บททั้งหมดของ ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย: บทที่ 531 - บทที่ 540

"ฉันไม่อยากออกไปคนเดียว!""พวกเพื่อนสนิทของคุณล่ะ?""พวกเธอมีแฟนอยู่ด้วยกันหมด! ฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ!""ไม่งั้น... ผมออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนคุณ?""ดีเลย! ดีเลย!" ยุนซีพูดอย่างมีความสุข"คุณจะใส่ชุดนี้ไปเหรอ?""งั้นคุณเข้ามานั่งก่อน ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวลงมา"ยุนซีพูดจบก็รีบหันหลังกลับและขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเห็นได้ชัดว่าช่วงนี้เธอเก็บกดมากแค่ไหนครั้งที่แล้วหลินตงรับโทรศัพท์และจากไปอย่างกะทันหัน ก็ไม่ได้มาเกือบอาทิตย์หนึ่งแล้วแม้ว่าพวกเขาจะคุยกันทุกวัน แต่จะดีใจเหมือนได้เห็นคนเป็น ๆ ได้ยังไงและกวนเหม่ยหลิงแม่ของเธอก็บ่นต่อหน้าเธอเกือบทุกวันถามนู่นถามนี่!!!ทำเอาเธอก็รำคาญเล็กน้อยเธอไม่อยากรบกวนงานของหลินตงหลินตงเข้าไปในห้องโถงและรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นยุนซีขึ้นไปชั้นบนผิดบาป!!!ผิดบาป!!!หลินตงคิดในใจอย่างเงียบ ๆแต่หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกว่าไม่ถูก!ฉันไม่ใช่พระสักหน่อยทำไมถึงผิดบาป?หลินตงฝืนระงับอาการสั่นของหัวใจ คิดว่าต้องหาเวลาทดสอบปฏิกิริยาของยุนซีทางอ้อมหน่อยแล้ว?อดทนไว้ทุกวันก็ไม่ใช่ทางออกอีกไม่นานก็จะอายุยี่สิบสองปีแล้วเ

รู้สึกถึงความอบอุ่นและนุ่มนวลบนริมฝีปาก สมองหลินตงหยุดทำงานไปชั่วขณะ!แต่เขาก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว เดิมทีวันนี้ก็อดทนมามากพอแล้ว ตอนนี้ยุนซียังกล้าที่จะทำแบบนี้อีกนี่ไม่ใช่การจุดไฟเผาตัวเองเหรอ?หลินตงในขณะนี้สูญเสียการควบคุมเขาเหยียดมือออกและกอดร่างกายที่อ่อนโยนของยุนซีเตียงของยุนซีค่อนข้างสูง ตอนนี้เธอคุกเข่าอยู่บนเตียงก็พอดีกับความสูงของหลินตงเมื่อกี้จูบหลินตงด้วยอารมณ์ชั่ววูบตอนแรกคิดว่าจะจูบแล้วก็จากไป แต่ไม่คิดว่าจะถูกหลินตงกอดไว้ ตอนนี้เธอก็ตื่นเต้นเล็กน้อยและไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี!ปล่อยให้หลินตงกอดเธอไว้อยู่อย่างนี้ ทั้งสองก็สัมผัสกับความรู้สึกของการจูบอย่างเงียบ ๆหลังจากผ่านไปหลายสิบวินาที ยุนซีก็รู้สึกตัวขึ้นมา ผลัก หลินตงออกไปด้วยกำลังทั้งหมด จากนั้นจึงกระโดดลงจากเตียงด้วยเท้าเปล่าแล้ววิ่งหนีไปวิ่งพลางพูดว่า "หลิน... หลินตง! ฉัน... ฉันลงไปก่อนนะ! ไม่งั้นอีกเดี๋ยวแม่ฉันจะขึ้นมาแล้ว"หลินตงมองดูยุนซีวิ่งหนีไป และยังคงสัมผัสกับกลิ่นหอมหวานจากปากของยุนซีเมื่อกี้นี้หลังจากกลับมามีสติแล้วก็ยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัวพอเดินถึงหน้าบันได กวนเหม่ยหลิงก็เรียกจากด้า

จนทานข้าวเสร็จ ยุนซีไม่ได้พูดอะไรเลย ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวทำให้กวนเหม่ยหลิงหงุดหงิดเล็กน้อย!!!สาวน้อยคนนี้เป็นอะไรไป???ทั้ง ๆ ที่คราวก่อนได้ตกลงกันไว้แล้ว!!!หลังจากคุยกันได้สักพัก หลินตงรู้สึกว่าเวลาพอสมควรแล้ว และกำลังจะเตรียมตัวกลับ"หลินตง! คุณกับหยุนซีก็คบกันมาหลายปีแล้ว วิ่งไปกลับทุกวันก็ลำบากมาก ต่อไปก็มาอยู่ที่นี่เลยดีกว่า!" กวนเหม่ยหลิงกล่าว"ห๊า???"หลินตงไม่ได้สติสักพัก รู้สึกว่าสมองสับสนเล็กน้อย"ทำไม? คุณไม่เต็มใจเหรอ?" กวนเหม่ยหลิงขมวดคิ้ว"ไม่... ไม่ใช่!!!" หลินตงปฏิเสธอย่างรวดเร็วเรื่องแบบนี้เขาไม่เต็มใจได้ยังไง!หลินตงหันไปมองยุนซีเห็นเธอนั่งอยู่บนโซฟา ก้มหัวต่ำ กระสับกระส่ายเล็กน้อยนี่มันเรื่องอะไรกัน???ยุนซีไม่คัดค้านเหรอ???นี่นี่คือยอมเหรอ???หลินตงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยหรือว่าสองแม่ลูกปรึกษากันแล้ว?ยุนซีเงยหน้าขึ้นมองหลินตงอย่างเงียบ ๆ ในระหว่างนั้นเขาจ้องมองตัวเองตลอดเวลา ทันใด้นั้นใบหน้ารู้สึกเหมือนไฟไหม้ ทนบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ รีบลุกขึ้นและพูดว่า "ฉัน... ฉัน... ฉันขึ้นไปนอนก่อน"พูดจบก็รีบขึ้นไปชั้นบนในขณะนี้ใบหน้าของยุนซ

