เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 301
บทที่เกี่ยวข้อง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 302
จนถึงตอนนี้ ชื่อเสียงอันโหดเหี้ยมของตงเสียและซีตู๋ก็ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองสู่ตี้แล้วเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มออกมาและพูดออกไปว่า: “คุณชายรองไป๋ คุณคำนวณการแข่งขันได้ดีจริงๆ เอาแบบนี้ดีไหมล่ะ ผมกับซีตู๋แต่ละคนจะปรุงยาพิษของตัวเองขึ้นมาแล้วต่างฝ่ายก็ต่างกินของกันและกัน ใครสามารถล้างพิษได้ก่อนกัน งั้นก็ถือว่าชนะ เป็นไง?”สีหน้าของไป๋วั่งชวนได้เปลี่ยนไป เขาหันไปมองซีตู๋ที่อยู่ด้านหลังซีตู๋ตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามออกไปว่า: “ก็ได้ดิวะ!”แต่ทว่ากู้โย่เสวี่ยเริ่มมีความกังวล และพูดขึ้นว่า: “ไม่ได้นะ! ฉันไม่เห็นด้วย! ถ้าหากว่าล้างพิษไม่ได้ขึ้นมาแล้วจะทำยังไง?”“ก็จะตายยังไงล่ะ” ซีตู๋ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้! ฉันไม่เห็นด้วยเด็ดขาด!” กู้โย่เสวี่ยตะโกนออกมาพร้อมกับดึงเซียวเป่ยเอาไว้ด้วยสีหน้าที่กังวลเซียวเป่ยกลับส่งยิ้มให้เธอเล็กน้อย และตบมือเล็กๆของกู้โย่เสวี่ยจากนั้นก็พูดขึ้นว่า: “ไม่เป็นไรหรอกน่า คุณยังไม่เชื่อใจผมอีกเหรอ?”“แต่ว่า ถ้ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ฉันจะทำยังไง?” เสวี่ยพูดอย่างกังวลตอนนี้เธอมั่นใจว่าไป๋วั่งชวนจะต้องจงใจให้เป็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 303
เซียวเป่ยยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรอีกไม่นาน การแข่งขันก็จะเริ่มขึ้นแล้ว บรรยากาศภายในคฤหาสน์ต่างก็ตึงเครียดขึ้นมาเป็นอย่างมากในรอบแรกของเซียวเป่ย เป็นการแข่งขันด้านศาสตร์ลึกลับของเซียวเป่ยและตงเสียกู้โย่เสวี่ยถามอย่างกังวลใจว่า: “เซียวเป่ย คุณจะสามารถชนะได้เหรอคะ?”เซียวเป่ยส่งยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “ก็ลองดูสิ”“อะไรนะ ลองดู?” กู้โย่เสวี่ยตกใจคุณกำลังเอาตัวเองมาล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?ถ้าแพ้ขึ้นมา ตัวเธอก็ต้องแต่งงานกับไป๋วั่งชวนน่ะสิเมื่อเห็นใบหน้าของกู้โย่เสวี่ยเต็มไปด้วยความกังวลใจ เซียวเป่ยก็พูดติดตลกออกไปว่า: “ผมแค่ล้อเล่นน่ะ ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ทั้งคนนะ”“นี่ คุณทำฉันตกใจหมดเลย! ฉันคิดว่าฉันจะต้องแต่งงานกับไอ้ไป๋วั่งชวนนั่นจริงๆซะอีก” กู้โย่เสวี่ยกระทืบเท้าด้วยความโมโห ทุบกำปั้นเล็กๆของเธอเข้าไปที่ไหล่ของเซียวเป่ยสองสามทีในขณะเดียวกัน ตงซีที่รูปร่างผอมสูงก็ได้ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าดุร้าย ใบหน้าจมูกโด่ง ตาคมกริบ ดูท่าทางน่ากลัวเป็นอย่างมาก“โย่เสวี่ย แม่ไม่ได้ว่าอะไรลูกหรอกนะ คนจนๆที่มาจากบ้านนอกแบบนี้ ลูกจะเชื่อใจไปได้ยังไง?”ซุนอี้พูด
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 304
