บททั้งหมดของ ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย: บทที่ 701 - บทที่ 710

ไม่นานก็มีคนข้างล่างพูดขึ้นว่า"หลินตง ความแข็งแกร่งของเรามาถึงตอนนี้ได้ ล้วนเกิดจากการฝึกฝนอย่างหนักตั้งแต่เด็ก ผ่านความยากลำบากมากมายจึงได้มา แต่คนธรรมดาเหล่านั้นกินดีอยู่ดีตั้งแต่เด็ก ไม่เคยได้รับความยากลำบากเลย เราไม่สามารถมีสิทธิพิเศษได้เลยเหรอ? แบบนี้ทุกคนใครจะพยายามอีก? ไม่มีใครยอมลำบากแล้วต้าเซี่ยจะเอาอะไรต่อสู้กับกองกำลังต่างชาติ? จะเอาอะไรมาปกป้องประเทศชาติ? คุณก็รู้ว่าตอนนี้พื้นที่ของสนามแม่เหล็กกว้างขึ้นเรื่อย ๆ และแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ อาวุธที่ทันสมัยจำนวนมากก็ไม่ได้ผลแล้ว สุดท้ายก็ต้องพึ่งพานักรบอย่างพวกเราในการปกป้องต้าเซี่ย""ใช่! ในฐานะนักรบ เราควรมีข้อได้เปรียบเมื่อเผชิญหน้ากับคนธรรมดา เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะเท่าเทียมกันโดยสิ้นเชิง เพราะเราคือคนที่ต่อสู้กับกองกำลังต่างชาติ"ถ้ามีคนหนึ่งพูดนำ หลายคนก็จะทำตามท้ายที่สุดแล้วทุกคนก็ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง"ก่อนอื่น ผมขอพูดให้ชัดเจน พวกคุณเป็นนักรบ เผชิญหน้ากับคนธรรมดาได้เปรียบอยู่แล้ว ผมแค่บอกว่าพวกคุณไม่สามารถยั่วยุให้เกิดปัญหาโดยไม่มีเหตุผลได้ ไม่ได้บอกว่าพวกคุณไม่สามารถต่อต้านได้ ถ้ามีคนเอาปืนจ่อหัวคุณ ถูกพวกคุณ

หลังจากประชุมเสร็จ หลินตงก็มาที่บ้านของยุนซี เตรียมที่จะอยู่กับยุนซีดี ๆ รอคนที่ตระกูลใหญ่จะส่งมาในอีกสามวัน เพื่อจัดกลุ่มตามกำลังและจัดสถานที่รับผิดชอบต้าเซี่ยมีหกสิบหกมณฑล หลินตงเตรียมที่จะแบ่งทีมวินัยออกเป็นสิบกลุ่ม แต่ละทีมรับผิดชอบหกถึงเจ็ดมณฑลส่วนกลุ่มนี้จะแบ่งกันอย่างไร ต้องรอดูอีกสามวันว่าบุคลากรที่แต่ละกองกำลังส่งมาจะกำหนดอย่างไรคนของทีมมังกรต้องแยกกันไปแน่นอน คนของตระกูลและนิกายใหญ่เหล่านี้ ยังไม่สามารถไว้วางใจได้อย่างสมบูรณ์ ต้องให้คนของทีมมังกรมาเฝ้าระวังสักพักถึงจะได้แต่ยุนซีบอกกับหลินตงว่าพรุ่งนี้พวกเธอจะเปิดเทอมแล้ว เธอไม่มีเวลาหลินตงจึงนึกขึ้นได้ เขาดูเหมือนก็จะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเหมือนกันและจะขึ้นปีสี่แล้วเขายังสัญญากับโจวลี่หมินผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยเจียงหนานว่าพอเปิดเทอมจะต้องมาแน่นอนช่วงนี้มีหลายเรื่องต้องทำ เขาลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้วตามที่คาดไว้หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ของหลินตงก็ดังขึ้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่าเป็นโจวลี่หมินผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยเจียงหนาน"ฮัลโหล! สวัสดีครับผู้อำนวยการโจว!" หลินตงรับโทรศัพท์และทักทาย"หลินตง ตอนนี้คุณอย

