เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 170 ผู้หญิงคนนี้นางชอบ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 171 ลูกพี่ลูกน้อง
ทันทีที่นายมินออกมาจากห้องบัญชี เขาก็ได้พบกับคนจากวังของเจ้าชายซู่ที่มาโพสต์ข้อความหลังจากไล่ออกไปแล้ว เขาก็ถามหยุนเส้ายวนว่า "ฝ่าบาท พระองค์ต้องการไปหรือไม่?"เส้าหยวนลูบแขน “เตรียมของขวัญ!”“ฉันได้ยินมา” มิสเตอร์มินก้าวไปข้างหน้าแล้วลูบแขนของเขาซึ่งแข็งมาก “หญิงสาวจากคฤหาสน์คงเล่อโหวก็ไปด้วย”หยุนเส้ายวนเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย "หญิงสาวแห่งคฤหาสน์ คงเล่อโหวเธอคือใคร"“เว่ยซุนหยวนเด็กหญิงจากครอบครัวของขุนนางใหญ่เหว่ย แต่งงานกับลูกชายคนโตของคงเล่อโหวหลังจากการหมั้นสิ้นสุดลง”หยุนเส้าหยวนขมวดคิ้ว “เธอก็จะไปด้วยเหรอ?”“เธอต้องไป เธอมาจากครอบครัวของนางสนมเว่ย”หยุนเส้ายวนรู้สึกเขินอายเล็กน้อยคุณมินกล่าวว่า “ฝ่าบาทก็ทรงเกรงกลัวนางเช่นกันใช่ไหม ทำไมเราไม่ไปล่ะ?”“กษัตริย์องค์นี้อับอายเรื่องอะไร?” หยุนเส้าหยวนเหลือบมองเขา “วันนั้นผมจะไปที่คลับจินชู”“สาวน้อย? ผู้หญิงคงไม่ตระหนี่ขนาดนั้น”“ลูกสาวของคุณไม่ตระหนี่ แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานป้าและลุงที่ชอบดูเรื่องตลกได้ ถ้าเธอหันหลังกลับและเปรียบเทียบจี่งซูกับหญิงสาวจากตระกูลเหว่ยหรือพูดอะไรเพื่อยกย่องเธอ ไม่ใช่แค่ ที่จะทำให้เธอไม่มีคว
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 172 สามีเก่า
ในช่วงเช้าระหว่างงานเลี้ยงพระจันทร์เต็มดวง ป้าม่านเข้ามาเคาะประตูบ้านเด็กสาวนอนหลับลึกมาหลายวันแล้ว เธอไม่สามารถปลุกเธอด้วยการเคาะประตูเบาๆ เธอต้องทุบประตูด้วยหมัดหลัวจินชูหาวและลุกขึ้นไปเปิดประตู ป้าหมานเข้ามาพร้อมกับลมหนาวและพึมพำว่า "พวกเขาควรถูกขอให้เฝ้าดู คุณต้องตื่นตอนกลางคืนและไม่มีใครรอคุณอยู่"“ตอนกลางคืนฉันนอนไม่หลับ” หลัวจินซูหลับไปอีกครั้ง “ยังเด็กและมีไตที่ดี”เมื่อคืนฉันคุยกับ จื่ออี ดึกเกินไป โดยถามเกี่ยวกับวังของตระกูลนาตาลของนางสนมจักรพรรดิ ผู้ปกป้องประเทศมันเป็นนิกายหนึ่งจริงๆ แต่น่าเสียดายที่มันมักจะอยู่บนจุดสูงสุดของพายุ ตอนนี้ ผู้คนกำลังเหี่ยวเฉาและมีเพียงความทรงจำเท่านั้นที่เหลืออยู่ในคฤหาสน์ผู้พิทักษ์นอกจากนี้ นางสนมของจักรพรรดิยังมีชีวิตที่ยากลำบาก เธอท้องสามครั้ง และครั้งสุดท้ายที่ลูกของเธออายุเกินเจ็ดเดือนเธอเกิดก่อนกำหนดแต่เสียชีวิตในวัยทารกฉันรู้สึกเสียใจกับนางสนมของจักรพรรดิ ดังนั้นฉันจึงพักอยู่ครึ่งคืน และตอนนี้ฉันง่วงนอนมาก“อย่านอนนะ ได้เวลาลุกขึ้นแต่งตัวแล้ว” ป้าม่านพูดด้วยรอยยิ้ม"ไม่จำเป็นต้องเช้าขนาดนี้" หลัวจินล้มตัวลงนอนแล้วมองท้องฟ้า
