เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 161 เจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับโล่เลือดสีน้ำเงินหรือไม่
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 162 ไม่ง่ายที่จะหลีกเลี่ยง
เขาพูดเบา ๆ : “ในเมื่อเจ้าคิดถึงขั้นนี้แล้ว ข้าอยากจะบอกเจ้าบางอย่างจากก้นบึ้งของหัวใจ ถ้าเขาไม่ยืนกรานที่จะแต่งตั้งหยุนจิ้นเฟิงเป็นมกุฎราชกุมาร บางทีข้าอาจจะย้ายไปที่ศักดินา และอยู่ห่างจากเมืองหลวง แต่เมื่ออยู่ในเมืองหลวง ข้าก็ค้นพบสิ่งต่าง ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ ข้าเคยคิดว่าแม้เขาจะหลงใหลในนางสนม แต่เขาก็ยังเป็นจักรพรรดิที่ขยันขันแข็ง แต่ว่า…...”ล่อจี่งซูตอบคำพูดของเขา "แต่ตอนที่เขาเป็นเจ้าชาย เขาได้สมรู้ร่วมคิดกับเจ้าหน้าที่หรงแล้ว และนี่เป็นเพียงหนึ่งในนั้นใช่ไหม?"หยุนเส้าหยวนพยักหน้า "ดังนั้นจึงมีบางสิ่งที่ข้าไม่ง่ายที่จะหลีกเลี่ยงได้ แต่ละรายการจะต้องได้รับการตรวจสอบอย่างชัดเจน"โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้กระทำความผิดบาปไปแล้วเขาจับมือของล่อจี่งซู หยุดฝีเท้าลงและถามอย่างจริงจังว่า: "เจ้าแต่งงานกับข้าอาจมีอันตรายมากมาย เจ้ากลัวไหม? และยังจะเต็มใจอยู่ไหม?"“ถ้าข้ากลัวหรือไม่อยากลุยน้ำโคลนนี้ ท่านจะทำอย่างไร? เราต้องแต่งงานกันโดยคำสั่งของจักรพรรดิสูงสุด”หยุนเส้าหยวนคิดว่านางกลัวจริง ๆ และอยากจะยอมแพ้ ดังนั้นเขาจึงดูเศร้าเล็กน้อยและพูดว่า "ข้าสามารถขอให้พ่อของข้าคืนคำได้"เปลื
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 163 หลานจี้คิดออกแล้ว
ก่อนที่ซินอี๋จะชาร์จแบตเตอรี่ในตอนกลางคืน ก็ได้พูดกับล่อจี่งซูว่า "ก่อนหน้านี้เคยได้ยินเจ้าพูดว่า จะไปนั่งที่ศาลาเซียนกับคุณชายหยุนไม่ใช่เหรอ? พรุ่งนี้จะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมเลยนี่"ล่อจี่งซูเปิดระบบและค้นหาอยู่ในห้องอเนกประสงค์ "อีกสองสามวันค่อยไปเถอะ ช่วงนี้มีงานต้องทำ...อ่า คนไข้เยอะมาก"“ถ้าไม่ป่วยหนัก เจ้าก็ทำเงินได้ไม่มากหรอก”“ข้าไม่สนใจเรื่องเงิน ข้าแค่อยากสะสมชื่อเสียง” ล่อจี่งซูหันกลับมาแล้วพูดว่า “เจ้าจะบังคับให้ข้าไปทำอะไร?”ซินอี๋พูดอย่างขมขื่น: "มันเป็นเรื่องยากสำหรับเจ้าที่จะมีความรักไม่ใช่เหรอ? และเจ้าก็มักจะกอดอยู่แต่ในบ้าน ซึ่งมีอิทธิพลที่ไม่ดี"“เจ้าไม่อยากให้จื่อหลิงมาเหรอ?”“ไม่อยาก!”“พรุ่งนี้ไม่ให้นางมา วันมะรืนก็จะมาอยู่ดี”ซินอี๋หันกลับเข้าไปและพูดว่า "ข้าเกลียดนาง"ไปศาลาเซียนมันไม่ดีเหรอ?เมื่อนายน้อยหยุนไปนั่งที่ศาลาเซียน อันจี๋จื่อก็จะไปกับเขาด้วยแน่นอน นางต้องการหาเงินให้อันจี๋จื่อล่อจี่งซูส่ายหัว และคิดว่านางแค่เกลียดจื่อหลิง ดังนั้นจึงทำการค้นหาต่อไปในห้องเอนกประสงค์ โดยพยายามค้นหาข้อมูลบางอย่างในกองของสิ่งต่าง ๆ เกี่ยวกับการปิดใช้งานและการไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 164 เตรียมสินเดิม
ต่อมาตามคำของหมาป่าแดง จื่อหลิงก็รู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าอาหงจะตื่นขึ้นมาได้แต่จี่งซูได้เจอกับหลานจี้แล้ว และรู้ว่าเขาคิดออกแล้ว ดังนั้นจึงตัดสินใจที่จะไม่ถามอะไรเกี่ยวกับจื่อหลิงในตอนนี้จื่อหลิงนั้นเก่งทุกอย่าง แต่ไม่เป็นไร เส้าหยวนจะลงมือดำเนินการเองตอนนี้นางมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ ซึ่งก็คือการเตรียมสินเดิมนางตั้งหน้าตั้งตารองานแต่งงานของนาง เมื่อเร็ว ๆ นี้นางเข้ากันได้ดีกับเขามาก นางไม่เพียงแต่ชื่นชมรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของเขาเท่านั้น แต่นางยังชอบเขานิด ๆ อีกด้วยซินอี๋ยังคงสร้างปัญหาต่อไปเช่นเคย โดยบอกว่าที่ชอบนิด ๆ ทั้งหมดนี้ก็ขึ้นอยู่กับเงินที่นายน้อยหยุนมอบให้มานางบอกว่าผู้หญิงเป็นสัตว์ผิวเผิน ตราบใดที่ผู้ชายยอมจ่ายเงินเพื่อนาง ก็จะมัดความหลงใหลของตัวเองไว้อย่างรวดเร็ว และโน้มน้าวตัวเองว่านี่คือความรักล่อจี่งซูได้รู้ว่าไม่ควรบอกนางเรื่องที่นายน้อยหยุนให้เงินมา หุ่นยนต์ไม่มีสมอง ดังนั้นจึงไม่สามารถพูดอะไรที่ทำร้ายคนได้ใช่ไหม?แต่เนื่องจากนางจำเป็นต้องดูแลคนไข้ นางจึงยังคงต้องพูดคุยอย่างจริงใจ และเกลี้ยกล่อมนางท้ายที่สุด ซินอี๋ก็เก่งในเรื่องนี้ต่อไป นา
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 165 แม่นาง มาดูอสังหาริมทรัพย์กันดีกว่า
สองวันต่อมา มีข้อความถูกส่งมาจากตำหนักของเจ้าชายหซู่ เชิญท่านเข้าร่วมงานเลี้ยงพระจันทร์เต็มดวงของมกุฏราชกุมารหซู่งานเลี้ยงพระจันทร์เต็มดวงมีกำหนดเป็นเวลาหกวันล่อจี่งซูให้คนเตรียมของขวัญให้กับเด็กน้อยผู้นั้นเป็นพิเศษ ท้ายที่สุดนางก็ทำคลอดให้เอง ดังนั้นมันจึงเป็นโชคชะตาจื่ออีถามนางว่านางต้องการเข้าร่วมหรือไม่ และล่อจี่งซูว่า: "ไม่เพียงต้องไปเท่านั้น แต่ยังต้องแต่งตัวด้วย นี่เป็นครั้งแรกสำหรับข้า คุณหนูจากตำหนักกั๋วกงไปเจอคนในงานที่เป็นทางการ จะไม่สุภาพไม่ได้”นางไม่เคยเป็นคนต่ำต้อยโดยเฉพาะตอนนี้ที่มีปัจจัยอื่น ๆ เข้ามาประการแรก คือมีฉากหนึ่งในงานเลี้ยงพระจันทร์เต็มดวงที่เตรียมไว้เพื่อนางด้วย และมันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยที่นางจะไม่เข้าร่วมประการที่สอง นางเป็นเจ้าของตำหนักกั๋วกงแม้ว่าพ่อของนางจะได้รับการฟื้นฟู แต่ก็ยังเป็นเพียงชื่อมรณกรรม นางต้องออกไปข้างนอกเพื่อเพิ่มการปรากฏตัวของนาง และพิสูจน์ว่าความภักดีไม่มีอะไรต้องละอายใจประการที่สาม นางต้องการแต่งงานกับเส้าหยวน และกลายเป็นเจ้าหญิงเซียว เก็บตัวไม่เปิดเผยและผู้คนไม่ได้สนใจนางอย่างจริงจังประการที่สี่ ใช้โอกาสนี้สร้างชื่อเสี
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 166 ต้องไปศาลาเซียน
ช่วงนี้ซินอี๋มีงานยุ่งนิดหน่อย ต้องดูแลคนไข้ และไปที่ตำหนักผิงซาโหวในวันรุ่งขึ้นอีกด้วยและต้องบ่นกับจี่งซูทุกครั้งที่กลับมา“ไม่มีที่ติ คนของตระกูลนั้นไม่มีที่ติ…” นางบ่นและเริ่มเก็บขยะในถังขยะ “ไปครั้งหนึ่งก็เอาอาหารอร่อย ๆ มาให้ข้าเยอะแยะไปหมด และข้าไม่กินไม่ได้ พวกเขาจะบอกว่าข้าดูถูกพวกเขา ”ล่อจี่งซูถามอย่างเหม่อลอย: "อืม เตรียมอาหารอร่อย ๆ อะไรไว้บ้างเหรอ?"นางวางดอกไม้สีเหลืองไว้บนกระจก เมื่อวานมีผู้หญิงคนหนึ่งเป็นภรรยาของเจ้าของร้านผ้าไหมและผ้าซาตินมา และนำผ้าไหมและผ้าซาตินส่งมาให้มากมายหลังจากถาม ก็ได้รู้ว่าร้านผ้าไหมเป็นของตำหนักของเจ้าชายเซียวแต่หญิงสาวคนนี้ก็ดูดีจริง ๆ มีดอกไม้สีเหลืองบนหน้าผาก ดูสง่างาม แต่มีเสน่ห์ และมีสไตล์ที่แตกต่างออกไป“มันไม่ดีเลย ไก่กับหมูก็ปรุงไม่อร่อย”ซินอี๋ถอนหายใจ "ชีวิตของตระกูลนั้นค่อนข้างยากลำบาก ได้ยินมาว่าพื้นที่เพาะปลูกที่อุดมสมบูรณ์และที่ดินบนภูเขาสามารถขายได้ ตอนนี้อยากจะยกเป็นของขวัญแต่งงานให้กับท่าน และบอกว่าจะไปหางานทำและหาเงิน"“ครอบครัวของพวกเขามีทหารกี่คน?”“ไม่รู้สิ คงมีอยู่ไม่กี่คน ผิงซาโหวไม่อยู่ที่ตำหนักแล้ว บอกว่า
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 167 วิวหิมะที่เส้าหยวนกล่าวถึง
ทั้งสองมองหน้ากัน และหัวใจก็เต้นแรงหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็จับมือนางและชมโดยไม่ลังเลว่า "จี่งซูสวยมากจริง ๆ"คิ้วของล่อจี่งซูขมวดและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายดุจดวงดาว เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพูดความจริงคราวนี้ป้ามานจะเดินทางไปกับนางด้วย และดีใจมากที่จะได้เจอกับเจ้านายเก่าของนางจื่ออีก็ไปกับเขาด้วย โดยนำทหารจื่อเว้ยอีกสองคนมาด้วยแต่มีสมาชิกเพียงคนเดียวของทหารหมาป่าทมิฬที่ไปด้วย ซึ่งเป็นราชาหมาป่าดื้อรั้นนั่นเองมีเพียงชิงเฉี่ยวที่เป็นคนของตำหนักของเจ้าชายเซียว และทหารเงาก็คุ้มกันเขามาส่งที่ตำหนักกั๋วกงเท่านั้น แต่ไม่ได้ไปที่ศาลาเซียนด้วยจื่ออีและป้ามานอยู่ในรถม้า เส้าหยวนและจี่งซูก็อยู่ในรถม้าอีกคัน โดยมีดื้อรั้นอยู่ตรงกลางดื้อรั้นไม่ยอมติดตามจื่ออีและป้ามานไป และยืนกรานที่จะอยู่รังความจี่งซู แม้ว่าจะดุมันแล้วก็ตามรถม้าเริ่มเคลื่อนที่ช้า ๆ จี่งซูเข้าใจซินอี๋ จึงถามเกี่ยวกับอันจี๋ขึ้นหนึ่งประโยคเส้าหยวนมองดูนางแล้วพูดว่า "อันจี๋ไปที่เป๋ยโจวแล้ว และจะกลับมาในอีกสองวัน"“ไปเป๋ยโจวเหรอ?”“มันไม่เกี่ยวกับญาติของเจ้า ข้ารู้ดีว่าเจ้าต้องการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เขาไปทำธุระอื่นน่