หลังจากที่หลินตงจัดการเรื่องของซ่งซือหมินเสร็จแล้ว เขาก็ขับรถกลับไปที่บ้านยุนซีเดิมทีวางแผนจะกลับไปที่มณฑลเจียงหนานในวันนี้ แต่แผนการได้เปลี่ยนแปลงเมื่อคืนเพิ่งทำเรื่องแบบนั้นกับยุนซี ไม่สามารถกินแล้วปัดตูดไปได้!!!อยู่กับยุนซีสักสองสามวันค่อยกลับไปดีกว่า!!!กลับมาถึงบ้านยุนซี เขาออกไปก็สายแล้ว แถมยังยุ่งอยู่ที่บ้านซ่งซือหมินอีกตั้งนาน ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้วหลังจากเข้าไปในบ้าน ยุนซียังไม่ลุกจากที่นอน หลินตงก็เริ่มเข้าไปในห้องครัวเพื่อทำอาหารการทำอาหารสำหรับหลินตงที่ทำอะไรเป็นเองมาตั้งแต่เด็กไม่มีอะไรยากเลย ในไม่ช้าอาหารแสนอร่อยโต๊ะหนึ่งก็ทำเสร็จแล้วหลินตงขึ้นไปชั้นบนเพื่อเตรียมเรียกยุนซีมาทานข้าว เข้าไปในห้องของยุนซี แม่สาวน้อยยังคงหลับสนิทอยู่ นั่งอยู่ข้างเตียงยุนซี มองยุนซีที่กำลังหลับสนิทหลินตงก็ทนไม่ไหวอีกแล้วค่อย ๆ แอบขึ้นไปนอน..."อืม??? หลินตง! คุณกลับมาแล้วเหรอ? ง่วงจังเลย! ขอฉันนอนต่ออีกหน่อยได้ไหม!" ยุนซีเหล่ตาไปที่หลินตงแล้วพึมพำ"คุณนอนเถอะ! คุณนอนเถอะ!" หลินตงปลอบใจหลังจากผ่านไปนาน...หลินตงและยุนซีก็กำลังทานข้าวอยู่ที่โต๊ะแล้วยุนซีก้มหน้าทานข้าวใบ

เป็นหนึ่งในสี่มหาเศรษฐีชั้นนำของจิงตูเช่นกันตอนนี้ลูกสาวคนโตของตระกูลมู่หรง พี่สาวของมู่หรงจุ้นเจี๋ยกลับมาแล้ว แม้แต่ตระกูลกู่ก็ยังต้องหลีกเลี่ยงความเฉียบคมนี้ชั่วคราวเรื่องนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง!และก็รู้ว่าตระกูลมู่หรงกำลังจะผงาดขึ้นงานเลี้ยงต้อนรับนี้เลยไม่มีใครไม่กล้ามา"วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับแก๊งอันธพาลของเรา เนื่องจากช่วงนี้แก๊งอันธพาลได้สูญเสียราชาอันธพาลไปสองคนติดต่อกัน ในที่สุดเราก็มีเลือดใหม่ไฟแรงมาเติมเต็ม ทุกคนมาชนแก้วให้จุ้นเจี๋ยกันเถอะ!" เซียวเฉิงฉวนหนึ่งในราชาแปดอันธพาลยืนขึ้นและพูดเสียงดังทันทีที่เขาพูดทุกคนก็ลุกขึ้นและยกแก้วเหล้าขึ้นสูง"ไชโย!!!!!""ขอบคุณทุกคนที่ให้เกียรติ! สามปีแล้ว! ขอบคุณทุกคนที่ยังจำผมได้!" มู่หรงจุ้นเจี๋ยพูดด้วยความซาบซึ้งใจหลังจากติดคุกสามปี เขากลายเป็นผู้ใหญ่และสงบมากขึ้นแล้ว ไม่ได้เย่อหยิ่งและอวดดีเหมือนเมื่อก่อน"จุ้นเจี๋ย! พวกเราทุกคนละอายใจมาก! เราไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น! โปรดยกโทษให้ด้วย!" ติงเจี๋ยราชาอันธพาลอีกคนกล่าว"พี่ติง! อย่าพูดแบบนั้นนะ! ผมเข้าใจ! กู่เจี้ยนหย่ามุ่งเป้ามาที่ผมตั้งแต่แรก และ