บทที่ 190

ลู่เจ๋อลำคอแห้งผาก เป็นเขาเองที่ตามเธอกลับมา เขาต้องการชีวิตแบบนี้ เพื่อให้เธอปฏิบัติต่อเขาแบบนี้... แต่สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ทำร้ายเธอ

เขาขอให้เฉียวซุนให้โอกาสเขาอีกครั้ง

เฉียวซุนมองกระดุมข้อมือคู่นั้นด้วยความสับสน

กระดุมข้อมือคู่นี้เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเธอรักเขา และมันยังพิสูจน์ถึงความโง่เขลาของเธออีกด้วย เธอมีความสุขมากตอนที่ซื้อมันมา...แต่เธอก็รู้สึกแย่ในภายหลังเมื่อเขาจับเธอกดลงบนโต๊ะ

เสียงของเฉียวซุนทั้งเบาและสับสน

เธอพูดว่า ไม่อีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว ลู่เจ๋อ เราจบกันแค่นี้เถอะ

แม้ว่าเธอจะรู้สึกปวดใจ แต่เธอก็ยังเก็บข้าวของและเดินจากไป

หลินเซียวไปดำเนินการตามขั้นตอนให้เธอ

ไม่มีใครอยู่ในวอร์ดแล้ว เฉียวซุนถอดชุดชั้นในและชุดของโรงพยาบาลออกเธอเคยบอกว่าชุดชั้นในแบรนด์เนมเหล่านั้น... เธอจะคืนมันให้ลู่เจ๋อ เมื่อเธอจากไป

เธอไม่ได้หลีกเลี่ยงลู่เจ๋อ

เธอเป็นเหมือนเครื่องจักรที่ไร้อารมณ์ บรรจงถอดเสื้อผ้าราคาแพงออกทีละชิ้น แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าราคาถูกที่หลินเซียวซื้อให้

เธอไม่ได้ร้องไห้เลย เธอจะยอมรับมัน

หลังจากสวมเสื้อผ้าแล้วเธอก็พูดเบาๆ ลู่เจ๋อ ถึงแม้เราจะไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน