All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 301 - Chapter 310

เมื่อเห็นกู้โย่เสวี่ยโมโหขึ้นมาแล้ว สีหน้าของไป๋วั่งชวนก็ได้เปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “โย่เสวี่ย คุณจะมาทะเลาะกับผมเพราะไอ้แมงดานี่จริงๆน่ะเหรอ?”ก็แค่แมงดาเกาะผู้หญิงกินคนหนึ่งก็เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะทำให้กู้โย่เสวี่ยสนใจได้ขนาดนี้ เรื่องนี้ทำให้ไป๋วั่งชวนไม่พอใจเอาเป็นอย่างมาก!ทำไมเขาเป็นถึงคุณชายรองตระกูลไป๋แห่งเมืองจิงตู นั้นยังเทียบไม่ได้กับยาจกแห่งเมืองเจียงจงเลยเนี่ยนะ?“เซียวเป่ยเป็นผู้มีพระคุณได้ช่วยชีวิตคุณปู่ของฉันเอาไว้ แล้วก็เป็นแขกคนสำคัญของตระกูลกู้ของพวกเราอีกด้วย! ไป๋วั่งชวนถ้าคุณกล้าแตะต้องเขาละก็ ฉันไม่เกรงใจคุณแล้วนะ!”สีหน้าของกู้โย่เสวี่ยเต็มไปด้วยความเยือกเย็นถ้าไม่เห็นแก่ไป๋วั่งชวนว่าเป็นคุณชายรองตระกูลไป๋ กู้โย่เสวี่ยคงจะเรียกคนมาไล่เขาออกไปตั้งนานแล้ว!มากล้าข่มขู่คนอย่างเซียวเป่ย จะต้องมีเรื่องกับคนอย่างกู้โย่เสวี่ยอย่างแน่นอน!“ก็ดี!”สีหน้าของไป๋วั่งชวนดูเคร่งขรึมขึ้น เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “เรื่องเมื่อครั้งก่อน ผมจะไม่คิดบัญชีกับเขา แต่วันนี้ที่ผมมาก็เพื่อที่จะมาคุยเรื่องงานแต่งงานของพวกเร

เซียวเป่ยยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรอีกไม่นาน การแข่งขันก็จะเริ่มขึ้นแล้ว บรรยากาศภายในคฤหาสน์ต่างก็ตึงเครียดขึ้นมาเป็นอย่างมากในรอบแรกของเซียวเป่ย เป็นการแข่งขันด้านศาสตร์ลึกลับของเซียวเป่ยและตงเสียกู้โย่เสวี่ยถามอย่างกังวลใจว่า: “เซียวเป่ย คุณจะสามารถชนะได้เหรอคะ?”เซียวเป่ยส่งยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “ก็ลองดูสิ”“อะไรนะ ลองดู?” กู้โย่เสวี่ยตกใจคุณกำลังเอาตัวเองมาล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?ถ้าแพ้ขึ้นมา ตัวเธอก็ต้องแต่งงานกับไป๋วั่งชวนน่ะสิเมื่อเห็นใบหน้าของกู้โย่เสวี่ยเต็มไปด้วยความกังวลใจ เซียวเป่ยก็พูดติดตลกออกไปว่า: “ผมแค่ล้อเล่นน่ะ ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ทั้งคนนะ”“นี่ คุณทำฉันตกใจหมดเลย! ฉันคิดว่าฉันจะต้องแต่งงานกับไอ้ไป๋วั่งชวนนั่นจริงๆซะอีก” กู้โย่เสวี่ยกระทืบเท้าด้วยความโมโห ทุบกำปั้นเล็กๆของเธอเข้าไปที่ไหล่ของเซียวเป่ยสองสามทีในขณะเดียวกัน ตงซีที่รูปร่างผอมสูงก็ได้ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าดุร้าย ใบหน้าจมูกโด่ง ตาคมกริบ ดูท่าทางน่ากลัวเป็นอย่างมาก“โย่เสวี่ย แม่ไม่ได้ว่าอะไรลูกหรอกนะ คนจนๆที่มาจากบ้านนอกแบบนี้ ลูกจะเชื่อใจไปได้ยังไง?”ซุนอี้พูด

ภายในสนามหญ้าเล็กๆก็มีลมพัดรุนแรงขึ้นมาในทันที!คลื่นพลังงานอันน่าสะพรึง ถูกปล่อยออกมาจากร่างกายของเซียวเป่ยในชั่วพริบตาเดียว!ในขณะนั้นเอง พลังของเซียวเป่ยราวกับเทพเจ้าที่กำลังจุติมายังโลก ทำให้ทุกคนตกใจกลัวจนตัวสั่น!ภายในท้องฟ้า เมฆมืดทึบต่างก็สลายหายไปในทันที และถูกแทนที่ด้วยท้องฟ้าอันแจ่มใส!ศาสตร์สายฟ้าสรรค์ของตงเสียก็พังทลายสลายลงไปในชั่วพริบตาเดียวทันใดนั้นเอง เสียงฟ้าร้องอันน่าสะพรึงก็ร้องขึ้นมาในตอนกลางวันแสกๆ เสียงดังเปรี้ยงก็ดังกึกก้องไปทั่วสนามหญ้า!ขณะที่เซียวเป่ยได้ชี้นิ้วขึ้นไป สายฟ้าสรรค์ที่หนาทึบกว่าปากถ้วยก็โจมตีเข้าไปที่ตงเสีย!ตงเสียตกใจมาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้กลับไปก็ถูกสายฟ้าฟาดเข้าไปที่ตัวเขา และล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับควันดำที่ลอยออกมาเมื่อเห็นฉากนี้ ไป๋วั่งชวนก็อึ้งไปชั่วขณะ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว“อาวุโสตงเสีย อาวุโสตงเสีย!”ไป๋วั่งชวนรีบลุกขึ้นและรีบวิ่งไปพลางตะโกนเรียกเขาแต่ว่าร่างที่อยู่บนพื้นได้หมดสติเสียชีวิตไปแล้ว ทั่วทั้งร่างกายของเขายังคงได้ยินเสียงแคล๊กๆราวกับว่ากำลังถูกไฟฟ้าช็อตอยู่“เซีย