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 168 สมบัติเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนางสนมผู้สูงศักดิ์
หยุนเส้ายวนพูดอย่างใจเย็น: "มีหลายสิ่งที่ทำให้นางโกรธ"ล่อจี่งซูรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกชายนั้นอ่อนแอ และอาจมีเหตุผลบางอย่างในระหว่างนั้นแต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ท่านเป็นลูกทางสายเลือดของพระราชินีจริง ๆ หรือไม่?""จริงแท้ที่สุด"หยุนเส้าหยวนก้มลงและยกชายกระโปรงขึ้นแล้วพูดว่า: "จริง ๆ แล้วนางปฏิบัติต่อข้าอย่างดี แต่ก็มีเงื่อนไข ข้าต้องฟังลูกชายคนโตของนาง นางจะพูดเสมอว่าฝ่าบาทเป็นพี่ชายของข้า และเขาคือจักรพรรดิคนปัจจุบัน ในฐานะน้องชายและรัฐมนตรี ข้าควรจะอยู่ฝ่ายเดียวกับเขา”“เข้าใจแล้ว” ผู้เป็นแม่ส่วนใหญ่จะหวังเช่นนั้น“สมัยที่ยังเป็นเจ้าชาย พระองค์นั้นสุภาพ มีคุณธรรม เคารพและกตัญญูต่อบิดาจักรพรรดิ และมารดาเสมอ และขยันในงานราชสำนักมาก ในดวงใจของพระราชินี พระองค์จึงดีที่สุด”“นอกจากการที่พระองค์เอ็นดูนางสนมทั้งพระมารดาและพระโอรสแล้ว ข้ายังเคยคิดว่าพระองค์เป็นจักรพรรดิผู้ทรงคุณวุฒิ จนกระทั่งสมาชิกคนสำคัญในคณะรัฐมนตรีถูกไล่ออกและมีการต่อสู้กับราชวงศ์จึงค่อย ๆ เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงออกมา”ล่อจี่งซูก้าวต่อไป "หากคนคนนั้นจงใจแกล้งทำ ก็เป็นการยากที่จะบอกได้"“เมื่อก่อนข
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 169 คำแนะนำของนางสนม
“ท่านผู้อาวุโสลุกขึ้นเถิด” หยุนเส้าหยวนมองเขา ดวงตาของเขาสงบตามปกติล่อจี่งซูได้ยินชื่อของเขาจึงเหลือบมองอีกสองสามครั้ง ปรากฎว่าเขาคือผู้อาวุโสม่อหนานผู้อาวุโสม่อหนานก็มองไปที่จี่งซูด้วยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “นี่คงเป็นแม่นางจากตระกูลฉีเป่ยใช่ไหม?”ล่อจี่งซูยืนขึ้นแล้วพูดว่า "ล่อจี่งซูได้พบกับผู้อาวุโสแล้ว"ม่อหนานพูดว่า: "ข้าเห็นเจ้าเมื่อยังเด็ก และในพริบตาเดียว เจ้าก็กลายเป็นสาวแล้ว"เสียงของเขาเศร้าเล็กน้อย และดวงตาของเขาดูเหมือนจะมีความโศกเศร้าล่อจี่งซูเงียบ และขยับกายนิดหน่อยเขาถอนตาออกแล้วพูดกับหยุนเส้าหยวนว่า: "ฝ่าบาท โปรดย้ายไปที่ห้องอ่านหนังสือเถิด"หยุนเส้าหยวนมาที่ศาลาเซียน เพื่อคุยกับเขาเป็นหลัก“ได้เลย!” เขามองไปที่จี่งซู “เจ้าอยู่กินอะไรที่นี่ก่อนเถอะ ประเดี๋ยวข้าจะกลับมา”ล่อจี่งซูพยักหน้า "ค่ะ"หยุนเส้าหยวนมองกุ้ยเฟยด้วยสีหน้าสงบและเตือนว่า: "สนมแม่ ท่าาสั่งคนให้เอาอาหารมาให้นางด้วย นางเหนื่อยจากการเดินทางแล้ว ให้นางกินเสร็จก่อนแล้วค่อยเสวนากัน แล้วเราค่อยคุยกันเมื่อข้ากลับมา”นางสนมของจักรพรรดิยิ้มและพูดว่า "ไปเถอะ ข้ากับนางยังไม่คุ้นเคยกัน ดังนั้นจึงพูดเ
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