เพียงแค่มือเดียว ก็ทำให้สีหน้าของไป๋วั่งชวนและซุนอี้เต็มไปด้วยความตกใจ“สมกับเป็นถึงอาวุโสตงเสีย วิธีการเหล่านี้มันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!” ไป๋วั่งชวนไม่ลืมที่จะชื่นชมในขณะเดียวกัน เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามพร้อมกับพูดจาเยาะเย้ยออกไปว่า: “เซียวเป่ย อย่าบอกนะว่านายกำลังกลัว? เห็นไหมว่านี่คือท่านปรมาจารย์แห่งศาสตร์ลึกลับที่แท้จริง! คนมีความสามารถกากๆแบบนาย มันขึ้นเวทีไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!”เซียวเป่ยหัวเราะออกมาพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “มันก็แค่เคล็ดลับเล็กๆในการเริ่มศาสตร์ลึกลับเท่านั้นแหละ ยังจะกล้าเอามันออกมาอวดอีก สงสัยความแข็งแกร่งของอาวุโสตงเสียคงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้วล่ะนะ”“ฮ่าๆๆ!”ตงเสียหัวเราะออกมาแล้วตอบกลับไปว่า: “ไอ้หนู นายคิดว่าฉันมีแค่วิธีนี้อย่างนั้นเหรอ? เอาล่ะ ฉันจะทำให้นายได้เห็นกับตา”หลังจากพูดจบ ตงเสียก็ยกมือขึ้นและชี้ปลายนิ้วไปยังยันต์สีเหลืองเหล่านั้น!ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!ทันใดนั้น ยันต์สีเหลืองเหล่านั้นก็กลายเป็นลูกบอลไฟในอากาศ และพุ่งเข้าไปหาเซียวเป่ยอย่างรวดเร็ว!“ว๊าย คุณเซียว ระวัง!” กู้โย่เสวี่ยตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจถ้าหากโดนเขาเข้าแล้วนั้น ก็จะ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 305
ภายในสนามหญ้าเล็กๆก็มีลมพัดรุนแรงขึ้นมาในทันที!คลื่นพลังงานอันน่าสะพรึง ถูกปล่อยออกมาจากร่างกายของเซียวเป่ยในชั่วพริบตาเดียว!ในขณะนั้นเอง พลังของเซียวเป่ยราวกับเทพเจ้าที่กำลังจุติมายังโลก ทำให้ทุกคนตกใจกลัวจนตัวสั่น!ภายในท้องฟ้า เมฆมืดทึบต่างก็สลายหายไปในทันที และถูกแทนที่ด้วยท้องฟ้าอันแจ่มใส!ศาสตร์สายฟ้าสรรค์ของตงเสียก็พังทลายสลายลงไปในชั่วพริบตาเดียวทันใดนั้นเอง เสียงฟ้าร้องอันน่าสะพรึงก็ร้องขึ้นมาในตอนกลางวันแสกๆ เสียงดังเปรี้ยงก็ดังกึกก้องไปทั่วสนามหญ้า!ขณะที่เซียวเป่ยได้ชี้นิ้วขึ้นไป สายฟ้าสรรค์ที่หนาทึบกว่าปากถ้วยก็โจมตีเข้าไปที่ตงเสีย!ตงเสียตกใจมาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้กลับไปก็ถูกสายฟ้าฟาดเข้าไปที่ตัวเขา และล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับควันดำที่ลอยออกมาเมื่อเห็นฉากนี้ ไป๋วั่งชวนก็อึ้งไปชั่วขณะ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว“อาวุโสตงเสีย อาวุโสตงเสีย!”ไป๋วั่งชวนรีบลุกขึ้นและรีบวิ่งไปพลางตะโกนเรียกเขาแต่ว่าร่างที่อยู่บนพื้นได้หมดสติเสียชีวิตไปแล้ว ทั่วทั้งร่างกายของเขายังคงได้ยินเสียงแคล๊กๆราวกับว่ากำลังถูกไฟฟ้าช็อตอยู่“เซีย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 306
“เชื่อสิ ฉันเชื่อ แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่กำลังแข่งขันกันอยู่คือการปรุงยาพิษและการล้างพิษเลยนะคะ” กู้โย่เสวี่ยพูดด้วยความกังวลเซียวเป่ยยิ้มและพูดต่อไปอีกว่า: “ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าเขาจะปรุงยาพิษอะไรก็ตาม มันจะไม่สามารถวางยาพิษผมได้หรอก”“หึ! เซียวเป่ย คุณนี่มันบ้าจริงๆ!”ไป๋วั่งชวนตะโกนออกมาอย่างไม่พอใจเอามากๆ: “ผมว่านายคงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแมลงดอกไม้และสมุนไพรทั้งเจ็ดชนิดที่อาวุโสซีตู๋ปรุงออกมามันร้ายแรงมากแค่ไหน!”