บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 381 - บทที่ 390

ณ ต้าโจวห้องหนังสือท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว โคมวังหลวงถูกจุดให้สว่างอยู่กลางเรือนเย่‍จิ่ง‍อวี้ถอดเสื้อคลุมมังกรออก ในมือพู่กันหางจิ้งจอก กำลังตรวจอ่านฎีกาอยู่เขาสวมเสื้อคลุมผ้าสีฟ้าซึ่งทำให้เขาดูหล่อเหล่า ให้กลิ่นอายที่ไม่ธรรมดา ศีรษะปักครอบด้วยปิ่นหยก ซึ่งดูสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย และเรียบง่ายเขามองดูม้วนไม้ไผ่ ใบหน้าหล่อเหลาของเขานิ่งขึงและเคร่งขรึมบางครั้งก็ขมวดคิ้วครุ่นคิด บางครั้งก็ตวัดพู่กันขีดเขียนลงไปในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าเบามากดังมาจากด้านนอกเย่‍จิ่ง‍อวี้ยื่นนิ้วกลางเรียวยาวออกมาแล้วเคาะโต๊ะสามครั้งองครักษ์เงาเดินเข้าประตูมา ในมือถือถุงห่อระเบิดขนาดเท่าฝ่ามือเขาถือถุงห่อระเบิดไว้เหนือศีรษะด้วยความเคารพ คุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วพูดว่า “โชคดีที่กระหม่อมปฏิบัติภารกิจลุล่วง สกัดกั้นถุงห่อระเบิดกลับคืนมาได้แล้ว”เย่‍จิ่ง‍อวี้ยื่นมือออกไปรับ ยกมุมปากบางขึ้นเล็กน้อย“ดีมาก”แม้จะต้องใช้เวลาในการศึกษาและผลิตขึ้น แต่สิ่งนี้ก็ไม่สามารถตกไปอยู่ในมือของศัตรูได้ไม่ว่าจะเป็นของสิ่งใดก็ต้องระวังไม่ให้มีการศึกษาอย่างถี่ถ้วน หากพวกเขารู้วิธีทำสิ่งนี้ ผลที่ตามมาจะทำให้เกิดหาย

“ก็ใช่น่ะสิ ข้ายังคิดว่าเป็นเสียงฟ้าร้องอยู่เลย”“ในคืนที่มืดมิดเช่นนี้ ช่างโชคร้ายจริงๆ”“เฮ้อ โชคดีนะที่ไม่มีใครเป็นอะไร”มีอีกคนหนึ่งถามอย่างใจดีว่า “ลูกสาว พวกเจ้าสองคนไปพักที่บ้านข้าก่อนสักคืนดีหรือไม่ แล้วค่อยกลับมาซ่อมแซมบ้านในตอนกลางวัน”ใบหน้าอันมอมแมมของอินชิงเสวียนคลี่ยิ้มละไม“ขอบคุณพี่น้องชาวบ้านทุกคน ข้ากับสามีจะไปหาโรงเตี๊ยมค้างคืนสักคืนก็ได้เจ้าค่ะ”เมื่อได้ยินอินชิงเสวียนเรียกตัวเองว่าสามี เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อย รอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาอินชิงเสวียนคว้าแขนของเขาแล้วรีบวิ่งฝ่าฝูงชนออกมาพอได้สูดลมเย็นๆ ยามค่ำคืนเข้าลึกๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมากนางหยุด เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “ฝ่าบาทคิดอย่างไรถึงได้ออกมาเช่นนี้”“เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าย่อมมาหาเจ้าอยู่แล้ว”เย่‍จิ่ง‍อวี้เอื้อมมือไปหยิบเศษหญ้าออกจากศีรษะของอินชิงเสวียนทันใดนั้นเขาก็นึกถึงลูกขึ้นมา เขาใจหายวาบ รีบถามทันที “จ้าวเอ๋อร์ล่ะ”“ไม่ต้องห่วง จ้าวเอ๋อร์อยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยมาก”ในขณะที่พูด อินชิงเสวียนก็เริ่มรู้สึกว่ากำลังจะหมดแรงผลพวงจากมิติมักจะมีอาการเกิดขึ้นตรงเวลาเสมอ ซึ่งเป็นความรู้

