All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: Chapter 1141 - Chapter 1150

ส่วนใหญ่เป็นเพราะน้องสาวของเขาเข้ากับจวินหลานได้ดี"ฉันรับผิดชอบธุรกิจทั้งหมดของเฟิงเฉินจื่อกรุ๊ปของเราในกวนเฉิง ฉันอาศัยอยู่ในกวนเฉิงมาเป็นเวลานาน ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการตั้งรกรากในกวนเฉิง บางครั้งเมื่อฉันกลับมาที่คฤหาสน์เฟิงเฉิน ฉันก็ทำตัวเหมือนแขก แม่ของฉันมักจะพูดว่าฉันปฏิบัติคฤหาสน์เฟิงเฉินของเราราวกับโรงแรมและพักอยู่สองคืนก่อนออกเดินทาง"ซางเสี่ยวเฟยดึงมือของเธอมาใต้โต๊ะ สะกิดพี่ใหญ่ของเธอ จากนั้นเอนตัวเข้าไปใกล้เขาแล้วกระซิบ: "พี่ใหญ่ พี่ถามคำถามส่วนตัวกับจุนหรานอยู่เรื่อย มันดูกะทันหันเกินไป พี่กับจวินหลานไม่คุ้นเคยกันด้วยซ้ำ"เธอรู้จักจวินหลานดีขึ้นหลังจากพบเขาหลายครั้งเท่านั้นซางหวู่เหิงเหลือบมองน้องสาวของเขาเธอไม่มีความรู้สึกอะไรกับจวินหลานเลยจริงๆ เหรอ?เขาแค่พยายามหาข้อมูลให้เธอเท่านั้นคิดถึงเสี่ยวเฟยที่ไล่ตามจ้านหยิน แต่สุดท้ายกลับได้รับบาดเจ็บและถูกคนอื่นล้อเลียนนอกจากซางหวู่เหิงจะรู้สึกสงสารแล้ว เขายังเข้าใจด้วยว่าน้องสาวของเขาไม่มีความสนใจในตัวจวินหลานและกลัวที่จะคิดไปเองจวินหลานเองไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ เช่นกัน เขากลัวว่าเขาจะคิดมากเกินไปด้วยความคิดนั้น ซาง

เธอต้องเลี้ยงหนิงอวิ๋นชูโดยไม่เต็มใจ จึงไม่สามารถทำหน้าที่แม่ได้ แม้ว่าเธอจะเกิดมาจากท้องแม่ แต่เธอก็ไม่สามารถแสดงความรักที่มีต่อลูกสาวคนนี้ได้ หลังจากสามีเก่าของเธอเสียชีวิต หนิงอวิ๋นชูก็ยังเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่โต ไม่มีเด็กคนไหนที่จะไม่อยู่กับแม่ทุกครั้งที่หนิงอวิ๋นชูร้องขอให้เธออุ้ม เธอจะเมินเฉย หากเธออารมณ์เสีย เธอจะเตะหนิงอวิ๋นชูออกไปแม่นมตกใจกลัวแต่ยิ่งเธอเกลียดหนิงอวิ๋นชูมากเท่าไหร่ ไม่ว่าจะตี ดุ หรือกระทั่งเตะ เด็กน้อยก็ยังคงร้องไห้และเรียกเธอ "แม่คะ กอดหนูหน่อย"หลังจากสามีเก่าของเธอเสียชีวิต เธอไม่ต้องเสแสร้งอีกต่อไป และไม่สามารถกอดหนิงอวิ๋นชูได้อีกเธอสั่งให้พี่เลี้ยงเด็กพาเด็กน้อยไปจากที่นี่ และเอามาให้เห็นต่อหน้าเธอ เธอเกลียดที่จะเห็นหน้าลูกสาวคนโตของเธอหนิงอวิ๋นชูได้รวบรวมข้อดีของพ่อแม่ของเธอขณะที่เติบโตขึ้น เธอเป็นเหมือนทั้งพ่อทางสายเลือดของเธอและคุณนายหนิง แต่คุณนายหนิงไม่ชอบเธอแม่นมอยู่กับหนิงหยุนชู่มาเป็นเวลานาน และมีความรู้สึกกับเด็กน้อย เธอเป็นห่วงว่าคุณนายหนิงจะจู่ๆ ก็อารมณ์เสียและเตะหนิงอวิ๋นชูจนตาย ในเวลาต่อมา เมื่อใดก็ตามที่คุณนายหนิงอยู่บ้าน แม่นมจะพ

ไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงคนวิ่งเข้ามาเมื่อฟังเสียงฝีเท้าก็ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้หญิง"คุณหนูหนิง"เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกออกมา และมันฟังดูเหมือนไห่ถง"คุณหนูหนิง"ไห่ถงวิ่งเข้าไป ก้มตัวลง และช่วยประคองหนิงอวิ๋นชูให้ลุกขึ้น "คุณหนูหนิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?""ฉันไม่เป็นไร"เป็นไห่ถงจริงๆหนิงอวิ๋นชูคิดในใจว่าคำพูดของบอดี้การ์ดไม่ถูกต้อง ถ้าอยู่ห่างออกไปมากกว่า 300 เมตร ไห่ถงคงไม่รู้ตัวว่าเธอมาถึงเร็วขนาดนี้เธอเดาว่าร้านหนังสือของไห่ถงต้องอยู่ใกล้ๆเซินเสี่ยวจวินช่วยหยิบไม้เท้าคนตาบอดของหนิงอวิ๋นชูและของขวัญสองสามชิ้น รวมถึงผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพสองกล่องและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวสองชุดไห่ถงไม่ได้ถามว่าหนิงอวิ๋นชูมาที่นี่ทำไม เธอและเซินเสี่ยวจวินช่วยพาเธอกลับไปที่ร้านหนังสือและนั่งลง ไห่ถงมองไปที่ของขวัญและถามเธอว่า "คุณนายหนิงขอให้คุณมาเหรอ?""อืม"หนิงอวิ๋นชูครางเบาๆเซินเสี่ยวจวินรินน้ำอุ่นใส่แก้วให้เธอแล้วส่งให้เธอ เธอรับไว้และขอบคุณเซินเสี่ยวจวิน"เธอคือเซินเสี่ยวจวิน เพื่อนสนิทของฉัน"ไห่ถงแนะนำเซินเสี่ยวจวินให้หนิงอวิ๋นชูรู้จักหนิงอวิ๋นชูกำหนดทิศทางของเซินเสี่ยวจวินเมื่

ป้าได้ยินมาว่าหมอเทวดาได้ปรากฏตัวในเมือง A บ่อยครั้งในช่วงนี้ และต้องการขอความช่วยเหลือจากเขาเพื่อช่วยรักษาดวงตาของเธอ ป้าบอกว่า แม้ว่าจะไม่สามารถพบหมอเทวดาโดยตรงได้ แต่การสามารถขอร้องลูกศิษย์ฝีมือดีของเขามาช่วย ก็น่าจะเพียงพอสำหรับเธอแล้วลูกศิษย์ของหมอเทวดาคือความหวังสุดท้ายของเธอหลังจากได้รับการรักษาเป็นเวลานาน เธอสามารถมองเห็นได้ลางๆ แต่ก็ยังไม่ชัดเจน ซึ่งก็ยังเหมือนคนตาบอดอยู่ดี แม้จะเป็นเช่นนั้น เธอก็ยังมีความสุขมาก และในที่สุดก็มีความมั่นใจเล็กน้อยที่จะได้เห็นแสงสว่างอีกครั้งเรื่องนี้นอกจากป้าเธอแล้ว เธอไม่กล้าบอกใครเลยถึงอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอยังคงเหมือนคนตาบอด มองไม่ชัด มองอะไรไม่เห็นเลย"คุณหนูหนิงมองไม่เห็น แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่ามีคนอื่นอยู่ในร้านของฉัน"หนิงอวิ๋นชูยิ้มและพูด: "เมื่อฉันเข้ามา ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขา พวกเขาเดินอย่างมั่นคงและเป็นผู้ชาย ฉันเดาว่าพวกเขาเป็นบอดี้การ์ดของนายหญิง"ไห่ถงกับเซินเสี่ยวจวินสบตากันพวกเธอเคยได้ยินมาว่าคนตาบอดมีประสาทการได้ยินที่ดีขึ้น ซึ่งเป็นความจริงไห่ถงเรียกบอดี้การ์ดสองคนและทำตามคำแนะนำของหนิงอวิ๋นชู เธอเกรงว่าการก

ตกเย็น ผู้ปกครองมารับนักเรียนจากโรงเรียน หลังจากช่วงเวลาที่เร่งด่วน ไห่ถงต้องไปกินข้าวเย็นที่บ้านพี่สาว ในขณะที่เซินเสี่ยวจวินไปเดทกับซูหนาน ร้านหนังสือจึงปิดในตอนกลางคืนไห่ถงซื้อผลไม้สองถุงไปฝากพี่สาวความสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องยังคงเหมือนเดิม และไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าไห่ถงจะกลายเป็นนายหญิงของตระกูลจ้านก็ตามไห่ถงมีกุญแจบ้านเช่าของพี่สาว ดังนั้นเธอจึงใช้มันไขประตู เมื่อผลักประตูเปิดออก เธอก็เห็นตุ๊กตาตัวเล็กๆ หรือจะพูดให้ถูกต้องก็คือหยางหยางนั่นเอง หยางหยางสวมชุดเดรสเล็กๆ ที่น่ารัก เดินไปรอบๆ บ้านอย่างมีความสุข“หยางหยาง?”ไห่ถงยิ้มเมื่อเธอเดินเข้ามาและปิดประตู และเรียกหลานชาย "ทำไมถึงใส่ชุดเดรสล่ะ?""น้าครับ"หยางหยางวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น อวดชุดของเขา "น้าครับ ผมใส่ชุดนี้สวยไหม?"ไห่ถงวางถุงผลไม้สองถุงไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา อุ้มหลานชายของเธอขึ้นมาและยิ้ม "มันดูดีนะ หยางหยางใส่กระโปรงและดูเหมือนเจ้าหญิงน้อย แต่หยางหยางเป็นเด็กผู้ชาย เด็กผู้ชายไม่ใส่กระโปรง""ผมรู้ครับว่าเด็กผู้ชายต้องทำงานหนักและการใส่กระโปรงไม่สะดวก ในขณะที่เด็กผู้หญิงต้องทำงานเบาๆ เพื่อใส่กระโปรง นี่เป็นคว