All Chapters of เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: Chapter 161 - Chapter 170

ซินอี๋ก็เข้ามาดูและพูดว่า: "ระบบของเรามีการฝังเข็มและมีการฝังเข็มไฟฟ้าด้วย สามารถใช้งานได้"“ข้าจะพิจารณาแผนอื่น แต่ตอนนี้ข้าจะกระตุ้นประสาทของนางก่อน หมอจูได้ใช้การฝังเข็มเพื่อช่วยนางรักษาหน้าที่ที่สำคัญ จะเห็นได้ว่าการบำบัดด้วยปัจจัยทางกายภาพนั้นได้ผลสำหรับนาง”ซินอี๋ถามขึ้นว่า: "ตามความเห็นของเจ้า มีความหวังเยอะไหม?""สถานการณ์ของนางพูดยาก และมันไม่ได้เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน" ล่อจี่งซูตรวจสอบรายการยาและเครื่องกระตุ้นหัวใจในระบบ นางจำได้ว่านางเคยได้รับสิ่งของเกี่ยวกับความเสียหายของเส้นประสาทตามอาการโดยเฉพาะมาก่อนซินอี๋กล่าวว่า: "หากการรักษาขั้นพื้นฐานไม่ได้ผล สามารถปลูกฝังเครื่องกระตุ้นหัวใจได้หรือไม่? หรือไม่ก็เครื่องกระตุ้นไฟฟ้าไขสันหลัง การผ่าตัดทั้งสองนี้สามารถส่งเสริมการตื่นตัวได้ และเจ้าเคยได้ทำการผ่าตัดนี้แล้ว"“ข้าก็มีแผนนี้อยู่” ล่อจี่งซูเหลือบมองนาง “เจ้าอ่านใจข้าเหรอ?”ซินอี๋ยิ้มอย่างภาคภูมิใจอีกครั้ง "ข้าไม่มีความสามารถในการอ่านใจ แต่ข้าเป็นชั้นหนึ่ง โอเคไหม? วางแผนที่จะใช้การบำบัดขั้นพื้นฐานหรือการผ่าตัดก่อน?"ล่อจี่งซูคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า: "ขั้นแรกให้ใช้

ก่อนที่ซินอี๋จะชาร์จแบตเตอรี่ในตอนกลางคืน ก็ได้พูดกับล่อจี่งซูว่า "ก่อนหน้านี้เคยได้ยินเจ้าพูดว่า จะไปนั่งที่ศาลาเซียนกับคุณชายหยุนไม่ใช่เหรอ? พรุ่งนี้จะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมเลยนี่"ล่อจี่งซูเปิดระบบและค้นหาอยู่ในห้องอเนกประสงค์ "อีกสองสามวันค่อยไปเถอะ ช่วงนี้มีงานต้องทำ...อ่า คนไข้เยอะมาก"“ถ้าไม่ป่วยหนัก เจ้าก็ทำเงินได้ไม่มากหรอก”“ข้าไม่สนใจเรื่องเงิน ข้าแค่อยากสะสมชื่อเสียง” ล่อจี่งซูหันกลับมาแล้วพูดว่า “เจ้าจะบังคับให้ข้าไปทำอะไร?”ซินอี๋พูดอย่างขมขื่น: "มันเป็นเรื่องยากสำหรับเจ้าที่จะมีความรักไม่ใช่เหรอ? และเจ้าก็มักจะกอดอยู่แต่ในบ้าน ซึ่งมีอิทธิพลที่ไม่ดี"“เจ้าไม่อยากให้จื่อหลิงมาเหรอ?”“ไม่อยาก!”“พรุ่งนี้ไม่ให้นางมา วันมะรืนก็จะมาอยู่ดี”ซินอี๋หันกลับเข้าไปและพูดว่า "ข้าเกลียดนาง"ไปศาลาเซียนมันไม่ดีเหรอ?เมื่อนายน้อยหยุนไปนั่งที่ศาลาเซียน อันจี๋จื่อก็จะไปกับเขาด้วยแน่นอน นางต้องการหาเงินให้อันจี๋จื่อล่อจี่งซูส่ายหัว และคิดว่านางแค่เกลียดจื่อหลิง ดังนั้นจึงทำการค้นหาต่อไปในห้องเอนกประสงค์ โดยพยายามค้นหาข้อมูลบางอย่างในกองของสิ่งต่าง ๆ เกี่ยวกับการปิดใช้งานและการไ

