บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 361 - บทที่ 370

พี่เลี้ยงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “ไม่เป็นไรหนิ พวกเราทุกคนสบายดี”โหลวฉางเยว่ถอนหายใจ แม่โหลวเพิ่งผ่าตัดหัวใจ และไม่สามารถรับรู้เรื่องที่น่าตกใจได้ เธอเม้มริมฝีปากแล้วกล่าวเตือน “ช่วงนี้ ถ้าคุณได้รับสายจากคนแปลกหน้า แล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติก็รีบวางสายซะ ของที่ไม่มีที่มาที่ไปก็อย่ารับ หากมีสิ่งใดแปลก ๆ ให้โทรหาฉันหรือไม่ก็แจ้งตำรวจเลยทันทีนะคะ”พี่เลี้ยงตกใจกับน้ำเสียงจริงจังของเธอ และพูดติดอ่าง “ดะ ได้ ฉันเข้าใจแล้ว......คุณโหลว เกิดอะไรขึ้นกับคุณคะ? ” ทำไมถึงฟังแล้วดูเหมือนกำลังเกิดปัญหาใหญ่ล่ะ?โหลวฉางเยว่ “ไม่มีอะไรคะ คุณก็อย่าพูดอะไรมั่ว ๆ กับพ่อแม่ของฉันล่ะ ฉันยุ่งกับงานนิดหน่อย จะยังไม่กลับช่วงสุดสัปดาห์นี้ ฉันขอให้พี่สาวคนโตไปรับแม่ไปตรวจแทนแล้วนะคะ”“อ๋อ ได้ค่ะ ได้”หลังจากวางสาย โหลวฉางเยว่ที่เหมือนร่างไร้วิญญาณก็กำลังเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอผู้ช่วยหลี่วางกล่องกระดาษแข็งลง “เลขาโหลว มีพัสดุของคุณอยู่ที่แผนกต้อนรับ ฉันเดินผ่าน เลยไปรับมาให้คุณด้วย”โหลวฉางเยว่ยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “ขอบคุณค่ะ”เธอใช้มีดคัตเตอร์ตัดเทปกาวเธอคิดว่าน่าจะเป็นน้ำหอมอโรมาตั้งโต๊ะที่เพิ่งส

โหลวฉางเยว่ถูกเขาบังคับให้ลงจากรถเวลาในตอนนี้ก็มืดสนิทแล้ว จัตุรัสที่ใหญ่ที่สุดในซีเฉิงถูกตกแต่งด้วยโคมไฟและแสงไฟสีสันต่าง ๆ เพื่อวันส่งท้ายปีเก่าและวันต้อนรับปีใหม่ พวกเขาไหลไปตามฝูงชน ทำให้ทั้งสองตกอยู่ท่ามกลางบรรยากาศนั้นทันทีโหลวฉางเยว่และเหวินเหยียนโจวเดินเคียงข้างกัน คนที่เดินผ่านไปมา ก็มีทั้งคู่รักหนุ่มสาว ครอบครัวที่สนิทกันมากสามคน แล้วยังมีชายชราที่เล่นกับหลานตัวเองด้วยเสียงหัวเราะ เสียงดนตรี เสียงการพูดคุย ผสมผสานกันอย่างลงตัว ไม่คิดว่ามันดังเลยสักนิด มีแต่ความมีชีวิตชีวา คนบนโลกนี้ก็มีชีวิตชีวากันแบบนี้แหละมีแผงขายของเคลื่อนที่ขายขนมขึ้นชื่อข้างจัตุรัส ผ่านแผงขายบาร์บีคิว เจ้าของแผงอาจจะใส่น้ำมันมากเกินไปหน่อย น้ำมันหยดลงบนถ่าน เกิดเสียง “ซู่” เปลวไฟก็พุ่งขึ้นสู่อากาศ!โหลวฉางเยว่ตกใจมาก จนเธอค่อย ๆ ถอยหลังและชนเข้ากับหน้าอกของเหวินเหยียนโจว เหวินเหยียนโจวกอดเธอตามธรรมชาติและมองลงไปแสงไฟสะท้อนแก้มสีขาวของโหลวฉางเยว่ เธอเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ในที่สุดเธอก็ไม่รู้สึกลังเลหรือหดหู่อีกต่อไป แต่กลับถูกย้อมด้วยควันดอกไม้ไฟเหมือน “มีชีวิต” ขึ้นมาอีกครั้งเหวินเหยีย