“จะร้ายแรงแค่ไหนกันเชียว?”เซียวเป่ยหัวเราะเยาะ และหยิบยาพิษออกจากมือของซีตู๋จากนั้นก็กลืนมันลงไปก่อนที่กู้โย่เสวี่ยจะหยุดเขา แต่ก็ไม่ทันทัน เซียวเป่ยได้กลืนยาพิษลงไปแล้ว“เซียวเป่ย คุณเป็นยังไงบ้าง? คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” กู้โย่เสวี่ยถามด้วยความกังวลเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย และลูบที่ท้องของเขาก่อนจะส่งยิ้มออกมาพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “มันแห้งไปหน่อยนะ ได้รับความร้อนที่สูงเกินไป อีกอย่างรสชาติก็ขมมากจริงๆ”“...”กู้โย่เสวี่ย ซุนอี้และไป๋วั่งชวนต่างก็อึ้งไปตามๆกันเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาแห้งและขมอะไรกัน?ซีตู๋โมโหขึ้นมาในทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า: “ไอ้หนู!
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 307
“ไป๋วั่งชวน นายกลัวแล้วเหรอ? เป็นผู้ชายแท้ๆ เซียวเป่ยก็กลืนมันไปแล้ว แต่นายกลับไม่กล้าเนี่ยนะ?”กู้โย่เสวี่ยจงใจท้าทายเขาสีหน้าของไป๋วั่งชวนเริ่มดูวิตกกังวล เขามองไปที่ซีตู๋ จากนั้นก็พูดมันออกมาด้วยความมั่นใจว่า: “คุณชายรองไป๋ กลืนมันลงไปเถอะ เดี๋ยวผมจะล้างพิษให้คุณเอง”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋วั่งชวนก็กัดฟันด้วยความโกรธแค้นพร้อมกับตะคอกออกมาว่า: “กินก็กิน! ใครกลัวกันล่ะวะ!”หลังจากพูดจบ เขาก็กลืนยาเม็ดสีดำที่อยู่ในมือของเซียวเป่ยลงไป ทันใดนั้นเอง เขาก็มีสีหน้าราวกับว่ากำลังกินอุจจาระอยู่ มันมีรสชาติที่แย่มาก: “นี่มันไม่อร่อยเลยจริงๆ...”เซียวเป่ยส่งยิ้มให้เล็กน้อยหลังจากที่ไป๋วั่งชวนกลืนยาไปจนหมด เขาก็ตะโกนบอกซีตู๋ในทันทีว่า: “อาวุโสซีตู๋ รีบล้างพิษให้ผมเร็วเข้า! ล้างพิษเดี๋ยวนี้เลย!”ซีตู๋พยักหน้า หยิบยาเม็ดสีแดงออกมาจากอกของเขาแล้วพูดขึ้นว่า: “คุณชายรองไป๋ครับ นี่คือยาล้างพิษยาเม็ดต้วนฉางครับ”ไป๋วั่งชวนรีบคว้ามันมาแล้วรีบกลืนลงไปในท้องทันที จากนั้นร่างกายของเขาก็ราวกับว่าชุ่มไปด้วยน้ำ เขานั่งทรุดตัวลงบนเก้าอี้ และเริ่มที่จะหายใจไม่ออกช่วยชีวิตเขาได้แล้วหลังจากนั้น หนึ่ง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 308
“ดังนั้น ยาล้างพิษที่เขาให้คุณมันก็ไม่มีประโยชน์”เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของไป๋วั่งชวนและซีตู๋ก็เปลี่ยนไปในทันที!“คุณหลอกผมอย่างนั้นเหรอ?!”ไป๋วั่งชวนและซีตู๋แทบจะตะโกนออกมาพร้อมกันซีตู๋ยิ่งโมโหอยากจะลงมือจัดการเขาแต่ไป๋หวั่งชวนกัดฟัน จ้องไปที่ซีตู๋ จากนั้นเขาจึงถอยกลับไปในทันที“ก็ได้ เซียวเป่ย คุณมันสุดยอด! วันนี้ถือว่าผมแพ้! ต่อไปพวกเรายังมีโอกาสได้เจอกันอีกเยอะ! ฝากไว้ก่อนแล้วกัน!”ไป๋วั่งชวนพูดอย่างดุเดือด กุมท้องและอยากจะออกไปแต่เซียวเป่ยกลับพูดขึ้นว่า: “คุณชายรองไป๋ ผมแนะนำว่าคุณอย่าเพิ่งออกไปจะดีกว่า”“หมายความว่าไง?” ไป๋วั่งชวนหันกลับมาถามด้วยสายตาดุเดือดเซียวเป่ยยักไหล่และพูดขึ้นว่า: “ง่ายมากเลยล่ะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ยาแก้ปวดท้องธรรมดา แต่ก็มีอาการไม่พึงประสงค์”“อาการไม่พึงประสงค์อะไร?” ใบหน้าของไป๋วั่งชวนเปลี่ยนไปอีกครั้งเซียวเป่ยยิ้มและพูดขึ้นว่า: “ตัวอย่างเช่น มันจะทำให้ผอมลง”“อะไรนะ? ผอมลง?”ไป๋วั่งชวนตกใจมากวินาทีต่อมาก็มีเสียงปู้ดดังออกมา!สีหน้าของซุนอี้ ซีตู๋และกู้โย่เสวี่ยเปลี่ยนไปในทันทีหลังจากนั้นก็เห็นไป๋วั่งชวนจับก้นของเขาเอา
