บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 1221 - บทที่ 1230

เสียงของคนชุดดำทุ้มลึกและแหบแห้ง ทำให้ยากต่อการแยกแยะว่าเป็นชายและหญิงเหมยชิงเกอกอดเฮ่อยวน แล้วเหาะไปไกลหลายจั้ง“อวิ๋นลี่ พาเขากลับไปที่ห้องโถงจื่อชี่ตงไหลก่อน”เฟิงอวิ๋นลี่มารับร่างของเฮ่อยวน และตะโกนอย่างเร่งด่วนว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ ทักษะของคนผู้นี้แปลกมาก ท่านต้องระวัง”“อย่าพูดไร้สาระ รีบไป”เหมยชิงเกอใช้วิทยายุทธ์ของตำหนักเทพ พลังงานสีม่วงอันเข้มข้นก็แพร่ปกคลุมไปทั่วร่างกายของนางในทันที คนทั้งคนเหมือนกำลังยืนอยู่ในก้อนกลุ่มเปลวไฟสีม่วง อันเป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวร่างของคนชุดดำก็ถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มแสงสีขาว โดยมีแสงดาวอยู่ข้างใน รังสีอำมหิตกดดันผู้คน“ส่งเฮ่อยวนมาให้ข้า”คนชุดดำตบฝ่ามือ พลังของฝ่ามือก็เหมือนกับลมภูเขาคำราม ห่อหุ้มตัวเหมยชิงเกอไว้ในนั้น“เจ้าเป็นใครกันแน่”เหมยชิงเกอซัดฝ่ามือออกไป ทั้งสองเผชิญหน้ากัน ต่างถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แสงดาวหลายจุดทะลุผ่านพลังงานสีม่วงที่ป้องกัน และทะลุเข้าไปในเส้นเลือดหัวใจของเหมยชิงเกอเหมยชิงเกอรู้สึกเจ็บปวดเส้นลมปราณอย่างรุนแรง อดไม่ได้ที่จะตกใจ ทักษะอะไรกัน ทำไมถึงร้ายกาจขนาดนี้คนชุดดำพูดอย่างเย็นชาว่า “แน่นอนข้ามาจากอิ๋นเฉิง

“ข้าเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว นั่งกินข้าวก่อน พ่อเจ้าออกไปสักพักแล้ว น่าจะกลับมาเร็วๆ นี้”กงซวินฮูหยินรีบให้สาวใช้ยกอาหารเข้ามา ขณะที่พูดเฮ่อฉางเฟิงก็เข้ามาแล้วเช่นกัน เมื่อเขารู้ว่าทั้งสองกำลังจะจากไป ก็รีบมาเกลี้ยกล่อมพวกเขา“น้องเล็กได้กลับมาที่นี่ทั้งที ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องอยู่นานๆ สิบวันครึ่งเดือน ท่านพ่อตัดสินใจสละทางสู่วิถีแห่งสวรรค์แล้ว ทั้งสองสำนักจะหารือรายละเอียดร่วมกัน น้องเล็กไม่ต้องการเห็นท่านพ่อกับผู้อาวุโสเหมยแก้ไขความเข้าใจผิด ให้เราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวหรอกหรือ”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งจับมืออินชิงเสวียน แล้วถอนหายใจ “ใช่แล้ว เจ้าเป็นลูกของท่านพี่กับพี่หญิงเหมย ถ้าพี่หญิงเหมยเข้ามา แล้วไม่เจอชิงเสวียน นางจะเสียใจแน่ๆ เจ้ารีบร้อนแค่ไหนก็รอแค่ไม่กี่วัน ถ้าจากไปโดยไม่บอกลา พ่อเจ้าคงไม่มีความสุข”“ใช่แล้ว ไม่ว่าอย่างไรน้องเล็กกับน้องเขยต้องอยู่ต่ออีกหลายๆ วัน ในเมืองนี้มีสถานที่ที่น่าสนใจมากมาย วันนี้ข้าจะพาพวกเจ้าไปเดินเล่น”ยากที่จะปฏิเสธความมีน้ำใจของสองแม่ลูก อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เย่จิ่งอวี้เจ้าผู้ครองแคว้นจะอยู่ห่างจากบ้านเมืองตลอดทั้งปีได้อย่างไร อ

