All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 211 - Chapter 220

เซียวเป่ยขมวดคิ้ว มองที่หวังเทียนป้า พูดอย่างเย็นชาว่า: “คุณเป็นใคร?”“ไอ้หนุ่ม แม้แต่ฉันก็ไม่รู้จัก ยังกล้ามาทำงานของฉันพังอีกเหรอ?” หวังเทียนป้าหัวเราะอย่างดุร้าย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาที่น่าเกรงขาม“ฮั่วเจิ้งซานไอ้เฒ่าสารเลวคนนั้น สามารถหาหนุ่มมุทะลุโง่เขลาอย่างแกมาจนได้ ดูเหมือนว่าจะร้อนใจจนจับต้นชนปลายไม่ถูกจริงๆ”หวังเทียนป้ากล่าวพร้อมกับเยาะเย้ยสีหน้าของเซียวเป่ยเปลี่ยนไป และก็เข้าใจได้ในทันทีเขาคือหัวหน้าตระกูลหวังในเมืองจิงตูที่ลอบสังหารฮั่วเจิ้งซานซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ที่แท้ก็เป็นคุณนี่เอง” เซียวเป่ยพูดอย่างเย็นชาหวังเทียนป้าเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม แล้วรีบเอ่ยปากพูดว่า: “ไอ้หนุ่ม สามารถเอาชนะปรมาจารย์หม่าได้ แสดงว่าแกยังพอมีความแข็งแกร่งอยู่บ้างสินะ เอาอย่างนี้ มาติดตามฉันสิ ฉันรับรองว่าแกจะมั่งคั่งร่ำรวย ว่าอย่างไรละ?”เมื่อได้ยินดังนี้ เซียวเป่ยก็กล่าวปฏิเสธอย่างไร้ความรู้สึก: “ต้องขอโทษด้วย คุณยังไม่คู่ควร”เมื่อได้ยินดังนี้ สีหน้าของหวังเทียนป้า ก็เคร่งขรึมไปจนถึงขีดสุดทันที“ไอ้หนุ่ม แกช่างบ้าบิ่นมาก!ถือว่าเป็นคนแรก ที่กล้าพูดแบบนี้กับฉันหวังเทียนป้า แกไม่กัง

พอพูด จู่ๆซูหว่านก็รู้สึกปวดศีรษะ รีบเอามือกุมศีรษะเอาไว้ และส่งเสียงฟู่ฟู่ออกมาเซียวเป่ยกล่าวอย่างไร้ความรู้สึกว่า: “ฉันเพิ่งฝังเข็มให้คุณไปสองสามเข็ม เพื่อทำให้เส้นลมปราณไหลเวียนอย่างสะดวก อย่าออกแรงเยอะจนเกินไป ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก พักผ่อนสักสองสามวัน ก็ไม่เป็นไรแล้ว”หวังหู่ก็ใช้เวลาที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์อย่างเต็มที่ว่า: “ประธานซู ถ้าคืนนี้ปรมาจารย์เซียวไม่ยื่นมือเข้าช่วย คุณคงตายไปนานแล้ว จะเห็นได้ว่า ปรมาจารย์เซียวยังคงห่วงใยคุณมาก”“เป็นห่วงฉัน?”ซูหว่านชะงักไป มองไปที่เซียวเป่ยด้วยความสงสัย สายตาสับสนซับซ้อนปนกันไปหมดเซียวเป่ยขมวดคิ้ว และพูดว่า“ท่านหู ท่านไม่ได้บอกว่ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการงั้นเหรอ?”“ห๊ะ? ใช่ใช่ใช่ งั้นผมจะไม่รบกวนพวกคุณทั้งสองคนแล้ว” หวังหู่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว และรีบพาคนจากไปหลังจากนั้นไม่นาน ภายในห้องโถงก็เงียบลงซูหว่านนั่งอยู่บนโซฟา รู้สึกประหม่า และลังเลเล็กน้อย เธอมองดูเซียวเป่ยที่เก็บเข็มเงินและกำลังจะจากไปด้วยจิตใจที่ไม่เป็นสุขเล็กน้อย และรีบถามอย่างรวดเร็วว่า: “เซียวเป่ย... คือว่า เมื่อครู่นี้ คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้เหรอ?”แม้ว่าซูหว่านจะห

วันนี้เป็นวันที่ปิงฉิ้นกรุ๊ปนำผลิตภัณฑ์บำรุงผิวเพื่อความสวยความงามตัวใหม่ออกวางจำหน่ายมาส์กหน้า“ปิงซิน”ตัวใหม่ ภายใต้การผลักดันของปิงฉิ้นกรุ๊ป ทันทีที่วางจำหน่าย ก็ถูกขายจนหมดเกลี้ยงเคาน์เตอร์และห้างสรรพสินค้าหลักต่างๆในเจียงจง ภายใต้ส่วนลดมากมาย ก็มีคนเข้าแถวจนยาวเหยียดซูหว่านอยู่ในห้องออฟฟิศ โดยดูรายงานข้อมูลต่างๆที่หลี่เซียวลี่ส่งมาให้ รอยยิ้มที่มั่นใจก็ปรากฏที่มุมปากของเธอภายในครึ่งวัน มาส์กหน้านี้ก็ขึ้นสู่ห้าอันดับแรกในตลาดขายมาส์กหน้าของเจียงจงได้แล้ว“ประธานซู ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบันแล้ว มาส์กหน้านี้ ให้มากสุดสามวัน ก็จะสามารถขึ้นสู่อันดับหนึ่งในรายการขายมาส์กได้แล้ว” หลี่เซียวลี่รู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกันมาส์กหน้านี้สามารถประสบความสำเร็จได้มากมายขนาดนี้ จะสามารถผลักดันปิงฉิ้นกรุ๊ปให้ขึ้นไปสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้นได้อย่างแน่นอนซูหว่านวางรายงานลง ลุกขึ้น เอามือประสานบนหน้าอก มองเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่านและตึกสูงตระหง่านที่อยู่ข้างนอกผ่านกระจกบานใหญ่ แล้วพูดอย่างสงบนิ่งว่า: “ สั่งดำเนินการต่อไป ให้เอาทรัพยากรการโปรโมตทั้งหมดของบริษัทในตอนนี้ ทุ่มเทให้กับการมาส์กหน้านี้ทั้

