บททั้งหมดของ ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: บทที่ 181 - บทที่ 190

เฉียวซุนไปรับหลินเซียวที่โรงพยาบาลแต่เมื่อคนขับจอดรถ ประตูรถก็เปิดออกโดยคนด้านนอก เขาคือลู่จิ้นเซิง เขายืนอยู่บนหิมะบางๆ ดูเงียบเหงา มันทำให้เฉียวซุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นลู่จิ้นเซิง อีกครั้งเฉียวซุนก็รู้สึกสับสนมากเธอนั่งในรถเงียบๆ ในที่สุดก็เป็นลู่จิ้นเซิงที่พูดก่อน เฉียวซุน มาคุยกันหน่อยเถอะ…...เฉียวซุนนั่งอยู่ในร้านกาแฟริมถนน มองดูหิมะข้างนอกอย่างเงียบๆ ผ่านกระจกใส พลางคนกาแฟไปด้วยตามสัญชาตญาณเสียงของลู่จิ้นเซิง ดังขึ้นมาข้างหู หลินเซียวยังสบายดีไหมเฉียวซุนดึงสติกลับมา พลางมองไปที่ลู่จิ้นเซิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขายังคงแต่งตัวดีและมีรูปร่างหน้าตาไร้ที่ติ เพียงแต่เขายังคงถือกล่องบุหรี่ในมือทั้งๆ ที่ไม่สามารถสูบมันในร้านได้...เขาดูหงุดหงิดเล็กน้อยเธอเอาถุงส่วนผสมออก ก่อนจะจิบกาแฟเบาๆเธอไม่เงยหน้าขึ้นเลย ทำเพียงแค่เปิดปากจิบกาแฟเพียงเท่านั้นทุกครั้งที่ฉันดื่มกาแฟกับหลินเซียว เธอมักจะบอกว่ากาแฟขมเกินไปทำให้เธอไม่ชอบ แต่เธอก็ยังคงดื่มมันจนหมดแก้วทุกครั้ง ไม่ใช่เพราะว่ามันรสชาติดีแต่เพราะเธอจำเป็นต้องดื่มมัน... เธอบอกว่าเพราะมันคือเงินของเธอเมื่อก่อนเธอ

เฉียวซุนเงยหน้าขึ้นมาและมองเข้าไปในดวงตาของลู่เจ๋อดวงตาของเขามืดมัวกว่าตอนกลางคืน เธอมองเห็นไม่ชัดเจนว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่หลังจากนั้นเขาก็ถามอย่างเบาๆ เธอเห็นแล้วเหรอเฉียวซุนชี้ไปที่สิ่งต่างๆบนพื้น ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ นายใช้จิตแพทย์ศึกษาฉันเพื่อรับมือกับฉันเหรอ ลู่เจ๋อ ฉันเป็นอะไรสำหรับนายกันแน่ ภรรยาหรือว่าของเล่นส่วนตัวล่ะ นายบอกว่านายชอบฉัน ความชอบของนายคือการเอาร่างกายไร้เสื้อผ้าของฉันไปวิเคราะห์ต่อหน้าจิตแพทย์ถึงสิบคนหรอกเหรอนายซื้อหมามาเพื่อเอาใจฉัน ฉันคิดว่านายจะเข้าใจฉันจริงๆ ที่แท้ก็เป็นเพราะผลจิตวิทยา หมาตัวนี้... ก็คงเป็นตัวช่วยของนายสินะเรื่องนั้นที่นายทำกับฉัน ที่แท้ก็คำนวณเอาไว้แล้วสินะ แม้แต่ตอนที่เรามีอะไรกัน ก็เขียนไว้ละเอียดขนาดนี้ลู่เจ๋อ นายทำให้ฉันไม่มีความเป็นส่วนตัว ไม่มีศักดิ์ศรี อันที่จริงนายไม่ได้ชอบฉันหรอก นายแค่อยากครอบครองฉัน ลู่เจ๋อ จริงๆ แล้วนายรักใครไม่เป็นด้วยซ้ำ…...หลังจากที่เฉียวซุนพูดจบ ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตาแย่จริงๆ มันแย่เอามากๆ เลยทุกครั้งที่เธอรวบรวมความกล้าที่จะไปจากเขา เขาจะคอยรั้งไม่ให้เธอไป เขาค่

คนรับใช้พบเฉียวซุนในช่วงสายช่วงกลางวันแสกๆไฟในห้องหนังสือยังคงเปิดอยู่ ร่างของเฉียวซุนนอนเหยียดบนโต๊ะไม้สีเข้ม บนตัวมีเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีดำเท่านั้น ร่องรอยต่างๆ บนร่างกายเธอแห้งเหือดไปหมดแล้วดวงตาที่ปิดสนิทและน้ำตาที่เหือดแห้งเธอนอนนิ่งๆ ใบหน้าของเธอแดงผิดปกติ และเมื่อสัมผัสก็พบว่าเธอมีไข้คนรับใช้ตกใจมาก คุณนายมีไข้ คนรับใช้ค่อนข้างมีอายุและมีประสบการณ์ เมื่อเธอเห็นสถานการณ์นี้เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบโทรหาลู่เจ๋อทันที แต่ไม่ว่าจะโทรสักกี่ครั้งก็ไม่มีใครรับสายขณะนี้ลู่เจ๋อกำลังประชุมอยู่กับผู้อำนวยการอาวุโสของบริษัทลู่ซื่อกรุ๊ปกำลังมีโปรเจกต์ใหญ่ ลู่เจ๋อกำลังเตรียมพัฒนา แต่ผู้บริหารระดับสูงและผู้ถือหุ้นกลับมองว่าเป็นแนวคิดที่เสี่ยงเกินไป จึงไม่เห็นด้วยเกือบครึ่ง...การประชุมใช้เวลานานกว่า 10 ชั่วโมงคนรับใช้โทรหาเขาไม่ติด จึงต้องโทรหาคนขับอย่างไรก็ต้องคำนึงถึงศักดิ์ศรีของคุณนายอยู่เสมอ คนรับใช้ทั้งสองจึงสวมเสื้อผ้าให้เฉียวซุนอย่างระมัดระวังและสวมเสื้อคลุมเพื่อให้ความอบอุ่น... ในระหว่างใส่เสื้อผ้าให้ พวกเธอแทบไม่กล้ามองเรือนร่างของคุณนาย พลางคิดว่าคุณชาย

