บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 261 - บทที่ 270

“ท่านอ๋อง เชิญไปดูแม่นางซูก่อนเถิดเพคะ!"หยุนซีเอ่ยร้องขออีกครั้งในที่สุดเซียวเย่หลันก็ไม่อาจต้านทานคำร้องขอจากนางได้ จึงตอบตกลงไปว่า "คาดจะไปเดี๋ยวนี้”กล่าวจบเขาก็นึกถึงคำพูดของเสี่ยวตงสะท้อนขึ้นมาในใจหากพระชายาอ๋องจะแสร้งทำตัวน่าสงสารขี้ออดอ้อนเหมือนแม่นางซูบ้าง...เซียวเย่หลันขยี้ไปที่หัวคิ้ว แล้วกำจัดความคิดนี้ออกไปอวี้เออร์ไม่ได้แสร้งทำตัวน่าสงสารสักหน่อยนางถูกพิษจริง และพิษนี้เข้าไปในดวงตาของนาง จะไม่ให้นางร้องไห้ได้อย่างไรในตอนนั้นที่เขาแต่งงานกับเซี่ยเชียนฮวันเพราะไม่มีทางเลือก ทั้งยังให้เข้ามาเป็นพระชายาอ๋อง ถือว่าทำให้ซูอวี้เออร์ผิดหวังมากพอแล้ว หากตอนนี้รู้ว่าอาการของนางแย่ลงแต่กลับยืนกรานไปพบเซี่ยเชียนฮวัน ทนเห็นนางต้องเจ็บปวดรวดร้าวก็คงจะไม่ยุติธรรมเซียวเย่หลันเดินทางมายังเรือนจิ่นซิ่วด้วยอารมณ์เช่นนี้ ก่อนจะทำการปลอบโยนซูอวี้เออร์อยู่พักใหญ่จากนั้นกว่าเขาจะปลีกตัวออกมาได้แล้วกลับไปที่หอหลันเซียง กลับพบว่าที่นั่นไม่มีใครอยู่ !"เห็นพระชายาอ๋องหรือไม่?"เซียวเย่หลันเดินมาที่หน้าประตูใหญ่ พบเย่ซิ่นยืนอยู่ที่นั่นจึงรีบเอ่ยเย่ซิ่นหันกลับมาตอบด้วยความนอบ

“ฮ่าๆ คิดว่าใครเสียอีก พระชายาอ๋องไม่ใช่หรือนี่”ท่านหญิงหยวนหลี่ไม่ได้แต่งกายหรูหราดูดีมีเครื่องประดับเช่นเมื่อก่อน นางไร้ซึ่งความรู้สึกเหมือนเป็นเทพธิดาลงมาจุติ บัดนี้มองดูแล้วช่างทรุดโทรมห่อเหี่ยว เป็นเพียงสตรีธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นนางหัวเราะขึ้นอย่างเยือกเย็น “ทำไมหรือ วันนี้เดินทางมาเพื่อตั้งใจเยาะเย้ยข้า? ขอบใจมากจริงๆ "เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า "เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่บังเอิญผ่านมาเจอเจ้า"“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไรก็ตาม เจ้าก็ได้เห็นสภาพของข้าเช่นนี้แล้ว เจ้าคงจะสะใจน่าดู มีความสุขมากสินะ"ท่านหญิงหยวนหลี่กำมือแน่น กัดริมฝีปากซีดเผือดแห้งผากของตนเซี่ยเชียนฮวันรู้ว่านางอธิบายไปเช่นไรนางก็คงไม่เชื่อ จึงเอ่ยว่า “แท้จริงแล้วเจ้ามีพรสวรรค์ด้านการแพทย์มากนัก เพียงแต่เดินทางผิดไป หากเจ้าออกไปถึงหยาโจวแล้วสงบอารมณ์ตั้งใจศึกษาทักษะการรักษา สร้างคุณงามความดีให้ประชาชนก็คงจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย""เจ้าไม่ต้องมาพูดจาปลอบโยนข้า! เซี่ยเชียนฮวัน แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยคิดว่าข้าด้อยกว่าเจ้า รอดูเถอะ สักวันข้าจะรุ่งเรืองขึ้นอีกครั้ง แล้วกลับมาแย่งฉายายอดหมอเทวดาของเจ้า!"แววตาของท่านหญิงหยวนห

