บททั้งหมดของ แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: บทที่ 321 - บทที่ 330

หยางเหม่ยหลันขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “ลูกหมายถึง พี่สาวของลูกให้เงินหรือไม่ก็บ้านแก่เซียวเป่ย?”“มีความเป็นไปได้สูง” ซูเทียนห้าวกล่าว“ทำแบบนั้นไม่ได้นะ! สิ่งของของตระกูลซูของพวกเรา ก็คือสิ่งของของตระกูลซูของพวกเรา! เขาก็เป็นแค่เศษสวะคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาเอาไป?” หยางเหม่ยหลันกล่าวด้วยความโกรธซูเทียนห้าวกล่าวเสริมอีกว่า: “อีกอย่าง ผมได้ยินมาว่า ถนนสายนั้นที่ร้านเล็กๆของเซียวเป่ยตั้งอยู่ ในเดือนหน้าก็จะต้องถูกรื้อถอนเพื่อสร้างสถาบันวิจัยทางการแพทย์และเภสัชอะไรนั่น ค่าธรรมเนียมในการรื้อถอนจะสูงมาก!”“ร้านสับปะรังเคเล็กๆร้านนั้นของเขาเนี่ยนะ?จะได้ค่ารื้อถอนสักเท่าไหร่กันเชียว” หยางเหม่ยหลันกล่าวอย่างเหยียดหยามซูเทียนห้าวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ผมไม่รู้รายละเอียด แต่ผมได้ยินคนบอกว่า อย่างร้านเล็กๆร้านนั้นของเซียวเป่ย ไม่ได้มีคุณสมบัติเป็นร้านค้า แต่เป็นชุมชนเก่าที่ได้รับการบูรณะปรับปรุงใหม่ และเป็นที่ดินที่ใช้พักอยู่อาศัย ถ้ารื้อถอนขึ้นมา น่าจะแบ่งบ้านได้เป็นสามหลัง แถมยังได้เงินอีกหลายสิบล้านบาทเลยนะ!”“อะไรนะ? บ้านสามหลังแถมยังได้เงินอีกหลายสิบล้านบาท!” เมื่อหยางเหม่ยหลัน

คำพูดเหล่านี้ และท่าทางที่ยโสโอหังเช่นนี้ ทำให้เซียวเป่ยถึงกับตะลึงงันในขณะเดียวกัน เซียวเป่ยรู้สึกโกรธอยู่ในใจสองแม่ลูกคู่นี้ เดินทางมาตั้งไกล เพื่อสั่งสอนและตักเตือนตนเอง?นี่คืออะไร?รังแกคน?นี่มันรังแกกันเกินไปแล้ว!เรื่องการหย่าร้างกับซูหว่าน เขาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ตอนนี้ พอมีข่าวลืออยู่ข้างนอก กลับโยนความผิดทั้งหมดมาให้เขาเซียวเป่ยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธในใจของตนเองและในเวลานี้ ซูเทียนห้าวเห็นว่าสีหน้าท่าทางของเซียวเป่ยเปลี่ยนไป จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ทำไม ดูท่าทางของแกแล้ว เหมือนว่าจะไม่ยอมจำนน? แกคงยังเสียใจอยู่ใช่ไหม? แกก็ดูหน่อยว่าพี่สาวของฉันเป็นใคร! เป็นถึงสาวงามของแวดวงธุรกิจแห่งเจียงจง และจะเป็นราชินีแห่งแวดวงธุรกิจแห่งเจียงจงในอนาคต!คนที่ตามจีบพี่สาวฉัน สามารถเข้าแถวล้อมรอบเจียงจงได้หนึ่งรอบเลย นายเป็นคนที่เท่าไหร่?ยังไม่รู้จักทะนุถนอม ยังไปติดพันผู้หญิงข้างนอกอีก ช่างบ้าระห่ำจริงๆ!”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของเซียวเป่ย ก็เคร่งขรึมลงทันทีวันนี้ตนเองออกไปข้างนอกไม่ได้ดูปฏิทินโหราศาสตร์หรือเปล่า?ถึงได้ทำให้แม่ลูกสุดประหลาดคู่นี้ขุ่