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 309
เมื่อเดินออกจากโรงพยาบาล สีหน้าของซูหว่านเต็มไปด้วยความสับสนและสงสัยเมื่อกี้หานเทียนซานขอโทษตัวเองแล้วยังสัญญาว่าเมื่อหานตงถิงฟื้นขึ้นมา เขาจะพาหานตงถิงไปขอโทษเธอที่บ้านด้วยตัวของเขาเอง!นี่มันเรื่องอะไรกัน?ซูหว่านอึ้งไปชั่วขณะ...เซียวเป่ยทำร้ายหานตงถิง แต่หานเทียนชานไม่ได้โกรธแค้นอะไร แต่กลับยังต้องมาขอโทษเธออีกซูหว่านส่ายหน้าเล็กน้อย ภายในใจรู้สึกสับสนเป็นอย่างมากยิ่งไปกว่านั้น ในระหว่างบทสนทนากับหานเทียนซาน ซูหว่านรู้สึกได้ชัดเจนว่าหานเทียนซานดูเหมือนจะให้ความเคารพและเกรงกลัวเซียวเป่ยหรือว่าปัญหาจะอยู่ที่เซียวเป่ยกันนะ?ไม่ได้!จะต้องรู้เรื่องภายในว่ามันเกิดอะไรขึ้นให้ได้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูหว่านก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วกดโทรหาเซียวเป่ยทางด้านของเซียวเป่ยที่กำลังเดินเล่นอยู่กับกู้โย่เสวี่ย จู่ๆเขาก็รับสายของซูหว่าน ขมวดคิ้วเล็กน้อย“ประธานซู ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องอะไร?” เซียวเป่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาซูหว่านถามเข้าประเด็น: “คุณอยู่ไหน?”“เอ่อ...อีกสักพักก็จะกลับร้านแล้วล่ะ” เซียวเป่ยตอบตามความจริงคิ้วที่สวยงามของซูหว่านขมวดขึ้นเล็กน้อย เธอถอนหาย
บทล่าสุด
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 475
ซูเทียนห้าวตอบว่า: “ฉันรู้แล้ว! พี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง?”เสียงเย้าแหย่ดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์: “คุณวางใจได้ ไม่ตายหรอก พอคุณควบคุมบริษัทได้สำเร็จ และได้รับเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาทมาเมื่อไหร่ พี่สาวของคุณก็จะกลับไปได้แล้ว”“ได้! แต่ฉันขอเตือนพวกแกนะ อย่าแตะต้องพี่สาวของฉัน!”ซูเทียนห้าวกล่าวอย่างเย็นชาชายฉกรรจ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเราทำงาน เชื่อถือได้แน่นอน”พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์ทันทีซูเทียนห้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่กลับไม่ได้ผ่อนคลายเลย“พี่ครับ ผมขอโทษ... แต่ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้! ผมอยากจะพิสูจน์ตนเองว่า ผมไม่ใช่เศษสวะ! ผมมีความสามารถ!” ซูเทียนห้าวกล่าวเบาๆ ความเย็นชาแวบขึ้นมาในนัยน์ตา............ตัดภาพมาที่เซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานอยู่ในร้าน พอมองดูเวลา ก็พบว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วเห็นได้ชัดว่าเขากังวลมาก จึงถามว่า: “ปรมาจารย์เซียวเป่ย ไป๋อู๋ฉางนั่นจะกลับมาจริงๆเหรอ?”“ถ้าเธอยังไม่อยากตาย เธอก็จะมา ” เซียวเป่ยพูดอย่างสงบนิ่งทันทีที่พูดจบ ที่ประตูร้านขายของชำ ก็มีร่างลับๆล่อๆร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ร่างนั้นเดินโซเซเล็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 474
