บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 251 - บทที่ 260

ภายในสวนพระสนมหมิงเดินมาถึงใต้ต้นไทรใหญ่ ในที่สุดก็มองเห็นเงาร่างผอมเพรียวของสตรีผู้หนึ่งนางกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ออกมา”“ลูกสะใภ้คารวะเสด็จแม่”ซูอวี้เออร์ก้มหน้าเดินออกมาจากเงาไม้ และคารวะสนมหมิงสนมหมิงเหลือบมองนาง “หยุดพูดจาไร้สาระ ตอนทานอาหารเจ้าก็ส่งสัญญาณให้ข้าตลอดเวลา เจ้าอยากจะบอกอะไรกับข้า?”“สมกับเป็นเสด็จแม่ ฉลาดมีไหวพริบ มองปราดเดียวก็เข้าใจสัญญาณของลูกสะใภ้”ซูอวี้เออร์ยิ้มน้อยๆ สนมหมิงไม่ให้ค่ากับคำพูดเยินยอเหล่านี้ นางยังคงแสดงท่าทีเฉยเมยและเย็นชา ส่งเสียงหึออกมาเบาๆ“ข้าคิดว่าเจ้าค่อนข้างประพฤติตัวดี ในฐานะอนุคนหนึ่ง ยามปกติก็รับใช้หลันเอ๋อร์ ช่วยคลายความเบื่อหน่ายให้เขา แต่คาดไม่ถึงเลยว่าหูตาของเจ้าจะมากมายถึงเพียงนี้”ซูอวี้เออร์ได้ยินว่าตัวเองถูกเรียกว่า ‘อนุ’ ก็แสดงท่าทางผิดปรกติเล็กน้อยแต่ในไม่ช้า นางก็กลับมาตั้งตัวได้ และพูดจาเสียงอ่อนหวาน “ลูกสะใภ้รู้ดีว่าในใจของเสด็จแม่เป็นห่วงท่านอ๋อง จึงมีบางอย่างที่ทนซ่อนไว้ไม่ได้ และกลัวว่าเสด็จแม่จะโดนคนเลวหลอก เลยต้องตัดสินใจแบบนี้”“เจ้าหมายความว่าอะไร”“คือ...”ซูอวี้เออร์แสดงสีหน้าลำบากใจดูเหมือนนางจ

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา การใช้ชีวิตในเรือนฮวันซาของเซี่ยเชียนฮวันก็คือการนอนที่เรือนนอกท่ามกลางแสงจันทร์สนมหมิงกำกริชในมือแน่น และเดินมาที่เตียงอย่างเงียบๆ ดวงตาที่เย็นชาและโหดเหี้ยมคู่นั้นคล้ายกับเซียวเย่หลันไม่มีผิด ซึ่งมองลงมายังเซี่ยเชียนฮวันที่กำลังหลับสนิทจากด้านบนอา...แค่พูดถึงใบหน้าเล็กๆ ที่ดูเหมือนเซียนสวรรค์นั้น ก็เพียงพอที่จะเป็นภรรยาของหลันเอ๋อร์แล้วน่าเสียดายที่เจ้าทำตัวน่าไม่อาย กล้าที่จะตั้งครรภ์เมล็ดป่าก่อนจะแต่งเข้ามาในจวน และปล่อยให้หลันเอ๋อร์ต้องแบกรับความอัปยศเช่นนี้ น่าแค้นใจนักนางไม่เห็นพวกเราสองแม่ลูกคนอยู่ในสายตาจิตใจของสนมหมิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ความโกรธในส่วนลึกของดวงตาทวีความรุนแรงขึ้น จิตสังหารพลันพุ่งพล่าน นางค่อยๆ วางกริชบนหน้าท้องของเซี่ยเชียนฮวันตอนนี้ เพียงแค่ออกแรงเล็กน้อย ก็สามารถกำจัดเมล็ดป่านั่นไปได้!บางทีอาจจะสัมผัสถึงอันตรายโดยไม่รู้ตัว เซี่ยเชียนฮวันจึงขมวดคิ้ว หมุนคอแล้ววางมือข้างหนึ่งบนหน้าท้อง“อย่าได้ตำหนิข้าเลย หากเมล็ดป่านี่เกิดมา ชะตากรรมของสองแม่ลูกอย่างพวกเจ้าก็มีแต่จะทุกข์ทรมานมากยิ่งขึ้น ข้าเคยผ่านมาแล้ว...”มื