สองวันต่อมา มีข้อความถูกส่งมาจากตำหนักของเจ้าชายหซู่ เชิญท่านเข้าร่วมงานเลี้ยงพระจันทร์เต็มดวงของมกุฏราชกุมารหซู่งานเลี้ยงพระจันทร์เต็มดวงมีกำหนดเป็นเวลาหกวันล่อจี่งซูให้คนเตรียมของขวัญให้กับเด็กน้อยผู้นั้นเป็นพิเศษ ท้ายที่สุดนางก็ทำคลอดให้เอง ดังนั้นมันจึงเป็นโชคชะตาจื่ออีถามนางว่านางต้องการเข้าร่วมหรือไม่ และล่อจี่งซูว่า: "ไม่เพียงต้องไปเท่านั้น แต่ยังต้องแต่งตัวด้วย นี่เป็นครั้งแรกสำหรับข้า คุณหนูจากตำหนักกั๋วกงไปเจอคนในงานที่เป็นทางการ จะไม่สุภาพไม่ได้”นางไม่เคยเป็นคนต่ำต้อยโดยเฉพาะตอนนี้ที่มีปัจจัยอื่น ๆ เข้ามาประการแรก คือมีฉากหนึ่งในงานเลี้ยงพระจันทร์เต็มดวงที่เตรียมไว้เพื่อนางด้วย และมันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยที่นางจะไม่เข้าร่วมประการที่สอง นางเป็นเจ้าของตำหนักกั๋วกงแม้ว่าพ่อของนางจะได้รับการฟื้นฟู แต่ก็ยังเป็นเพียงชื่อมรณกรรม นางต้องออกไปข้างนอกเพื่อเพิ่มการปรากฏตัวของนาง และพิสูจน์ว่าความภักดีไม่มีอะไรต้องละอายใจประการที่สาม นางต้องการแต่งงานกับเส้าหยวน และกลายเป็นเจ้าหญิงเซียว เก็บตัวไม่เปิดเผยและผู้คนไม่ได้สนใจนางอย่างจริงจังประการที่สี่ ใช้โอกาสนี้สร้างชื่อเสี

ทั้งสองมองหน้ากัน และหัวใจก็เต้นแรงหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็จับมือนางและชมโดยไม่ลังเลว่า "จี่งซูสวยมากจริง ๆ"คิ้วของล่อจี่งซูขมวดและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายดุจดวงดาว เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพูดความจริงคราวนี้ป้ามานจะเดินทางไปกับนางด้วย และดีใจมากที่จะได้เจอกับเจ้านายเก่าของนางจื่ออีก็ไปกับเขาด้วย โดยนำทหารจื่อเว้ยอีกสองคนมาด้วยแต่มีสมาชิกเพียงคนเดียวของทหารหมาป่าทมิฬที่ไปด้วย ซึ่งเป็นราชาหมาป่าดื้อรั้นนั่นเองมีเพียงชิงเฉี่ยวที่เป็นคนของตำหนักของเจ้าชายเซียว และทหารเงาก็คุ้มกันเขามาส่งที่ตำหนักกั๋วกงเท่านั้น แต่ไม่ได้ไปที่ศาลาเซียนด้วยจื่ออีและป้ามานอยู่ในรถม้า เส้าหยวนและจี่งซูก็อยู่ในรถม้าอีกคัน โดยมีดื้อรั้นอยู่ตรงกลางดื้อรั้นไม่ยอมติดตามจื่ออีและป้ามานไป และยืนกรานที่จะอยู่รังความจี่งซู แม้ว่าจะดุมันแล้วก็ตามรถม้าเริ่มเคลื่อนที่ช้า ๆ จี่งซูเข้าใจซินอี๋ จึงถามเกี่ยวกับอันจี๋ขึ้นหนึ่งประโยคเส้าหยวนมองดูนางแล้วพูดว่า "อันจี๋ไปที่เป๋ยโจวแล้ว และจะกลับมาในอีกสองวัน"“ไปเป๋ยโจวเหรอ?”“มันไม่เกี่ยวกับญาติของเจ้า ข้ารู้ดีว่าเจ้าต้องการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เขาไปทำธุระอื่นน่

“ท่านผู้อาวุโสลุกขึ้นเถิด” หยุนเส้าหยวนมองเขา ดวงตาของเขาสงบตามปกติล่อจี่งซูได้ยินชื่อของเขาจึงเหลือบมองอีกสองสามครั้ง ปรากฎว่าเขาคือผู้อาวุโสม่อหนานผู้อาวุโสม่อหนานก็มองไปที่จี่งซูด้วยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “นี่คงเป็นแม่นางจากตระกูลฉีเป่ยใช่ไหม?”ล่อจี่งซูยืนขึ้นแล้วพูดว่า "ล่อจี่งซูได้พบกับผู้อาวุโสแล้ว"ม่อหนานพูดว่า: "ข้าเห็นเจ้าเมื่อยังเด็ก และในพริบตาเดียว เจ้าก็กลายเป็นสาวแล้ว"เสียงของเขาเศร้าเล็กน้อย และดวงตาของเขาดูเหมือนจะมีความโศกเศร้าล่อจี่งซูเงียบ และขยับกายนิดหน่อยเขาถอนตาออกแล้วพูดกับหยุนเส้าหยวนว่า: "ฝ่าบาท โปรดย้ายไปที่ห้องอ่านหนังสือเถิด"หยุนเส้าหยวนมาที่ศาลาเซียน เพื่อคุยกับเขาเป็นหลัก“ได้เลย!” เขามองไปที่จี่งซู “เจ้าอยู่กินอะไรที่นี่ก่อนเถอะ ประเดี๋ยวข้าจะกลับมา”ล่อจี่งซูพยักหน้า "ค่ะ"หยุนเส้าหยวนมองกุ้ยเฟยด้วยสีหน้าสงบและเตือนว่า: "สนมแม่ ท่าาสั่งคนให้เอาอาหารมาให้นางด้วย นางเหนื่อยจากการเดินทางแล้ว ให้นางกินเสร็จก่อนแล้วค่อยเสวนากัน แล้วเราค่อยคุยกันเมื่อข้ากลับมา”นางสนมของจักรพรรดิยิ้มและพูดว่า "ไปเถอะ ข้ากับนางยังไม่คุ้นเคยกัน ดังนั้นจึงพูดเ