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 173 การผ่าตัดที่ราบรื่น
นอกห้องผ่าตัด ทุกคนที่อยู่นอกบ้านของเจ้าหญิงต่างรอคอยอย่างใจจดใจจ่อเมื่อ อวี๋ซิงหมางขี่ม้ากลับมา เขาบอกคำขอของหญิงสาว แต่ทุกคนไม่เห็นด้วย เพราะแม้ว่าเธอจะได้ยินว่าเธอมีทักษะทางการแพทย์ที่ดี แต่เธอก็ยังเด็กอยู่ยิ่งกว่านั้นสิ่งที่ลือกันว่าอยู่ข้างนอกนั้นไม่อาจเชื่อได้เว้นแต่คุณจะได้เห็นด้วยตาของคุณเองผู้คนในคฤหาสน์บอกว่าพวกเขาต้องการถามแพทย์ของจักรพรรดิ และคนส่วนใหญ่ก็เห็นด้วยแต่อวี๋ซิงหมางอยากชวนเจ้าหญิงคนโต และไม่มีใครกล้าไม่ฟังคำพูดของเธอ ดังนั้นเมื่อจี่งซู มาถึง พวกเขาจึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีอย่างไรก็ตาม ฉันให้ความร่วมมือ แต่ฉันกังวลมากและเต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของหลัวจินชูเพราะเธอไม่ยอมให้ใครมาจ้องมองเธอเจ้าหญิงองค์โตนั่งอยู่หน้าประตู ถือสายประคำอยู่ในมือ และสวดมนต์พระสูตรโดยหลับตาเลือดที่ไหลบนหน้าผากของเธอหยุดแล้ว แต่ไม่มีผ้าพันแผล หรือการรักษา เธอไม่อนุญาตให้ใครแตะบาดแผลของเธอถ้าสามีไม่หนีอันตราย บาดแผลของเธอจะไม่ได้รับการรักษาเธอใช้วิธีของเธอเองเพื่อช่วยเจ้าชายมเหสีแบ่งปันความเจ็บปวดและหายนะสามีและภรรยาเป็นหนึ่งเดียวกัน และถ้าเธอทุกข
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 174 ฉันก็อยากได้เก้าอี้แบบนี้เหมือนกัน
ล่อจี่งซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "มาทำสิ่งนี้กันเถอะ ฉันจะออกจากเฉินฉือจงและกลับมาที่จุดสิ้นสุดของตำหนัก ซินอี๋จะอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องคุณ คุณสามารถมั่นใจได้"เจ้าหญิงคนโตมองไปที่ซิงหมาง ซิงหมางกระซิบคำพูดสองสามคำ และเจ้าหญิงคนโตก็ขมวดคิ้วหลังจากที่ซิงหมางพูดจบ เธอก็พูดว่า: "ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันก็จะไปเหมือนกัน ท้ายที่สุดแล้ว โพสต์จากวังของเจ้าชายหซู่ ก็ถูกส่งไปยังวังเจ้าหญิงของเราด้วย"ในความเป็นจริงอวี๋ซิงหมาง เล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวที่จัดโดย หยุนจิ้นเฟิงในวันนี้ เจ้าหญิงคนโตกลัวว่าจี่งซู จะถูกควบคุมดังนั้นเธอจึงต้องการติดตามเธอเพื่อให้แน่ใจว่าจี่งซู จะจากไปได้อย่างราบรื่นนอกจากนี้ เธอยังต้องการดูว่าใบหน้าของเจ้าหญิงหซู่ หายดีจริงหรือไม่ข่าวเรื่องการทำให้เสียโฉมของเจ้าหญิงหซู่แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงมานานแล้วแพทย์ของจักรวรรดิและผู้ที่มาเยี่ยมเขาล้มเหลวที่จะรักษาความลับใบหน้าของเจ้าหญิงหซู่เป็นแผลมากจนอดไม่ได้ที่จะเรียกฆาตกรว่าโหดร้าย และคำพูดเหล่านี้ก็แพร่กระจายไปตามธรรมชาติจินชูเข้าไปก่อนเพื่อบอกซินยี่สองสามคำ จากนั้นจึงออกมา ปิดประตูและบอกพวกเขาว่าอย่าเข้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 175 ฉันจะคุยโม้ให้คุณฟรี