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ พิษศพที่อยู่บนมือของชายชราในชุดดำ ในเวลานี้ได้ย้อนกลับ กระจายไปตามแขนของชายชรา และบุกเข้าไปจนถึงหน้าอก!เนื่องจากมีพิษศพอยู่บนร่างกายของเขามากเกินไป ในชั่วพริบตาเดียว ชายชราในชุดดำก็ล้มลงกับพื้น คร่ำครวญไม่สายขาด ผิวหนังทั้งตัวเปลี่ยนไปเป็นสีดำ และเริ่มเปื่อยเน่าทางด้านฝั่งนี้ เมื่อหญิงชราในชุดขาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ตกใจจนมีสีหน้าที่ซีดเผือด ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร ก็หันหลังกลับและวิ่งหนี!เธอรู้ดีว่า คืนนี้ได้พบกับยอดฝีมือแล้ว“คิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”เมื่อเซียวเป่ยเห็นหญิงชราในชุดขาวคิดจะวิ่งหนี ก็ยกมือขึ้นแล้วยิงเข็มเงินออกไปอีกสองสามเล่มหญิงชราในชุดขาวตอบสนองกลับแบบมีเงื่อนไข เธอเหวี่ยงไม้อาดูรที่อยู่ในมือ จากนั้นก็เกิดเสียงดังตึกตึกตึก และมีประกายไฟขึ้นมาเล็กน้อยทันทีแม้ว่าเข็มเงินส่วนใหญ่จะถูกสกัดกั้น แต่ก็มีเข็มเงินสองสามเล่มที่เจาะเข้าไปที่หน้าของหญิงชราชุดขาว และมีอีกเข็มหนึ่งในนั้นเจาะไปที่ตาของเธอ ทำให้มีเลือดไหลออกมาทันทีแต่หญิงชราชุดขาวกลับไม่คิดที่จะต่อสู้กลับเลยแม้แต่น้อย หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป พร้อมกับเสียงดังฟรึ่บ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 473
เซียวเป่ยพยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “มาเร็วดีนี่”“แกจะตายเอง หรือว่าให้ฉันลงมือ?” ชายชราในชุดดำ ถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดุร้ายในสายตาของเขา จัดการกับเด็กหนุ่มอย่างเซียวเป่ยนั้น เป็นอะไรที่ง่ายมากเดิมคิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่มีความแข็งแกร่งอะไร คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเด็กเหลือขอที่อ่อนหัดคนหนึ่งสิ่งนี้ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางที่อยากจะต่อสู้อย่างจริงจัง รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเซียวเป่ยยิ้มด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งรอยยิ้มนี้ ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางขมวดคิ้วแน่นเด็กคนนี้ กำลังยิ้มเยาะเย้ยอยู่เหรอ?“ดูเหมือนว่า แกจะเลือกให้พวกเราลงมือ” เฮยอู๋ฉางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เผยให้เห็นฟันเหลืองของเขาและในเวลานี้ กู้โย่เสวี่ยที่นั่งคว่ำหน้านอนอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้นมา ขยี้ตาอย่างงัวเงีย มองไปที่ร่างของทั้งสองคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในร้าน และถามอย่างงุนงงว่า: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ในเวลานี้ เฮยอู๋ฉางก็ลงมือทันที เขาใช้ฝ่ามือ โจมตีเซียวเป่ยผ่านทางอากาศ!ฝ่ามือนี้ ลมที่อยู่ตรงฝ่ามือแฝงไปด้วยหมอกควันสีดำ และมีกลิ่นเหม็นมากระทบมาที่ใบหน้า!กู้โย่เสวี่ยตกใจมากจนร้องเสียงดัง และลืมที่จะหลบหลีกเซียวเป่ย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 472
