บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 151 - บทที่ 160

อวี๋ซิงหมางนำล่อจี่งซูเข้าไปในห้อง ซึ่งเจ้าหญิงหซู่กำลังอุ้มเด็กอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าจี่งซูมาถึงแล้ว ก็รีบวางเด็กลงแล้วลุกขึ้นอวี๋ซิงหมางกลับพูดว่า "นอนลงเถิด อย่าลุกขึ้นมา"“ไม่เป็นไร ข้าเดินได้แล้ว” เจ้าหญิงหซู่พูดด้วยรอยยิ้ม “จี่งซูมาแล้ว ข้านอนมากเกินก็ไม่ดี”ล่อจี่งซูเห็นว่าเจ้าหญิงหซู่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก แม้ว่าใบหน้าของนางคลุมเอาไว้ด้วยผ้ากอซ แต่แววตาของนางก็สดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนางเดินเข้าไปกดไหล่ของนางลง "นอนลงเถิด ข้าแค่อยากจะมาตรวจดูท่าน"เจ้าหญิงหซู่กล่าวว่า: "ดีขึ้นมากแล้วล่ะ จี่งซู เจ้าไม่ต้องกังวลนะ"อวี๋ซิงหมางพูดจากด้านข้าง: "พูดมั่วอะไรกัน? ให้แม่นางดูแผลให้เจ้าเถอะ เมื่อครู่ก็ไม่ให้ข้าดู เจ้าอยากโดนหรือไงกัน"เจ้าหญิงหซู่ยิ้ม และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า: "ก็ได้ ข้าจะตรวจก็ได้"ม่านปิดลง และเสื้อผ้าก็ถูกถอดออก เมื่ออวี๋ซิงหมางเห็นรอยแผลเป็นบนร่างกายของนาง ดวงตาของนางก็เย็นลงครู่หนึ่งและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: "ถ้าไม่เอานางมาสับเป็นชิ้น ๆ มันก็จะยากที่จะกำจัดความเกลียดชังที่อยู่ในใจของข้า”เจ้าหญิงหซู่มองไปที่นางแล้วพูดเบา ๆ ว่า: "เจ้าอย่าโกรธไปเลย จ

หลานจี้หันศีรษะแล้วพูดเบา ๆ ว่า: "ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย"เมื่อได้ยินว่าเป็นคำสั่งของฝ่าบาท จื่อหลิงก็รีบถาม: "หลานจี้ ฝ่าบาทให้เจ้าพูดเรื่องอะไรเหรอ"หลานจี้เม้มริมฝีปาก แล้วหยุดพูด“เจ้าพูดมาสิ” จื่อหลิงถามอีกครั้งคุณชายหมิ่นยิ้มแล้วพูดว่า "เขาเขินที่ต้องพูด ข้าพูดเองละกัน"เขามองจื่อหลิง ด้วยดวงตาที่มีความสุข "ทหารเงารายงานว่าเจ้ายังไม่ตาย ฝ่าบาทนั้นมีความสุขมาก และรู้ว่าเจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมากในครั้งนี้ จึงต้องการที่จะชดเชยให้กับเจ้า และรู้ว่าเจ้ากับหลานจี้ชอบพอกันอยู่ ฝ่าบาทจึงริเริ่มการแต่งงานเพื่อเจ้าทั้งสองคน เขาได้แจ้งพี่น้องไปแล้วเมื่อวานนี้ว่าเดิมทีเขาวางแผนที่จะทำเพื่อเจ้าในวันมะรืนนี้ แต่เจ้าได้รับบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นจะต้องพักฟื้นก่อน รอจนกว่าอาการบาดเจ็บจะหายดีแล้วค่อยจัดงานแต่ง”ใบหน้าของจื่อหลิงเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก และนางก็โพล่งออกมาว่า "ข้ากับหลานจี้ชอบพอกันตอนไหน? ใครพูดอย่างนั้น?"คุณชายหมิ่นมองไปที่หลานจี้อย่างสงสัย "ไม่ใช่เหรอ?"“หลานจี้” ใบหน้าของจื่อหลิงเปลี่ยนมาเป็นโกรธ “ข้าบอกชอบเจ้าตอนไหน? ทำไมเจ้าถึงพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าฝ่าบาท? ข้าไม่ได้ชอบเจ้า และ

