได้อย่างสะดวกสบายเลยทีเดียวเสิ่นชิงรู้สึกไม่สบายใจเธอดึงแขนเฉียวซุนมาประจันหน้าและพูดด้วยความกังวล หนูได้ซื้อบ้านด้วยเงินทั้งหมดที่อยู่ในกำมือของหนู แล้วถ้าพี่ชายของหนูต้องการเงินในอนาคตขึ้นมา และจะเป็นยังไงถ้าหนูมีเหตุฉุกเฉินต้องใช้เงินขึ้นมาเฉียวซุนบอกกับเธอว่าไม่ต้องกังวลไป เธอหยิบสมุดบัญชีการเป็นเจ้าของหุ้นส่วนออกมาจากลิ้นชักแล้วพูดเบา ๆ ว่า นี่คือสมุดบัญชีการเป็นเจ้าของหุ้นส่วน 2 เปอร์เซนต์ ของกลุ่มบริษัทสกุลลู่ ซึ่งมีเงินปันผลประจำปีอยู่ที่ประมาณหนึ่งพันถึงหนึ่งพันห้าร้อยล้านบาทเลย ขอแค่มีสิ่งนี้... ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกต่อไปแล้วนะคะแต่เสิ่นชิงยังคงไม่วางใจอยู่ดี เธอเคยติดต่อกับลู่เจ๋อหลายต่อหลายครั้ง และเธอก็รู้จักนิสัยของลู่เจ๋อดีในระดับหนึ่ง เงินที่เขาหามาเขาไม่ได้หามันมาง่าย ๆ นับประสาอะไรกับเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้เฉียวซุนที่เห็นถึงความอ่อนแอของเธอ จึงพูดเบา ๆ ตอนนี้เขายัง
Latest chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