ซูเทียนห้าวกล่าวด่าทออย่างดุร้าย ไม่เพียงแค่ไม่ปล่อยมือ แต่กลับคว้าคอเสื้อของเขาแรงยิ่งขึ้นยิ่งไปกว่านั้น ในวินาทีถัดมา เขาก็ยกมือขึ้น หมายจะชกไปที่หน้าของเซียวเป่ย!หมัดที่ปล่อยออกไปนี้ หวังจะทำให้เซียวเป่ยสลบคาที่!หยางเหม่ยหลันเห็นแล้ว ก็ไม่ห้ามปรามอะไร แค่มองดูอย่างเย็นชาในสายตาของเธอ เซียวเป่ยเป็นคนเลวอย่างเต็มประดา ลูกชายของตนเองสั่งสอนเขา ถือว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลแล้ว!อย่าว่าแต่ต่อยแค่หมัดเดียวเลย แม้ว่าจะต่อยตีจนบาดเจ็บ ก็ไม่เป็นไรอย่างไรเสียก็เป็นแค่เศษสวะคนหนึ่งแต่ทว่า ภาพเหตุการณ์ต่อมา ทำให้หยางเหม่ยหลันตกใจเป็นอย่างมากเซียวเป่ยยกมือขึ้น คว้าข้อมือของซูเทียนห้าวเอาไว้ซูเทียนห้าวตกใจ ตะโกนด้วยความโกรธว่า: “แกกล้าสู้กลับเหรอ?”พูดจบ เขาก็ออกแรง แต่หมัดกลับหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ ไม่สามารถพุ่งไปข้างหน้าได้แม้แต่เพียงนิดเดียว!แม่งเอ๊ย!ไอ้เซียวเป่ยคนนี้ แรงเยอะชะมัดเลย!“ในเมื่อนายไม่ฟังคำแนะนำของฉัน ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”เซียวเป่ยกล่าวอย่างเย็นชา สีหน้าเปลี่ยนไป กุมข้อมือของซูเทียนห้าวเอาไว้ ใช้แรงเล็กน้อย วินาทีถัดมาก็ได้ยินเสียงดังกรอบ ซูเทียนห้าวก

ยังกล้ามาตอบโต้อีก!“คนสารเลว!คนสารเลว! เดิมฉันคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ หรืออย่างน้อย ก็ไม่ใช่คนชั่วช้าอะไร! ก็แค่หย่ากับเขาไม่ใช่เหรอ ยังผ่านไปได้ไม่นานเลย เขาก็เปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน!”“เขามีสิทธิ์อะไรมาตีน้องชายฉัน? มีสิทธิ์อะไร!”ซูหว่านอดไม่ได้ที่จะด่าทอ แล้วระงับความโกรธเอาไว้ในใจในทางกลับกัน หลี่เซียวลี่ก็ถือโอกาสกล่าวยุยงว่า “ในความคิดของฉัน คงจะเป็นเพราะคุณหนูตระกูลกู้คนนั้นทำให้เขามีความกล้ามากยิ่งขึ้น ตอนนี้ เซียวเป่ย อดีตสามีของคุณ เกาะติดต้นไม้ใหญ่อย่างตระกูลกู้ได้แล้ว”เมื่อได้ยินดังนี้ ซูหว่านก็โกรธมากขึ้น และกัดฟัน“เอาล่ะ ฉันจะไปโรงพยาบาลก่อน” ซูหว่านกล่าว“ฉันจะไปกับคุณด้วย”ไม่นาน ทั้งสองคนก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาล“แม่คะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” พอซูหว่านเข้าไปในห้องคนไข้ ก็สอบถามด้วยความโกรธทันทีเมื่อหยางเหม่ยหลันเห็นซูหว่านมา ก็รีบร้องไห้อย่างเสียอกเสียใจพร้อมกล่าวว่า: “หว่านเอ๋อร์ ในที่สุดลูกก็มาแล้ว! ลูกดูสิ ลูกดูเลย ไอ้เซียวเป่ยนั่น ลงมือโหดเหี้ยมแค่ไหน ถึงได้ทุบตีน้องชายของลูกจนกลายแบบนี้! มือไม้หักหมดแล้ว!”ท่าทางที่ร้องไห้เช่นนี้ คนที่ไม่รู้ว่า อาจจะค

สองคำนี้ ดังก้องในห้องคนไข้เมื่อซูเทียนห้าวที่อยู่บนเตียง และหยางเหม่ยหลันที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็ไม่อาจซ่อนสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเบิกบานใจเอาไว้ได้ในร้านเล็กๆ พอเซียวเป่ยได้ยินคำพูดนี้ ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งผ่านไปนานสักพักหนึ่ง เขาถึงเอ่ยปากพูดว่า: “ผมเข้าใจแล้ว อีกสักพักผมจะย้ายออกไป”พูดจบ เซียวเป่ยก็วางสายโทรศัพท์ทางด้านนี้ ซูหว่านเองก็ตกตะลึงเป็นเวลานานเช่นกัน เธอยืนอยู่กับที่ ผ่านไปได้สักพักหนึ่งถึงได้คลายโทรศัพท์ที่อยู่ในมือออกไม่รู้ว่าทำไม ในขณะนั้น จู่ๆก้นบึ้งหัวใจของเธอก็รู้สึกว่างเปล่าเหมือนกับว่า สิ่งที่เธอเฝ้ารอคอย ตลอดเวลาที่ผ่านมา จู่ๆก็ได้หายวับไปความรู้สึกนี้ ทำให้ซูหว่านรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากดูเหมือนว่าตนเองได้ทำลายสิ่งที่สำคัญต่อตนเองมากๆไปด้วยน้ำมือของตนเองในขณะนั้น ซูหว่านก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็วสิ่งที่ตนพูดไปเป็นเพราะว่ากำลังโกรธหากเซียวเป่ยออกจากร้านเล็กๆไป ต่อไปเธอกับเซียวเป่ยจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีกแล้วร้านเล็กๆ เป็นฟางเส้นสุดท้ายระหว่างเธอกับเซียวเป่ยหากฟางเส้นสุดท้ายนี้ขาด เธอก็คงจะหาเซียวเป่ยไม่เจออีกต่อไป