"หลินตง? คุณเป็นอะไรไป?" ยุนซีเห็นหลินตงรับโทรศัพท์เสร็จก็ตะลึงไป ใช้มือโบกข้างหน้าหลินตงและถาม"ห๊ะ??? โอ้!!! ยุนซี ผมไม่เป็นไร! เมื่อกี้ผู้อำนวยการโทรหาผม ให้ผมกลับไปมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ ผมเกือบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นนักศึกษา ดังนั้นจึงรู้สึกตั้งตัวไม่ทันนิดหน่อย" หลินตงพูดด้วยรอยยิ้ม"หลินตง ช่วงนี้คุณเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า! ไม่งั้นก็พักสักหน่อยเถอะ จะเปิดเทอมพอดี พักเรื่องของบริษัทไว้ก่อน คุณมีลูกน้องอยู่หลายคนไม่ใช่เหรอ? มอบงานให้พวกเขาดูแลก่อน ผ่อนคลายตัวเองสักพัก" ยุนซีกล่าวอย่างเป็นห่วงเธอกลัวว่าหลินตงจะเหนื่อยเพราะเรื่องงานของบริษัท"ไม่เป็นไร! ผมไม่เหนื่อย แต่พรุ่งนี้ผมยังต้องกลับไปที่มหาวิทยาลัย ผู้อำนวยการรอผมอยู่!" หลินตงตอบเขาอายที่จะบอกว่าตัวเองไม่เคยดูแลบริษัทเลยโดยปกติแล้วก็แค่สบัดมือเพียงแต่กำหนดทิศทางคร่าว ๆ เท่านั้นเอง"แล้วคุณจะกลับมาเมื่อไหร่?" ยุนซีถาม"ทำไม??? ไม่อยากให้ผมไปเหรอ?" หลินตงถามด้วยรอยยิ้ม"ใคร... ใครไม่อยากให้คุณไป? ฉันอยากให้คุณรีบไปเร็ว ๆ จะตาย" ยุนซีหน้าแดงและพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย"จริงเหรอ? ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามีคนปากไม่ตรงกั

สิ่งนี้ทำให้หลินตงทนไม่ไหวและอาเจียนเป็นเลือดทันที หลังจากตื่นขึ้นมาก็ตัดสินใจที่จะไม่แสร้งทำเป็นยากจนอีกต่อไป ฟื้นฟูสถานะนายนายของตัวเองโดยพื้นฐานแล้วทุกคนก็เชื่อข่าวลือนี้ไม่งั้นคนจนจะกลายเป็นลูกคนรวยอย่างกะทันหันได้อย่างไร?ไม่เพียงแต่ให้ประธานสมาคมนักศึกษาของมหาวิทยาลัยอย่างโจวหวยหลี่ที่มีภูมิหลังที่ลึกซึ้งเรียกว่านายน้อยด้วยความเคารพ แต่ยังขับรถสปอร์ตสุดหรูมูลค่าหลายสิบล้านมาที่มหาวิทยาลัยด้วยหลินตงเดินไปที่ประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการโจวลี่หมิน"ก๊อกก๊อกก๊อก!!!" หลินตงเคาะประตูห้อง"เข้ามา!!!" เสียงของโจวลี่หมินดังมาจากห้องทำงานหลินตงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปโจวลี่หมินเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าเป็นหลินตง เขาจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ที่แท้คือหลินตงมาแล้ว รีบเชิญนั่ง! ผมจะไปรินน้ำให้คุณ"ถ้าให้คนอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยเจียงหนานเห็นฉากนี้ จะต้องตกใจจนอ้าปากค้างแน่นอนโจวลี่หมินคือใคร?ผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยเจียงหนานนี่คือผู้มีอำนาจสูงสุดของมหาวิทยาลัยเจียงหนานคาดไม่ถึงว่าจะไปรินน้ำให้นักศึกษาคนหนึ่งด้วยตัวเอง?แต่ตัวโจวลี่หมินเองกลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดแม้แต่น้อย

เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องที่บางคนจะไม่ตั้งใจเรียนและไม่ทำอะไรเลยหลังจากรู้ว่ามีงานที่มั่นคงนี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาต้องการ"เชี่ย นายเป็นลูกคนรวยเหรอ? ทำไมเมื่อก่อนดูไม่ออกเลย?""นายโหดมาก ซ่อนไว้ได้ลึกมาก!!!" โจวเหวินหัวยกนิ้วให้หลินตง"มีอนาคต!!! ทั้ง ๆ ที่เป็นลูกคนรวย กลับแกล้งทำเป็นคนจน ถ้าไม่ได้ถูกเจียงซานทิ้ง คาดว่านายก็คงจะไม่เปิดเผยใช่ไหม?"และคำพูดของหลินตงก็ทำให้เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบ ๆ ตื้นเต้นเสียงดังแม้ว่าทางมหาวิทยาลัยจะมีข่าวลือมาตลอดว่าหลินตงเป็นลูกคนรวย แถมยังเห็นเขาขับรถสปอร์ตหลายสิบล้านมาที่มหาวิทยาลัย แต่เนื่องจากมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยเห็นตอนนี้เขาได้ยอมรับตัวตนด้วยตัวเองแล้ว ต้องไม่ใช่เรื่องปลอมแน่นอน"หลินตง ฉันคิดว่านายควรเลี้ยงข้าว เลี้ยงข้าวทุกคนในชั้นเรียนของเรา เพราะนายหลอกลวงความรู้สึกของเรา ตอนที่นายส่งอาหารเดลิเวอรี่ เพื่อให้นายมีรายได้เยอะ ๆ ฉันได้กินจนตัวเองอ้วนไปหลายกิโล" สาวอ้วนคนหนึ่งในชั้นเรียนกล่าว"เห็นด้วย!!! จางเยว่พูดถูก! นายหลอกลวงความรู้สึกของเรา ควรแสดงความขอโทษ" นักศึกษาหญิงอีกคนก็กล่าวเสริม"ฉันก็เห็นด้วย!!!""ฉันก็เห็นด้วย