พอรับสาย เสียงซักถามด้วยความเกรี้ยวโกรธของซูหว่านก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์: “เซียวเป่ย คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”เซียวเป่ยชะงักไป รู้สึกสับสนเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “ประธานซู ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”“ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ?เป่ยเสวี่ยมาส์ก คุณจะอธิบายยังไง!” ซูหว่านซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เป่ยเสวี่ยมาส์ก? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”“เซียวเป่ย! คุณไม่คิดว่าตนเองในตอนนี้ ไร้ยางอายมากเหรอ?” ซูหว่านโกรธมากตอนนี้การที่เซียวเป่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันเหมือนกับว่าเขาจงใจโอ้อวด“ผมไร้ยางอาย?”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว และรู้สึกโกรธขึ้นมามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยซูหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ยังจำสิ่งที่คุณพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม?คุณบอกว่าตนเองจะไม่พึ่งพาใคร เพื่อจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น! แล้วตอนนี้ล่ะ? สุดท้ายคุณก็พึ่งพาคุณหนูตระกูลกู้คนนั้น แล้วแอบทำอะไรกับมาส์กหน้านั่น!”“ไม่อย่างนั้น อาศัยแค่ตัวคุณเอง จะมีคุณสมบัติไปถึงอันดับที่สี่ของรายการยอดขายระดับประเทศเหรอ?”หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียวเป่ยก็เพิ่งตอบ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 471
“หัวหน้าตระกูลฮั่ว คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? เศษสวะอย่างไอ้เซียวเป่ยเนี่ยนะ ช่วยชีวิตคุณ?”ฉินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจทันใดนั้นสีหน้าของฮั่วเจิ้งซานก็เปลี่ยนไปเป็นแย่มากทันที และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ประธานฉินใช่ไหม ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ได้โปรดให้เกียรติปรมาจารย์เซียวด้วย!”พูดจบ ฮั่วเจิ้งซานก็เฉยเมยต่อสีหน้าที่ประหลาดใจของฉินเฟิง และกล่าวกับเซียวเป่ยว่า: “ปรมาจารย์เซียว พวกเราไปกันเถอะ”เซียวเป่ยพยักหน้า เดินตามฮั่วเจิ้งซานไปขึ้นรถแล้วจากไปซูหว่านกับฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยงุนงงสงสัย“แม่งเอ๊ย! ทำเป็นวางมาด? ไม่รู้ว่าใช้วิธีการสกปรกอะไรในการหลอกลวงหัวหน้าตระกูลฮั่ว!” ฉินเฟิงบ่นอย่างไม่พอใจสายตาของซูหว่าน มองดูรถที่กำลังจากไปอยู่ตลอดเวลา และรู้สึกอึดอัดอยู่ใจเป็นอย่างมากไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอเห็นท่าทีที่ฮั่วเจิ้งซานมีต่อเซียวเป่ย ทำให้ซูหว่านรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากตนเองเป็นคนผิดอย่างนั้นเหรอ?ตนรู้สึกเกรงใจและชื่มชมฮั่วเจิ้งซาน แต่เขากลับเคารพนบนอบต่อเซียวเป่ยเป็นอย่างมาก“หว่านเอ๋อร์ เป็นอะไรไปเหรอ?”เมื่อฉินเฟิงเห็นซูหว่านจ้องมองรถที
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 470