คุณมินถอนหายใจ คุณกำลังทำอะไรในโอกาสเช่นนี้?หยุนเส้าหยวนไม่ได้รู้สึกแย่กับการใช้จ่ายเงิน จักรพรรดิจิ่งชางมักจะมอบเงินจากพระราชวังเพื่ออุดหนุนเขาทุกปี ปริมาณอาหารของเขาสูงกว่าเจ้าชายและเจ้าชายคนอื่นๆมันไม่เหมือนกับคฤหาสน์ของเจ้าชายเซียวที่มีเลือดและหยาดเหงื่ออยู่ในเหรียญทุกเหรียญที่แตกออกพระองค์ไม่เคยสนใจสิ่งภายนอกเหล่านี้มาก่อน แล้วทำไมตอนนี้พระองค์ถึงสนใจมากขนาดนี้?ฉันได้เรียนรู้สิ่งเลวร้ายและฟุ่มเฟือย“คุณต้องมีหมอนอิงเหล่านี้สักชุดด้วย ชุดหนึ่งเริ่มต้นด้วยยี่สิบชิ้น”จินซูเหนื่อยและมีเวลานั่งน้อย แต่เขาต้องสบายเมื่อนั่งฉันอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่เธอ และสิ่งที่คนอื่นมี ครอบครัวของพวกเขาก็ต้องมีด้วย"ฟ่อ!"คุณรู้หรือไม่ว่าเป็นเบาะชนิดใด? มันทำจากหนังชั้นดีห่อด้วยขนนกขนอ่อน มันสบายมาก แต่ทำไมถึงจำเป็นล่ะ?นั่งบนเบาะธรรมดาไม่ได้เหรอ?แต่ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะโต้เถียงกับเขาที่นี่ ถ้าเจ้าขอให้ใครสักคนทำเบาะหนังสองสามใบแล้วพันผ้าฝ้ายไว้ข้างใน มันก็ไม่ต่างกันหรอกนายกัวเข้ามาอย่างเร่งรีบ เขาคุกเข่าลงทันทีที่เข้าไปในประตูแล้วพูดว่า "ฝ่าบาทมาแล้ว เจ้าชายควรจะออกมาต้อนรับด้วยตน
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 176 ความคลั่งไคล้ที่บ้าคลั่ง
หยุนเส้าหยวนปรากฏตัวและไม่มีใครสนใจสิ่งที่เขาพูดสมาชิกในตระกูลอูบ้าไปแล้ว ไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะพูดถึงลุงของพวกเขาที่นี่ในตระกูลแบบนี้ หากผู้เป็นพ่อและแม่ของเขาไม่ยืนกราน เขาจะไม่มีวันแต่งงานกับลูกสาวของตระกูลหวู่เขามองไปที่อูชือหลางและพูดอย่างเย็นชาว่า "เว่ยซวงจิ้นมีความผิด แต่ในฐานะจอมพลอย่างลั่วฉีเป่ยนั้นไม่เข้าใจทุกอย่างอย่างชัดเจนและไม่มีทางจัดการกับความยากลำบากได้ ใช่ไหม"อูชือหลางโต้กลับทันที "ความผิดพลาดมาจากไหน ในการต่อสู้ข้างหน้า ชีวิตและความตายอยู่ในอันตราย แต่เว่ยซวงจิ้นนั้นฆ่าคนดีและได้รับการยกย่อง ซึ่งทำให้เกิดความไม่พอใจอย่างกว้างขวางในหมู่ประชาชน และเปิดเผยกลยุทธ์ทางทหาร แค่ทหารไม่รู้ ถ้ารู้ จะไม่ขำตายเลยเหรอ”หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เยาะเย้ยและพูดว่า "เจ้ายังรู้ทุกอย่างและกำลังสืบสวนคดีนี้อยู่ไม่ใช่เหรอ ไม่มีกษัตริย์แห่งหซู่ที่สามารถพูดแบบนั้นได้หากเขาเคยอยู่ในสนามรบ"หยุนจิ้นเฟิงตบโต๊ะ "หุบปาก"เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาซีดเผือด นายกัวก็รู้ว่าเขากำลังจะโกรธ ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที "วันนี้เป็นวันที่ดี ท่านกำลังพูดถึงอะไรอยู่ นอกจากนี้ ทักษะทางการแพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 177 นายกัวเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน
ล่อจี่งซูไม่ต้องการเร่งรีบผ่านผืนน้ำโคลนนี้ แม้ว่าเธอจะได้ยินเส้าหยวนเรียกเธอ แต่เธอก็อยากจะหันหลังกลับไปอย่างไรก็ตาม แขกทุกคนรู้สึกว่าการปรากฏตัวของเธอนั้นรีบร้อนเกินไปในเวลาแบบนี้ หมูสักตัวก็คงจะมาไม่ทันทุกคนค่อย ๆ ยืนขึ้นทีละคน โดยไม่คำนึงถึงสถานะของพวกเขา และทักทายล่อจี่งซู "ที่แท้แล้วหมอล่อก็อยู่ที่นี่ โปรดเข้ามาเร็ว ๆ นี้"“แม่นางล่อ ข้าชื่นชมชื่ออันยิ่งใหญ่ของท่านมานานแล้ว!”“แม่นางย้ายไปบ้านใหม่แล้ว ข้าอยากจะมาเยี่ยมเธอมาตลอดแต่ก็กลัวจะรบกวน”หยุนจิ้นเฟิงเสียหน้าไปหมด แต่เธอเห็นพวกเขาอีกครั้ง เมื่อได้เห็นว่าคนเหล่านี้ยกย่องล่อจี่งซูอย่างไร พวกเขาจึงพูดคุยเกี่ยวกับหมอมหัศจรรย์ เขาก็โกรธมากจนทิ้งแขกทุกคนและเดินจากไปในฐานะเจ้าบ้าน มีเพียงหยุนจิ้นเฟิงเท่านั้นที่สามารถทำสิ่งนั้นได้โดยไม่ฉลาดทางอารมณ์ ที่ละทิ้งแขกจำนวนมากและเดินจากไปล่อจี่งซูมองดูพวกเขา และเกรงว่าหลายคนจะเป็นสมาชิกของราชวงศ์และเจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายคนในศาล แต่พวกเขากลับใช้เธอเป็นโล่แต่ในความเป็นจริงแล้ว ล่อจี่งซูไม่ได้เดาถูกทั้งหมด เพราะเธอไม่รู้ว่าต่อหน้าอูชือหลาง ฝ่าบาททรงชมเชยเธออย่างเกินหน้าเกินตา
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 178 เว่ยซุนหยวน
การแสดงนี้ดีมากจนเส้าหยวนหลับลึกในขณะที่รับชมเมื่อเขาตื่นมาได้ครึ่งเรื่องของการแสดง คนรอบข้างก็ปรบมือให้และเขาก็ปรบมือด้วยพร้อมพูดว่า "ดีจริง ๆ ดีจริง ๆ"เมื่อกษัตริย์จินเห็นว่าอาของจักรพรรดิ์ก็ปรบมือเช่นกัน เขาก็พูดอย่างตื่นเต้น: "ขับร้องได้ไพเราะมาก ฉากนี้ช่างน่าทึ่ง องค์ชายน้อยออกไปโดยไม่เปิดเผยตัวตนเพื่อกำจัดการทุจริตและสอบสวนคดีเก่า ๆ เพื่อให้ทุกคนในโลกสามารถ น้อมรับพระมหากรุณาธิคุณของจักรพรรดิ”หยุนเส้าหยวนแตะหัวของเขาแล้วพูดอย่างน่าสงสาร: "เจ้าเด็กโง่"กษัตริย์จินหยุนมู่เฟิงอายุมากกว่าเขาด้วยซ้ำ แต่เขาไม่รู้สึกไม่เชื่อฟังเลยเมื่อเขาถูกตบหัวและเรียกว่าเด็กโง่รัศมีของเส้าหยวนนั้นแข็งแกร่งและท่าทางของเขาในวันนี้ก็น่าประทับใจเช่นกันและรัศมีแห่งความเป็นราชาของเขาจะทำให้ผู้คนไม่สนใจอายุของเขาหยุนมู่เฟิงไม่รู้ว่าทำไมลุงของจักรพรรดิถึงพูดแบบนี้ แต่นั่นไม่ใช่ความหมายของฉากนี้ใช่ไหมในที่สุดเส้าหยวนก็เห็นจี่งซู เธอนั่งอยู่ทางขวาสุดโดยแยกตัวไปจากผู้คนเธอบังเอิญมองข้ามไป และเธอไม่มีพัดอยู่ในมือเพื่อปกปิดใบหน้า ดังนั้นเธอจึงมองเห็นได้ทันทีดวงตาของเขาตื่นเต้นราวกับเด็ก ๆ และจี่ง
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