หยุนเส้าหยวนกำลังคิดถึงทรัพย์สินของบ้านของตัวเองอยู่ ในขณะที่จื่ออีไปรับล่อจี่งซูที่ตำหนักของเจ้าชายหซู่ และทั้งสองก็กลับไปที่ตำหนักกั๋วกงด้วยกันจื่ออีคิดว่าหญิงแม่นางจะถามถึงเรื่องพี่สาวของนาง แต่แม่นางถามเพียงอวี๋ซิงหมางเท่านั้นจื่ออีกล่าวว่า: “อวี๋ซิงหมางได้รับตำแหน่งเจ้าหญิง นางสนมของจักรพรรดิชอบนางมาก นางและอันจี๋นั้นเป็นพี่น้องกัน หลังจากที่อันจี๋พาผู้คนส่วนใหญ่ไปที่ตำหนักของเจ้าชายเซียว เจ้าหญิงก็อยู่ในความดูแลของหอหยิงหวู่ ดังนั้นนางจึงอยู่ห่างจากเมืองหลวงตลอดทั้งปี และตอนนี้ผู้คนส่วนใหญ่ในหอหยิงหวู่ตอนนี้ได้รับการพัฒนาโดยนาง”ล่อจี่งซูประหลาดใจเล็กน้อย "นางกับอันจี๋เป็นพี่น้องกันจริง ๆ เหรอ?"“เจ้าหญิงมีปรมาจารย์มากมาย และปรมาจารย์ของอันจี๋ก็เป็นหนึ่งในนั้น”ล่อจี่งซูถามว่า: "หอหยิงหวู่มีไว้ทำอะไรเหรอ?""ขายข้อมูล และลอบสังหารเป็นครั้งคราว"ล่อจี่งซูพูดไม่ออก "องค์หญิง ก็ทำสิ่งนี้เพื่อหาเลี้ยงชีพได้ด้วยเหรอ?"“ดังนั้น คนนอกจึงไม่รู้” จื่ออีกังวล “ผู้บัญชาการของสี่องครักษ์ของเรารู้”"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!" ล่อจี่งซูเชิดคางขึ้น ดังนั้นจึงมั่นใจได้ว่า มีคนของหอหยิงหวู่อ

หยุนเส้าหยวนยังคงโกรธจัด เขารู้จักนิสัยของครอบครัวนี้เป็นอย่างดี พวกเขานั้นเหมือนกันหมด หุนหันพลันแล่น บ้าบิ่น อารมณ์ร้อนและมีแนวโน้มที่จะตะคอกผู้อื่นอยู่ทุกครั้งซึ่งเคยเตือนพวกเขามาหลายครั้งแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่จำ และตอนนี้พวกเขาก็ทำมันต่อหน้าจี่งซูอีกด้วยเขาไม่ต้องการให้จี่งซูเกี่ยวข้องกับครอบครัวนี้เลยจริง ๆ ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร เขาก็ต้องพาพวกเขาออกไปให้ได้หมาป่าแดงพูดอย่างใจเย็นว่า: "ท่านโหว เพียงเพราะท่านไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นไปไม่ได้ ฝ่าบาทเคยตาบอดมาก่อน และได้รับการรักษาจากแม่นางซึ่งวิธีการรักษาก็เหมือนกับที่แม่นางเพิ่งกล่าวออกไปเช่นกัน ก็คือกรีดเปิดศีรษะ แล้วเอาก้อนเลือดออกมา"เมื่อได้ยินแบบนี้ ผิงซาโหวก็มองไปที่หยุนเส้าหยวนด้วยความประหลาดใจฝ่าบาทเคยทำการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะมาก่อนงั้นเหรอ? สิ่งนี้เป็นไปได้จริง ๆ เหรอ?แต่ดวงตาของหยุนเส้าหยวนนั้นเย็นชาและเฉียบคม และเขาก็ไม่กล้ามองไป เขารีบถามล่อจี่งซูขึ้นว่า "แม่นาง ไม่ใช่ว่าเสี่ยวโหวจงใจที่จะทำให้ต้องลำบาก ในความเป็นจริงคือเป็นห่วงพ่อจริง ๆ การรักษาของท่านมัน...…แปลกไปจากหมอทั่วไปมาก เสี่ยวโ

คราวนี้ล่อจี่งซูไม่คิดค่ารักษาพยาบาลเพิ่ม นอกจากนี้ นางยังเป็นคนที่เลือกปฏิบัติต่อคนตามสถานการณ์ที่ต่างกันไปใบเรียกเก็บเงินของซินอี๋ออกมาแล้ว ซึ่งเป็นเงินหกสิบสามตำลึง และนางก็รายงานเรื่องนี้ให้กับผิงซาโหวตามความเป็นจริงหลังจากที่พวกเขาตกตะลึงไปชั่วขณะ คนกลุ่มหนึ่งก็ควานหาเงินออกมาพร้อม ๆ กันล่อจี่งซูมองไปที่ภาพตรงหน้า และตกตะลึงคนมากกว่ายี่สิบคนนั่งยอง ๆ อยู่ในสนาม และนับเงินที่หัก และนับแผ่นทองแดงคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้นับก็มองดู และช่วยนับแทนล่อจี่งซูขยับก้าวลงไป แล้วโน้มตัวไปทางเส้าหยวน และถามเบา ๆ ว่า: "เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? ยากจนมากเหรอคะ?"หยุนเส้าหยวนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ทำให้ผู้คนขุ่นเคืองตลอดเวลา และลงไม้ลงมืออยู่ทุกครั้ง ไม่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลเหรอ?"“ไม่น่าแปลกใจเลยที่เสื้อผ้าไม่เงางามมาก”หมาป่าแดงพูดเบา ๆ จากด้านข้างว่า: "ข้าได้ยินมาว่าเดิมทีพวกเขานำของขวัญไปหาตระกูลสื่น ในตอนกลับก็เอาของขวัญกลับไปด้วย และมันไม่ใช่ของขวัญราคาแพง แค่ผ้าไหมชิ้นเดียวเท่านั้น"หยุนเส้าหยวนจ้องไปที่พวกเขาที่นับเหรียญกันอยู่ ต้องการจะพูดว่าช่วยพวกเขาเองอยู่หลายครั้ง แต่ก็พยายามที่จะอด