“ประธานเซียวคะ นี่คือข้อมูลห้างสรรพสินค้าที่เราเพิ่งจะได้รับ”พนักงานคนหนึ่งรีบเดินเข้าไปในห้องออฟฟิศอย่างเร่งรีบเซียวเป่ยรับข้อมูลมาดูอยู่ครู่หนึ่งน่าอนาถมากยอดทดลอง-0!ยอดซื้อ–0!“ประธานเซียวคะ ตอนนั้นพวกเราควรจะทำอย่างไรดี? ทางห้างสรรพสินค้าได้ตั้งเคาน์เตอร์ของพวกเราในมุมที่ลับตาผู้คนมาก จงใจพุ่งเป้ามาที่พวกเราชัดๆ”“ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เคาน์เตอร์ของพวกเราอาจจะถูกรื้อถอนออกไปก็ได้”พนักงานคนนั้นกล่าวอย่างกังวลใจเซียวเป่ยพ่นลมหายใจออกมาทางปาก สีหน้าสงบนิ่งและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่เป็นไร ถ้าห้างสรรพสินค้าไม่ให้พวกเราขาย งั้นก็วางขายที่ประตู บนถนน หรือในจุดชมวิว มักจะมีวิธีการแก้ไขอยู่เสมอ”“ห๊า? ประธานเซียว นี่นี่นี่... มันจะดีเหรอคะ?” พนักงานลังเลใจเล็กน้อยเซียวเป่ยกล่าวว่า: “ไม่ได้ขโมยไม่ได้ปล้น ขายผลิตภัณฑ์ของตนเอง มีอะไรที่ไม่ดีเหรอ เตรียมดำเนินการต่อไป ให้รื้อถอนเคาน์เตอร์ในห้างสรรพสินค้าออก ในช่วงสองวันนี้ บอกพนักงานในบริษัทให้ออกไปขายมาร์กอยู่ข้างนอก จะเพิ่มเงินเดือนให้เป็นสองเท่า”หลังจากที่เซียวเป่ยได้สั่งการไปแล้ว ก็เตรียมที่จะออกจากบริษัททันทีที่เดินออก

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา ทุกคนทั้งห้องโถงต่างก็พากันตกใจ!สามารถปราบปรามปรมาจารย์ด้วยมือข้างเดียว?คำพูดนี้ บ้าบิ่นเกินไปแล้ว“คุณเซียว คุณอย่ามาล้อเล่นนะ นั่นเป็นถึงปรมาจารย์เชียวนะ”จ้าวหงจงกล่าวตักเตือน ด้วยรอยยิ้มที่เคอะเขินเขาคิดว่าเซียวเป่ยไฟแรงเพราะอายุยังน้อย จึงจงใจพูดอย่างนี้แต่เซียวเป่ยกลับหัวเราะเบาๆ มองที่หวังหู่แล้วพูดว่า “เถ้าแก่หวัง ถ้ามีคนมาคืนนี้ ให้คุณโทรศัพท์หาผมอีกครั้งนะ"พูดจบ เซียวเป่ยก็ลุกขึ้นแล้วจากไปหวังหู่รู้สึกงุนงงเล็กน้อย ยืนอยู่ในห้องโถง สบตามองหน้ากันกับจ้าวจงหง“อาจารย์จ้าว คุณว่าสิ่งที่ปรมาจารย์เซียวพูด เป็นความจริงหรือเปล่า? สามารถปราบปรมาจารย์ด้วยมือเดียว? นี่เป็นความแข็งแกร่งทางวิทยายุทธ์แบบไหนกันเนี่ย?”หวังหู่ถามแบบเชื่อครึ่งหนึ่งสงสัยอีกครึ่งหนึ่งจ้าวหงจงขมวดคิ้ว มองดูร่างเซียวเป่ยที่กำลังจากไป และพูดว่า: “เถ้าแก่หวัง หากสามารถปราบปรมาจารย์ได้ด้วยมือเดียว แสดงว่าจะต้องมีความแข็งแกร่งเหนือปรมาจารย์ ในวงการวิทยายุทธ์ จะถูกเรียกว่ามนุษย์เทพ”“นั่นก็หมายความว่า ในแง่ของด้านวิทยายุทธ์ จะต้องฝึกไปจนถึงขั้นสามารถกลมกลืนกับฟ้าดิน จนคน