เสียงแผ่วต่ำดังก้องอยู่ในหู ให้ความรู้สึกเหมือนมีเวทมนตร์อันทำให้หลงใหลใบหน้าของอินชิงเสวียนแดงเถือก นางต้องการผลักคนผู้นั้นออกไป แต่นางก็ถูกรัดแน่นขึ้นแทน“ข้ายอมรับว่าครั้งที่แล้วข้าพูดจาไม่ดี ความจริงข้าใส่ใจมากจนว้าวุ่นใจ ยิ่งข้าชอบมากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งอดสงสัยไม่ได้ และยิ่งอดคิดไม่ได้ มีเพียงให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้า ข้าถึงจะสบายใจได้”เย่‍จิ่ง‍อวี้รวบแขนเข้าหากัน จับอินชิงเสวียนมานั่งที่ตักของเขาเรียวตาหงส์คู่นั้นจ้องมองใบหน้าอมชมพูประดุจดอกบัวอย่างไม่วางตา ด้วยกลัวว่าถ้าปล่อยมือ คนที่อยู่ในอ้อมแขนจะหายไปทันทีอินชิงเสวียนถูกเขาจ้องมองจนตัวร้อนผ่าว นางรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองแต่แสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า “ปล่อยผ่านไปเถอะ เหมือนฉันก็ไม่ใช่คนคิดหยุมหยิมอะไร ไม่ทะเลาะกับฝ่าบาทแล้ว ปล่อยหม่อมฉันได้แล้วเพคะ”“ไม่ปล่อย”เย่‍จิ่ง‍อวี้คลายข้อมือออก แล้วกดอินชิงเสวียนลงบนเก้าอี้ตัวยาวเขาพูดอย่างเอาแต่ใจ “จากนี้ไป ข้าจะหาเชือกมาผูกเจ้า ให้ติดอยู่กับสายรัดเอวของข้า”เมื่อได้ยินเช่นนี้ อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่า ตัวเองเป็นจี้ห้อยอยู่บนเอวของเย่‍จิ่ง‍อวี้ โยกเยกขณะที่เขา

ยายหลี่รีบถาม “ให้พาองค์ชายน้อยไปด้วยหรือไม่เพคะ”“พาไปด้วยกันเถอะ”หากเย่‍จิ่ง‍อวี้ไม่ได้เจอหน้าเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง เขาต้องเป็นกังวลอีกแน่นอนเสี่ยวอานจื่อรีบนำรถเข็นเด็กมาเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงไม่ได้ขี่รถคันนี้มาหลายวันแล้ว ทันใดนั้นเขาก็โบกมือที่เหมือนแง่งขิงอย่างมีความสุข“รถ ไป~”นิ้วป้อมๆ ของเขาชี้ไปที่รถ แล้วก็ชี้ไปข้างนอก อันเป็นการจัดแจงอย่างชัดเจน“ได้ พวกเราไปกันเลย”ยายหลี่วางเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงไว้ในรถเข็นเด็กอย่างระมัดระวัง แล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องหนังสือข่าวในวังแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว เพียงสิบห้านาที เกือบทุกคนที่อยู่ในวังก็รู้ว่าอินชิงเสวียนได้รับการแต่งตั้งขึ้นเป็นหวงกุ้ยเฟยซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีคนยินดีและทุกข์ตรม และยังมีบางคนโมโหจนปวดท้องเมื่อทราบข่าวนี้ ซูฉ่ายเวยก็ดีใจมากหลังจากที่พ่อของนางเสียชีวิต นางก็คิดได้แล้วแทนที่จะร้องขอความรักที่ไม่มีวันได้ มิสู้หาเงินดีกว่า เพื่อให้แม่และน้องชายมีชีวิตที่ดีขึ้นนางไม่สนใจว่าอินชิงเสวียนจะเป็นหวงกุ้ยเฟยหรือฮองเฮา ตราบใดที่นางกลับวังได้ ทำธุรกิจกับนางได้ก็พอแล้วส่วนลู่จิ้งเสียนแทบจะบ้าคลั่งในตำหนักสนมที่ถูกท

เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดอย่างอารมณ์ดี “ทั้งสองท่านโปรดลุกขึ้นเถิด หากพวกเราเป็นคนธรรมดา ข้าก็ควรเรียกแม่ทัพเฒ่าว่าท่านพ่อตาด้วยซ้ำ แม้ว่ากษัตริย์และขุนนางจะแตกต่างกัน แต่สำหรับข้า พวกท่านล้วนเป็นครอบครัวเดียวกันกับข้า”เมื่อได้ยินเช่นนี้ อินจ้งก็รู้สึกอบอุ่นในใจจู่ๆ ก็รู้สึกยินดีที่เย่จิ่งเย่าไม่ได้แต่งงานกับอินชิงเสวียนเมื่อเช้านี้ก็ได้ยินมาว่าเย่จิ่งเย่าถูกลอบสังหาร เจียงซิ่วหนิงที่เป็นพระชายาก็ออกบวชชีที่วัดสุ่ยจิ้ง พอคิดว่านางอายุเท่ากับลูกสาวของตัวเอง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับนาง “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่รักบุตรีของกระหม่อม นี่เป็นวาสนาของชิงเสวียน และเป็นวาสนาของตระกูลอินเช่นกัน กระหม่อมยินดีที่จะใช้ทั้งชีวิตเพื่อตอบแทนต้าโจว และความมีน้ำใจของฝ่าบาท”อินจ้งรู้สึกตัวในทันที เขากางเสื้อคลุมออก คุกเข่าลงกับพื้น แล้วโขกศีรษะลงบนพื้นอินปู้อวี่ก็คุกเข่าตามเขา พูดด้วยเสียงอันดังว่า “กระหม่อมมีความคิดเช่นเดียวกับท่านพ่อ เต็มใจที่จะต่อสู้เพื่อต้าโจว แม้ต้องตายก็ไม่เสียดาย”สองพ่อลูกมีแนวคิดคล้ายคลึงกัน ตราบใดที่พวกเขาทุ่มเทเพื่อต้าโจว อินชิงเสวียนก็จะสามารถรักษาตำแหน่งปัจจุบันของนางได้