เฮ่อยวนยังคงหมดสติ ไม่สามารถตอบได้เลยเฟิงเอ้อร์เหนียงทนมองดูไม่ได้ จึงดึงเหมยชิงเกอออกมา“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านได้รับบาดเจ็บ อย่าตื่นเต้นเกินไป”ขาของเหมยชิงเกออ่อนลง และทรุดนั่งลงบนพื้นอีกครั้งเย่จิ่งหลานก็ใช้โอกาสนี้ทำความเข้าใจสถานการณ์อีกหน่อย เขาลูบคางแล้วพูดว่า “ในเมื่อเจ้าเมืองเฮ่อมาที่นี่เพื่อรับผิด แล้วจะส่งนักฆ่ามาทำไม ไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นคนปกป้องเจ้าตำหนักเหมย นี่ไม่เท่ากับว่าถอดกางเกงผายลมไม่ใช่หรือ ทำอะไรซ้ำซ้อน หากต้องการจัดการกับเจ้าตำหนักเหมยจริงๆ ก็แค่พาคนขึ้นเขามาฆ่าเลย จะง่ายกว่าหรือ”คำพูดของเย่จิ่งหลานเป็นคนหยาบคายแค่ความหมายไม่หยาบ เมื่อพิจารณาเรื่องนี้อย่างใจเย็น เรื่องนี้ก็ดูน่าสงสัยมากมายจริงๆ“แต่วิทยายุทธ์ของคนผู้นั้นมาจากอิ๋นเฉิงจริงๆ ยังรู้เรื่องราวทั้งหมดตอนที่ศิษย์พี่ใหญ่ถูกไล่ล่า เรื่องนี้จะอธิบายอย่างไร”หลังจากดื่มน้ำพุวิญญาณแล้ว ฉุยอวี้ก็รู้สึกดีขึ้นเช่นกันเย่จิ่งหลานขมวดคิ้วและพูดว่า “ข้อนี้ก็เป็นปัญหาจริงๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาและเฮ่อยวนจะเป็นพวกเดียวกัน ในกรณีที่ดีที่สุดก็พูดได้เพียงว่าเขาเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เก

ใบหน้าของกงซวินอวิ๋นเฟิ่งซีดลงด้วยความตกใจ นิ้วมือเริ่มสั่นเทา“วิชาต้องห้ามอะไรที่หายไปงั้นหรือ”“ระบำสวรรค์ดาวสีเงิน ไปดูที่หอลับกันก่อน”หลังจากที่เฮ่อยวนพูดจบ เขาก็รีบเดินออกจากประตูไปอินชิงเสวียนและเย่จิ่งอวี้มองหน้ากัน แม้ว่านางจะเป็นลูกสาวของเฮ่อยวน แต่ก็เพิ่งได้รู้จักกัน อาศัยอยู่เพียงวันเดียว เมื่อสิ่งของของพวกเขาหายไป ก็รู้สึกประดักประเดิดจริงๆเฮ่อยวนก้าวไปสองก้าว ดูเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาหันหน้ามาแล้วพูดว่า “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องคิดมาก มาด้วยกันเถอะ”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งยิ้ม พูดกับทั้งสองคนว่า “หอลับไม่มีอะไรพิเศษ มีแค่หนังสือไม่กี่เล่ม ในเมื่อมาที่อิ๋นเฉิงแล้ว ก็ควรไปดูสักหน่อย”เมื่อทั้งคู่เชื้อเชิญแบบนี้ ถ้าไม่ไป กลับยิ่งดูเหมือนคนร้อนตัว อินชิงเสวียนจึงพยักหน้าให้เย่จิ่งอวี้พวกเขาทั้งสี่มาถึงหอลับ ประตูยังคงลงกลอนอยู่ กลอนประตูนั้นใหญ่เท่ากับอิฐ ดูเหมือนจะหนักมากเฮ่อยวนเอื้อมมือไปคว้ากลอนประตู แสงสีขาวจางๆ ลอดผ่านเข้าไป จากนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้กงซวินอวิ๋นเฟิ่งถามด้วยท่าทางกังวลว่า “ท่านพี่สืบอะไรได้บ้าง”เฮ่อยวนรับกุญแจจากกงซวินอวิ๋นเฟิ่ง

“เกิดอะไรขึ้น”อินชิงเสวียนเลิกคิ้วคู่งามขึ้น ความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยฉายประกายในดวงตาดำตัดกับตาขาวชัดเจนของนาง“ข้าคิดหาวิธีเปิดทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ได้แล้ว ใบมีดสีดำของเจ้าทำลายทุกอย่างได้ไม่ใช่หรือ ต้องสามารถผ่าหินเส็งเคร็งนั่นได้อย่างแน่นอน”เย่จิ่งหลานกล่าวด้วยความตื่นเต้นอินชิงเสวียนคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “ก็สามารถลองได้ แต่ต้องรอจนกว่าทั้งสองสำนักจะประลองยุทธ์กัน ถ้าเราลองตอนนี้ก็ไม่ต่างจากการขโมย ขัดกับกฎยุทธภพจริงๆ”เย่จิ่งอวี้พยักหน้าและกล่าวว่า “นั่นก็จริง ในอีกไม่กี่วันก็จะถึงเวลาประลองยุทธ์แล้ว หากเปิดไม่ได้จริงๆ ค่อยใช้ใบมีดสีดำของเสวียนเอ๋อร์ก็ไม่สาย แต่...”เย่จิ่งอวี้พูดอย่างกังวลว่า “ใบมีดสีดำมีพลังมหาศาล ไม่รู้ว่ามันจะทำลายสิ่งที่อยู่ภายในหรือไม่ ข้อนี้จำเป็นต้องขอความยินยอมจากทั้งสองสำนักก่อน”อินชิงเสวียนเห็นด้วยและกล่าวว่า “อาอวี้กังวลถูกแล้ว ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์เป็นเรื่องของสองสำนัก เราไม่อาจลงมือโดยพลการได้”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เย่จิ่งหลานก็อึ้งไปทันที“งั้นก็ได้ ข้าจะรออีกสองสามวัน พวกเจ้าอยากไปตำหนักเทพใช่ไหม”อินชิงเสวียนพยักหน้าและพูดว่า “อื้ม