บททั้งหมดของ บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ: บทที่ 131 - บทที่ 140

เจียงหวานหว่านได้ยินคำพูดนี้ของหรงซีก็ตะใจเล็กน้อย ก่อนจะตั้งสติได้“คนเขาช่วยชีวิตเราไว้ การที่เราขอบคุณเขาเป็นเรื่องที่สมควรทำ ท่านอ๋องกับข้านับว่าเป็นคนกันเอง ท่านอ๋องดีกับข้ามาก ข้าจดจำเอาไว้ในใจอยู่แล้ว ท่านอ๋องดีกับข้ายิ่งกว่าที่ท่านพ่อของข้าดีกับข้าเสียอีก”หรงซีได้ยินคำพูดของเจียงหวานหว่านก็รู้สึกดีขึ้น อีกทั้งยังยิ้มออกมาอีกด้วย“นี่เจ้าว่าข้าแก่อย่างนั้นหรือ?”เจียงหวานหว่านได้ยินเช่นนี้ก็รีบกล่าวอธิบายว่า “ท่านอ๋องแข็งแกร่งดั่งต้นไม้ใหญ่ อ่อนโยน หากข้าว่าท่านอ๋องแก่ บนโลกใบนี้ก็ไม่มีบุรุษใจงามอีกแล้วล่ะ”มุมปากของหรงซียกยิ้มขึ้นเล็กน้อยพลางกล่าว “เจียงหวานหว่าน คำพูดของเจ้าไม่เหมือนนิสัยภายนอกของเจ้าเลย”ในสายตาของเขา เจียงหวานหว่านเป็นคนที่เย็นชาคนหนึ่งความรักความลึกซึ้งของนางนอกจากจะมีให้ท่านแม่หลิ่วซู่ของนางแล้ว กำไรก็เป็นเรื่องอันดับแรกในใจนางแต่นางทำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูต่อหน้าเขาเช่นนี้ มันทำให้เขาเกิดความสงสัยขึ้นมาว่าบนโลกใบนี้มีเจียงหวานหว่านสองคนเจียงหวานหว่านกระพริบตาปริบๆ ให้หรงซี ราวกับไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงสิ่งใดตอนนี้ด้านนอกมีเสียงเอะอะ

หรงซีพาเจียงหวานหว่านเดินขึ้นภูเขาไป เพื่อหลบคนที่ตามไล่ฆ่าพวกเขาเหล่านั้นตั้งแต่ฟ้ามืดจนรุ่งสาง เจียงหวานหวานที่ถูกหรงซีแบกไว้จึงหลับไปกลิ่มหอมอบอวลโชยฟุ้งเข้าจมูกเจียงหวานหว่านเมื่อนางลืมตาขึ้นมาก็เห็นกองไฟกองหนึ่งกำลังย่างไก่ป่าตัวหนึ่งอยู่หรงซีรับรู้ได้ถึงสายตาที่จ้องมา และพบว่าเจียงหวานหว่านตื่นขึ้นมาแล้วเขาหยิบไม้เสียบไก่ขึ้นมา ฉีกเนื้อไก่ป่าและยื่นให้เจียงหวานหว่าน“ท่านอ๋อง ข้าจะดูแผลให้ท่าน”หรงซีได้รับบาดเจ็บ เขาแบกนางมานานมากเช่นนั้น นางเป็นห่วงกลัวว่าแผลของเขาจะฉีก“ข้าไม่เป็นอันใด เจ้ารีบกินเถอะ กินเสร็จเราจะเดินทางกันต่อ”เจียงหวานหว่านหยิบขาน่องไก่ขึ้นมาน่องหนึ่งยื่นให้หรงซีพลางกล่าวว่า “ท่านอ๋อง เรากินด้วยกัน”หรงซีจะปฏิเสธ“ท่านอ๋อง หากท่านหิวจนเป็นลมเป็นแล้งไป แล้วข้าจะทำเช่นไร”เมื่อได้ยินคำพูดว่าเจียงหวานหว่านจะไม่มีคนคอยช่วยเช่นนี้ หรงซีก็รับน่องไก่มาทันทีหลังจากที่ทั้งสองกินอิ่มกันแล้ว หรงซีจะแบกเจียงหวานหว่านเดินทางต่อ แต่เจียงหวานหว่านกลับปฏิเสธ“ท่านอ๋อง บาดแผลข้านิดเดียวเอง แถมยังหายเร็วกว่าคนปกติทั่วไปอีกด้วย เพียงไม่ให้กระทบกระ