“ตอนแรก เจ้าเอาแต่พูดว่าเจ้าจะใช้เวลาแค่ห้าวันในการแก้ปัญหาโรคระบาด และยังบอกด้วยว่าไม่ต้องการของรางวัลใดๆ หลังจากที่แก้ไขปัญหาได้ สิ่งที่ต้องการคือโล่ประกาศเกียรติคุณในฐานะหมอเทวดาอันดับหนึ่ง”หลังจากที่ฮ่องเต้กล่าวจบ จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่ามันค่อนข้างตลกเขาหันไปมองเหอกงกงที่อยู่ข้างๆ แล้วชี้ไปที่ท่านหญิงหยวนหลี่ และกล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้าเชื่อนางจริงๆ และยกเรื่องการควบคุมโรคระบาดให้กับหญิงสาวผู้หยิ่งผยองคนนี้ เจ้าว่า น่ามันตลกหรือไม่?”เหอกงกงกงกงรีบโค้งคํานับ “ฝ่าบาททรงห่วงใยประชาราษฎร์ดร จึงต้องการแก้ปัญหาโรคระบาดให้เร็วที่สุด”“ฝ่าบาท! หม่อมฉันสามารถพัฒนาวิธีรักษาโรคระบาดได้แล้วจริงๆ หากไม่มีอะไรผิดพลาด ภายในห้าวันก็สามารถแก้ไขมันได้ แต่พระชายาจ้านอ๋องสั่งให้ใครบางคนมาแอบเปลี่ยนยาของหม่อมฉัน ส่งผลให้ไม่มีใครอยากมาซื้อยา สถานการณ์จึงเปลี่ยนเป็นเช่นนี้!”ท่านหญิงหยวนหลี่คลานเข่าไปข้างหน้าใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พูดไปพลางก็หันหน้ามาชี้เซี่ยเชียนฮวันด้วยความโกรธฮ่องเต้หันมามองเซี่ยเชียนฮวันอีกครั้ง แล้วเอ่ยถามว่า “พระชายาจ้านอ๋อง มีเรื่องแบบนี้จริง

"ท่านอัครมหาเสนาบดี กล่าวเช่นนั้นเกรงว่าจะเกินเหตุไป ตระกูลของเราจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ยิ่งนัก ฟ้าดินล้วนเป็นพยานได้ ท่านกล่าวเช่นนี้กำลังใส่ร้าย ไร้ความยุติธรรม..."อันติ้งโหวรีบชี้แจงทันทีทันใดนั้น ฮ่องเต้ก็ได้เอ่ยขึ้นขัดจังหวะขึ้น "พวกเจ้าไม่ต้องถกเถียงกัน ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นขุนนางผู้จงรักภักดี นอกจากฝนดาวตกครั้งนี้แล้ว ข้ามักฝันร้ายอยู่บ่อยๆ ดูเหมือนเป็นลางบอกเหตุชวนให้กังวล” “จากที่ข้าดู จะเป็นการดีกว่าหากส่งพระชายาจ้านอ๋องไปพักผ่อนบำรุงครรภ์ที่ภูเขาจื่อเสีย เป็นการขจัดภัยพิบัติต่างๆ แล้วอีกสักพักค่อยกลับมาในเมืองหลวง”สีหน้าของอันติ้งโหวซีดเซียวเมื่อได้ยินกษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ ในเมื่อฮ่องเต้ทรงประกาศเช่นนี้ คาดว่าคงไม่มีทางเปลี่ยนแปลงสิ่งใด“ท่านพ่อเจ้าคะภูเขาจื่อเสียคือสถานที่เช่นไร?"เซี่ยเชียนฮวันขยับเข้าไปใกล้อันติ้งโหวแล้วกระซิบอันติ้งโหวกำหมัดแน่น "นั่นคือสุสานของเชื้อพระวงศ์!"สนมคนใดที่ถูกส่งไปที่นั่นล้วนไม่มีทางได้กลับมาอีก แม้จะกล่าวว่าให้อาศัยที่นั่นสักพักค่อยกลับมา แต่หากเซี่ยเชียนฮวันเดินทางไปครั้งนี้ เกรงว่าคงจะเป็นเช่นเดียวกับเหล่าสนมที่

น้ำเสียงและรังสีที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเซียวเย่หลันดุจดั่งเมฆทะมึนปกคลุมไปทั่วเมือง ทำให้คนพบเห็นแทบหายใจไม่ออกแต่เซี่ยเชียนฮวันกลับไม่อยากตอบเขานางหันไปกล่าวอำลาอันติ้งโหวแล้วหันหลังเดินจากไปตามลำพังเซียวเย่หลันตามนางมาอย่างใกล้ชิด เอื้อมมือไปคว้าแขนนางเอาไว้ "เจ้าเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียด""เจ้าจะกังวลไปทำไม? มีคนต้องการช่วยเจ้ากำจัดลูกนอกคอกที่เจ้าว่า เจ้าควรจะดีใจไม่ใช่หรือ" เซี่ยเชียนฮวันเยาะเย้ยถากถาง"ในจวนอ๋องของข้า เรื่องเช่นนั้นไม่สมควรเกิดขึ้น"เซียวเย่หลันมองไปที่นางด้วยสายตาอันสงสัยบางทีเขาอาจรู้สึกว่านางกำลังโกหก แล้วแสร้งทำตัวน่าสงสารเซี่ยเชียนฮวันไม่อยากเสียเรี่ยวแรงและเวลาไปอธิบาย นางกล่าวเพียงว่า "เจ้าพูดได้ถูกแล้ว เรื่องราวนั้นเกิดขึ้นในจวนของเจ้า เพียงแค่เจ้ามีกระจิตกระใจไปสืบดู เหตุใดจะสืบไม่รู้ความ""การที่เจ้าไม่รู้เรื่องนั้นเป็นเพราะเจ้าไม่เคยใส่ใจเรื่องความปลอดภัยของข้า หากเทียบกับซูอวี้เออร์ เจ้ามักปิดตาข้างเดียวอยู่เสมอ แล้วเราสองแม่ลูกจะสำคัญอะไร"กล่าวจบเซี่ยเชียนฮวันก็สะบัดแขนของเขา เดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังเซียวเย่หลันตกตะลึงเล็กน้อย