“พ่อหนุ่มคิดว่า ยาอายุวัฒนะแค่เม็ดเดียว สามารถพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าฉันฉินเทียนหู่ได้อย่างนั้นเหรอ?”ในขณะนี้พอหลิวเซียนเหนียงได้ยินคำพูดของเซียวเป่ย ก็ขมวดคิ้วอันสวยงาม และรู้สึกว่าเซียวเป่ยใจกล้าเกินไปแล้วสีหน้าของเซียวเป่ยไร้ซึ่งความหวาดกลัว แล้วกล่าวว่า: “พักนี้ท่านฉินรู้สึกแน่นหน้าอกตลอดเวลาใช่ไหม ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับเป็นเวลานาน?”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ช่างนี้ฉันนอนไม่หลับ มีปัญหาอะไรไหม?”เซียวเป่ยส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ท่านฉิน นี่ไม่ใช่อาการนอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะพลังงานรั่วไหล และสูญเสียพลังชีวิต ถ้าผมดูไม่ผิด ท่านฉินไม่เพียงแต่นอนไม่หลับเท่านั้น แต่ยังรู้สึกชาที่แขนขาด้วย บางครั้งอาจจะเป็นลมหมดสติไปชั่วขณะ”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา สายตาของฉินเทียนหู่ก็เปลี่ยนไปทันทีทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้พูดได้แม่นยำขนาดนี้?แต่ว่า แพทย์ที่อยู่ข้างกายตนบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แค่ทำงานหนักจนเกินไป พักผ่อนให้เยอะๆก็พอแล้วดังนั้น ฉินเทียนหู่จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาล่ะ ฉันมีหมอประจำตัวอยู่ข้างกาย ถ้ามีปัญหา ไม่จำเป็นต้องให้พ่อหนุ่มมาเตือนฉั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 469
หลิวเซียนเหนียงหันกลับมา จ้องมองเซียวเป่ยด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยและประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่คือยาที่คุณทำเหรอ?”“ใช่” เซียวเป่ยตอบอย่างเรียบง่ายบนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเซียนเหนียงเต็มไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณหลิวเห็นอะไรไหม?มันเป็นของจริงหรือของปลอม?”ผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ต่างก็พากันเอ่ยปากสอบถามกันเป็นแถว“หลิวเซียนเหนียง คุณพูดมาตามตรงเถอะ”“ตามความคิดของผม ยาอายุวัฒนะบ้าอะไรเนี่ย เป็นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์!”“ท่านฉิน ท่านสามารถดำเนินการได้เลย”เมื่อได้ยินเสียงเย้าแหย่ของคนที่อยู่รอบข้าง สีหน้าของเซียวเป่ยก็ยังคงเต็มไปด้วยความเฉยเมยสีหน้าของฉินเทียนหู่ก็เคร่งขรึมสุดขีดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเหนียงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตัดสินด้วยตนเองในใจ เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสีหน้าที่แย่มาก โบกมือแล้วพูดว่า: “ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวเด็กคนนี้เอาไว้เดี๋ยวนี้!”ทันทีที่พูดจบ บอดี้การ์ดสองก็กำลังจะลงมือ“เดี๋ยวก่อน”ทันใดนั้น หลิวเซียนเหนียงก็เอ่ยปากพูด“คุณหลิว?” ฉินเทียนหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวเซียนเหนียงมองไปที่เซียวเป่ยอีกครั้ง ดูเหมือนจ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 468