เซี่ยเชียนฮวันมองไปยังหญิงวัยกลางคนแปลกหน้าผู้นี้ด้วยความตกตะลึงพบว่านางสวมชุดคลุมสีเทายาวเรียบง่าย ผมยาวถึงเอวดำขลับ มองออกว่ามีอายุแล้ว ท่าทีสง่างาม ตอนสาวๆ คงจะงดงามไม่น้อย“ท่านคือ..."เซี่ยเชียนฮวันลุกขึ้นยืนแม้นางจะไม่รู้จักสตรีคนตรงหน้า แต่ก็พอจะเดาได้ว่าตำแหน่งไม่ธรรมดา “ข้าแซ่หลิว ทุกคนล้วนเรียกข้าว่าหลิวไท่เฟย" สตรีผู้นั้นยิ้มขึ้น"เป็นหลิวไท่เฟยนี่เอง"เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้าตอบรับในอารามแห่งนี้ล้วนเป็นสนมของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ไม่ช้าก็เร็วสักวันคงได้เจอกันทุกคน เพียงแต่นั่งคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมา หานางถึงที่"ไท่เฟยอาจจะจำผิดไป ข้าแซ่เซี่ย มาจากจวนอันติ้งโหว หาได้แซ่มู่หรง" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวขึ้นหลิวไท่เฟยหัวเราะ เดินเข้ามาจูงมือเซี่ยเชียนฮวันไว้ราวกับเป็นญาติผู้ใหญ่อาวุโสและตบไปที่หลังมือของนางเบาๆ “ไม่หรอก ข้าไม่ได้จำผิดไป บิดาของเจ้าคือหลานของมู่หลงไทเฮา และเจ้าก็คือหลานสาวของนาง ดังนั้นเจ้าจึงเป็นสตรีในตระกูลมู่หรง"เซี่ยเชียนฮวันจึงได้เข้าใจไทเฮาองค์ปัจจุบันแซ่มู่หรงและนี่ก็คือแซ่ของย่าทวดนางจู่ๆ เรียกนางเช่นนั้นจึงไม่ทันคิดได้"ในตอนนั้น ท่านและท่านป้

"พระชายาอ๋องพ่ะย่ะค่ะ รีบหาที่ซ่อนเร็ว..."หลินซวี่ได้ยินเสียงหอนของหมาป่าดังนั้นก็ตั้งใจจะเข้ามากันเซี่ยเชียนฮวันให้อยู่ข้างหลังตน แต่บัดนี้ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บมาก เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ปวดร้าวอย่างรุนแรงจนไม่อาจขยับได้เซี่ยเชียนฮวันรีบปลอบใจเขาว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นกังวลไป สัตว์ป่าเหล่านั้นเพียงคำรามอยู่รอบๆ มันอาจไม่กล้าเข้ามา”"หาได้เป็นดังนั้นพ่ะย่ะค่ะ พวกมันจะตามกลิ่นเลือดมายังที่นี่” ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของหลินซวี่ดูจริงจังมากในขณะนี้ “ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าน้อย หากไม่รีบไปก็คงไม่ทันแล้ว"“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เราหาที่หลบป้องกันภัยก่อนดีกว่า" เซี่ยเชียนฮวันไม่เคยคิดที่จะทิ้งองครักษ์ตัวน้อยนี้เอาไว้เลยนางพยุงหลินซวี่ขึ้นมาแล้วเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามอย่างช้าๆ ทีละก้าว"ข้าน้อยต้องทำบุญมามากมายเพียงไรกัน... จึงทำให้พระชายาอ๋องใส่ใจข้าน้อยเช่นนี้"ใบหน้าของหลินสีแดงเรื่อ เซี่ยเชียนฮวันพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เจ้าคอยปกป้องข้าอย่างลับๆ เป็นเวลาเนิ่นนาน จะว่าไปแล้วข้าต่างหากที่ควรขอบคุณ เพราะเจ้าเอาใจใส่ดูแลข้ามากเหลือเกิน""นั่นเป็นเพราะคำสั่งของท่านอ๋อง..

“พระชายาอ๋อง เจ้า...เจ้ากลับมาแล้วจริงหรือ?"แม่ชีที่กำลังกวาดลานเอ่ยถามอย่างเหลือเชื่อเซี่ยเชียนฮวันเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า "พวกเจ้าคิดว่าข้าตายแล้วหรือ""หลิวไท่เฟยบอกว่า ตอนที่เจ้ากำลังเดินเล่นบริเวณวัดถู่ตี้กง ไม่ทันระวังลื่นล้มลงไปในเหว ที่แห่งนั้นอันตรายยิ่งนัก ก้นเหวมีงูพิษสัตว์ดุร้ายมากมาย พวกเราจึงคิดว่าเจ้าไม่อาจกลับมาได้แล้ว” แม่ชีพูดแล้วส่ายหน้า"นั่นหมายความว่าข้าเป็นผู้มีบุญซึ่งพระพุทธเจ้าทรงคุ้มกัน" เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นอย่างบางเบาเมื่อแม่ชีผู้นี้เอ่ยขึ้น เซี่ยเชียนฮวันก็เข้าใจได้ในทันที หลิวไท่เฟยคงไม่บอกกับคนอื่นว่านางเป็นคนผลักตนลงไปในเหว บอกเพียงแค่ว่าตนตกเหวเพื่อจะได้หลอกลวงผู้อื่นให้เชื่อภิกษุณีติงจิ้งที่นำทางเซี่ยเชียนฮวันเมื่อวานนี้ ได้ยินว่านางกลับมาแล้วจึงรีบเดินทางมาทันทีนางเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันสบายดี หัวใจตุ้มๆ ต่อมๆ ก็ผ่อนคลายลงแล้วกล่าวหลายครั้งว่า “อามิตตาพุทธ” คนที่ถูกส่งมา ณ ที่นี้ แม้จะกล่าวว่าเป็นคนที่ราชวงศ์ไม่ต้องการ แต่หากพวกนางเป็นอะไรขึ้นมา อารามจื่อเสียก็จะถูกลงโทษอย่างเคร่งครัดโดยฮ่องเต้“พระชายาอ๋อง เจ้าไม่คุ้นเคยกับทางที่นี่และยังก