“ไป๋วั่งชวน นายกลัวแล้วเหรอ? เป็นผู้ชายแท้ๆ เซียวเป่ยก็กลืนมันไปแล้ว แต่นายกลับไม่กล้าเนี่ยนะ?”กู้โย่เสวี่ยจงใจท้าทายเขาสีหน้าของไป๋วั่งชวนเริ่มดูวิตกกังวล เขามองไปที่ซีตู๋ จากนั้นก็พูดมันออกมาด้วยความมั่นใจว่า: “คุณชายรองไป๋ กลืนมันลงไปเถอะ เดี๋ยวผมจะล้างพิษให้คุณเอง”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋วั่งชวนก็กัดฟันด้วยความโกรธแค้นพร้อมกับตะคอกออกมาว่า: “กินก็กิน! ใครกลัวกันล่ะวะ!”หลังจากพูดจบ เขาก็กลืนยาเม็ดสีดำที่อยู่ในมือของเซียวเป่ยลงไป ทันใดนั้นเอง เขาก็มีสีหน้าราวกับว่ากำลังกินอุจจาระอยู่ มันมีรสชาติที่แย่มาก: “นี่มันไม่อร่อยเลยจริงๆ...”เซียวเป่ยส่งยิ้มให้เล็กน้อยหลังจากที่ไป๋วั่งชวนกลืนยาไปจนหมด เขาก็ตะโกนบอกซีตู๋ในทันทีว่า: “อาวุโสซีตู๋ รีบล้างพิษให้ผมเร็วเข้า! ล้างพิษเดี๋ยวนี้เลย!”ซีตู๋พยักหน้า หยิบยาเม็ดสีแดงออกมาจากอกของเขาแล้วพูดขึ้นว่า: “คุณชายรองไป๋ครับ นี่คือยาล้างพิษยาเม็ดต้วนฉางครับ”ไป๋วั่งชวนรีบคว้ามันมาแล้วรีบกลืนลงไปในท้องทันที จากนั้นร่างกายของเขาก็ราวกับว่าชุ่มไปด้วยน้ำ เขานั่งทรุดตัวลงบนเก้าอี้ และเริ่มที่จะหายใจไม่ออกช่วยชีวิตเขาได้แล้วหลังจากนั้น หนึ่ง

เมื่อเดินออกจากโรงพยาบาล สีหน้าของซูหว่านเต็มไปด้วยความสับสนและสงสัยเมื่อกี้หานเทียนซานขอโทษตัวเองแล้วยังสัญญาว่าเมื่อหานตงถิงฟื้นขึ้นมา เขาจะพาหานตงถิงไปขอโทษเธอที่บ้านด้วยตัวของเขาเอง!นี่มันเรื่องอะไรกัน?ซูหว่านอึ้งไปชั่วขณะ...เซียวเป่ยทำร้ายหานตงถิง แต่หานเทียนชานไม่ได้โกรธแค้นอะไร แต่กลับยังต้องมาขอโทษเธออีกซูหว่านส่ายหน้าเล็กน้อย ภายในใจรู้สึกสับสนเป็นอย่างมากยิ่งไปกว่านั้น ในระหว่างบทสนทนากับหานเทียนซาน ซูหว่านรู้สึกได้ชัดเจนว่าหานเทียนซานดูเหมือนจะให้ความเคารพและเกรงกลัวเซียวเป่ยหรือว่าปัญหาจะอยู่ที่เซียวเป่ยกันนะ?ไม่ได้!จะต้องรู้เรื่องภายในว่ามันเกิดอะไรขึ้นให้ได้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูหว่านก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วกดโทรหาเซียวเป่ยทางด้านของเซียวเป่ยที่กำลังเดินเล่นอยู่กับกู้โย่เสวี่ย จู่ๆเขาก็รับสายของซูหว่าน ขมวดคิ้วเล็กน้อย“ประธานซู ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องอะไร?” เซียวเป่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาซูหว่านถามเข้าประเด็น: “คุณอยู่ไหน?”“เอ่อ...อีกสักพักก็จะกลับร้านแล้วล่ะ” เซียวเป่ยตอบตามความจริงคิ้วที่สวยงามของซูหว่านขมวดขึ้นเล็กน้อย เธอถอนหาย