“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มรู้ไหมว่า คนที่หลอกลวงฉันฉินเทียนหู่จะต้องมีจุดจบอย่างไร!”ฉินเทียนหู่โกรธ!เห็นได้อย่างชัดเจนว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยมีใครกล้าเย้าแหย่ตนเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ยาอายุวัฒนะ?ยืดอายุขัยได้อีกห้าปี?ยาล้ำค่าเช่นนี้ จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อได้อย่างไร?เซียวเป่ยกลับยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า “ตอนที่ออกมาผมรีบมาก ผมหากล่องไม่เจอ ก็เลยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อ”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด ราวกับว่าเป็นเสือร้ายที่กำลังจะบ้าคลั่ง!ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวไอ้หนุ่มที่มาก่อความวุ่นวายคนนี้ให้ฉันหน่อย!”ฉินเทียนหู่ตะคอกด้วยความโกรธทันใดนั้น บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังฉินเทียนหู่ก็แสดงตัวออกมา เอามือจับตรงสะเอว และจ้องมองเซียวเป่ยด้วยสายตาที่เย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านฉิน ดูยาอายุวัฒนะของผมก่อนค่อยว่ากัน?”“ยังต้องดูอีกเหรอ?”ฉินเทียนหู่พูดอย่างย็นชาฮั่วเจิ้งซานรีบเกลี้ยกล่อมว่า: “ท่านฉิน ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย ปรมาจารย์เซียวไม่มีเจตนาอื่น ถ้าคุณยอมที่จะเชื่อผม โปรดให้โอกาสปรมาจารย์สักครั้ง ดูยาอายุวัฒนะนี้หน่อย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 467
ทันทีที่เซียวเป่ยพูดคำเหล่านี้ออกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทันที“ยาอายุวัฒนะ?”“ยาอายุวัฒนะอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”“พ่อหนุ่ม รู้ไหมว่านี่เป็นวาระโอกาสแบบไหน? ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ก็ไสหัวออกไปซะ!”ทุกคนดูไม่เป็นมิตรมาก และพากันตำหนิเซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานก็ตกตะลึง และตื่นตระหนกเล็กน้อย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วอธิบายว่า: “ทุกท่าน ต้องขออภัยด้วย ยาอายุวัฒนะที่ปรมาจารย์เซียวกล่าวถึง... เป็นยาที่เขาเพิ่งจะกลั่นทำด้วยตนเองเมื่อสักครู่นี้”หลังจากพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวก็เปลี่ยนไป ตอนแรกรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกสงสัย สุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกโกรธ!เพียะ!ซุนฝูลู่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านขวามืออย่างแรง และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ท่านหัวหน้าตระกูลฮั่ว ผมให้คุณพาไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามา ก็ถือว่าแหกกฎแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้ยังกล้ามาพูดจาไร้สาระ และจะใช้ยาอายุวัฒนะที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนอะไรนั่นแลกกับหินจิตวิญญาณ แถมยังเป็นของที่เขาทำขึ้นมาด้วยตนเองอีกด้วย”“ปรมาจารย์ฮั่ว คุณคิดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ โง่เขลาเบาปัญญามากหรือยังไง?