นางอยู่ห้องเดียวกับหรงซีทันใดนั้นในหัวของเจียงหวานหว่านก็ปรากฏภาพหรงซีกำลังนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำนางส่ายหน้าไปมาเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา ไม่ให้ตัวเองคิดมากเถ้าแก่โรงเตี๊ยมสั่งให้เสี่ยวเอ้อมาต้อนรับ พาหรงซีกับเจียงหวานหว่านขึ้นไปเจียงหวานหว่านเดินตามหลังหรงซีไปอย่างช้าๆแม้ว่านางจะชอบเขา แต่หญิงชายอยู่ด้วยกันลำพังสองต่อสองในห้องเดียวกันเช่นนี้ นางก็ลำบากใจเช่นกันเสี่ยวเอ้อพาทั้งสองไปส่งเข้าห้อง จากนั้นก็ปิดประตูห้องลง“เอ่อ….”เจียงหวานหว่านไม่รู้ว่าต้องเอ่ยปากกล่าวสิ่งใดออกมาดีดวงตาอันลึกล้ำแคบยาวนั้นของหรงซีจ้องมองเจียงหวานหว่าน และค่อยๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนดวงตาคู่นั้นจะพลันเปลี่ยนเป็นหยอกล้อขึ้น “เจียงหวานหว่าน เจ้ามีใจทะเยอทะยานต่อข้ามาก หากคืนนี้ข้าจะทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริงล่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงหวานหว่านก็เกิดความคิดมากมายขึ้น แต่นางยังรักษาระยะห่างเอาไว้ได้ดี“ท่านอ๋อง ได้โปรดเคารพตัวเองด้วย”หลังกล่าวคำนี้จบ ใจของเจียงหวานหว่านก็เต้นเร็วขึ้น อารมณ์และความรู้สึกแปลกประหลาดทำให้ใจนางสั่นขึ้น “เจียงหวานหว่าน ข้าเจ้ายอมข้า ข้าจะปกป้องเจ้าไปตลอด

รถม้าเคลื่อนตัวไปช้าๆ เข้าไปในเมืองชิงเหอ ทุ่วตรงไปยังจวนท่านเจ้าเมืองเมื่อท่านเจ้าเมืองเว๋ยซื่อเจี๋ยท่านเจ้าเมืองชิงเหอรู้ว่าหรงซีมา ก็นำเหล่าขุนนางภายใต้สังกัดออกไปต้อนรับทันที“กระหม่อมเว๋ยซื่อเจี๋ย คารวะท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”เว๋ยซื่อเจี๋ยมองหรงซีด้วยสายตาที่เปล่งประกายเมื่อก่อนเขาเคยเป็นลูกน้องของหรงซี เนื่องจากอาการป่วยของเขา เขาจึงถอนตัวออกจากทัพรบหลังจากได้รับการเลื่อนขึ้นมาจากท่านอ๋อง เขาก็เข้ามารับตำแหน่งท่านเจ้าเมืองเมืองชิงเหอท่านอ๋องเป็นผู้มีพระคุณต่อเขา ดังนั้นเมื่อเมืองชิงเหอเกิดเรื่องขึ้น เขาก็รีบขอความช่วยเหลือจากท่านอ๋องเป็นคนแรก“แม่นางคนนี้ชื่อว่าเจียงหวานหว่านนางเป็นหมอ นางเป็นศิษย์ของปรมาจารย์หมอเซียน”หรงซีแนะนำเจียงหวานหว่านให้เว๋ยซื่อเจี๋ยรู้จักเมื่อได้ยินเชื่ปรมาจารย์หมอเซียน เว๋ยซื่อเจี๋ยก็รู้สึกตกใจมากเดิมทีคิดว่าแม่นางที่อยู่ข้างกายท่านอ๋องจะเป็นหญิงงามของท่านอ๋องเสียอีกนึกไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าจะมีหมอที่ฝีมือวิเศษเช่นนี้ อีกทั้งยังเป็นหมอหญิงที่อายุน้อยเช่นนี้อีกด้วยเขาผิดเองที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก ศิษย์ของปรมาจารย์หมอเซียน

เจียงหวานหว่านจับชีพจรของคนป่วยหลายคน และพบว่าอาการป่วยของแต่ละคนนั้นมีความรุนแรงต่างกัน แต่เป็นพิษชนิดเดียวกันเป็นเพราะในร่างกายของทุกคนมีพิษ แต่เนื่อจากร่างกายของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกันคนที่โดนพิษมีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็ก พวกเขาไม่มีกำลังวังชาเลย ราวกับกำลังจะตายไปในไม่ช้าก็มิปานนางเข้าใจอาการทั่วไปของโรคนี้แล้ว นางส่งสัญญาณบอกให้หมอเหมียวและหมอคนอื่นๆ ออกไป“หมอเจียง ข้ามีชีวิตอยู่มาหลายสิบปีก็ไม่เคยพบเคยเห็นโรคนี้มาก่อนเลย”หมอเหมียวกล่าวอย่างทอดถอนใจสายตาของเจียงหวานหว่านกวาดมองไปที่หมอเหมียว และกล่าวถามว่า “ท่านหมอเหมียว ขอข้าจับชีพจรท่านดูหน่อย”หมอเหมียวได้ยินคำพูดนี้ของเจียงหววานหว่านก็ตกตะลึงขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยื่นมือให้เจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านจับชีพจรเขาและะขมวดคิ้วขึ้น และพบว่าเป็นเหมือนที่นางคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดนางหยิบกระดาษกับพู่กันที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมา และเขียนบางอย่างไปก่อนจะยื่นให้ทหารเฝ้าเวรยาม“เอาจดหมายนี้ไปส่งให้ท่านอ๋องหน่อย ข้าจะรอคำตอบจากท่านอ๋อง”ทหารไม่กล้ารีรอจึงรีบไปรายงานทันทีเจียงหวานหว่านเดินไปที่ม้านั่ง และนั่งลง“ท่านหม