เฉียวซุนกำลังป่วย และยังคงมีไข้สูง และร่างกายของเธอปกคลุมไปด้วยสีฟ้าอ่อนแต่เธอก็บังคับตัวเองให้ลุกจากเตียงเธอถอดแหวนแต่งงาน ต่างหูเพชร รวมถึงสร้อยเพชรที่เธอชอบมากๆออก เธอค่อยๆถอดมันออก...วางของทั้งหมดลงบนโต๊ะข้างเตียงเธอมองไปที่ลู่เจ๋อแล้วพูดเบาๆ ชุดชั้นในที่ฉันใส่ก็มาจากแบรนด์ดังเหมือนกัน ฉันซื้อมันด้วยเงินของนาย หลังจากที่ฉันออกจากตระกูลลู่อย่างเป็นทางการ ฉันจะถอดมันออกแล้วคืนให้นายนัยน์ตาของลู่เจ๋ออ่อนลงเรื่อยๆเขาจำได้ว่าตอนที่พวกเรายังดีกัน เฉียวซุนก็ตั้งใจกระซิบข้างหูเขา ลู่เจ๋อ ฉันซื้อชุดชั้นในเซ็กซี่มาเยอะมาก ไว้ฉันจะใส่ให้นายดูทีละตัวนะตอนนั้นเขาแทบรอไม่ไหวที่จะจูบเธอในรถทว่าตอนนี้เธอกลับบอกว่าเธอจะคืนของพวกนั้นให้เขา เพราะเธอไม่อยากได้มันแล้วเขาเดินไปหาเธอช้าๆพรมขนสัตว์หนารองรับเสียงฝีเท้าของเขาจนกระทั่งเขาเดินมาถึงเธอ และเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของเธอเบาๆ เรื่องที่สำคัญที่สุดทำไมไม่พูดล่ะคุณนายลู่เฉียวซุนหันหลังกลับและปฏิเสธที่จะให้เขาแตะต้องเธอน้ำเสียงของเธอดูอ่อนแรงแต่หนักแน่น ฉันไม่ใช่คุณนายลู่อีกต่อไป ลู่เจ๋อ ฉันอยากหย่ากับนาย ไม่ว่านายจะเกลี้ยกล่อมหรื

เช้าวันถัดมา ลู่เจ๋อได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลคุณหมอที่ดูแลไป๋เซียวเซียวบอกเขาว่า เมื่อคืนคุณไป๋ไม่สบายเล็กน้อย หลังจากที่เรารักษาเต็มที่ ตอนนี้เธออาการดีขึ้นแล้ว แน่นอนว่านี่เป็นเครดิตการดูแลรักษาทางการแพทย์ของโรงพยาบาลทั้งหมด และไม่สามารถให้เครดิตกับผมเพียงคนเดียวได้ ลู่เจ๋อเอนตัวลงบนโซฟาแล้วขมวดคิ้ว เฉียวซุนเป็นยังไงบ้าง ยังมีไข้อีกหรือเปล่าคุณหมอดูลังเลลู่เจ๋อนั่งตัวตรงทันที เกิดอะไรขึ้นกับเธอคุณหมอถึงกับตกใจหรือว่าตนเองคิดผิดไป คนที่ประธานลู่ใส่ใจไม่ใช่ไป๋เซียวเซียว แต่เป็นคุณนายลู่ที่เป็นตัวจริงเหรอเขาไม่กล้าปิดบังอีกต่อไป เย็นวานนี้คุณนายลู่มีไข้อีกครั้ง แต่โรงพยาบาลมีหมอและพยาบาลไม่เพียงพอ... โชคดีที่คนรับใช้ของคฤหาสน์มีความสามารถ คอยเช็ดตัวให้คนไข้ ทำให้ไข้ลดลง คุณนายลู่ก็ดีขึ้นเยอะครับเขาพูดอธิบายเบาๆ ...แต่ลู่เจ๋อทุบที่เขี่ยบุหรี่คริสตัลจนพังเขาแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ภรรยาของเขาพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลของตนเอง แต่เธอดันมีไข้ซ้ำและต้องลดอุณหภูมิในร่างกายด้วยการเช็ดตัวเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเฉียวซุนทรมานแค่ไหนขณะที่ลู่เจ๋อยืนขึ้นกำลังจะเดินออ