ทันทีที่ประตูห้องเพนท์เฮาส์สวีทถูกเปิดออกด้วยคีย์การ์ด ชายหนุ่มก็ก้าวเข้ามาโดยโอบตัวหญิงสาวไว้โหลวฉางเยว่สะดุดที่พักเท้าที่ประตูจนเซ เหวินเหยียนโจวอุ้มเธอขึ้นมา แล้วหันกลับไปวางร่างเธอบนตู้รองเท้าที่ทางเข้าเธอไม่มีเวลาตอบสนองด้วยซ้ำ ร่างสูงของเหวินเหยียนโจวสอดเข้าไประหว่างขาของเธอแล้วจูบเธอทันทีเขาจูบอย่างเร่าร้อน แม้จะประหม่าเล็กน้อย ราวกับว่าตอนนี้เขาไม่ใช่ประธานเหวินที่เย็นชา ไร้ความรู้สึก มีจิตสังหารและเด็ดขาดคนนั้น แต่......แต่เป็นเพียงผู้ชายที่บริสุทธิ์คนหนึ่งเป็นแค่ผู้ชายที่โหยหาผู้หญิงของตนเองโหลวฉางเยว่ถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น และฟันของเธอก็เปิดออก เขาจับที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และดันลิ้นเข้าไปนัวเนียกับเธอ เธอหายใจไม่ออก จิตใจของเธอว่างเปล่า และสับสนเล็กน้อย เธอดูเหมือน......เหมือนเธอยังไม่ได้ตกลงกับเขาเลยไม่ใช่เหรอ?เธอก็แค่......แค่อะไรแล้วนะ?โหลวฉางเยว่รู้สึกรำคาญใจมากจนจิตใจเริ่มยุ่งเหยิง และจำอะไรไม่ได้เลย สิ่งเดียวที่คิดได้ในตอนนี้คือดอกไม้ไฟบนท้องฟ้าในจัตุรัสนิ้วของโหลวฉางเยว่จับชายเสื้อของเหวินเหยียนโจวอย่างแน่นหนา เหวินเหยียนโจวรู้สึกว่าเธอหายใจแรงเล

ลู่ไจ่เย่หันกลับมาทันทีหลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง เขาก็เกาหลังหูและเงยหน้าขึ้นมองเหวินเหยียนโจว “พี่โจว พี่คืนดีกับเลขาโหลวแล้วเหรอ? ”เหวินเหยียนโจวถือแก้วไว้ในมือ โดยให้ก้นถ้วยวางอยู่บนฝ่ามืออีกข้างแล้วพูด “อืม” อย่างใจเย็นลู่ไจ่เย่ “แล้วทำไมพี่ถึง...... ”ดวงตาของเหวินเหยียนโจวแข็งค้างทันทีลู่ไจ่เย่หยุดพูดหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนเขาจะเข้าใจ เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ “ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาบอกว่าความเจ็บปวดเป็นครูที่ดีที่สุด...... โอเค ผมเข้าใจแล้ว ไว้ผมจะนำไปใช้บ้างนะ”รูมเซอร์วิสมาส่งอาหาร ลู่ไจ่เย่กำลังจะดูว่าอะไรอร่อย แต่เหวินเหยียนโจวก็ชิงตัดบทก่อน “ฉันไม่ได้เตรียมส่วนของนายไว้”ลู่ไจ่เย่หัวเราะและต่อว่าขำ ๆ “ก็ได้! ผมมันก็เป็นแค่วัวตัวหนึ่ง สั่งให้ทำงานแต่กลับไม่ให้ข้าวกิน ผมออกไปหาอะไรกินเองก็ได้”เหวินเหยียนโจวหยิบกุญแจรถที่เขาโยนไว้บนโต๊ะตั้งแต่ตอนที่เข้ามาในห้อง แล้วโยนให้ลู่ไจ่เย่ “ระวังตัวด้วย”ลู่ไจ่เย่โบกมือเพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจและเดินออกไป เมื่อเขาปิดประตูเขาก็เหลือบมองไปทางห้องนอนอีกครั้งทันทีที่ประตูปิด ความรู้สึกไม่พอใจของเขาก็ลดน้อย

“……”เรื่องแบบนั้น ควรจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นตามธรรมชาติ มีอย่างที่ไหนมาแจ้งให้คนเตรียมตัวก่อนกันล่ะ?!เนื่องจากคำพูดนั้นของเขา โหลวฉางเยว่จึงสับสนตลอดเวลาที่ทานอาหาร หลังจากทานเสร็จเธอก็รีบโทรไปขอให้ใครสักคนช่วยเอาเสื้อผ้าของเธอมาให้เหวินเหยียนโจวเข้ามาจากด้านหลังทันที อุ้มเธอขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “จ่ายรางวัลมาก่อน”โหลวฉางเยว่ไม่คิดว่าเขาจะพูดจริงจัง ดังนั้นเธอจึงพยายามปฏิเสธ เตะขาและพยายามกระโดดลง “เหวินเหยียนโจว ปล่อยฉันลงนะ! คุณทำไม่ได้...... คุณจะ...... เดี๋ยวสิ! ”คำพูดที่เหลือถูกปิดกั้นเมื่อประตูห้องนอนถูกปิดลงแม้ว่าประธานเหวินจะไม่ชอบคุณภาพของโรงแรมนี้เท่าไหร่ แต่ห้องระดับสูงก็คือห้องระดับสูง และอย่างน้อยฉนวนกันเสียงก็ดีมากตะโกนดังแค่ไหน เสียงก็ผ่านออกไปไม่ได้……หลังจากที่ลู่ไจ่เย่ลงไปที่ชั้นล่าง เขาก็นั่งในรถของเขา เขาเริ่มโทรศัพท์ก่อน บอกคนของเขาถึงสิ่งที่เหวินเหยียนโจวขอให้เขาทำ จากนั้นเขาก็จุดบุหรี่ในรถอีกมวนเขาชอบสูบบุหรี่ที่แรงกว่าปกติที่คนทั่วไปสูบ ปล่อยให้นิโคตินไหลเวียนในปอด แล้วค่อย ๆ พ่นควันออกช้า ๆ อาการระคายเคืองที่แสบร้อนจากปอดไปจนถึงคอ